กลุ้มมากจนต้องสมัครมาขอถามค่ะ เจอกันครั้งแรกก็ชอบเลย เขามีอะไรหลายๆอย่างที่โดนใจมากเพราะแนวธรรมะเหมือนกัน แต่ดันเจอกันคุยกันช่วงที่เขากำลังจะไปบวชพอดี ซึ่งเขาตั้งใจไว้นานแล้วและอยากบวชนานหลายปี
ตอนที่คุยกันเขาก็มีใจ ก็พยายามตัดใจทั้งคู่แต่ก็ไม่สำเร็จ รู้สึกเหมือนเป็นมารทำให้เขารักต้องมีห่วง แต่ยิ่งขอถอนตัวมากเท่าไหร่เขายิ่งขอร้องให้เรารอ เขาเองผิดหวังมาพอมามีความรักที่ดีเขาจึงไม่อยากเสียมันไป
เรารู้สึกผิดมากแต่ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน รู้สึกเหมือนเราทั้งคู่ต่างมีกรรมเรื่องความรัก พอเจอคนที่ใช่กลับต้องพลัดพรากแบบไม่ใช่แค่ห่างกันธรรมดา ยิ่งรอคอยก็ยิ่งรู้สึกทรมาน พูดอะไรไม่ได้ ขอเลิกก็ไม่ได้เขาจะจิตตกเรากลัวบาปกลัวทำให้เขาหวั่นไหว แต่คุยด้วยก็ไม่ได้ เขาขอให้เราอยู่เป็นกำลังใจเขาขอสั่งสมบุญบารมีสีกพักแล้วจะออกมาสร้างบุญกุศลร่วมกัน
ซึ่ง้ราคิดว่าอะไรก็ไม่แน่นอน และแม้แต่กำหนดว่าจะบวชนานแค่ไหนเขาก็ไม่ยอมบอก มีแต่เกริ่นบ้าง เช่นเดิมทีคิดไว้ว่าหลายปี แต่พอมีเราคงเหลือไม่กี่ปีแต่เขาห้ามไม่ให้เราถามบอกมันบาป รึบางทีก็บอกแค่แล้วแต่วาสนาเป็นเรื่องในอนาคต บางทีเราคิดว่าไม่แฟร์เลยถ้าเขาบวชได้ดีไม่สึกแล้วมาให้เรารอทำไม รึถ้าสึกก็ให้มีเรารองรับแบบนี้ไม่ถูก เป็นปัญหากันมาตลอดเพราะบางทีมีแอบคุยกัยบ้างถามสารทุกข์สุขดิบแล้วพอพูดเรื่องนี้รึหลังๆก็มีน้อยใจจนทะเลาะ
ความคิดถึงทำให้กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกคุยกันได้ไม่มากบางทีมีปัญหาอยากปรึกษาแต่เขาว่าเราไปรบกวนบ่อยมีแต่เรื่องทางโลกหลังๆเขาว่าเราจนต้องทะเลาะกับเขาซึ่งมีแต่ความผิดบาป แต่เขาก็ขอร้องให้เราอดทนให้เราปฏิบัติภาวนาไปพร้อมกับเขาให้ชีวิตเราเองได้ดีขึ้นด้วย เขารู้ว่าเรามีปัญหาชีวิตเยอะและอยากให้เราได้ปฏิบัติเขาเป็นห่วงแต่เราเครียดกับความรักนี้มาก
แต่ตอนนี้ไม่คุยแล้วแต่ก็ยังทรมานเพราะคิดถึงและต้องทำใจอย่างหนักพร้อมกับหวั่นใจว่า ถ้าเขาจะสึกออกมาเร็วเราก็ไม่ดีอีกเหมือนเป็นตัวเร่ง เพราะเดิมเชาอยากบวชนาน แต่ถ้าจะบวชนานหลาบปีเราก็คงทรมานกับการรอคอยอย่างไร้จุดหมายที่บ้านเป็นห่วงอีก แล้วถ้ามีคนมาชอบก็ไม่กล้าคบเหมือนมีสัญญาใจผูกมัด แต่ใจจริงก็ไม่ได้อยากมีใครไม่ตั้งคงามหวัอะไร แต่อยากมีให้พ่อแม่สบายใจเท่านั้น และเราเองคงไม่มีใครอีกแล้ว
สรุปนี่มันคือกรรมใช่ไหมคะ ทีแรกคิดว่าเจอคนที่ดีเหมือนจะมีบุญแต่ทำไมรู้สึกเครียดทรมานจนร้องให้ตลอด มีครั้งนึงเจอกันแล้วเผลอโดนตัวทำให้ต้องอาบัติไปอยู่กรรม เราเครียดและเสียใจมากมีคนเห็นและเอาไปว่าด้วยคือมันแย่มากเราโกรธเขาที่บั้งใจไม่อยู่ตอนนี้เลยกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก เลิกก็ไม่กล้าใจยังรักกลัวเขาเสียใจแต่รอก็ทรมานแล้วเริ่มไม่แน่ใจจะไปกันรอดไหม บางทีรู้สึกว่านิสัยเขาแอบมุทะลุใจไม่เย็นแบบที่คิด และบางเรื่องคิดไม่ตรงกัน แต่ปัญหาคือเราแทบไม่มีโอกาสได้เรียนรู้กันเท่าไหร่ ถ้าเขาออกมาแล้วไม่รอดคือไม่ควรเลย มันไม่คุ้มค่า นี่ขนาดเราอบากหาใครสักคนมาทำให้เราตัดใจได้ซะทีแต่เรากลัวบาปเพราะผิดสัญญาแต่พูดยังไงเขาก็ไม่อยากเลิกเขาบอกเป็นห่วงเราเราเองก็กลัวเขาไม่สบายใจ สุดท้ายเลยได้แต่พูดว่าจะรอให้เขาได้สบายใจ
แฟนที่เพิ่งรักกันแต่เขาต้องไปบวชนาน ควรจะรอดีไหมคะ
ตอนที่คุยกันเขาก็มีใจ ก็พยายามตัดใจทั้งคู่แต่ก็ไม่สำเร็จ รู้สึกเหมือนเป็นมารทำให้เขารักต้องมีห่วง แต่ยิ่งขอถอนตัวมากเท่าไหร่เขายิ่งขอร้องให้เรารอ เขาเองผิดหวังมาพอมามีความรักที่ดีเขาจึงไม่อยากเสียมันไป
เรารู้สึกผิดมากแต่ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน รู้สึกเหมือนเราทั้งคู่ต่างมีกรรมเรื่องความรัก พอเจอคนที่ใช่กลับต้องพลัดพรากแบบไม่ใช่แค่ห่างกันธรรมดา ยิ่งรอคอยก็ยิ่งรู้สึกทรมาน พูดอะไรไม่ได้ ขอเลิกก็ไม่ได้เขาจะจิตตกเรากลัวบาปกลัวทำให้เขาหวั่นไหว แต่คุยด้วยก็ไม่ได้ เขาขอให้เราอยู่เป็นกำลังใจเขาขอสั่งสมบุญบารมีสีกพักแล้วจะออกมาสร้างบุญกุศลร่วมกัน
ซึ่ง้ราคิดว่าอะไรก็ไม่แน่นอน และแม้แต่กำหนดว่าจะบวชนานแค่ไหนเขาก็ไม่ยอมบอก มีแต่เกริ่นบ้าง เช่นเดิมทีคิดไว้ว่าหลายปี แต่พอมีเราคงเหลือไม่กี่ปีแต่เขาห้ามไม่ให้เราถามบอกมันบาป รึบางทีก็บอกแค่แล้วแต่วาสนาเป็นเรื่องในอนาคต บางทีเราคิดว่าไม่แฟร์เลยถ้าเขาบวชได้ดีไม่สึกแล้วมาให้เรารอทำไม รึถ้าสึกก็ให้มีเรารองรับแบบนี้ไม่ถูก เป็นปัญหากันมาตลอดเพราะบางทีมีแอบคุยกัยบ้างถามสารทุกข์สุขดิบแล้วพอพูดเรื่องนี้รึหลังๆก็มีน้อยใจจนทะเลาะ
ความคิดถึงทำให้กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกคุยกันได้ไม่มากบางทีมีปัญหาอยากปรึกษาแต่เขาว่าเราไปรบกวนบ่อยมีแต่เรื่องทางโลกหลังๆเขาว่าเราจนต้องทะเลาะกับเขาซึ่งมีแต่ความผิดบาป แต่เขาก็ขอร้องให้เราอดทนให้เราปฏิบัติภาวนาไปพร้อมกับเขาให้ชีวิตเราเองได้ดีขึ้นด้วย เขารู้ว่าเรามีปัญหาชีวิตเยอะและอยากให้เราได้ปฏิบัติเขาเป็นห่วงแต่เราเครียดกับความรักนี้มาก
แต่ตอนนี้ไม่คุยแล้วแต่ก็ยังทรมานเพราะคิดถึงและต้องทำใจอย่างหนักพร้อมกับหวั่นใจว่า ถ้าเขาจะสึกออกมาเร็วเราก็ไม่ดีอีกเหมือนเป็นตัวเร่ง เพราะเดิมเชาอยากบวชนาน แต่ถ้าจะบวชนานหลาบปีเราก็คงทรมานกับการรอคอยอย่างไร้จุดหมายที่บ้านเป็นห่วงอีก แล้วถ้ามีคนมาชอบก็ไม่กล้าคบเหมือนมีสัญญาใจผูกมัด แต่ใจจริงก็ไม่ได้อยากมีใครไม่ตั้งคงามหวัอะไร แต่อยากมีให้พ่อแม่สบายใจเท่านั้น และเราเองคงไม่มีใครอีกแล้ว
สรุปนี่มันคือกรรมใช่ไหมคะ ทีแรกคิดว่าเจอคนที่ดีเหมือนจะมีบุญแต่ทำไมรู้สึกเครียดทรมานจนร้องให้ตลอด มีครั้งนึงเจอกันแล้วเผลอโดนตัวทำให้ต้องอาบัติไปอยู่กรรม เราเครียดและเสียใจมากมีคนเห็นและเอาไปว่าด้วยคือมันแย่มากเราโกรธเขาที่บั้งใจไม่อยู่ตอนนี้เลยกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก เลิกก็ไม่กล้าใจยังรักกลัวเขาเสียใจแต่รอก็ทรมานแล้วเริ่มไม่แน่ใจจะไปกันรอดไหม บางทีรู้สึกว่านิสัยเขาแอบมุทะลุใจไม่เย็นแบบที่คิด และบางเรื่องคิดไม่ตรงกัน แต่ปัญหาคือเราแทบไม่มีโอกาสได้เรียนรู้กันเท่าไหร่ ถ้าเขาออกมาแล้วไม่รอดคือไม่ควรเลย มันไม่คุ้มค่า นี่ขนาดเราอบากหาใครสักคนมาทำให้เราตัดใจได้ซะทีแต่เรากลัวบาปเพราะผิดสัญญาแต่พูดยังไงเขาก็ไม่อยากเลิกเขาบอกเป็นห่วงเราเราเองก็กลัวเขาไม่สบายใจ สุดท้ายเลยได้แต่พูดว่าจะรอให้เขาได้สบายใจ