ทำยังไงดีนะ!!!!!! ทำยังไงดีไอก๊อต ตอนนี้ความคิดมากของผมมั้งเกอก้องไปทั้งหัว ในขณะที่ผมกำลังเครียดเรื่องนี้อยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ตึ๊งนึ๊ง!!!!! ( เสียงไลน์ดังขึ้น ) โอ้ย!!!! แล้วไลน์เชี่ยอะไรมันดังตอนนี้ว๊ะ ในขณะที่กำลังหงุดหงิดอยู่ผมก็พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วย เอ้า!!!!! เต้มันไลน์มานี่หว่ามีอะไรว๊ะ ( อ่อผมลืมบอกไปครับ ว่าเต้เป็นเพื่อนสนิทของผมในห้องเรียนเพียงคนเดียว )
(ในแชต)
เต้ : ก๊อตๆ
ก๊อต : มีไร
เต้ : พรุ่งนี้อย่าลืมนะมีนัด
ก๊อต : นัดอะไรว๊ะ!!!!!
เต้ : ก็ค่ายภาษาอังกฤษไงที่สมัครกันไว้อะ
เชี่ย!!!! กรรมเก่ายังไม่ทันเครียร์กรรมใหม่ก็มาอีกละ โอ้ยยย เบื่อ ไม่น่าสมัครไว้เลย ( คิดในใจ )
ก๊อต : เออ จำได้แค่นี้แหละ ฝันดี ไม่ต้องทักมาแล้วนะ ขี้เกียจตอบ บ๊ายยย
เห้อ!!!! งั้นคืนนี้ก็นอนไปก่อนละกันแล้วพรุ่งนี้ค่อยคิดใหม่ว่าจะทำยังไงดี อย่าคิดมากสิว๊ะ เอางี้ละกัน นับเลขเลขช้าๆดีกว่าเผื่อจะดีขึ้น 1 2 3 4 5 6 7 8 9 พี่เขาจะรู้สึกยังไงน่าาา ที่เราทำตัวแบบนั้น เฮ้อ!!!!! เอ้า!!!!! โอ้ยยยย กูจะหยุดนับเลขทำไมเนี๊ย โถ่เอ้ยยย ( ในขณะที่คิดไปคิดมาผมก็เผลอหลับไป )
ตื๊ดดดด ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดดด เสียงบางอย่างลอยมาเข้าหูของผม เสียงนี้เชื่อเลยครับว่าทุกคนต้องเกลียดเป็นอย่างยิ่ง เพราะนี้คือเสียงนาฬิกาปลุก ที่ปลุกผมมาแล้วถึง 3 รอบ โอ้ย!!!!!!เช้าแล้วหรอเนี๊ย ทำไมช่วงเวลาที่เราไม่ต้องคิดอะไรมากมันไปเร็วอย่างนี้นะ ตื่นก็ตื่นว๊ะ แล้วผมก็ไปอาน้ำแปรงฟันแต่งตัวเพื่อเตรียมความพร้อมในการไปค่าย ซึ้งมีช่วงเวลาเช้าไปเย็นกลับ
ขบวนรถของค่ายก็ได้เคลื่อนล้อไปทั้งหมด 2ที่ ที่แรกก็คือ พิพิธภัณฑ์ลูกหลานมังกร หรือมังกรสวรรค์ จังหวัดสุพรรณบุรี และอีกที่หนึ่งคือ ตลาดน้ำอโยธยา เห้อ!!!! รู้สึกแปลกๆไหมครับกับค่ายนี้ ค่ายก็บอกอยู่ว่า ค่ายภาษาอังกฤษ แต่ที่พาไปเที่ยวเนี๊ยมันเกี่ยวกับภาษาอังกฤษตรงไหนนะ น่าเบื่อ!!! นึกว่าค่าย ของหมวดสังคมเสียอีก เสียเวลาก็เสียเวลา ความรู้ก็ไม่ได้ ได้โปรดเถอะ เจ้าพระคุณเอ้ย ขับรถกลับเร็วๆเข้าเถอะเบื่อแล้วจะกลับโรงเรียน ในขณะที่ผมบ่นกับเพื่อนสนิทของผมอยู่นั้น รถบัสก็ได้หยุดลงในขณะที่กำลังเดินทางกลับไปที่โรงเรียน เอ้า!!!!!จะหยุดทำไมเนี๊ย ( เสียงของผมที่พูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก ) ในขณะนั้นก็มีคุณครูลุกขึ้นจากเบาะหน้าสุดแล้วบอกกับนักเรียนทุกคนว่า เด็กๆ วันนี้ทางหมวดภาษาอังกฤษของเรามีเซอร์ไพร้ให้ทุกคนนะจ้าาา " เซอร์พงเซอร์ไพร้อะไรกันอีกละนี้ " ( เสียงในใจผม ) คุณครูพูดต่ออีกว่า เราจะให้นักเรียนเดินงานวัดก่อนกลับโรงเรียนกันนะจ้า ให้เวลา 2 ชั่วโมงนะ ถ้าพร้อมแล้วไปกันเลย
" เต้ กูไม่ไปนะ กูขี้เกียจ กูง่วง " เสียงผมที่บอกเพื่อนสนิท
" ไปเถอะ กูอยากไปซื้อของ " เสียงตอบจากเพื่อนผม
" ก็กูขี้เกียจ " ผมย้ำคำเดิมกับเพื่อนของผม
" น่าๆๆๆๆ ก๊อต ไปเถอะ เนี๊ย!!!!! มาจนจะกลับแล้วยังไม่ได้ของฝากให้ที่บ้านเลยอะ น่าๆๆๆๆ " เสียงเพื่อนออดอ้อนใหญ่
" เออๆๆๆๆ ไปแป๊บเดียวนะ " สุดท้ายผมก็ใจอ่อนให้เพื่อน
" งั้นไปกันเถอะ " เพื่อนชวนผมลงรถ
ในขณะที่ผมเดินไปกับเพื่อนที่งานวัดแห่งนั้น เพื่อนผมมันก็หิวน้ำมันเลยขอผมไปซื้อน้ำแป๊บหนึ่ง แต่ผมเองนั้นรออยู่ตรงนี้ เพราะคนรอซื้อน้ำเยอะมาก ผมไม่ชอบคนเยอะ ตอนนั้นในเวลาที่เพื่อนกำลังยืนรอซื้อน้ำอยู่ ผมก็ยืนคิดเรื่องพี่คนนั้นไปด้วย คนอะไรเข้ามาในหัวแล้วก็ไม่ออกไปสักที เห้อออออ
พี่บ้าเอ้ยยย และจู่ๆผมมองไปด้านหลังผม เห็นคนมุงกันอยู่เต็มเลย ผมเลยบอกเต้ว่า เดี๋ยวขอไปดูทางนั้นน่อยนะ เสร็จแล้วเดินตามมานะ เมื่อผมพูดกับเพื่อนเสร็จก็เดินตรงไปที่ร้านนั้นทันที เพื่อนๆลองทายสิครับว่าร้านนั้นคือร้านอะไร ติกต๊อก ติกต๊อก อะไม่ต้องแล้ว ผมเฉลยให้เลยละกัน ร้านนั้นก็คือ ร้านพวงกุญแจที่ระลึกไงครับ ทุกคนรู้ไหมครับว่าวันนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงเมื่อกี้ผมไม่เคยยิ้มเลยครับ แต่เวลานี้ ปากของผมและสีหน้าของผมมันยิ้มขึ้นมาเองพร้อมมีความสุขโดยอัตโนมัติ ใช่แล้วครับผมมีวิธีง้อพี่เขาแล้ว เย้ๆๆๆ เครียดมานาน แค่นี้ก็นึกไม่ออก ของง่ายๆ ผมก็เลยเดินไปเลือกพวงกุญแจ ซึ่งเป็นพวงกุญแจที่ตรงกลางว่างไว้เขียนชื่อ ผมหยิบพวงกุญแจมาทั้งหมดสามอัน อันแรกแน่นอนครับให้พี่คนนั้นแน่นอน อันที่2 ให้อาจารย์หอพักผู้ชาย อันสุดท้ายเอาไว้ให้พี่ที่อยู่ที่หอครับ ในขณะที่ผมกำลังเขียนชื่อลงกระดาษให้เจ้าของร้านสลักให้ เพื่อนผมก็มาพอดี มันมาจ๊ะเอ๊ผม แล้วบอกว่าซื้อให้ใครอะ ด้วยความที่ผมอายเพื่อนมากที่ผมจะซื้อของให้คนคนหนึ่งซึ่งคนนั้นเป็นคนที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมีความรู้สึกยังไงกับเขาและเขาชื่ออะไรก็ไม่รู้ ผมเลยรีบเขียนลงกระกระดาษแล้วพูดกับเพื่อนว่า
" จะใครละ คนแรกก็ครูจิ้น อันที่สองก็พี่ผู้ชายที่หอพี่อู๋ แล้วอันสุดท้ายก็ เออ อืม แล้วก็ " เสียงผมพูดกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงแบบเก้อๆกังแบบบอกไม่ถูก
" แล้วก็ใครละ บอกมาดิ " เสียงเพื่อนผมที่พูดกับผมพลางอมยิ้มไปด้วย
" แล้วก็ " เสียงของผมที่ยังไม่รู้ว่าจะตอบแถเพื่อนว่าอะไรดี
" แฮะๆๆ ให้แฟนละซิ๊ บอกมานะชอบใคร " เสียงเพื่อนผมแซวผมอย่างแรง
" ชอบพ่อสิ กูจะเอาไปให้ใครละ นี่ไง " ผมลงไปเขียนในกระดาษต่อว่า เต้
" คนสุดท้ายก็ไงละ โห๊ะๆๆๆๆ แล้วไม่ต้องเขิลด้วย กูซื้อให้เฉยๆ " เสียงของผมที่มีน้ำเสียง-ดัน
" จ้าาา ขอบคุณนะครับบบบ คุณก๊อตตตตต " เพื่อนผมแซวผม
" เออ ผมยินดีครับ " ผมตอบแบบกวนตีนเพื่อน
โห้!!!!!!! ไอเต้เอ่ยยย มาผิดเวลารู้ไหม แล้วกูจะทำยังไงต่อเนี๊ย เอายังไงดีว๊ะเนี๊ย (คิดในใจ)
ในระหว่างที่ผมกำลังเดินกลับรถ ผมก็เห็นร้านพวงกุณแจที่ระลึกอีก แต่อันนี้เป็นพวงกุญแจธรรมดา ไม่มีที่เขียนชื่ิอ เป็นตัวการ์ตูนที่ทำด้วยไม้น่ารักน่ารัก ผมเลยบอกเต้ว่า เฮ้ยยยย แวะก่อนสิ ซื้อของแป๊บหนึ่ง จากนั้นผมก็เดินมาซื้อพวงกุญแจ ซึ่งซื้อมา 4 ชั้น สีแดง2 สีฟ้า2 " Yesssss ในที่สุดเราก็มีของให้เขาแล้ว " ( เสียงผมคิดในใจ ) ไปเต้ กลับโรงเรียนกันดีกว่า
ในที่สุดก็ถึงโรงเรียน ผมลงจากรถพร้อมลาเพื่อนสุดที่รักผมอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งไปที่จุดรวมตัวหอพักหลักเลิกเรียน แล้วผมก็รีบมองหาพี่คนนั้นทันที แต่แล้วฝันมันก็สลายลงในพริบตาเมื่อมีคนหนึ่งเดินเข้ามาจับมือเธอแล้วเดินจากไป 55555555 เพลงขัดใจก็มาว๊ะ เฮ้ยยยล้อเล่น ก็แค่ไม่เห็นพี่เขาเฉยๆ ก็รู้สึกเฟลนิดๆ แต่ไม่เป็นไรเอาของไปให้อาจารย์พี่ๆน้องๆก่อนดีกว่า ผมก็ตามเอาของให้พี่ๆน้องๆจนครบทุกคนที่ผมจะให้ พวงกุญแจผมก็เหลือแค่2อัน ซึ้งเป็นสีแดงทั้งคู่ ผมเดินไปที่จุดรวมตัวเด็กหออีกครั้ง ในขณะเดินผมไม่ได้มองข้างหน้าผมเลย มองแต่พวงกุญแจของผม และในขณะนั้น หึ๊!!!!!!!! เท้าใครว๊ะ คุ้นๆ พอพูดแล้วผมก็เงยขึ้นอย่างช้าๆ ใช่แล้วครับพี่คนนั้นยืนอยู่ข้างหน้าผม และตอนนั้นเองหน้าผมเริ่มเปลี่ยนสีแบบรู้สึกได้ แล้วผมก็เดินเข้าไปหาพี่เขาช้าๆ พร้อมบอกว่า แต่งงานกับผมนะครับ ถุ่ยยยย!!! ไม่ใชแหละ เอาใหม่ พร้อมบอกว่า ผมซื้อมาให้ครับพี่สาว เสียงวี๊ดวีววว ของบรรดาเพื่อนๆพี่ผู้หญิงก็ดังขึ้น แล้วเขาก็รับของจากผมไป พร้อมมองหน้าผม แล้วบอกว่า " น่ารักอ่ะ " โอ้โห้ ถ้าผมละลายได้ตอนนั้นก็คงละลายเป็นน้ำกองตรงนั้นละครับ ผมก็ยิ้มให้พี่เขา เขาก็ยิ้มให้ผม แล้วผมก็เดินมานั่งที่เพื่อนๆนั่งกันอยู่ เชื่อไหมครับ คำว่าเบื่อของผมที่ทุกคนได้ยินบ่อยๆ มันหายไปจากหัวผมอย่างสิ้นเชิง
ตอนนั้นคุณครูก็เดินออกมาพูดชี้แจงกับพวกเด็กหอพอดี พี่เขาเลยกลับไปนั่งที่ แล้วก็เอาพวงกุญแจของผมห้อยกระเป๋าของเขา เมื่อผมเห็นแบบนั้นผมก็เอาพวงกุญแจที่เหลืออีกอันหนึ่งมาห้อยกระเป๋าของผมอีกเช่นเดียวกัน เห้ยยย สีเหมือนกันเลยหว่ะ พวกกุญแจคู่เว้ยยย 555555 แล้วผมกับพี่เขาก็มองหน้ากัน แต่ผมไม่มองเขาหรอก ก็ผมเขิลอะ ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นมันเรียกว่าอะไร เรียกว่ารักหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่ผมรู้ก็คือ เขาทำให้ผมเปลี่ยนความคิดหลายๆอย่างได้ จากที่ผมไม่อยากเจอเขาเพราะเกียจเขา ผมก็ยังคงความประพฤิเดิมครับ ผมก็ยังไม่อยากเจอเขาอยูดี แต่ไม่ใช่ความรู้สึกเดิมนะครับ ความรู้สึกนี้มันต่างจากเดิมมาก มันอาจเป็นเพราะผมเองที่เจอพี่เขาทีไร ก็เขิลไม่มีเรี่ยวแรงทุกครั้ง โอ้ยยยย เราเป็นอะไรกันนี่ก๊อต เลิกคิดถึงเขาได้แล้ว จากนั้นผมก็ใช้ชีวิตอย่าง อะเลิดเบิกบานมาตลอด จนกระทั้งเย็นวันหนึ่งหลังจากนั้นแค่วันเดียวเรื่องที่ผมไม่เคยคิดมันก็เกิดขึ้น
สิ่งนี้มันทำให้ให้ผมมือไม้อ่อนกันเลยที่เดียว ..........ไม่นะนี่มันเกิดอะไรขึ้น ไม่จริงใช่ไหม..........
The Courtship ให้รัก รู้จักเธอ EP.2
(ในแชต)
เต้ : ก๊อตๆ
ก๊อต : มีไร
เต้ : พรุ่งนี้อย่าลืมนะมีนัด
ก๊อต : นัดอะไรว๊ะ!!!!!
เต้ : ก็ค่ายภาษาอังกฤษไงที่สมัครกันไว้อะ
เชี่ย!!!! กรรมเก่ายังไม่ทันเครียร์กรรมใหม่ก็มาอีกละ โอ้ยยย เบื่อ ไม่น่าสมัครไว้เลย ( คิดในใจ )
ก๊อต : เออ จำได้แค่นี้แหละ ฝันดี ไม่ต้องทักมาแล้วนะ ขี้เกียจตอบ บ๊ายยย
เห้อ!!!! งั้นคืนนี้ก็นอนไปก่อนละกันแล้วพรุ่งนี้ค่อยคิดใหม่ว่าจะทำยังไงดี อย่าคิดมากสิว๊ะ เอางี้ละกัน นับเลขเลขช้าๆดีกว่าเผื่อจะดีขึ้น 1 2 3 4 5 6 7 8 9 พี่เขาจะรู้สึกยังไงน่าาา ที่เราทำตัวแบบนั้น เฮ้อ!!!!! เอ้า!!!!! โอ้ยยยย กูจะหยุดนับเลขทำไมเนี๊ย โถ่เอ้ยยย ( ในขณะที่คิดไปคิดมาผมก็เผลอหลับไป )
ตื๊ดดดด ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดดด เสียงบางอย่างลอยมาเข้าหูของผม เสียงนี้เชื่อเลยครับว่าทุกคนต้องเกลียดเป็นอย่างยิ่ง เพราะนี้คือเสียงนาฬิกาปลุก ที่ปลุกผมมาแล้วถึง 3 รอบ โอ้ย!!!!!!เช้าแล้วหรอเนี๊ย ทำไมช่วงเวลาที่เราไม่ต้องคิดอะไรมากมันไปเร็วอย่างนี้นะ ตื่นก็ตื่นว๊ะ แล้วผมก็ไปอาน้ำแปรงฟันแต่งตัวเพื่อเตรียมความพร้อมในการไปค่าย ซึ้งมีช่วงเวลาเช้าไปเย็นกลับ
ขบวนรถของค่ายก็ได้เคลื่อนล้อไปทั้งหมด 2ที่ ที่แรกก็คือ พิพิธภัณฑ์ลูกหลานมังกร หรือมังกรสวรรค์ จังหวัดสุพรรณบุรี และอีกที่หนึ่งคือ ตลาดน้ำอโยธยา เห้อ!!!! รู้สึกแปลกๆไหมครับกับค่ายนี้ ค่ายก็บอกอยู่ว่า ค่ายภาษาอังกฤษ แต่ที่พาไปเที่ยวเนี๊ยมันเกี่ยวกับภาษาอังกฤษตรงไหนนะ น่าเบื่อ!!! นึกว่าค่าย ของหมวดสังคมเสียอีก เสียเวลาก็เสียเวลา ความรู้ก็ไม่ได้ ได้โปรดเถอะ เจ้าพระคุณเอ้ย ขับรถกลับเร็วๆเข้าเถอะเบื่อแล้วจะกลับโรงเรียน ในขณะที่ผมบ่นกับเพื่อนสนิทของผมอยู่นั้น รถบัสก็ได้หยุดลงในขณะที่กำลังเดินทางกลับไปที่โรงเรียน เอ้า!!!!!จะหยุดทำไมเนี๊ย ( เสียงของผมที่พูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก ) ในขณะนั้นก็มีคุณครูลุกขึ้นจากเบาะหน้าสุดแล้วบอกกับนักเรียนทุกคนว่า เด็กๆ วันนี้ทางหมวดภาษาอังกฤษของเรามีเซอร์ไพร้ให้ทุกคนนะจ้าาา " เซอร์พงเซอร์ไพร้อะไรกันอีกละนี้ " ( เสียงในใจผม ) คุณครูพูดต่ออีกว่า เราจะให้นักเรียนเดินงานวัดก่อนกลับโรงเรียนกันนะจ้า ให้เวลา 2 ชั่วโมงนะ ถ้าพร้อมแล้วไปกันเลย
" เต้ กูไม่ไปนะ กูขี้เกียจ กูง่วง " เสียงผมที่บอกเพื่อนสนิท
" ไปเถอะ กูอยากไปซื้อของ " เสียงตอบจากเพื่อนผม
" ก็กูขี้เกียจ " ผมย้ำคำเดิมกับเพื่อนของผม
" น่าๆๆๆๆ ก๊อต ไปเถอะ เนี๊ย!!!!! มาจนจะกลับแล้วยังไม่ได้ของฝากให้ที่บ้านเลยอะ น่าๆๆๆๆ " เสียงเพื่อนออดอ้อนใหญ่
" เออๆๆๆๆ ไปแป๊บเดียวนะ " สุดท้ายผมก็ใจอ่อนให้เพื่อน
" งั้นไปกันเถอะ " เพื่อนชวนผมลงรถ
ในขณะที่ผมเดินไปกับเพื่อนที่งานวัดแห่งนั้น เพื่อนผมมันก็หิวน้ำมันเลยขอผมไปซื้อน้ำแป๊บหนึ่ง แต่ผมเองนั้นรออยู่ตรงนี้ เพราะคนรอซื้อน้ำเยอะมาก ผมไม่ชอบคนเยอะ ตอนนั้นในเวลาที่เพื่อนกำลังยืนรอซื้อน้ำอยู่ ผมก็ยืนคิดเรื่องพี่คนนั้นไปด้วย คนอะไรเข้ามาในหัวแล้วก็ไม่ออกไปสักที เห้อออออ
พี่บ้าเอ้ยยย และจู่ๆผมมองไปด้านหลังผม เห็นคนมุงกันอยู่เต็มเลย ผมเลยบอกเต้ว่า เดี๋ยวขอไปดูทางนั้นน่อยนะ เสร็จแล้วเดินตามมานะ เมื่อผมพูดกับเพื่อนเสร็จก็เดินตรงไปที่ร้านนั้นทันที เพื่อนๆลองทายสิครับว่าร้านนั้นคือร้านอะไร ติกต๊อก ติกต๊อก อะไม่ต้องแล้ว ผมเฉลยให้เลยละกัน ร้านนั้นก็คือ ร้านพวงกุญแจที่ระลึกไงครับ ทุกคนรู้ไหมครับว่าวันนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงเมื่อกี้ผมไม่เคยยิ้มเลยครับ แต่เวลานี้ ปากของผมและสีหน้าของผมมันยิ้มขึ้นมาเองพร้อมมีความสุขโดยอัตโนมัติ ใช่แล้วครับผมมีวิธีง้อพี่เขาแล้ว เย้ๆๆๆ เครียดมานาน แค่นี้ก็นึกไม่ออก ของง่ายๆ ผมก็เลยเดินไปเลือกพวงกุญแจ ซึ่งเป็นพวงกุญแจที่ตรงกลางว่างไว้เขียนชื่อ ผมหยิบพวงกุญแจมาทั้งหมดสามอัน อันแรกแน่นอนครับให้พี่คนนั้นแน่นอน อันที่2 ให้อาจารย์หอพักผู้ชาย อันสุดท้ายเอาไว้ให้พี่ที่อยู่ที่หอครับ ในขณะที่ผมกำลังเขียนชื่อลงกระดาษให้เจ้าของร้านสลักให้ เพื่อนผมก็มาพอดี มันมาจ๊ะเอ๊ผม แล้วบอกว่าซื้อให้ใครอะ ด้วยความที่ผมอายเพื่อนมากที่ผมจะซื้อของให้คนคนหนึ่งซึ่งคนนั้นเป็นคนที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมีความรู้สึกยังไงกับเขาและเขาชื่ออะไรก็ไม่รู้ ผมเลยรีบเขียนลงกระกระดาษแล้วพูดกับเพื่อนว่า
" จะใครละ คนแรกก็ครูจิ้น อันที่สองก็พี่ผู้ชายที่หอพี่อู๋ แล้วอันสุดท้ายก็ เออ อืม แล้วก็ " เสียงผมพูดกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงแบบเก้อๆกังแบบบอกไม่ถูก
" แล้วก็ใครละ บอกมาดิ " เสียงเพื่อนผมที่พูดกับผมพลางอมยิ้มไปด้วย
" แล้วก็ " เสียงของผมที่ยังไม่รู้ว่าจะตอบแถเพื่อนว่าอะไรดี
" แฮะๆๆ ให้แฟนละซิ๊ บอกมานะชอบใคร " เสียงเพื่อนผมแซวผมอย่างแรง
" ชอบพ่อสิ กูจะเอาไปให้ใครละ นี่ไง " ผมลงไปเขียนในกระดาษต่อว่า เต้
" คนสุดท้ายก็ไงละ โห๊ะๆๆๆๆ แล้วไม่ต้องเขิลด้วย กูซื้อให้เฉยๆ " เสียงของผมที่มีน้ำเสียง-ดัน
" จ้าาา ขอบคุณนะครับบบบ คุณก๊อตตตตต " เพื่อนผมแซวผม
" เออ ผมยินดีครับ " ผมตอบแบบกวนตีนเพื่อน
โห้!!!!!!! ไอเต้เอ่ยยย มาผิดเวลารู้ไหม แล้วกูจะทำยังไงต่อเนี๊ย เอายังไงดีว๊ะเนี๊ย (คิดในใจ)
ในระหว่างที่ผมกำลังเดินกลับรถ ผมก็เห็นร้านพวงกุณแจที่ระลึกอีก แต่อันนี้เป็นพวงกุญแจธรรมดา ไม่มีที่เขียนชื่ิอ เป็นตัวการ์ตูนที่ทำด้วยไม้น่ารักน่ารัก ผมเลยบอกเต้ว่า เฮ้ยยยย แวะก่อนสิ ซื้อของแป๊บหนึ่ง จากนั้นผมก็เดินมาซื้อพวงกุญแจ ซึ่งซื้อมา 4 ชั้น สีแดง2 สีฟ้า2 " Yesssss ในที่สุดเราก็มีของให้เขาแล้ว " ( เสียงผมคิดในใจ ) ไปเต้ กลับโรงเรียนกันดีกว่า
ในที่สุดก็ถึงโรงเรียน ผมลงจากรถพร้อมลาเพื่อนสุดที่รักผมอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งไปที่จุดรวมตัวหอพักหลักเลิกเรียน แล้วผมก็รีบมองหาพี่คนนั้นทันที แต่แล้วฝันมันก็สลายลงในพริบตาเมื่อมีคนหนึ่งเดินเข้ามาจับมือเธอแล้วเดินจากไป 55555555 เพลงขัดใจก็มาว๊ะ เฮ้ยยยล้อเล่น ก็แค่ไม่เห็นพี่เขาเฉยๆ ก็รู้สึกเฟลนิดๆ แต่ไม่เป็นไรเอาของไปให้อาจารย์พี่ๆน้องๆก่อนดีกว่า ผมก็ตามเอาของให้พี่ๆน้องๆจนครบทุกคนที่ผมจะให้ พวงกุญแจผมก็เหลือแค่2อัน ซึ้งเป็นสีแดงทั้งคู่ ผมเดินไปที่จุดรวมตัวเด็กหออีกครั้ง ในขณะเดินผมไม่ได้มองข้างหน้าผมเลย มองแต่พวงกุญแจของผม และในขณะนั้น หึ๊!!!!!!!! เท้าใครว๊ะ คุ้นๆ พอพูดแล้วผมก็เงยขึ้นอย่างช้าๆ ใช่แล้วครับพี่คนนั้นยืนอยู่ข้างหน้าผม และตอนนั้นเองหน้าผมเริ่มเปลี่ยนสีแบบรู้สึกได้ แล้วผมก็เดินเข้าไปหาพี่เขาช้าๆ พร้อมบอกว่า แต่งงานกับผมนะครับ ถุ่ยยยย!!! ไม่ใชแหละ เอาใหม่ พร้อมบอกว่า ผมซื้อมาให้ครับพี่สาว เสียงวี๊ดวีววว ของบรรดาเพื่อนๆพี่ผู้หญิงก็ดังขึ้น แล้วเขาก็รับของจากผมไป พร้อมมองหน้าผม แล้วบอกว่า " น่ารักอ่ะ " โอ้โห้ ถ้าผมละลายได้ตอนนั้นก็คงละลายเป็นน้ำกองตรงนั้นละครับ ผมก็ยิ้มให้พี่เขา เขาก็ยิ้มให้ผม แล้วผมก็เดินมานั่งที่เพื่อนๆนั่งกันอยู่ เชื่อไหมครับ คำว่าเบื่อของผมที่ทุกคนได้ยินบ่อยๆ มันหายไปจากหัวผมอย่างสิ้นเชิง
ตอนนั้นคุณครูก็เดินออกมาพูดชี้แจงกับพวกเด็กหอพอดี พี่เขาเลยกลับไปนั่งที่ แล้วก็เอาพวงกุญแจของผมห้อยกระเป๋าของเขา เมื่อผมเห็นแบบนั้นผมก็เอาพวงกุญแจที่เหลืออีกอันหนึ่งมาห้อยกระเป๋าของผมอีกเช่นเดียวกัน เห้ยยย สีเหมือนกันเลยหว่ะ พวกกุญแจคู่เว้ยยย 555555 แล้วผมกับพี่เขาก็มองหน้ากัน แต่ผมไม่มองเขาหรอก ก็ผมเขิลอะ ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นมันเรียกว่าอะไร เรียกว่ารักหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่ผมรู้ก็คือ เขาทำให้ผมเปลี่ยนความคิดหลายๆอย่างได้ จากที่ผมไม่อยากเจอเขาเพราะเกียจเขา ผมก็ยังคงความประพฤิเดิมครับ ผมก็ยังไม่อยากเจอเขาอยูดี แต่ไม่ใช่ความรู้สึกเดิมนะครับ ความรู้สึกนี้มันต่างจากเดิมมาก มันอาจเป็นเพราะผมเองที่เจอพี่เขาทีไร ก็เขิลไม่มีเรี่ยวแรงทุกครั้ง โอ้ยยยย เราเป็นอะไรกันนี่ก๊อต เลิกคิดถึงเขาได้แล้ว จากนั้นผมก็ใช้ชีวิตอย่าง อะเลิดเบิกบานมาตลอด จนกระทั้งเย็นวันหนึ่งหลังจากนั้นแค่วันเดียวเรื่องที่ผมไม่เคยคิดมันก็เกิดขึ้น
สิ่งนี้มันทำให้ให้ผมมือไม้อ่อนกันเลยที่เดียว ..........ไม่นะนี่มันเกิดอะไรขึ้น ไม่จริงใช่ไหม..........