ช่วยแชร์ประสบการณ์ลาออกจากที่ทำงานในกรุงเทพไปหางานที่บ้านเกิดหน่อยค่ะ

เรามาอยู่กรุงเทพตั้งแต่เรียนมหาลัย จนตอนนี้ทำงานมาได้เกือบ 8 ปีแล้วค่ะ อยู่ในตำแหน่งหัวหน้างาน(ยังไม่ใช่หัวหน้าแผนก) เราอยากกลับไปทำงานที่บ้านเกิดมากเลย จุดเริ่มต้นมาจากหนี้ของที่บ้านเพิ่งหมดเมื่อกลางปีที่แล้ว เรียกได้ว่าตลอดเวลาเกือบ 8 ปีทำงานงกๆเก็บเงินใช้หนี้อย่างเดียวเลยก็ว่าได้ สินทรัพย์ส่วนตัว ณ กรุงเทพไม่ว่าจะบ้าน รถ ไม่มีค่ะ เพราะเคยคิดไว้แล้วว่าถ้าที่บ้านหนี้ยังไม่หมดจะไม่สร้างหนี้เพิ่มเด็ดขาด มีเงินเก็บอยู่ประมาณเกือบ 4 แสน แม่ชอบไลน์มาคุยว่าคิดถึงลูก อยากเจอ เหงา ทีนี้ช่วงอาทิตย์ก่อนขอลากลับบ้าน นั่งอยู่หน้าระเบียงบ้าน ได้ซึมซับบรรยากาศเก่าๆ เห็นแม่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน มันทำให้คิดว่า หนี้ที่บ้านหมดแล้วนะ หมดห่วงแล้ว อยากกลับมาอยู่บ้านกับพ่อกับแม่จัง มาหางานทำเอาที่นี่ จังหวัดเราเป็นจังหวัดเล็กๆ แต่ตอนนี้เมืองก็ขยายใหญ่โตแล้ว งานก็มีมากขึ้น แต่แน่นอน เงินเดือนไม่เท่ากรุงเทพแน่ๆ(แต่เมื่อเทียบกันแล้ว อยู่บ้าน ค่าหอ ค่ากินไม่ต้องจ่ายเลย ไม่เดือดร้อนเรื่องเงินค่ะ เพราะพ่อแม่เป็นข้าราชการ ได้บำเหน็จอยู่แล้วตอนเกษียณ เลยเบาใจไปได้เปราะหนึ่ง) ใจหนึ่งก็หรือจะรออดทนให้ได้เป็นหัวหน้าแผนกก่อน(เผื่อลาออกมาจะได้ภาษีดีกว่า) ซึ่งมีโอกาสประมาณ 40% ที่จะได้ขึ้นแทนหัวหน้าเก่าที่กำลังจะลาออก แต่ก็ไม่แน่ไม่นอนเพราะตัวเต็งที่จะขึ้นมาแข่งกับเรามีอีก 2-3 คน ผลงานสูสีกันเลยแต่เงินเดือนเขาน้อยกว่า เราเลยคิดว่าโอกาสที่เขาจะได้ขึ้นมันมีมากกว่า

เอาจริงๆถามว่าตอนนี้เราหมดไฟมั้ย ตอบได้เลยว่าไม่หมด แต่เริ่มมอดแล้วเพราะช่วงสมัยไฟแรงคือเอาความไฟแรงไปทุ่มกับการทำงานใช้หนี้ กำลังในการไต่เต้ายังมีแต่ไม่รู้ว่าจะไปได้อีกไกลแค่ไหน ตอนนี้แรงจูงใจในการทำงานมันลดลง เลยมีความรู้สึกว่าถ้าออกมาตอนนี้ มาตั้งต้นที่บ้าน มันคงจะเป็นประโยชน์ในระยะยาวเพราะยังไงก็กะจะทำงานยาวๆอยู่แล้ว อาจจะไม่ได้เริ่มจาก 0 แต่เริ่มต้นน้อยกว่าตอนนี้แน่นอน เราเลยลังเลใจว่าจะยังไงดี ปรึกษากับที่บ้านแล้ว ที่บ้านก็สองจิตสองใจเช่นกันเพราะอยากให้เรากลับบ้าน แต่ก็ยังอยากให้เราเติบโต อยากให้เราไปให้สุดเท่าที่เราจะพยายามได้ เพราะถ้าที่บ้านโอกาสจะโตมันยาก