สวัสดีค่ะ จำได้ว่าครั้งแรกที่เล่นพันทิปก็เพราะผิดหวังในความรักเมื่อประมาณ 7 ปีที่แล้ว รู้สึกทุกข์มากเลยเริ่มมาตั้งกระทู้ในนี้ แล้วได้รับกำลังใจ+มุมมองใหม่ๆที่ดีมากมาย วันนี้เรารู้สึกว่า ในเมื่อเราเจอความรักที่ดีแล้ว ก็เลยอยากมาแบ่งปันเรื่องราวและเผื่อคนอื่นอาจจะกลับมามีความหวังในความรักอีกครั้ง
1. จุดเริ่มต้น
ตอนเราอยู่ม.2 พ่อให้เราย้ายรร.ไปอีกที่หนึ่ง เราเป็นเด็กใหม่ที่เข้าไปเรียนกลางคัน ช่วงแรกก็เกร็งเล็กน้อย แต่ผ่านไปเทอมเดียวเราก็มีเพื่อนมากขึ้น แล้วเราก็เรียนที่รร.นี้จนจบม.6 เป็น 4 ปีที่มีความสุขมากที่สุดช่วงหนึ่ง เราเป็นเด็กที่สดใส ตั้งใจเรียน กลุ่มเรามี 3-4 คน แต่เราก็เข้ากับกลุ่มอื่นด้วยได้ คุยได้ทุกคน
ส่วนแฟนเราในปัจจุบันเรียนที่รร.นี้ตั้งแต่ม.1 เค้าอยู่มาก่อนเรา มีกลุ่มผู้ชายของเค้า 5-6 คน คนนี้หัวดีมาก เก่งเลข วิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ เนิร์ดมากๆ ใส่แว่นหนาๆ พูดเป็นคำๆ ชอบเล่นเกมส์ เรารู้ว่ามีคนๆนี้อยู่ชั้นเดียวกันกับเรา แต่เราไม่คุยด้วย แค่คุยเวลาอยากถามการบ้านหรืออยากให้เค้าอธิบายบางวิชามากกว่า
ระหว่างที่เรียนนั้นเราก็มีแอบชอบเพื่อนบ้าง แต่ส่วนมากเวลาก็หมดไปกับการเรียน การเล่น และ กิจกรรม ไม่ค่อยได้สนใจอะไรมาก จนวันนึง มีเพื่อนผู้หญิงคนนึงที่สนิทกับทุกคนมาแอบบอกเราว่า เพื่อนเนิร์ดๆคนนั้นแอบชอบเรานะ เราก็ตกใจ เพราะว่า 1. เค้าแทบไม่เคยคุยกับเราก่อนเลย 2. เค้าไม่เคยแสดงออกว่าชอบเราหรือทำตัวกับเราพิเศษกว่าคนอื่น แต่เราฟังแล้วก็เชื่อนะ เพราะ ไม่มีเหตุผลที่เพื่อนจะมาแกล้งเรา ส่วนเราเองก็ไม่ได้ชอบเลยไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่เราก็เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ และก็มีทดสอบเด็กผู้ชายคนนั้นบ้างเหมือนกันว่า ชอบเราจริงๆเหรอ
บางวันตอนจะกลับบ้านเราก็จะบ้าบบายเค้า เค้าก็จะบ้ายบายกลับ ไม่มีการพูดอะไรต่อ
บางทีเราสงสัยเรื่องที่เรียนก็ไปถามเค้าบ้าง เค้าก็ตอบกลับ แต่ไม่ชวนคุยอะไรต่อ
เค้าไม่เคยชวนเราไปกินข้าว หรือ พยายามเข้าหาเรามากกว่าเพื่อนคนอื่น
เราก็เลย โอเค เค้าชอบไม่ชอบเราก็ไม่รู้ แต่เค้าไม่ได้จีบเรานี่หว่า แล้วเราก็เฉยๆกับเค้าด้วย งั้นช่างมันเถอะ
พอเรียนจบ เราสองคนไปเรียนต่อคนละประเทศ แล้วก็แทบจะไม่ได้ติดต่อ หรือ เจอกันอีกเลยเป็นเวลาสิบปี
ประสบการณ์ เจอคนที่ใช่ ในเวลาที่ใช่ ในวัย 30 ของเราสองคน
1. จุดเริ่มต้น
ตอนเราอยู่ม.2 พ่อให้เราย้ายรร.ไปอีกที่หนึ่ง เราเป็นเด็กใหม่ที่เข้าไปเรียนกลางคัน ช่วงแรกก็เกร็งเล็กน้อย แต่ผ่านไปเทอมเดียวเราก็มีเพื่อนมากขึ้น แล้วเราก็เรียนที่รร.นี้จนจบม.6 เป็น 4 ปีที่มีความสุขมากที่สุดช่วงหนึ่ง เราเป็นเด็กที่สดใส ตั้งใจเรียน กลุ่มเรามี 3-4 คน แต่เราก็เข้ากับกลุ่มอื่นด้วยได้ คุยได้ทุกคน
ส่วนแฟนเราในปัจจุบันเรียนที่รร.นี้ตั้งแต่ม.1 เค้าอยู่มาก่อนเรา มีกลุ่มผู้ชายของเค้า 5-6 คน คนนี้หัวดีมาก เก่งเลข วิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ เนิร์ดมากๆ ใส่แว่นหนาๆ พูดเป็นคำๆ ชอบเล่นเกมส์ เรารู้ว่ามีคนๆนี้อยู่ชั้นเดียวกันกับเรา แต่เราไม่คุยด้วย แค่คุยเวลาอยากถามการบ้านหรืออยากให้เค้าอธิบายบางวิชามากกว่า
ระหว่างที่เรียนนั้นเราก็มีแอบชอบเพื่อนบ้าง แต่ส่วนมากเวลาก็หมดไปกับการเรียน การเล่น และ กิจกรรม ไม่ค่อยได้สนใจอะไรมาก จนวันนึง มีเพื่อนผู้หญิงคนนึงที่สนิทกับทุกคนมาแอบบอกเราว่า เพื่อนเนิร์ดๆคนนั้นแอบชอบเรานะ เราก็ตกใจ เพราะว่า 1. เค้าแทบไม่เคยคุยกับเราก่อนเลย 2. เค้าไม่เคยแสดงออกว่าชอบเราหรือทำตัวกับเราพิเศษกว่าคนอื่น แต่เราฟังแล้วก็เชื่อนะ เพราะ ไม่มีเหตุผลที่เพื่อนจะมาแกล้งเรา ส่วนเราเองก็ไม่ได้ชอบเลยไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่เราก็เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ และก็มีทดสอบเด็กผู้ชายคนนั้นบ้างเหมือนกันว่า ชอบเราจริงๆเหรอ
บางวันตอนจะกลับบ้านเราก็จะบ้าบบายเค้า เค้าก็จะบ้ายบายกลับ ไม่มีการพูดอะไรต่อ
บางทีเราสงสัยเรื่องที่เรียนก็ไปถามเค้าบ้าง เค้าก็ตอบกลับ แต่ไม่ชวนคุยอะไรต่อ
เค้าไม่เคยชวนเราไปกินข้าว หรือ พยายามเข้าหาเรามากกว่าเพื่อนคนอื่น
เราก็เลย โอเค เค้าชอบไม่ชอบเราก็ไม่รู้ แต่เค้าไม่ได้จีบเรานี่หว่า แล้วเราก็เฉยๆกับเค้าด้วย งั้นช่างมันเถอะ
พอเรียนจบ เราสองคนไปเรียนต่อคนละประเทศ แล้วก็แทบจะไม่ได้ติดต่อ หรือ เจอกันอีกเลยเป็นเวลาสิบปี