บทสรุปของการแกล้งเมินกัน คือ หายไปจริงๆ

สมัยเรียน ม.ต้น ผมมักโดนเพื่อนๆแกล้งและรังแก ใช้เป็นเบ๊ไปซื้อของทุกวันเสมอ คนอื่นๆมักจะล้อผมว่าติ๊งต๊อง ไม่เต็มเต็งเสมอครับ ผมจึงเป็นเป้าสายตาในการรังแก กีดกันออกจากกลุ่ม ของเพื่อนๆเสมอ แต่ก็มีกลุ่มหั

คือเรามีเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันคนนึงค่ะ เขาชอบมาแกล้ง จี้เอว ตีหัว มาด่า แต่อยู่ๆเขาก็ไม่แกล้งเราแล้วค่ะ เดินผ่านก็ไม่ทักด้วย แชทเขาก็ดูเมินๆ เรางงค่ะ เขาเป็นอะไร🥹

ตามหัวข้อกระทู้เลย แล้วเหตุผลของการเมินของแต่ละคนคืออะไร

ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เวลาเราเจอคนที่เราชอบ จะต้องแกล้งเมินทำเป็นมองไม่เห็น จริงๆอยากจะแบบมองสบตายิ้มให้ไรงี้ แต่ก็ทำไม่ได้สักที มีใครเป็นเหมือนกันบ้าง แล้วทำไงให้หายนิสัยแกล้งทำเมินแบบนี้สักที😭😭😭😭

ก็เป็นปัญหาคาใจมาก อยากจะถามว่าทำไมเราไหว้แล้วคุณครูชอบเมินใส่ค่ะ ถามว่าเขาไม่เห็นหรอ ก็ไม่ใช่นะ เขาเห็นแต่แกล้งเมินไม่รับไหว้ ไม่ยิ้ม ไม่พูดไม่จา ไอเราคนไหว้ก็เอ๋อเลย แต่พอเราไม่ไหว้เท่านั้นละ โดนหาว

พอดีเจอการ์ตูนเรื่องหนึ่งบอกว่า คำตรงข้ามของ "รัก" ไม่ใช่ "เกลียด" แต่คือ "ไม่สนใจ" โดยให้เหตุผลว่าการรักใครสักคนแสดงว่าสนใจเขาคนนั้นมาก เกลียดก็เช่นกัน เกลียดใครสักคนแสด

จากประสบการณ์ตรงน่ะครับ รู้สึกได้บางอย่าง ไม่แน่ใจ แต่กลับรู้สึกดีนะ

เมื่อก่อนผมเคยเป็นคนชอบแกล้งและล้อเพื่อนแต่มันจะมีเพื่อนคนนึง(หัวหน้ากลุ่ม)จะบอกให้ผมหยุดแกล้งและล้อเพื่อนจนผมเลิกทำนิสัยแย่ๆได้ แต่เพื่อนคนที่บอกให้ผมหยุดดันยุยงให้ผมไปด่าไปแกล้งคนอื่นถ้าผมไม่ยอมเขาจ

อยากมีเพื่อนคุยในออนไลน์ด้วยอะ ถ้าถามว่าเพื่อนในชีวิตนี้มีไหมก็มีนะแต่ไม่รู้ว่าเค้าจะนับเราเป็นเพื่อนรึเปล่าน่ะสิ ถามไปก็เมินเข้าไปคุยด้วยก็มองแรง 2ปีที่แล้วยังปกตินะ พอมาปีที่3 ม.6 แล้วอื่กไม่กี่เดือ