ต้องขอบอกก่อนนะครับ ว่าเรื่องที่จะได้อ่านต่อไปนี้ได้เกิดขึ้นจริงทั้งหมด และผมกับเธอได้คุยกันถึงเรื่องราว 13 ปีที่ผ่านมา หลังจากได้เจอกัน
เริ่มในปี 2544 ผมได้เข้ามาเรียนในโรงเรียนกลางตัวอำเภอ ใน ม.1 ช่วงเวลาที่ผ่านไปทุกๆวัน ในวันนึงมีเพื่อนผู้หญิงคนซึ่งเธอโดนเพื่อนแกล้งอยู่ตลอดในเวลาพักเที่ยงหรือช่วงรอครูมาสอน ซึ่งในตอนนั้นด้วยความเป็นเด็ก ผมเลยแกล้งเธอด้วย และ เธอเองก็เป็นคนที่ไม่เคยยอมอะไรง่ายๆ อย่างเช่นผมแกล้งเธอ 1 ครั้ง เธอจะแกล้งกลับผมเป็น 2 ครั้งตลอด ผมและเธอแกล้งกันไปแกล้งกันมาทำให้เพื่อนๆในห้องล้อผมกับเธอว่าเป็นแฟนกันตลอด
จนเวลาผ่านไปจน ม.3 ผมเองก็ยังคงแกล้งเธอเหมือนเดิม จนวันวาเลนไทน์ ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเอาดอกไม้ฝากเพื่อนไปให้เธอ ผมก็ได้แค่แอบมองดูเธอ ซึ่งหลังจากวันนั้น ผมเปลี่ยนไปเป็นคนที่เงียบและไม่ตอบโต้เวลาโดนแกล้ง แต่เธอก็ยังคงแกล้งผมเหมือนเดิม ท่ามกลางเสียงล้อของเพื่อนๆในห้อง ซึ่งในเวลาช่วงนั้นผมคิดว่าผมคงชอบเธอเข้าแล้ว จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงวันที่เรียนจบ ม.3 ผมก็ไม่เคยได้เจอเธออีกเลย และผมได้ย้ายมาเรียนอีกโรงเรียนนึง
ผ่านไป1ปีผมก็ได้เจอกับเธออีกครั้ง แต่เราก็ได้แค่มองหน้ากัน หลังจากวันนั้นผมไม่เคยได้เจอเธออีกเลยโดยตัวผมเองพยายามหาตัวเธอมานานมากทั้งใน Hi 5 หรือเฟสบุ๊ค แต่ไม่มีวี่แวว จนปี 2557 ผมได้เจอกับเพื่อนคนนึงในเฟสบุ๊ค ซึ่งเป็นเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกันในตอน ม.1-3 เพื่อนคนนี้ได้ดึงผมเข้ากลุ่มไลน์ ในตอนนั้นผมไม่คิดเลยว่าผมจะเจอเธออีกครั้ง ซึ่งตอนนั้นทั้งผมและเธอต่างมีแฟนกันทั้ง2คน จึงไม่ค่อยมีโอกาสได้คุยกันสักเท่าไหร่ จนเมื่อ 3 วันที่แล้ว ในปี 2561 เธอบอกว่ามีธุระแถวที่ทำงานผมพอดี อยากเจอผม ผมเลยบอกไปว่ามาได้เลย ผมรอละกัน
และนี้คือการพบกันอีกครั้งในเวลา 15 ปี เราได้คุยกัน
เธอได้เล่าให้ผมฟังว่า ก่อนที่จะแยกย้ายกันตอนเรียนจบ ม.3 เธอรู้สึกผิดที่แกล้งผมในช่วงหลัง(คือช่วงที่ผมไม่โต้ตอบเธอเวลาที่เธอแกล้งผม)เธอจึงอยากจะขอโทษผม และเธอได้ถามผมว่าดอกไม้วันนั้นที่ฝากเพื่อนไปให้ ให้จริงหรือแกล้ง ผมตอบไปว่าผมให้จริง เธอได้ถามผมว่าทำไมไม่เอามาให้เอง ผมตอบได้แค่ว่าผมเขิน ^^ และเธอได้บอกว่าเธอเริ่มรู้สึกดีกับผมในช่วง ม.3 แต่เพราะโดนเพื่อนๆล้อเธอเลยโมโหและลงที่ผม เธอได้บอกผมว่าเธอตามหาผมมาตลอดเวลา แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เคยเจอ มาดักรอผมที่หน้าโรงเรียนก็ไม่เจอตลอด 3 ปี จนเธอจบ ม.6 เมื่อผมได้ยินคำนั้นจากเธอ ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนที่โง่มาก รู้สึกผิดกับเธอเช่นกัน ผมเองก็ได้บอกเธอว่าผมก็ได้ตามหาเธอเช่นกันแต่ก็ไม่เคยเจอ คุยกันไปเรื่อยๆซึ่งผมและเธออยู่ใกล้กันตลอดแต่ไม่เคยมีโอกาสได้เจอกัน ตลอดเวลาที่ผมอยู่หอพักในจ.นนทบุรีมา 3 ปี ตัวเธอเองก็อยู่แถวนั้นเช่นกันแต่ไม่เคยที่จะได้มาเจอกัน เพราะอะไรก็ไม่สามารถบอกได้ ซึ่งผมและเธอคิดว่าคงเป็นเพราะเวลาของเราสองคนยังมาไม่ถึง
ความรู้สึกของผมในตอนนี้ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ผมไม่สามารถอธิบายได้ ว่ามันคืออะไร ในใจผมคิดแค่ว่าเราน่าจะเจอกันเร็วกว่านี้
ตอนนี้เธอและผมต่างก็มีแฟน แต่ทั้งผมและเธอก็ยังไม่ได้แต่งงาน ตอนนี้ตัวผมคิดว่าหากได้มีโอกาสแม้จะน้อยนิด หากได้อยู่ร่วมกับเธอ ผมจะพยายามให้เท่ากับที่เธอพยายามตามหาผมมาตลอด ( T T )
https://www.youtube.com/watch?v=umfp2IqlMZ8 ฟังไปอ่านไปครับ
เล่าสู่กันฟัง ^_^ เมื่อคน 2 คนที่มีความรู้สึกดีๆต่อกัน แต่ไม่มีโอกาศที่จะได้พบกัน เป็นเวลา 15 ปี จนได้เจอและได้คุยกัน
เริ่มในปี 2544 ผมได้เข้ามาเรียนในโรงเรียนกลางตัวอำเภอ ใน ม.1 ช่วงเวลาที่ผ่านไปทุกๆวัน ในวันนึงมีเพื่อนผู้หญิงคนซึ่งเธอโดนเพื่อนแกล้งอยู่ตลอดในเวลาพักเที่ยงหรือช่วงรอครูมาสอน ซึ่งในตอนนั้นด้วยความเป็นเด็ก ผมเลยแกล้งเธอด้วย และ เธอเองก็เป็นคนที่ไม่เคยยอมอะไรง่ายๆ อย่างเช่นผมแกล้งเธอ 1 ครั้ง เธอจะแกล้งกลับผมเป็น 2 ครั้งตลอด ผมและเธอแกล้งกันไปแกล้งกันมาทำให้เพื่อนๆในห้องล้อผมกับเธอว่าเป็นแฟนกันตลอด
จนเวลาผ่านไปจน ม.3 ผมเองก็ยังคงแกล้งเธอเหมือนเดิม จนวันวาเลนไทน์ ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเอาดอกไม้ฝากเพื่อนไปให้เธอ ผมก็ได้แค่แอบมองดูเธอ ซึ่งหลังจากวันนั้น ผมเปลี่ยนไปเป็นคนที่เงียบและไม่ตอบโต้เวลาโดนแกล้ง แต่เธอก็ยังคงแกล้งผมเหมือนเดิม ท่ามกลางเสียงล้อของเพื่อนๆในห้อง ซึ่งในเวลาช่วงนั้นผมคิดว่าผมคงชอบเธอเข้าแล้ว จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงวันที่เรียนจบ ม.3 ผมก็ไม่เคยได้เจอเธออีกเลย และผมได้ย้ายมาเรียนอีกโรงเรียนนึง
ผ่านไป1ปีผมก็ได้เจอกับเธออีกครั้ง แต่เราก็ได้แค่มองหน้ากัน หลังจากวันนั้นผมไม่เคยได้เจอเธออีกเลยโดยตัวผมเองพยายามหาตัวเธอมานานมากทั้งใน Hi 5 หรือเฟสบุ๊ค แต่ไม่มีวี่แวว จนปี 2557 ผมได้เจอกับเพื่อนคนนึงในเฟสบุ๊ค ซึ่งเป็นเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกันในตอน ม.1-3 เพื่อนคนนี้ได้ดึงผมเข้ากลุ่มไลน์ ในตอนนั้นผมไม่คิดเลยว่าผมจะเจอเธออีกครั้ง ซึ่งตอนนั้นทั้งผมและเธอต่างมีแฟนกันทั้ง2คน จึงไม่ค่อยมีโอกาสได้คุยกันสักเท่าไหร่ จนเมื่อ 3 วันที่แล้ว ในปี 2561 เธอบอกว่ามีธุระแถวที่ทำงานผมพอดี อยากเจอผม ผมเลยบอกไปว่ามาได้เลย ผมรอละกัน
และนี้คือการพบกันอีกครั้งในเวลา 15 ปี เราได้คุยกัน
เธอได้เล่าให้ผมฟังว่า ก่อนที่จะแยกย้ายกันตอนเรียนจบ ม.3 เธอรู้สึกผิดที่แกล้งผมในช่วงหลัง(คือช่วงที่ผมไม่โต้ตอบเธอเวลาที่เธอแกล้งผม)เธอจึงอยากจะขอโทษผม และเธอได้ถามผมว่าดอกไม้วันนั้นที่ฝากเพื่อนไปให้ ให้จริงหรือแกล้ง ผมตอบไปว่าผมให้จริง เธอได้ถามผมว่าทำไมไม่เอามาให้เอง ผมตอบได้แค่ว่าผมเขิน ^^ และเธอได้บอกว่าเธอเริ่มรู้สึกดีกับผมในช่วง ม.3 แต่เพราะโดนเพื่อนๆล้อเธอเลยโมโหและลงที่ผม เธอได้บอกผมว่าเธอตามหาผมมาตลอดเวลา แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เคยเจอ มาดักรอผมที่หน้าโรงเรียนก็ไม่เจอตลอด 3 ปี จนเธอจบ ม.6 เมื่อผมได้ยินคำนั้นจากเธอ ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนที่โง่มาก รู้สึกผิดกับเธอเช่นกัน ผมเองก็ได้บอกเธอว่าผมก็ได้ตามหาเธอเช่นกันแต่ก็ไม่เคยเจอ คุยกันไปเรื่อยๆซึ่งผมและเธออยู่ใกล้กันตลอดแต่ไม่เคยมีโอกาสได้เจอกัน ตลอดเวลาที่ผมอยู่หอพักในจ.นนทบุรีมา 3 ปี ตัวเธอเองก็อยู่แถวนั้นเช่นกันแต่ไม่เคยที่จะได้มาเจอกัน เพราะอะไรก็ไม่สามารถบอกได้ ซึ่งผมและเธอคิดว่าคงเป็นเพราะเวลาของเราสองคนยังมาไม่ถึง
ความรู้สึกของผมในตอนนี้ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ผมไม่สามารถอธิบายได้ ว่ามันคืออะไร ในใจผมคิดแค่ว่าเราน่าจะเจอกันเร็วกว่านี้
ตอนนี้เธอและผมต่างก็มีแฟน แต่ทั้งผมและเธอก็ยังไม่ได้แต่งงาน ตอนนี้ตัวผมคิดว่าหากได้มีโอกาสแม้จะน้อยนิด หากได้อยู่ร่วมกับเธอ ผมจะพยายามให้เท่ากับที่เธอพยายามตามหาผมมาตลอด ( T T )
https://www.youtube.com/watch?v=umfp2IqlMZ8 ฟังไปอ่านไปครับ