เมื่อคืนผมเข้าไปค้นอัลบั้มรูปในห้องเก็บของที่บ้าน เผื่อว่าจะมีรูปเก่า ๆ ที่อาจต้องสแกนเก็บไว้ แล้วผมก็ไปพบรูปถ่ายของผมกับแม่ตั้งแต่สมัยผมยังเด็กมาก ๆ เมื่อเห็นภาพเหล่านั้นแล้ว น้ำตาก็ไหลออกมาเองพร้อมกับเรื่องราวต่าง ๆ ที่พอจำได้.
แม่เคยเล่าให้ผมฟังว่าตอนแม่ตั้งท้องผม แม่ดีใจมาก ยิ่งตอนคลอดผมออกมาแล้วเห็นว่าผมครบสามสิบสอง แม่ก็ยิ่งดีใจ ตอนนั้นครอบครัวของเราอาศัยอยู่ที่บ้านคุณยาย คุณยายเป็นคนที่ร่ำรวยมาก วันหนึ่งพ่อผมเกิดมีปากเสียงกับคุณยาย คุณยายลั่นวาจาไล่พ่อออกจากบ้าน ตอนนั้นผมติดพ่อมาก ร้องไห้จะไปกับพ่อ แต่คุณยายยื่นคำขาด ไม่ให้แม่กับผมตามพ่อไป ไม่งั้นจะตัดแม่ออกจากกองมรดก.
ตอนนั้นแม่ตัดสินใจพาผมตามพ่อออกจากบ้านไป เพราะอยากให้ผมมีครอบครัวที่สมบูรณ์ ไม่นานคุณยายก็ตัดแม่ออกจากกองมรดก หลังจากนั้นครอบครัวเราก็ไม่ได้สมบูรณ์อย่างที่แม่คิด.
ตอนเด็ก ๆ ผมเป็นโรคหืดอย่างรุนแรงจนไม่สามารถจะเรียนได้อย่างเต็มที่ ผมท้อมากและคิดว่าตัวเองคงไม่มีอนาคต แต่แม่ก็ให้กำลังใจอยู่ตลอด แต่พอผมอยู่ ม.2 ครอบครัวก็มาล้มละลายอีก ผมกลั้นใจเรียนจนจบ ม.3 แล้วก็ไม่มีกำลังใจอยากเรียนต่อ แต่แม่ก็พยายามบอกผมเสมอว่าเรื่องเรียนสำคัญมาก ขอให้ผมตั้งใจเรียนต่อไป ตอนนั้นแม่ต้องทำงานหนักมากเพื่อให้ผมได้เรียน.
เมื่อผมสอบเข้า ม.4 ได้ ปัญหาก็เกิดอีก เรามีเงินพอที่จะจ่ายค่าเทอม แต่อย่างอื่นแทบไม่มีเลย ไม่มีเงินแม้แต่จะซื้อหนังสืออ่าน โชคดีที่เพื่อนผมแนะนำให้ผมรู้จักอาคาร 3 หอสมุดแห่งชาติ ซึ่งเป็นอาคารที่บรรจุคู่มือ ม.ปลายเป็นจำนวนมาก ทำให้ปัญหาไม่มีเงินซื้อหนังสือหมดไป แต่โรคหืดของผมก็มากำเริบหนักอีก แถมมีโรคบ้านหมุนเป็นระยะ ทำให้ผมท้อเรื่องเรียนมาก แม่เองก็ให้กำลังใจตลอด บอกให้สู้กับความเจ็บป่วยให้ได้.
จนผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ตอนนั้นผมแข็งแรงมาก หมอที่โรงพยาบาลรามา ฯ ให้ความเห็นว่าระบบต่าง ๆ ในร่างกายผมแข็งแรงขึ้นและผมน่าจะหายขาดจากโรคหืด ตอนนั้นผมดีใจมาก แต่เพราะผมเป็นโรคหืดมานาน พอแข็งแรงมาก ผมก็อยากทำอะไรหลายอย่างที่ทำไม่ได้ในสมัยตอนที่ผมขี้โรค ตอนนั้นมีทั้งติดเพื่อน ติดสาว และก็ติดอะไรอีกหลายอย่างตามประสาคนหนุ่มที่สุขภาพกลับมาแข็งแรงแล้ว จนเริ่มมีปากเสียงกับแม่ ตอนนั้นมีหลายครั้งที่ผมคิดว่าแม่ไม่รักผม และคนอื่นรักผมมากกว่าแม่ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมคิดผิดอย่างมหันต์
มีช่วงหนึ่งที่ผมหลงระเริงจนต้องสูญเสียทุกอย่าง กำลังใจจากแม่ทำให้ผมมีกำลังใจและลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง ผมเข้าใจแม่มากขึ้น บางครั้งที่แม่เกรี้ยวกราดมาก ๆ ก็เพราะเป็นห่วงผม ซึ่งบางครั้งผมก็เข้าใจผิด คิดว่าแม่ไม่รักผม แต่จริง ๆ แล้วแม่รักผมมากและอยู่เคียงข้างผมเสมอมา ไม่เคยทอดทิ้งผมไปไหนเลย.
ตอนนี้ผมอายุ 47 ส่วนแม่ผมอายุ 74 ตอนนี้สุขภาพแม่ไม่ค่อยดี แม่บอกว่าแม่ไม่กลัวตาย กังวลเพียงอย่างเดียวว่าถ้าแม่ตายแล้วใครจะดูแลผม วันนั้นผมก็ตระหนักมากขึ้นว่าแม่รักผมมาก ปัจจุบันผมกับแม่เข้าใจกันมากขึ้น ผมดีใจมากที่เราเข้าใจกันก่อนที่จะจากกันไปตลอดกาล เรายังมีเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอีกพอสมควร ผมเองคงใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้.
รู้สึกดีที่มีแม่อยู่เคียงข้าง
ไม่เคยห่างไปไหนแม้ปลายฝัน
ทุกวันนี้แม่ลูกยิ่งผูกพัน
แม้ก่อนนั้นเข้าใจผิดคิดต่างไป
วันเวลาพาให้ใจตระหนัก
เข้าใจรักของแม่ว่ายิ่งใหญ่
เป็นรักที่มีค่ากว่าสิ่งใด
สุขหัวใจที่มีแม่ตลอดมา
ถึงแม้ต้องสูญเสียเกือบทุกสิ่ง
แต่ความจริงยังมีแม่ให้ห่วงหา
จะสุขทุกข์อย่างไรแม่นำพา
แม่มีค่ากว่าสิ่งใดในแผ่นดิน.
ด้วยมือของเธอ - นัท มีเรีย【OFFICIAL MV】
*** เรื่องราวของผมกับแม่ ... รักแท้ที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว ***
แม่เคยเล่าให้ผมฟังว่าตอนแม่ตั้งท้องผม แม่ดีใจมาก ยิ่งตอนคลอดผมออกมาแล้วเห็นว่าผมครบสามสิบสอง แม่ก็ยิ่งดีใจ ตอนนั้นครอบครัวของเราอาศัยอยู่ที่บ้านคุณยาย คุณยายเป็นคนที่ร่ำรวยมาก วันหนึ่งพ่อผมเกิดมีปากเสียงกับคุณยาย คุณยายลั่นวาจาไล่พ่อออกจากบ้าน ตอนนั้นผมติดพ่อมาก ร้องไห้จะไปกับพ่อ แต่คุณยายยื่นคำขาด ไม่ให้แม่กับผมตามพ่อไป ไม่งั้นจะตัดแม่ออกจากกองมรดก.
ตอนนั้นแม่ตัดสินใจพาผมตามพ่อออกจากบ้านไป เพราะอยากให้ผมมีครอบครัวที่สมบูรณ์ ไม่นานคุณยายก็ตัดแม่ออกจากกองมรดก หลังจากนั้นครอบครัวเราก็ไม่ได้สมบูรณ์อย่างที่แม่คิด.
ตอนเด็ก ๆ ผมเป็นโรคหืดอย่างรุนแรงจนไม่สามารถจะเรียนได้อย่างเต็มที่ ผมท้อมากและคิดว่าตัวเองคงไม่มีอนาคต แต่แม่ก็ให้กำลังใจอยู่ตลอด แต่พอผมอยู่ ม.2 ครอบครัวก็มาล้มละลายอีก ผมกลั้นใจเรียนจนจบ ม.3 แล้วก็ไม่มีกำลังใจอยากเรียนต่อ แต่แม่ก็พยายามบอกผมเสมอว่าเรื่องเรียนสำคัญมาก ขอให้ผมตั้งใจเรียนต่อไป ตอนนั้นแม่ต้องทำงานหนักมากเพื่อให้ผมได้เรียน.
เมื่อผมสอบเข้า ม.4 ได้ ปัญหาก็เกิดอีก เรามีเงินพอที่จะจ่ายค่าเทอม แต่อย่างอื่นแทบไม่มีเลย ไม่มีเงินแม้แต่จะซื้อหนังสืออ่าน โชคดีที่เพื่อนผมแนะนำให้ผมรู้จักอาคาร 3 หอสมุดแห่งชาติ ซึ่งเป็นอาคารที่บรรจุคู่มือ ม.ปลายเป็นจำนวนมาก ทำให้ปัญหาไม่มีเงินซื้อหนังสือหมดไป แต่โรคหืดของผมก็มากำเริบหนักอีก แถมมีโรคบ้านหมุนเป็นระยะ ทำให้ผมท้อเรื่องเรียนมาก แม่เองก็ให้กำลังใจตลอด บอกให้สู้กับความเจ็บป่วยให้ได้.
จนผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ตอนนั้นผมแข็งแรงมาก หมอที่โรงพยาบาลรามา ฯ ให้ความเห็นว่าระบบต่าง ๆ ในร่างกายผมแข็งแรงขึ้นและผมน่าจะหายขาดจากโรคหืด ตอนนั้นผมดีใจมาก แต่เพราะผมเป็นโรคหืดมานาน พอแข็งแรงมาก ผมก็อยากทำอะไรหลายอย่างที่ทำไม่ได้ในสมัยตอนที่ผมขี้โรค ตอนนั้นมีทั้งติดเพื่อน ติดสาว และก็ติดอะไรอีกหลายอย่างตามประสาคนหนุ่มที่สุขภาพกลับมาแข็งแรงแล้ว จนเริ่มมีปากเสียงกับแม่ ตอนนั้นมีหลายครั้งที่ผมคิดว่าแม่ไม่รักผม และคนอื่นรักผมมากกว่าแม่ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมคิดผิดอย่างมหันต์
มีช่วงหนึ่งที่ผมหลงระเริงจนต้องสูญเสียทุกอย่าง กำลังใจจากแม่ทำให้ผมมีกำลังใจและลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง ผมเข้าใจแม่มากขึ้น บางครั้งที่แม่เกรี้ยวกราดมาก ๆ ก็เพราะเป็นห่วงผม ซึ่งบางครั้งผมก็เข้าใจผิด คิดว่าแม่ไม่รักผม แต่จริง ๆ แล้วแม่รักผมมากและอยู่เคียงข้างผมเสมอมา ไม่เคยทอดทิ้งผมไปไหนเลย.
ตอนนี้ผมอายุ 47 ส่วนแม่ผมอายุ 74 ตอนนี้สุขภาพแม่ไม่ค่อยดี แม่บอกว่าแม่ไม่กลัวตาย กังวลเพียงอย่างเดียวว่าถ้าแม่ตายแล้วใครจะดูแลผม วันนั้นผมก็ตระหนักมากขึ้นว่าแม่รักผมมาก ปัจจุบันผมกับแม่เข้าใจกันมากขึ้น ผมดีใจมากที่เราเข้าใจกันก่อนที่จะจากกันไปตลอดกาล เรายังมีเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอีกพอสมควร ผมเองคงใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้.
ไม่เคยห่างไปไหนแม้ปลายฝัน
ทุกวันนี้แม่ลูกยิ่งผูกพัน
แม้ก่อนนั้นเข้าใจผิดคิดต่างไป
วันเวลาพาให้ใจตระหนัก
เข้าใจรักของแม่ว่ายิ่งใหญ่
เป็นรักที่มีค่ากว่าสิ่งใด
สุขหัวใจที่มีแม่ตลอดมา
ถึงแม้ต้องสูญเสียเกือบทุกสิ่ง
แต่ความจริงยังมีแม่ให้ห่วงหา
จะสุขทุกข์อย่างไรแม่นำพา
แม่มีค่ากว่าสิ่งใดในแผ่นดิน.
ด้วยมือของเธอ - นัท มีเรีย【OFFICIAL MV】