จู่ๆก็ได้เป็นพี่สาวคนโต "ของลูกเมียน้อย"
เรื่องมันมีอยู่ว่า เริ่มแรกเลยนะคะ คือพ่อเรากับแม่เราไม่ได้หย่ากัน ยังติดต่อกับตลอด แต่ด้วยอาชีพที่พ่อกับแม่ต้องแยกกันอยู่ ก็เลยทำให้ครอบครัว เราห่างกันแต่แค่ระยะทางเท่านั้น ช่วงที่เรากับพี่ชายยังเรียนประถม – มัธยมอยู่ก็ยังมาหาเสมอ เดือนละครั้ง แต่หลังๆเริ่มมาปีละครั้ง
พอเราจบม.6 พ่อเราก็เริ่มเปลี่ยนไป แบบหนักเลยค่ะ แม่รู้สึกได้ก็เลยไปหาที่ที่พ่ออยู่ ปรากฏว่าโป๊ะค่ะ ว่าพ่อกำลังสร้างบ้านเล็กให้กับผู้หญิงที่มีลูกติดในที่ทำงาน เห็นบอกว่ารักกัน ช่วยเหลือกันทุกอย่าง ก็พอเข้าใจนะคะ ว่าอยู่ห่างกันก็ต้องมีเหงา อยากพึ่งพาใครสักคนบ้าง (ซึ่งแม่เราก็ทำงานเหมือนกัน) แต่เขาก็ได้พูดทำร้ายจิตใจเรากับแม่ อารมณ์แบบว่าเขาเห็นฝั่งนู้นดีกว่า เด็กก็รับเอามาเป็นลูก เลี้ยงราวกับลูกตัวเองจริงๆ ตอนแรกก็ยังไม่รู้นะคะว่าเป็นลูกติด ก็เห็นพ่ออ้างว่าเป็นลูกงี้ ช่วงนั้นก็บ้านแตกพอสมควรค่ะ เรากับแม่ไปหาพ่อที่ทำงานพอโป๊ะแตกแม่ก็จะหย่ากับพ่อ แต่พ่อก็ไม่ยอม แต่ปากพูดว่ารู้งี้ก็หย่าๆให้จบ รู้งี้ไม่น่ามีลูกเลย (เรากับพี่ชายนี่หน้าชาเลย) แม่ก็ลองเด็ดขาด ไม่ติดต่อ ไม่อะไร แต่ด้วยความที่เราเคยเป็นลูกที่พ่อรัก และติดพ่อ ก็ยังรักพ่อ ยังต้องการพ่อ แม่ก็ใจอ่อน พยายามอย่างมากกลับมาให้ติด พ่อก็เครียดกับสิ่งที่ทำให้มันคาราคาซัง ไปรับลูกเมียน้อยมาเลี้ยงเป็นลูกอย่างกะลูกแท้ๆตัวเอง แถมยังสอนให้เรียกแม่เราว่าแม่ ให้เรียกพี่ชายกับเราว่าพี่
(ใครพี่มุงงง)
ปัจจุบันนะคะ พ่อเรากลับมาอยู่บ้านกับแม่แล้วคะ แล้วห่างกับผู้หญิงคนนั้นกับลูก แต่! ที่ห่างกันเพราะพ่อออกจากงาน กลับบ้านก็คือบ้านแม่แหละก็เลยกลับมาอยู่ ทุกวันนี้เด็กคนนั้นก็ยังโทรมาหาพ่อ เรียกพ่อเราว่าพ่อ ใจนึงก็เข้าใจ เขาเอ็นดูเด็ก แต่เขาทำแบบนั้นต่อหน้าทุกคนในบ้าน แนะนำให้คนในบ้านรู้จักว่านี่ลูกเขานะ ทั้งที่มันเป็นลูกติดของเมียน้อยยย ยังยัดเยียดให้เราเป็นพี่สาวคนโตงี้ คือแบบเราขัดใจมากเลยค่ะ และเด็กคนนั้นพ่อก็รักนักหนา บอกเป็นลูกสาวคนเล็ก ให้เรียกทุกคนในบ้านเราอย่างกะนับญาติ ซึ่งใครจะใจกว้างให้ลูกเมียน้อยวะ มันไม่ใช่ละครนะ แล้วแม่ของเด็ก และเด็กก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าพ่อเรามีครอบครัวหลักๆอยู่แล้ว มีการวีดิโอคอลมาหาต่อหน้าต่อตาแม่ ทุกคนคิดว่าแม่เราต้องรู้สึกยังไง ถ้าเป็นสมัยก่อนก็คงร้องไห้ทุกวัน แต่เดี๋ยวนี้ปลงแล้ว พ่อผูกเรื่องให้มันนานเกิน แต่เขาไม่แก้ให้ขาด ยังอาลัยอาวรณ์ แต่กลับเลือกกลับมาบ้าน ยังติดต่อกับฝั่งนู้น แถมมีการบอกยังไงก็มาเที่ยวหาบ้างสิ งี้ จะให้เด็กคนนั้นมาไหว้แม่ไหว้พี่เราไหว้เรางี้เหรอ? เรียกเราเป็นพี่สาวงี้เหรอ จู่ๆก็ได้เป็นพี่ใครก็ไม่รู้ เกิดมาก็เป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน 20 กว่าปี จะมาเป็นลูกคนกลางเพราะอิเด็กลูกติดเมียน้อยเนี่ยนะ? พ่อเราก็รักเหลือเกิน ไม่ถามเราซักคำว่าพอใจมั้ย บอกว่าเลี้ยงเหมือนกันที่เลี้ยงเราเลย มีการเอาเรากับพี่ไปเปรียบเทียบ เกิดมาก็อยากเป็นพี่สาวคนอยู่นะ ถ้าเกิดจากท้องแม่เดียวกัน
เราทั้งอึดอัดใจ ทั้งรู้สึกเจ็บใจ และรู้สึกขำ ว่า เห้ย ทำไมต้องไปเป็นพี่ให้ลูกเมียน้อยด้วยฟร้ะ? พี่ชายเราคงคิดไม่ต่างกัน ทุกวันนี้ก็สงสารใจแม่ แต่แม่ก็บอกช่างมันเถอะ เงียบๆอดทนไว้ แต่ทำไมต้องเป็นฝ่ายเราที่อด ทั้งที่ฝ่ายนู้นไม่อะไรซักอย่าง จะมาแย่งไปหน้าตาเฉยเนี่ยนะ
เรื่องทำให้ครอบครัวคนอื่นเจ็บปวด การที่คุณเข้ามาทำร้ายให้เราเจ็บ ก็ใช่ว่าคุณจะผิดฝ่ายเดียว แต่คนของเราก็ผิด น่าเบื่อค่ะ
ต้องมาคิดดู ปิดเทอมกลับไปอยู่บ้านแล้วต้องนั่งฟังเขาคุยโทรศัพท์หากัน หยอกล้อกัน ต่อหน้า แล้วเราจะต้องทำตัวยังไงเวลาที่พ่อพูดถึงเด็กคนนั้นต่อหน้าเราดีคะ?
จู่ๆก็ได้เป็นพี่สาวคนโต
เรื่องมันมีอยู่ว่า เริ่มแรกเลยนะคะ คือพ่อเรากับแม่เราไม่ได้หย่ากัน ยังติดต่อกับตลอด แต่ด้วยอาชีพที่พ่อกับแม่ต้องแยกกันอยู่ ก็เลยทำให้ครอบครัว เราห่างกันแต่แค่ระยะทางเท่านั้น ช่วงที่เรากับพี่ชายยังเรียนประถม – มัธยมอยู่ก็ยังมาหาเสมอ เดือนละครั้ง แต่หลังๆเริ่มมาปีละครั้ง
พอเราจบม.6 พ่อเราก็เริ่มเปลี่ยนไป แบบหนักเลยค่ะ แม่รู้สึกได้ก็เลยไปหาที่ที่พ่ออยู่ ปรากฏว่าโป๊ะค่ะ ว่าพ่อกำลังสร้างบ้านเล็กให้กับผู้หญิงที่มีลูกติดในที่ทำงาน เห็นบอกว่ารักกัน ช่วยเหลือกันทุกอย่าง ก็พอเข้าใจนะคะ ว่าอยู่ห่างกันก็ต้องมีเหงา อยากพึ่งพาใครสักคนบ้าง (ซึ่งแม่เราก็ทำงานเหมือนกัน) แต่เขาก็ได้พูดทำร้ายจิตใจเรากับแม่ อารมณ์แบบว่าเขาเห็นฝั่งนู้นดีกว่า เด็กก็รับเอามาเป็นลูก เลี้ยงราวกับลูกตัวเองจริงๆ ตอนแรกก็ยังไม่รู้นะคะว่าเป็นลูกติด ก็เห็นพ่ออ้างว่าเป็นลูกงี้ ช่วงนั้นก็บ้านแตกพอสมควรค่ะ เรากับแม่ไปหาพ่อที่ทำงานพอโป๊ะแตกแม่ก็จะหย่ากับพ่อ แต่พ่อก็ไม่ยอม แต่ปากพูดว่ารู้งี้ก็หย่าๆให้จบ รู้งี้ไม่น่ามีลูกเลย (เรากับพี่ชายนี่หน้าชาเลย) แม่ก็ลองเด็ดขาด ไม่ติดต่อ ไม่อะไร แต่ด้วยความที่เราเคยเป็นลูกที่พ่อรัก และติดพ่อ ก็ยังรักพ่อ ยังต้องการพ่อ แม่ก็ใจอ่อน พยายามอย่างมากกลับมาให้ติด พ่อก็เครียดกับสิ่งที่ทำให้มันคาราคาซัง ไปรับลูกเมียน้อยมาเลี้ยงเป็นลูกอย่างกะลูกแท้ๆตัวเอง แถมยังสอนให้เรียกแม่เราว่าแม่ ให้เรียกพี่ชายกับเราว่าพี่
(ใครพี่มุงงง)
ปัจจุบันนะคะ พ่อเรากลับมาอยู่บ้านกับแม่แล้วคะ แล้วห่างกับผู้หญิงคนนั้นกับลูก แต่! ที่ห่างกันเพราะพ่อออกจากงาน กลับบ้านก็คือบ้านแม่แหละก็เลยกลับมาอยู่ ทุกวันนี้เด็กคนนั้นก็ยังโทรมาหาพ่อ เรียกพ่อเราว่าพ่อ ใจนึงก็เข้าใจ เขาเอ็นดูเด็ก แต่เขาทำแบบนั้นต่อหน้าทุกคนในบ้าน แนะนำให้คนในบ้านรู้จักว่านี่ลูกเขานะ ทั้งที่มันเป็นลูกติดของเมียน้อยยย ยังยัดเยียดให้เราเป็นพี่สาวคนโตงี้ คือแบบเราขัดใจมากเลยค่ะ และเด็กคนนั้นพ่อก็รักนักหนา บอกเป็นลูกสาวคนเล็ก ให้เรียกทุกคนในบ้านเราอย่างกะนับญาติ ซึ่งใครจะใจกว้างให้ลูกเมียน้อยวะ มันไม่ใช่ละครนะ แล้วแม่ของเด็ก และเด็กก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าพ่อเรามีครอบครัวหลักๆอยู่แล้ว มีการวีดิโอคอลมาหาต่อหน้าต่อตาแม่ ทุกคนคิดว่าแม่เราต้องรู้สึกยังไง ถ้าเป็นสมัยก่อนก็คงร้องไห้ทุกวัน แต่เดี๋ยวนี้ปลงแล้ว พ่อผูกเรื่องให้มันนานเกิน แต่เขาไม่แก้ให้ขาด ยังอาลัยอาวรณ์ แต่กลับเลือกกลับมาบ้าน ยังติดต่อกับฝั่งนู้น แถมมีการบอกยังไงก็มาเที่ยวหาบ้างสิ งี้ จะให้เด็กคนนั้นมาไหว้แม่ไหว้พี่เราไหว้เรางี้เหรอ? เรียกเราเป็นพี่สาวงี้เหรอ จู่ๆก็ได้เป็นพี่ใครก็ไม่รู้ เกิดมาก็เป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน 20 กว่าปี จะมาเป็นลูกคนกลางเพราะอิเด็กลูกติดเมียน้อยเนี่ยนะ? พ่อเราก็รักเหลือเกิน ไม่ถามเราซักคำว่าพอใจมั้ย บอกว่าเลี้ยงเหมือนกันที่เลี้ยงเราเลย มีการเอาเรากับพี่ไปเปรียบเทียบ เกิดมาก็อยากเป็นพี่สาวคนอยู่นะ ถ้าเกิดจากท้องแม่เดียวกัน
เราทั้งอึดอัดใจ ทั้งรู้สึกเจ็บใจ และรู้สึกขำ ว่า เห้ย ทำไมต้องไปเป็นพี่ให้ลูกเมียน้อยด้วยฟร้ะ? พี่ชายเราคงคิดไม่ต่างกัน ทุกวันนี้ก็สงสารใจแม่ แต่แม่ก็บอกช่างมันเถอะ เงียบๆอดทนไว้ แต่ทำไมต้องเป็นฝ่ายเราที่อด ทั้งที่ฝ่ายนู้นไม่อะไรซักอย่าง จะมาแย่งไปหน้าตาเฉยเนี่ยนะ
เรื่องทำให้ครอบครัวคนอื่นเจ็บปวด การที่คุณเข้ามาทำร้ายให้เราเจ็บ ก็ใช่ว่าคุณจะผิดฝ่ายเดียว แต่คนของเราก็ผิด น่าเบื่อค่ะ
ต้องมาคิดดู ปิดเทอมกลับไปอยู่บ้านแล้วต้องนั่งฟังเขาคุยโทรศัพท์หากัน หยอกล้อกัน ต่อหน้า แล้วเราจะต้องทำตัวยังไงเวลาที่พ่อพูดถึงเด็กคนนั้นต่อหน้าเราดีคะ?