ค่ะก็ที่ตั้งชื่อกระทู้แบบนี้ไม่ใช่ว่าเสี่ยวหรือตั้งเล่นๆไปงั้นๆนะคะแค่ไม่รู้จะตั้งยังไงดี55555
คือเรามีเรื่องสงสัยในใจอะค่ะก็เกี่ยวกับเรื่องในชีวิตทั่วไปอะแหละ แค่เราคิดว่าไปคุยกับใครก็ไม่หายสงสัยอยู่ดี
หรือมันต้องเป็นกันทุกคนอยู่แล้ว ?? ขอโทษที่ออกนอกทะเลนะคะ คือว่าเราสงสัยว่าทำไมเวลาเราทำอะไรไปพ่อแม่ก็ไม่โอเคเลยอ่ะ
อย่างเมื่อก่อนตอนเด็กๆเราเป็นพวกชอบเล่นไม่ตั้งใจเรียน(เลย)ค่ะ555 พ่อแม่ก็มักจะกลุ้มใจเรื่องเกรดเรื่องการวางตัวว่าจะเข้ากับเพื่อน
ได้รึเปล่าเพราะเราชอบทะเลาะกับเพื่อนบ่อยๆแต่ก็ไม่ได้รุนแรงนะคะแค่ด้วยความที่ตัวเราเป็นผู้หญิงใจเสาะอ่ะเนอะก็ขี้ร้องไห้
ดูแบบทำอะไรก็เหลาะแหละไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอันตอนนั้นเราเรียนแถวบ้านนั่นแหละจนถึงประถม2เราก็ย้ายมาเรียนในเมืองแทน
ก็เรื่องเกรดนั่นแหละค่ะ ตอนนั้นตอนเราย้ายเข้าโรงเรียนใหม่เราเหงามากรู้สึกเข้ากับใครไม่ได้เราไม่กล้าทักใครก่อนแหะๆ
แต่อยู่ๆไปเราก็ปรับตัวได้นะอาจเพราะเราโตขึ้นเรื่อยๆก็มีวุฒิภาวะมากขึ้นรึเปล่าถึงเริ่มเข้ากับใครได้ ตอนเด็กๆเราเป็นคนคิดอะไรแง่ลบตล๊อดดตลอด
ฟิลแบบเหมือนระแวงไปก่อนอ่ะค่ะว่าจะทำนั่นทำนี่ได้มั้ย แต่โตมามันก็หายไปนะก็รู้สึกโอเคขึ้นเหมือนเป็นผู้เป็นคนขึ้น555
อยู่โรงเรียนใหม่เกรดเราก็ค่อยๆปีนขึ้นมาอยู่นะแต่ไม่ได้เยอะมากหรอกเราเรียนไม่ค่อยเก่งอ่ะสำหรับเราถือว่าเกรดขึ้นเยอะมากเลยนะ
แต่พ่อแม่เค้าก็ยังเหมือนไม่ค่อยโออยู่ดีเค้าคงคิดว่าเราอาจทำได้ดีกว่านี้หรือเป็นเพราะเราไม่ตั้งใจเรียน เรายอมรับนะคะว่ามันก็มีบ้าง555
คือตามประสาวัยรุ่นอะก็ขี้เกลียดบ้างเนอะตอนเด็กๆเค้าว่าอะไรมาเราก็ไม่ค่อยอะไรหรอกยังคิดไม่ได้เป็นเด็กบ้าอยู่ พอโตมาจนถึงตอนนี้
ไอ่ความไม่คิดอะไรมันก็เปลี่ยนไปเป็นน้อยใจหน่อยๆ อย่างเวลาผลการเรียนเราสูงขึ้นเราก็รีบบอกเค้าเลยคิดว่าเค้าจะดีใจไง คือแบบ
ก็ยอมรับแหละว่าเค้าจะชมเราบ้างแต่ไม่เลยนะเค้าก็ไม่เคยชม เราก็ไม่อยากคิดมากว่าเขาโอเคกับมันมั้ยเลยปล่อยๆไปคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว
ช่วงนั้นคือเรื่องในใจก็ปัญหาเดิมๆน้อยใจเรื่องเดิมๆ หลังๆมามันเริ่มเยอะขึ้นอะค่ะรู้สึกว่าเราทำอะไรไปเค้าก็ไม่โอเคไปหมดเลย
อย่างบางทีเราก็อธิบายเหตุผลนะว่าทำไมเราถึงทำแบบนี้ไม่ทำแบบนั้น เขาก็เหมือนไม่ค่อยฟังเท่าไหร่ คำพูดเขาไม่ได้ใช้คำรุนแรงนะคะ
ก็พูดปกติทั่วไปเพียงแค่บางทีเขาก็ติดตะคอกอะแบบเราก็จะมีคิดว่าเรื่องที่ทำไปเขาต้องดุเราถึงขนาดนั้นมั้ยย อย่างเหตุการณ์ซอฟท์ๆ
เราก็ยืนทอดไก่อยู่แต่จานที่เราใช้หมักไก่อะเราก็เอาไปแช่น้ำในซิงค์ล้างจานไว้ก่อนเพราะเราคิดว่ากะจะกินข้าวก่อนค่อยล้างกระทะจานที่เดียวเลยอะ
แต่เขาก็ดุเราว่าเราอะกินไม่ล้างไม่ก็ชอบพูดว่า อย่าทำนิสัยแบบนี้ บางที่เขาก็พูดแบบมันเกะกะเพราะเขาจะล้างอะไรของเขาสักอย่าง
แต่เราแอบดูก็เห็นเขาใช้ซิงค์แค่ด้านเดียวซึ่งคือด้านที่จานเราแช่น้ำไว้อีกด้านเขาก็ปล่อยไว้งั้นไม่ใช้(คืองงไปอี๊กกก) อะไรแบบนี้วนลูปเดิมๆ 555 ความคิดเราคือเราไม่อยากล้างหลายรอบแต่ยังไงเราก็ล้างมันอยู่แล้วก็เราเป็นคนกิน เรามาตั้งกระทู้ไม่ได้หวังให้คนคิดแบบเดียวกันนะบางคนอาจคิดว่าทำไมเราไม่ล้างไปทีละอย่างเลย ก็เพราะเราไม่อยากล้างมือหลายๆรอบอะอย่างโดนน้ำมันมางี้แล้วกินไก่มันก็ต้องเลอะอีกเลยคิดว่าล้างๆมันไปทีเดียวเลยย
ฟิลเหมือนตั้งมาระบายความในใจบางทีเราก็อึดอัดจริงๆนะคิดอยากจะออกไปเช่าหอแต่ก็นะไม่มีเงินจ้าาก็อยู่บ้านต่อไป

ทุกคนคิดว่าที่เราคิดแบบนี้มันถูกไหมอะหรือขี้นอยด์มากไป
คือแบบมีเรื่องที่คิดในใจมาตลอด
คือเรามีเรื่องสงสัยในใจอะค่ะก็เกี่ยวกับเรื่องในชีวิตทั่วไปอะแหละ แค่เราคิดว่าไปคุยกับใครก็ไม่หายสงสัยอยู่ดี
หรือมันต้องเป็นกันทุกคนอยู่แล้ว ?? ขอโทษที่ออกนอกทะเลนะคะ คือว่าเราสงสัยว่าทำไมเวลาเราทำอะไรไปพ่อแม่ก็ไม่โอเคเลยอ่ะ
อย่างเมื่อก่อนตอนเด็กๆเราเป็นพวกชอบเล่นไม่ตั้งใจเรียน(เลย)ค่ะ555 พ่อแม่ก็มักจะกลุ้มใจเรื่องเกรดเรื่องการวางตัวว่าจะเข้ากับเพื่อน
ได้รึเปล่าเพราะเราชอบทะเลาะกับเพื่อนบ่อยๆแต่ก็ไม่ได้รุนแรงนะคะแค่ด้วยความที่ตัวเราเป็นผู้หญิงใจเสาะอ่ะเนอะก็ขี้ร้องไห้
ดูแบบทำอะไรก็เหลาะแหละไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอันตอนนั้นเราเรียนแถวบ้านนั่นแหละจนถึงประถม2เราก็ย้ายมาเรียนในเมืองแทน
ก็เรื่องเกรดนั่นแหละค่ะ ตอนนั้นตอนเราย้ายเข้าโรงเรียนใหม่เราเหงามากรู้สึกเข้ากับใครไม่ได้เราไม่กล้าทักใครก่อนแหะๆ
แต่อยู่ๆไปเราก็ปรับตัวได้นะอาจเพราะเราโตขึ้นเรื่อยๆก็มีวุฒิภาวะมากขึ้นรึเปล่าถึงเริ่มเข้ากับใครได้ ตอนเด็กๆเราเป็นคนคิดอะไรแง่ลบตล๊อดดตลอด
ฟิลแบบเหมือนระแวงไปก่อนอ่ะค่ะว่าจะทำนั่นทำนี่ได้มั้ย แต่โตมามันก็หายไปนะก็รู้สึกโอเคขึ้นเหมือนเป็นผู้เป็นคนขึ้น555
อยู่โรงเรียนใหม่เกรดเราก็ค่อยๆปีนขึ้นมาอยู่นะแต่ไม่ได้เยอะมากหรอกเราเรียนไม่ค่อยเก่งอ่ะสำหรับเราถือว่าเกรดขึ้นเยอะมากเลยนะ
แต่พ่อแม่เค้าก็ยังเหมือนไม่ค่อยโออยู่ดีเค้าคงคิดว่าเราอาจทำได้ดีกว่านี้หรือเป็นเพราะเราไม่ตั้งใจเรียน เรายอมรับนะคะว่ามันก็มีบ้าง555
คือตามประสาวัยรุ่นอะก็ขี้เกลียดบ้างเนอะตอนเด็กๆเค้าว่าอะไรมาเราก็ไม่ค่อยอะไรหรอกยังคิดไม่ได้เป็นเด็กบ้าอยู่ พอโตมาจนถึงตอนนี้
ไอ่ความไม่คิดอะไรมันก็เปลี่ยนไปเป็นน้อยใจหน่อยๆ อย่างเวลาผลการเรียนเราสูงขึ้นเราก็รีบบอกเค้าเลยคิดว่าเค้าจะดีใจไง คือแบบ
ก็ยอมรับแหละว่าเค้าจะชมเราบ้างแต่ไม่เลยนะเค้าก็ไม่เคยชม เราก็ไม่อยากคิดมากว่าเขาโอเคกับมันมั้ยเลยปล่อยๆไปคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว
ช่วงนั้นคือเรื่องในใจก็ปัญหาเดิมๆน้อยใจเรื่องเดิมๆ หลังๆมามันเริ่มเยอะขึ้นอะค่ะรู้สึกว่าเราทำอะไรไปเค้าก็ไม่โอเคไปหมดเลย
อย่างบางทีเราก็อธิบายเหตุผลนะว่าทำไมเราถึงทำแบบนี้ไม่ทำแบบนั้น เขาก็เหมือนไม่ค่อยฟังเท่าไหร่ คำพูดเขาไม่ได้ใช้คำรุนแรงนะคะ
ก็พูดปกติทั่วไปเพียงแค่บางทีเขาก็ติดตะคอกอะแบบเราก็จะมีคิดว่าเรื่องที่ทำไปเขาต้องดุเราถึงขนาดนั้นมั้ยย อย่างเหตุการณ์ซอฟท์ๆ
เราก็ยืนทอดไก่อยู่แต่จานที่เราใช้หมักไก่อะเราก็เอาไปแช่น้ำในซิงค์ล้างจานไว้ก่อนเพราะเราคิดว่ากะจะกินข้าวก่อนค่อยล้างกระทะจานที่เดียวเลยอะ
แต่เขาก็ดุเราว่าเราอะกินไม่ล้างไม่ก็ชอบพูดว่า อย่าทำนิสัยแบบนี้ บางที่เขาก็พูดแบบมันเกะกะเพราะเขาจะล้างอะไรของเขาสักอย่าง
แต่เราแอบดูก็เห็นเขาใช้ซิงค์แค่ด้านเดียวซึ่งคือด้านที่จานเราแช่น้ำไว้อีกด้านเขาก็ปล่อยไว้งั้นไม่ใช้(คืองงไปอี๊กกก) อะไรแบบนี้วนลูปเดิมๆ 555 ความคิดเราคือเราไม่อยากล้างหลายรอบแต่ยังไงเราก็ล้างมันอยู่แล้วก็เราเป็นคนกิน เรามาตั้งกระทู้ไม่ได้หวังให้คนคิดแบบเดียวกันนะบางคนอาจคิดว่าทำไมเราไม่ล้างไปทีละอย่างเลย ก็เพราะเราไม่อยากล้างมือหลายๆรอบอะอย่างโดนน้ำมันมางี้แล้วกินไก่มันก็ต้องเลอะอีกเลยคิดว่าล้างๆมันไปทีเดียวเลยย
ฟิลเหมือนตั้งมาระบายความในใจบางทีเราก็อึดอัดจริงๆนะคิดอยากจะออกไปเช่าหอแต่ก็นะไม่มีเงินจ้าาก็อยู่บ้านต่อไป
ทุกคนคิดว่าที่เราคิดแบบนี้มันถูกไหมอะหรือขี้นอยด์มากไป