ผมเปิดบูธขายหนังสือที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์มาสิบกว่าปี

เมื่อวานนี้เป็นครั้งแรกที่มีวัยรุ่นจำนวนมากมายหลายร้อยคนมารอผม น่าปลื้มใจยิ่งนักที่เด็กสมัยนี้รักการอ่าน...

วัยรุ่นคนหนึ่งบอกผม "ผมมารอไอดอลของผมครับ"
ผมปลื้มใจอย่างยิ่ง "ขอบคุณมาก"
เขาถาม "ขอจับมือศิลปินไอดอลได้เปล่าครับ?"
"ได้ซีน้อง"
"แล้วต้องจ่ายเงินซื้อสินค้าก่อนใช่มั้ยครับ?"
"ไม่ต้องหรอก แต่จะซื้อก็ดี"
"แต่เพื่อนๆ บอกว่าต้องซื้อของก่อน จึงจะจับได้นาน 8 วิ."
"ไม่เป็นไร อยากจับมือก็จับได้ ไม่สึกหรออะไร อย่าเผลอจับอย่างอื่นก็แล้วกัน"
"ขอบคุณครับพี่"

"นี่น้องมาจากไหนเนี่ย? เหมือนไม่รู้ทางเลย"
"มาจากต่างจังหวัดครับ คลั่งไคล้ไอดอลมาก จึงมารอคิวแต่เช้า"
"โอ๊ย! ไม่ต้องรอแต่เช้าหรอก พี่บอกเสมอว่าพี่มาเย็นๆ"
"ก็รู้ว่าพี่ไอดอลมาตอนเย็น แต่คลั่งมากอ่ะ เลยมาแต่เช้า"
"ขอบใจ"
"แล้วพี่จะแสดงกี่โมง?"
"แสดงอะไร?"
"อ้าว! ก็ร้องเพลงกับเต้นโชว์ไง"

ผมเริ่มงง "น้องพูดเรื่องอะไรเนี่ย?"
"ก็ที่นี่คือ BNK ใช่อ๊ะเปล่า?"
ผมตอบ "ใช่ ที่นี่คือ BNK ย่อมาจาก Booth Nak Khian (บูธนักเขียน)"
"ผมหมายถึง BNK วงนักร้องไอดอล"

"อะไรนะ?"
"BNK 48 ไง"
ผมถอนใจ
"ของพี่เป็น BNK 113 แก่หน่อยนะ เขียนหนังสือพอได้ แต่ร้องกับเต้นไม่เป็นว่ะ"
.……………….
(หมายเหตุ เมื่อวานนี้วง BNK 48 มาเยือนงานหนังสือ ทำเอาศูนย์ฯแทบแตก และ… เยส ไม่มีใครมาซื้อหนังสือผม)

วินทร์ เลียววาริณ