สวัสดีค่ะเพื่อนๆทุกคน วันนี้เราอยากมาแชร์ประสบการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆกับเราได้ไม่นานมานี้เอง
เราเป็นผู้หญิงตัวอ้วนๆกลมๆ ผิวคล้ำแดดตามประสาผู้หญิงที่ไม่ชอบดูแลตัวเองค่ะ เรียกได้ว่าโตมากับฉายา "อีช้าง" เลย
พอเข้ามหาลัยก๋็มีแฟนคนนึงค่ะ ก่อนหน้านั้นเราเป็นเพื่อนสนิทกัน เรียกได้ว่าเหมือนถูกหวยเลย
เค้าเป็นเด็กเนิร์ด เป็นเรียนที่ไม่ใส่แว่น หน้าตาดี ขาว ไม่สูง แต่จัดอยู่ในหมวดค่อนไปทางหล่อละกัน
จุดเริ่มต้นของเราเริ่มมาจากคำว่าเพื่อนสนิท ไปเล่นเกมส์ด้วยกัน กินข้าว ดูหนัง และด้วยความที่เราเป็นคนอ้วนอารมณ์ดี
แต่เค้าเป็นคนเงียบๆ พูดไม่เก่ง เข้าสังคมไม่เก่ง มันก็เหมือน 2ขั้วแม่เหล็กที่ค่อยๆดูดเข้าหากันช้าๆ
ตอนเราคบกัน เค้าทำให้เรารู้สึกเหมือนเค้ามองข้ามเรื่องรูปร่างหน้าตาของเราไปเลยค่ะ เราเข้ากันได้ดี ทำกิจกรรมแทบจะทุกอย่างด้วยกัน
เรียกว่าตัวติดกันตลอดเวลาเลยก็ว่าได้
แล้วนั่นก็เป็นต้นเหตุของปัญหาค่ะ เราตัวติดกันจนเราไม่มีช่องว่างให้กัน เวลาทำอะไรก็จะไม่เกรงใจกัน จน'ความอึดอัด' มันก่อตัวขึ้นโดยที่เราไม่รู้ตัว
1ปีแรกผ่านไป น้ำต้มผักก็ว่าหวาน น้ำตาลนี่ไม่ต้องเติม ช่วงนั้นก็ไม่มีอะไรมาก เล่าไปคนก็หมั่นไส้ซะเปล่าๆ แถม จขกท.จะเจ็บเปล่าๆค่ะ
จนเข้าปีที่2 เรียกได้ว่า นิสัยท่ี่แท้จริงเริ่มออกค่ะ (นี่แค่เริ่มต้น : เสียงพี่หมิว ในละครล่า ดังมาเลยค่ะ)
เราเริ่มต้องการมากขึ้น งอนมากขึ้น งี่เง่ามากขึ้น ทำเรื่องเล๋็กๆให้เป็นเรื่องใหญ่มากขึ้น เจ้ากี้เจ้าการมากขึ้น
เอาง่ายๆคือเรื่องไม่ดีอะ มากขึ้นเรื่อยๆ แต่ในขณะเดียวกันเรื่องดีๆก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปนะคะ เราดูแลเค้าอย่างดีเลย
เราทำให้เค้าเริ่มเข้าสังคมเป็น พูดเก่งขึ้นนิดหน่อย มีน้ำใจเห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากขึ้นค่ะ (ก่อนหน้านี้เค้าจะเป็นคนไม่สนโลกเลย)
ส่วนตัวเค้าเองอะเหรอ ก็เริ่มง้อเราน้อยลง สนใจเราน้อยลง มีข้ออ้างที่จะไม่มาเจอเราในบางครั้ง หรือขอเราตรงๆว่าอยากอยู่คนเดียวบางครั้งค่ะ
โดยที่ตอนนั้นตัวเราเองไม่เคยมองเห็นปัญหานี้เลยค่ะ อาจเป็นเพราะเราคิดถึงแต่ตัวเองมากเกินไป จนทำให้เราไม่ใส่ใจความรู้สึกของเค้าละมั้ง
ทุกๆอย่างเริ่มแย่ลงค่ะ เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น พอทะเลาะกันหนักมาก เราก็ตีเค้าบ้างด้วยความโกรธ เค้าก็มีรีแอคกลับมานะคะ แต่แค่เบาๆ
ไม่รู้เลยค่ะว่าเราผ่านจุดนั้นมาได้ยังไง อาจเป็นเพราะเราผลัดกันง้อ ผลัดกันเป็นฝ่ายทำให้อะไรๆมันดีขึ้น
เพราะลึกๆแล้วเรารู้สึกได้ ว่าเราไม่อยากเสียเค้าไป เค้าเองก็ไม่อยากเสียเราไปเหมือนกัน
จุดพีคที่ 1 มาถึงแล้วค่ะ ช่วงฝึกงานเรากับเค้าห่างกันมากๆ ฝึกงานกันคนละจังหวัด
ตอนนั้นเรางี่เง่า งอแงมากๆค่ะ เค้าตอบช้าก็ไม่ได้ เค้าหายไปไม่โทรมาก็ไม่ได้ มีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกวัน
เค้าค่อยๆตอบเราสั้นลง สั้นลง ใช้เวลานานขึ้น นานขึ้น กว่าจะตอบแต่ละที
จนกระทั่ง........ เรารู้ว่าเค้ามีคนอื่นค่ะ
ใช่แล้วค่ะ เราโดนนอกใจ ผู้หญิงคนนี้เรียนอยู่มออื่น รู้จักกันผ่านแอพหาคู่แอพนึง
เค้าก็แอบคุยกันมาเรื่อยๆค่ะ เราเองก็ไม่รู้ ได้แต่หาคำตอบเองว่าทำไมเค้าถึงเปลี่ยนไปมาก
จนเราไปหาเค้า แล้วผู้หญิงคนนั้นทักมาพอดีค่ะ เราถึงรู้ว่าเค้าไปดูหนังกัน กินข้าว เคยเจอกันมาแล้ว
ตอนนั้นเค้าเองก็สำนึกผิดค่ะ บอกเราว่าไม่ได้เกินเลยไปถึงขั้นไหนเลยนะ แค่เจอกันครั้งเดียว ไปกินข้าวดูหนังกัน
ส่วนใหญ่จะแค่โทรคุยในไลน์มากกว่า....
ยิ่งแก้ตัวเราก็ยิ่งเจ็บค่ะ เพราะในระหว่างที่เราห่างกัน เค้ามักจะอ้างว่าคืนนี้ไม่โทรคุยนะ ขอนอน เพราะทำงานเหนื่อย
ตอนนี้ตอบไลน์ไม่ได้นะ กำลังนั่งรถ เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย เราเจอแต่คำๆนี้ซ้ำๆ เราก็ยอมห่างออกมาค่ะ เพื่อเว้นช่องว่างให้เค้า
แล้วนี่อะไร? เค้าหักหลังเรา ด้วยการไปมีคนอื่น ตอนนั้นเหมือนหัวใจสลายค่ะ
เค้าก็มาขอโทษ มาขอโอกาส และคำที่เราใจอ่อนคือ
"เลิกคุยไปสักพักแล้วนะ คุยมาเดือนเดียวแล้วรู้ว่ามันไม่ใช่ ยังไงก็ไม่มีใครมาแทนที่เธอได้"
ก็ยอมให้อภัยไปตามระเบียบค่ะ หลังจากนั้นเราก็กลายเป็นอีกคนไปเลยค่ะ
จากเป็นคนที่ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัว ไม่ก้าวก่าย ก็จะเช็คโทรศัพท์บ่อยขึ้น ขอดูว่าคุยกับใครมั้ย
เรียกได้ว่าชีวิตตอนนั้น เราไม่มีความเชื่อใจเค้าเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่เค้าก็ไม่ทำอีกนะคะ ไม่ว่าเราจะขอดูอะไรเค้าก็ให้ดู อยู่ไหนก้บอก
ไม่คุย ไม่มองใครอีกเลย ทุกอย่างค่อยๆกลับไปสู่สภาวะเดิมอย่างช้าๆ
จนทุกอย่างมันมาถึงปีที่3 เป็นปีที่เค้าเรียนจบพอดีค่ะ แต่เราเหลืออีก1ปี (รุ่นเดียวกันแต่เค้าเก่ง และเราเกเรค่ะ เลยไม่ได้จบพร้อมกัน)
เค้าม่ีที่อยู่เป็นของตัวเอง มีงานทำ ในขณะที่เราก็กำลังเรียนเพื่อให้จบปีสุดท้าย
________________________
เดี๋ยวมาเล่าต่อนะคะ ขอตัวไปวิ่งลดน้ำหนักสักครู่
เพื่อนๆคนไหนที่เคยหรือกำลังประสบปัญหาเดียวกันกับหัวกระทู้ เข้ามาแชร์กันได้นะคะ
ถ้าเขา "หมดรัก" ควรยื้อต่อไปหรือถอยออกมา ถ้ามีตัวช่วยเป็นคำว่า "เรายังกลับไปเป็น'เพื่อนรัก'กันได้เหมือนเดิม"
เราเป็นผู้หญิงตัวอ้วนๆกลมๆ ผิวคล้ำแดดตามประสาผู้หญิงที่ไม่ชอบดูแลตัวเองค่ะ เรียกได้ว่าโตมากับฉายา "อีช้าง" เลย
พอเข้ามหาลัยก๋็มีแฟนคนนึงค่ะ ก่อนหน้านั้นเราเป็นเพื่อนสนิทกัน เรียกได้ว่าเหมือนถูกหวยเลย
เค้าเป็นเด็กเนิร์ด เป็นเรียนที่ไม่ใส่แว่น หน้าตาดี ขาว ไม่สูง แต่จัดอยู่ในหมวดค่อนไปทางหล่อละกัน
จุดเริ่มต้นของเราเริ่มมาจากคำว่าเพื่อนสนิท ไปเล่นเกมส์ด้วยกัน กินข้าว ดูหนัง และด้วยความที่เราเป็นคนอ้วนอารมณ์ดี
แต่เค้าเป็นคนเงียบๆ พูดไม่เก่ง เข้าสังคมไม่เก่ง มันก็เหมือน 2ขั้วแม่เหล็กที่ค่อยๆดูดเข้าหากันช้าๆ
ตอนเราคบกัน เค้าทำให้เรารู้สึกเหมือนเค้ามองข้ามเรื่องรูปร่างหน้าตาของเราไปเลยค่ะ เราเข้ากันได้ดี ทำกิจกรรมแทบจะทุกอย่างด้วยกัน
เรียกว่าตัวติดกันตลอดเวลาเลยก็ว่าได้
แล้วนั่นก็เป็นต้นเหตุของปัญหาค่ะ เราตัวติดกันจนเราไม่มีช่องว่างให้กัน เวลาทำอะไรก็จะไม่เกรงใจกัน จน'ความอึดอัด' มันก่อตัวขึ้นโดยที่เราไม่รู้ตัว
1ปีแรกผ่านไป น้ำต้มผักก็ว่าหวาน น้ำตาลนี่ไม่ต้องเติม ช่วงนั้นก็ไม่มีอะไรมาก เล่าไปคนก็หมั่นไส้ซะเปล่าๆ แถม จขกท.จะเจ็บเปล่าๆค่ะ
จนเข้าปีที่2 เรียกได้ว่า นิสัยท่ี่แท้จริงเริ่มออกค่ะ (นี่แค่เริ่มต้น : เสียงพี่หมิว ในละครล่า ดังมาเลยค่ะ)
เราเริ่มต้องการมากขึ้น งอนมากขึ้น งี่เง่ามากขึ้น ทำเรื่องเล๋็กๆให้เป็นเรื่องใหญ่มากขึ้น เจ้ากี้เจ้าการมากขึ้น
เอาง่ายๆคือเรื่องไม่ดีอะ มากขึ้นเรื่อยๆ แต่ในขณะเดียวกันเรื่องดีๆก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปนะคะ เราดูแลเค้าอย่างดีเลย
เราทำให้เค้าเริ่มเข้าสังคมเป็น พูดเก่งขึ้นนิดหน่อย มีน้ำใจเห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากขึ้นค่ะ (ก่อนหน้านี้เค้าจะเป็นคนไม่สนโลกเลย)
ส่วนตัวเค้าเองอะเหรอ ก็เริ่มง้อเราน้อยลง สนใจเราน้อยลง มีข้ออ้างที่จะไม่มาเจอเราในบางครั้ง หรือขอเราตรงๆว่าอยากอยู่คนเดียวบางครั้งค่ะ
โดยที่ตอนนั้นตัวเราเองไม่เคยมองเห็นปัญหานี้เลยค่ะ อาจเป็นเพราะเราคิดถึงแต่ตัวเองมากเกินไป จนทำให้เราไม่ใส่ใจความรู้สึกของเค้าละมั้ง
ทุกๆอย่างเริ่มแย่ลงค่ะ เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น พอทะเลาะกันหนักมาก เราก็ตีเค้าบ้างด้วยความโกรธ เค้าก็มีรีแอคกลับมานะคะ แต่แค่เบาๆ
ไม่รู้เลยค่ะว่าเราผ่านจุดนั้นมาได้ยังไง อาจเป็นเพราะเราผลัดกันง้อ ผลัดกันเป็นฝ่ายทำให้อะไรๆมันดีขึ้น
เพราะลึกๆแล้วเรารู้สึกได้ ว่าเราไม่อยากเสียเค้าไป เค้าเองก็ไม่อยากเสียเราไปเหมือนกัน
จุดพีคที่ 1 มาถึงแล้วค่ะ ช่วงฝึกงานเรากับเค้าห่างกันมากๆ ฝึกงานกันคนละจังหวัด
ตอนนั้นเรางี่เง่า งอแงมากๆค่ะ เค้าตอบช้าก็ไม่ได้ เค้าหายไปไม่โทรมาก็ไม่ได้ มีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกวัน
เค้าค่อยๆตอบเราสั้นลง สั้นลง ใช้เวลานานขึ้น นานขึ้น กว่าจะตอบแต่ละที
จนกระทั่ง........ เรารู้ว่าเค้ามีคนอื่นค่ะ
ใช่แล้วค่ะ เราโดนนอกใจ ผู้หญิงคนนี้เรียนอยู่มออื่น รู้จักกันผ่านแอพหาคู่แอพนึง
เค้าก็แอบคุยกันมาเรื่อยๆค่ะ เราเองก็ไม่รู้ ได้แต่หาคำตอบเองว่าทำไมเค้าถึงเปลี่ยนไปมาก
จนเราไปหาเค้า แล้วผู้หญิงคนนั้นทักมาพอดีค่ะ เราถึงรู้ว่าเค้าไปดูหนังกัน กินข้าว เคยเจอกันมาแล้ว
ตอนนั้นเค้าเองก็สำนึกผิดค่ะ บอกเราว่าไม่ได้เกินเลยไปถึงขั้นไหนเลยนะ แค่เจอกันครั้งเดียว ไปกินข้าวดูหนังกัน
ส่วนใหญ่จะแค่โทรคุยในไลน์มากกว่า....
ยิ่งแก้ตัวเราก็ยิ่งเจ็บค่ะ เพราะในระหว่างที่เราห่างกัน เค้ามักจะอ้างว่าคืนนี้ไม่โทรคุยนะ ขอนอน เพราะทำงานเหนื่อย
ตอนนี้ตอบไลน์ไม่ได้นะ กำลังนั่งรถ เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย เราเจอแต่คำๆนี้ซ้ำๆ เราก็ยอมห่างออกมาค่ะ เพื่อเว้นช่องว่างให้เค้า
แล้วนี่อะไร? เค้าหักหลังเรา ด้วยการไปมีคนอื่น ตอนนั้นเหมือนหัวใจสลายค่ะ
เค้าก็มาขอโทษ มาขอโอกาส และคำที่เราใจอ่อนคือ
"เลิกคุยไปสักพักแล้วนะ คุยมาเดือนเดียวแล้วรู้ว่ามันไม่ใช่ ยังไงก็ไม่มีใครมาแทนที่เธอได้"
ก็ยอมให้อภัยไปตามระเบียบค่ะ หลังจากนั้นเราก็กลายเป็นอีกคนไปเลยค่ะ
จากเป็นคนที่ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัว ไม่ก้าวก่าย ก็จะเช็คโทรศัพท์บ่อยขึ้น ขอดูว่าคุยกับใครมั้ย
เรียกได้ว่าชีวิตตอนนั้น เราไม่มีความเชื่อใจเค้าเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่เค้าก็ไม่ทำอีกนะคะ ไม่ว่าเราจะขอดูอะไรเค้าก็ให้ดู อยู่ไหนก้บอก
ไม่คุย ไม่มองใครอีกเลย ทุกอย่างค่อยๆกลับไปสู่สภาวะเดิมอย่างช้าๆ
จนทุกอย่างมันมาถึงปีที่3 เป็นปีที่เค้าเรียนจบพอดีค่ะ แต่เราเหลืออีก1ปี (รุ่นเดียวกันแต่เค้าเก่ง และเราเกเรค่ะ เลยไม่ได้จบพร้อมกัน)
เค้าม่ีที่อยู่เป็นของตัวเอง มีงานทำ ในขณะที่เราก็กำลังเรียนเพื่อให้จบปีสุดท้าย
________________________
เดี๋ยวมาเล่าต่อนะคะ ขอตัวไปวิ่งลดน้ำหนักสักครู่
เพื่อนๆคนไหนที่เคยหรือกำลังประสบปัญหาเดียวกันกับหัวกระทู้ เข้ามาแชร์กันได้นะคะ