เหตุการณ์ในวันนี้เหมือนฝันมากครับ ขณะที่ผมได้ยินคำว่า ทบ.2
ดวงคนมันจะได้เป็นทหาร สุดท้ายก็ได้เป็น.. ตลกมากเลยครับ
เริ่มจากวันนี้ผมต้องไปเกณฑ์ทหาร ผมลังเลมาตลอดว่าจะจับหรือสมัครดี จับก็เป็น 1 ปีหรืออาจรอด/สมัครก็แค่ 6 เดือน (มีวุฒิ)
สุดท้ายผมตั้งใจจะสมัคร เพราะแผนของผมคือ เป็นผลัด 1 แค่ 6 เดือน ปลดในปีนี้ก็ออกมาทำงานต่อได้ จบ
แต่นั่นล้ะครับ ..พอถึงเช้าวันนี้ หน้าเขตจริงๆอะไรดลใจให้ผมอยากเสี่ยงก็ไม่รู้ เลือกที่จะจับใบดำ-แดง ระหว่างรอยังคิดอยู่เลยครับว่าคิดถูกไหม
ผมทำเรื่องเสร็จตั้งแต่ประมาณ 8 โมงกว่า กลับมารอที่บ้านไปอีกทีตอนบ่าย ระหว่างรอมันบีบเค้นหัวใจมาก
ว่าเราเลือกถูกไหม เขารับกี่คน สมัครไปกี่คน ก็ไม่รู้
จนถึงบ่ายโมงผมคิดว่าผมคิดถูกแล้วครับที่จับ เพราะเขตรับ 57 คน สมัครไป 32 เหลือใบแดงแค่ 25 ใบ คนจับ 183
โอ้โหหหหหหรอดดดดชัวร์ นั่งรอไปเรื่อยๆผมได้จับคนกลางๆ ระหว่างทางกว่าจะมาถึงผม ใบแดงออกไปแล้ว 12 ใบ ครึ่งทางแล้วโว้ย!
แล้วก็ถึงคิวผม ผมออกไปด้วยความมั่นใจว่ารอดแน่ๆ ก่อนหน้าผมเป็นพระจับ พระก็รอดผมน่าจะพึ่งบุญบารมีพระได้
และ ..ใช่ครับ ใบแดงที่ 13 เป็นของผม
ผมผิดหวังมากกก ผมทำใจไปแล้วว่าจะไม่เป็น รอดๆๆแน่ๆ มันทำให้ผมคิดเสียดายอะไรหลายๆอย่างเลย
อยากย้อนกลับไปขอสมัคร ย้อนกลับไปจับใหม่ ใบดำมันก็ขี่กันอยู่กับใบแดงนั่นแหละ ทำไมไม่หยิบมา แค่นิดเดียวเองเปลี่ยนอันสิวะ
แผนที่วางว่าจะทำงานในปีนี้ก็จบลงไป ผมรู้สึกอิจฉาคนที่รอดทุกคนมาก และผมก็รู้สึกเสียใจมากที่ผมติด
ผมคิดไปถึงผมปลดพฤศจิกายนปีหน้า แล้วตอนนั้นไฟในตัวเด็กจบใหม่ แพชชั่นในการทำงานในสายอาชีพที่ผมเรียนมาจะมีอยู่ไหม
ผมหางานไม่ได้ ผมจะเฟลกับชีวิตตัวเองไหม ในขณะที่ตอนนี้เพื่อนผมไปทำงานเงินเดือน 15000-18000 กันหมดแล้ว
ผมเฟลกับชีวิตมากๆที่ต้องติดกับภาระลูกผู้ชายอันนี้
กลับมาบ้านบอกแม่ แม่ผมช็อคและเงียบไปเลย แม่เป็นห่วงไม่อยากให้ผมเป็น แม่ก็กลัวผมเครียดซึ่งก็เครียดจริงๆ
ผมเข้าห้องปิด จนตอนนี้ยังไม่ได้เปิดออกไปคุยกับใคร ผมเสียใจน้ำตาไหล แต่ไม่ได้ฟูมฟายปล่อยโฮอะไร
ผมไม่ได้กลัวเหนื่อย ผมศึกษาหาข้อมูลอ่านมาหลายอย่างไม่ได้กลัวการเป็นทหาร ไม่ได้กลัวโดนซ่อมอะไร
แต่ผมเสียดายเวลามากๆเลยครับ ปีนึงที่จะต้องเข้าไปใช้ชีวิตในค่าย ผมพูดกับเพื่อนตลอดว่าถ้าจับได้ขอผลัด 1ๆๆๆๆ
เงินเดือนก็น้อยมากก ปีนึงของการเป็นทหารผมว่าทำงานข้างนอกผมหาเงินได้มากกว่า
แต่ก็นั่นแหละครับ ผมมีทางเลือก 6 เดือนผมไม่คว้าไว้เองโทษใครไม่ได้
สุดท้ายนี้ก็มองว่าดีที่ผมจะได้เข้าไป เพื่อพิสูจน์คำพูดที่ได้ยินมาตลอดการศึกษาเรื่องทหาร
ว่าเข้าไปได้ทำหน้าที่ชายไทย ช่วยประเทศชาติ เข้าไปได้อะไรมากกว่าที่คุณคิด คำเหล่านี้ผมได้ยินมาตลอด
นี้เป็นโอกาสแล้วที่ผมจะได้เข้าไปให้เห็นกับตาว่าเป็นอย่างไร
แล้วผมจะออกมาเล่าข้อเท็จจริงทั้งหมดในค่ายทหาร 1 ปีที่เกิดขึ้นกับผมให้ฟัง
ในแง่บวกนั้นบวกจริงไหม ในแง่ลบนั้นลบขนาดไหน เพื่อเป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับรุ่นต่อๆไป
เหตุการณ์วันนี้เหมือนฝันเลยครับ แค่อยากเล่าให้อ่าน
ดวงคนมันจะได้เป็นทหาร สุดท้ายก็ได้เป็น.. ตลกมากเลยครับ
เริ่มจากวันนี้ผมต้องไปเกณฑ์ทหาร ผมลังเลมาตลอดว่าจะจับหรือสมัครดี จับก็เป็น 1 ปีหรืออาจรอด/สมัครก็แค่ 6 เดือน (มีวุฒิ)
สุดท้ายผมตั้งใจจะสมัคร เพราะแผนของผมคือ เป็นผลัด 1 แค่ 6 เดือน ปลดในปีนี้ก็ออกมาทำงานต่อได้ จบ
แต่นั่นล้ะครับ ..พอถึงเช้าวันนี้ หน้าเขตจริงๆอะไรดลใจให้ผมอยากเสี่ยงก็ไม่รู้ เลือกที่จะจับใบดำ-แดง ระหว่างรอยังคิดอยู่เลยครับว่าคิดถูกไหม
ผมทำเรื่องเสร็จตั้งแต่ประมาณ 8 โมงกว่า กลับมารอที่บ้านไปอีกทีตอนบ่าย ระหว่างรอมันบีบเค้นหัวใจมาก
ว่าเราเลือกถูกไหม เขารับกี่คน สมัครไปกี่คน ก็ไม่รู้
จนถึงบ่ายโมงผมคิดว่าผมคิดถูกแล้วครับที่จับ เพราะเขตรับ 57 คน สมัครไป 32 เหลือใบแดงแค่ 25 ใบ คนจับ 183
โอ้โหหหหหหรอดดดดชัวร์ นั่งรอไปเรื่อยๆผมได้จับคนกลางๆ ระหว่างทางกว่าจะมาถึงผม ใบแดงออกไปแล้ว 12 ใบ ครึ่งทางแล้วโว้ย!
แล้วก็ถึงคิวผม ผมออกไปด้วยความมั่นใจว่ารอดแน่ๆ ก่อนหน้าผมเป็นพระจับ พระก็รอดผมน่าจะพึ่งบุญบารมีพระได้
และ ..ใช่ครับ ใบแดงที่ 13 เป็นของผม
ผมผิดหวังมากกก ผมทำใจไปแล้วว่าจะไม่เป็น รอดๆๆแน่ๆ มันทำให้ผมคิดเสียดายอะไรหลายๆอย่างเลย
อยากย้อนกลับไปขอสมัคร ย้อนกลับไปจับใหม่ ใบดำมันก็ขี่กันอยู่กับใบแดงนั่นแหละ ทำไมไม่หยิบมา แค่นิดเดียวเองเปลี่ยนอันสิวะ
แผนที่วางว่าจะทำงานในปีนี้ก็จบลงไป ผมรู้สึกอิจฉาคนที่รอดทุกคนมาก และผมก็รู้สึกเสียใจมากที่ผมติด
ผมคิดไปถึงผมปลดพฤศจิกายนปีหน้า แล้วตอนนั้นไฟในตัวเด็กจบใหม่ แพชชั่นในการทำงานในสายอาชีพที่ผมเรียนมาจะมีอยู่ไหม
ผมหางานไม่ได้ ผมจะเฟลกับชีวิตตัวเองไหม ในขณะที่ตอนนี้เพื่อนผมไปทำงานเงินเดือน 15000-18000 กันหมดแล้ว
ผมเฟลกับชีวิตมากๆที่ต้องติดกับภาระลูกผู้ชายอันนี้
กลับมาบ้านบอกแม่ แม่ผมช็อคและเงียบไปเลย แม่เป็นห่วงไม่อยากให้ผมเป็น แม่ก็กลัวผมเครียดซึ่งก็เครียดจริงๆ
ผมเข้าห้องปิด จนตอนนี้ยังไม่ได้เปิดออกไปคุยกับใคร ผมเสียใจน้ำตาไหล แต่ไม่ได้ฟูมฟายปล่อยโฮอะไร
ผมไม่ได้กลัวเหนื่อย ผมศึกษาหาข้อมูลอ่านมาหลายอย่างไม่ได้กลัวการเป็นทหาร ไม่ได้กลัวโดนซ่อมอะไร
แต่ผมเสียดายเวลามากๆเลยครับ ปีนึงที่จะต้องเข้าไปใช้ชีวิตในค่าย ผมพูดกับเพื่อนตลอดว่าถ้าจับได้ขอผลัด 1ๆๆๆๆ
เงินเดือนก็น้อยมากก ปีนึงของการเป็นทหารผมว่าทำงานข้างนอกผมหาเงินได้มากกว่า
แต่ก็นั่นแหละครับ ผมมีทางเลือก 6 เดือนผมไม่คว้าไว้เองโทษใครไม่ได้
สุดท้ายนี้ก็มองว่าดีที่ผมจะได้เข้าไป เพื่อพิสูจน์คำพูดที่ได้ยินมาตลอดการศึกษาเรื่องทหาร
ว่าเข้าไปได้ทำหน้าที่ชายไทย ช่วยประเทศชาติ เข้าไปได้อะไรมากกว่าที่คุณคิด คำเหล่านี้ผมได้ยินมาตลอด
นี้เป็นโอกาสแล้วที่ผมจะได้เข้าไปให้เห็นกับตาว่าเป็นอย่างไร
แล้วผมจะออกมาเล่าข้อเท็จจริงทั้งหมดในค่ายทหาร 1 ปีที่เกิดขึ้นกับผมให้ฟัง
ในแง่บวกนั้นบวกจริงไหม ในแง่ลบนั้นลบขนาดไหน เพื่อเป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับรุ่นต่อๆไป