เมื่อเราผ่านเรื่องราวในชีวิตมากขึ้น ทำไมเราถึงเริ่มต้น " รัก " ใครได้ยากกว่าเดิม

เคยเป็นไหมตอนช่วงเด็กๆ จนถึงช่วงวัยรุ่น  เราชอบใครก็ง่าย  รักใครก็ทุ่มเท อยู่ในหมวดสายเปย์ มอบหัวจิตหัวใจให้เขาไปเสียหมด

พอช่วงเรียนมหาลัยถึงช่วงเริ่มต้นทำงาน  รับประทานแห้วไปเป็นไร่ในช่วงวัยรุ่น เราเรียนรู้ชีวิตมากขึ้น เราเริ่มใช้สมองมากกว่าหัวใจในการรักใครสักคน ใช้ความกลัวและความระแวงเป็นกำแพงและอาวุธในการรักษาความสัมพันธ์  แต่มันก็เป็นวิธีที่ผิด เรารักษาความรักไว้ไม่ได้

พอถึงวัยทำงานอยู่ตัว เรารู้สึกเย็นชากับความรักเหลือเกิน เหมือนทุ่มใจให้กับคนที่ผ่านมาแล้วจนหมดสิ้น เหมือนเราพบเจอคนที่ต้องการที่จะรักไปแล้ว   ทำไมถึงรู้สึกว่าการเริ่มต้นรักใครคนใหม่มันยากกว่าเดิม ทั้งๆที่เราไม่รู้สึกกลัวที่จะเสียใจอีกแล้ว