คนเราจะรู้สึกหวงแหนชีวิตตัวเองขึ้นมาตอนไหน?

เคยคิดบ้างไหมคะ ว่าตัวเราเองจะรู้สึกรักชีวิตและหวงชีวิตตัวเองขึ้นมาจริงๆตอนไหนกัน

---

เกิดความสงสัยขึ้นมาจริงๆค่ะ พอเห็นเด็กวัยรุ่นสมัยนี้ใช้ชีวิตไปวันๆแบบประมาทแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้เลยอยากถามเพื่อนๆทุกคนค่ะ ว่าคุณเองรู้สึกหวงชีวิตตัวเองจริงๆขึ้นมาตอนไหนกัน เคยลองถามตัวเองบ้างไหม?
ส่วนตัวจขกท.เองเนี่ยยอมรับเลยว่าใช้ชีวิตไปเรื่อยๆสนุกบ้าง เบื่อบ้างไปวันๆ ถ้าถามว่ารักตัวเองไหม ก็ตอบได้นะคะว่ารักแต่จะรู้สึกและทำตัวแบบห่วงชีวิตตัวเองขึ้นมาจริงๆก็น้อยมากเลย จนมาเกิดเหตุหลายๆอย่างทั้งที่เห็นคนโดนรถชนต่อหน้าต่อตาทั้งคนในบ้านเสียชีวิต คนรู้จักเองเกิดอุบัติเหตุ หรือแม้กระทั่งข่าวทุกวันนี้ที่อ่าน ซึ่งแต่ละครั้งยอมรับว่าหนักจริงๆค่ะ มันเลยทำให้ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ตัวเองอยู่ดีๆก็รู้สึกจิตตกขึ้นมา กลัวไปหมด พอเรื่องเกิดใหม่ๆก็จะระวังการใช้ชีวิตขึ้นมากหรือเรียกง่ายๆว่ารักตัวกลัวตายขึ้นมาเลยจริงๆ มันหดหู่แบบบอกไม่ถูกเลยค่ะ คิดว่าหลายๆคนก็คงเป็น กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับคนที่เรารัก หรือกลัวว่าตัวเองจะเป็นอะไรไปแล้วคนในครอบครัวจะเสียใจ เพราะหลายครั้งที่เจอคือบางทีเราระวังแล้วแต่คนอื่นประมาทเราก็เจ็บตัวได้ทั้งนั้น นิดๆหน่อยๆไม่เป็นไรค่ะ แล้วถ้าเป็นหนักล่ะ? เกิดความรู้สึกรักชีวิตตัวเองขึ้นมาทันที เป็นห่วงคนรอบข้างไปหมด แต่ส่วนใหญ่แล้วเราจะเป็นแบบนี้ได้ไม่นานหรอกค่ะ พอเรื่องร้ายๆผ่านไปได้สักพักเราก็จะกลับมาประมาทเหมือนเดิม
นั่นแหละค่ะแล้วพอเราเห็นข่าวเด็กแว้นออกมาเสียดสีสังคมว่าแบบที่ตัวเองทำมันไม่ได้เดือดร้อนใคร มีปัญญาเท่าเขารึเปล่าอะไรแบบนี้ เราก็คิดในใจเลยนะว่าเอ้าแล้วถ้าโดนจับคนเดือดร้อนคือใครล่ะ? ก็พ่อแม่ไม่ใช่หรอ ถ้าบ้านมีตังก็โชคดีไปนะ แล้วถ้าที่บ้านลำบากอยู่แล้วล่ะยิ่งไม่แย่ไปอีกหรอ แล้วสมมติว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาร้ายสุดก็คือเสียชีวิตไปเลย คนเสียใจก็คือพ่อแม่ต้องมาเสียเงินค่าทำศพอีกไม่ใช่น้อยๆ ลูกที่อุตส่าเลี้ยงมาจนโตก็ต้องมาตายอีก แล้วเพื่อนๆก็จะมา rip กันหน้าวอลเฟส(ซึ่งเราเองก็ไม่รู้ว่าที่โพสๆกันนี่เข้าใจรึเปล่าว่าที่มาความหมายมันคืออะไรและที่ถูกต้องจริงๆควรจะเป็น RIP แบบนี้ไหม)แสดงความเสียใจกันถ้วนหน้า ซึ่งเรามองว่าไม่มีประโยชน์เลย มันอาจจะดูเท่ในวัยของเขาในสังคมของเขา แต่ก็ต้องยอมรับค่ะว่าของแบบนี้ไม่เจอกับตัวก็จะไม่มีใครสนใจจะฟังหรือจะคิดถึงคนทางบ้านหรอกค่ะ

แล้วเพื่อนๆละคะ ประสบการณ์ที่ทำให้รู้สึกรัก หวงชีวิตตัวเองจนพยายามใช้ชีวิตแบบไม่ประมาทมาถึงทุกวันนี้มีไหมคะ