คืออย่างหัวข้อกระทู้แหละค่ะ ตอนนี้เจ้าของกระทู้อายุ17จะเข้า18คะกำลังจะขึ้นม.6แล้ว ขอแทนตัวว่าเรานะค่ะ คือเรายังเลือกทางของตัวเองไม่ได้ค่ะ คือเราก็ชอบแนวเต้นแนวร้องเพลงเกาหลีแนวkpopแล้วเคยคิดว่าจะไปออดิชั่น และถ้าเราติดแล้วซ้อมไปซ้อมมาไม่ได้เดบิวต์หล่ะ นั่นสิ แล้วทางครอบครัวก็ไม่ค่อยสนับสนุนด้านนี้เท่าไหร่ คือแล้วปีหน้าเราก็จะเข้ามหาลัยอีก ยังเลือกสายไม่ถูก คือตัวเรายังอยากไปออดิชั่นค่ายเพลงเกาหลีอยู่ค่ะ ใจหนึ่งก็อยากเรียนต่อ เราจะพูดเรื่องที่เราจะไปออดิชั่นก่อนนะค่ะ คือถามว่าที่จะไปนี่เต้นเป็นมั้ย ตอบได้เลยคะ เต้นเป็นนิดๆแล้วร้องเพลงหล่ะ? ร้องเพลงก็ได้นิดๆคะ แล้วยังได้ยินอีกว่าต้องหน้าตาดีอีก คือไอ้เราก็มาเราหน้าตาดีนะ แต่ดีในระดับหนึ่งแต่ติดที่ไม่มีดั้งค่ะ มันเป็นปัญหาของเราเลย เป็นปมด้อยตั้งแต่เด็กๆแต่เรามีแพลนที่จะศัลยกรรมจมูกหลังจากสอบติดมหาลัยค่ะ แล้วก็ว่าจะไปออดิชั่น ไม่รู้ว่าเขาจะรับมั้ย ส่วนด้สนครอบครัว ก็สนับสนุนเรื่องทำดั้งค่ะแต่ไม่สนับสนุนที่จะไปออดิชั่น เพราะเขากลัวเรื่องการเรียน สมมุติว่าเราติด แล้วได้ไปเทรน เทรนแล้วไม่ได้เดบิวต์ก็เสียเวลาเปล่าๆ อีกอย่างค่าใช้จ่ายก็เยอะค่ะ ทางครอบครัวก็ฐานะดีอยู่ระดับนึง แต่เขากลัวเราต้องออกจากโรงเรียนเพื่อไปเทรนเลยไม่สนับสนุนเลยค่ะ
ส่วนเรื่องการเรียนและเรื่องเป้าหมายของชีวิตเราคือ
-เรื่องเป้าหมายคือเราจะตั้งเป้าหมายไว้ทุกปีว่าต้องทำอะไร แต่ไม่เคยทำได้ เพราะความกลัวของเรา เรากลัวที่จะทำไม่ได้ อย่างเช่นปีที่แล้ว เราจะเปิดร้านออนไลน์ เราก็กลัวที่จะไม่มีคนมาซื้อ กลัวขาดทุน คือเราเป็นคนขี้อายมากก ถ้าเจอคนเยอะๆ อายเรื่องขายนู่นนี่นั้น (ใครมีเคล็ดลับก็แนะนำหน่อยนะค่ะ)แล้วอีกอย่างคือเป้าหมายการซื้อของ คือเราจะซื้อสิ่งสิ่งหนึ่งแต่ก็ซื้อไม่ได้ เพราะเอาตังต์ไปทำอย่างอื่นก่อน
-เรื่องการเรียน เราเป็นคนที่เรียนพอได้ค่ะ คณิตก็พอไปได้ เคมีก็พอได้ ฟิสิกหรือวิทยาศาสตร์ก็พอไปได้เหมือนกันค่ะ คือเราคิดอยากจะเรียนวิศวะปิโตเลียม แต่ใจยังห่วงเรื่องไปออดิชั่นค่ะ แต่แม่ก็เคยบอกหลายครั้งว่าลืมเรื่องออดิชั่นไปเถอะ แต่เราก็ยังคิดตลอดอ่ะค่ะ คิดว่าต้องไปลองให้ได้ค่ะ กลับเข้าเรื่องเรียนต่อ คือเราอยากเรียนวิศวะมากก แต่ใจนึงก็อยากเรียนครู ทางบ้านฝ่ายนึงจะสนับสนุนให้เป็นข้าราชการ ฝ่ายหนึ่งก็บอกให้เรียนวิศวะ คือเรามันคนไม่แน่นอนอยู่แล้วค่ะ คิดอย่างทำอย่าง คือจะทำอะไรก็ไม่ทำสักที เพราะรวามกลัวของเราค่ะ และความอาย อายที่จะมีคนล้ออายที่มีคนแซว และกลัวที่จะทำค่ะ กลัวมากๆ แล้วเรามันเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมาก เรื่องนิดๆก็น้ำตาร่วง คือเราต้องทำไงค่ะ ถึงจะตัดสินใจได้สักที ใจนึงก็อยากไปออดิชั่น ใจนึงก็ห่วงเรื่องเรียน แล้วอีกครึ่งนึงคือความกลัวครอบงำอยู่เรื่อยๆ เลยเป็นคนที่ไม่ค่อยสำเร็จเท่าไหร่ เราต้องทำไงค่ะ ทุกวันนี้เครียดมากกก
เลือกไม่ได้สักอย่าง เป้าหมายไม่แน่นอน
ส่วนเรื่องการเรียนและเรื่องเป้าหมายของชีวิตเราคือ
-เรื่องเป้าหมายคือเราจะตั้งเป้าหมายไว้ทุกปีว่าต้องทำอะไร แต่ไม่เคยทำได้ เพราะความกลัวของเรา เรากลัวที่จะทำไม่ได้ อย่างเช่นปีที่แล้ว เราจะเปิดร้านออนไลน์ เราก็กลัวที่จะไม่มีคนมาซื้อ กลัวขาดทุน คือเราเป็นคนขี้อายมากก ถ้าเจอคนเยอะๆ อายเรื่องขายนู่นนี่นั้น (ใครมีเคล็ดลับก็แนะนำหน่อยนะค่ะ)แล้วอีกอย่างคือเป้าหมายการซื้อของ คือเราจะซื้อสิ่งสิ่งหนึ่งแต่ก็ซื้อไม่ได้ เพราะเอาตังต์ไปทำอย่างอื่นก่อน
-เรื่องการเรียน เราเป็นคนที่เรียนพอได้ค่ะ คณิตก็พอไปได้ เคมีก็พอได้ ฟิสิกหรือวิทยาศาสตร์ก็พอไปได้เหมือนกันค่ะ คือเราคิดอยากจะเรียนวิศวะปิโตเลียม แต่ใจยังห่วงเรื่องไปออดิชั่นค่ะ แต่แม่ก็เคยบอกหลายครั้งว่าลืมเรื่องออดิชั่นไปเถอะ แต่เราก็ยังคิดตลอดอ่ะค่ะ คิดว่าต้องไปลองให้ได้ค่ะ กลับเข้าเรื่องเรียนต่อ คือเราอยากเรียนวิศวะมากก แต่ใจนึงก็อยากเรียนครู ทางบ้านฝ่ายนึงจะสนับสนุนให้เป็นข้าราชการ ฝ่ายหนึ่งก็บอกให้เรียนวิศวะ คือเรามันคนไม่แน่นอนอยู่แล้วค่ะ คิดอย่างทำอย่าง คือจะทำอะไรก็ไม่ทำสักที เพราะรวามกลัวของเราค่ะ และความอาย อายที่จะมีคนล้ออายที่มีคนแซว และกลัวที่จะทำค่ะ กลัวมากๆ แล้วเรามันเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมาก เรื่องนิดๆก็น้ำตาร่วง คือเราต้องทำไงค่ะ ถึงจะตัดสินใจได้สักที ใจนึงก็อยากไปออดิชั่น ใจนึงก็ห่วงเรื่องเรียน แล้วอีกครึ่งนึงคือความกลัวครอบงำอยู่เรื่อยๆ เลยเป็นคนที่ไม่ค่อยสำเร็จเท่าไหร่ เราต้องทำไงค่ะ ทุกวันนี้เครียดมากกก