เราไม่อยากคุยกับแม่ทำไงดี?

ไม่ใช่เราโกรธเคืองแม่หรอกนะ เราน้อยใจแม่มากๆแม่จะชอบว่าเราขี้แง เพราะเราชอบร้องไห้บ่อยก็มันกลั้นไม่อยู่นี่นา แรกๆเรารักแม่มาก ใครว่าแม่เรา เราก็จะโกรธจะไม่เอาคำพวกนั้นมาคิด หลังๆเราก็เริ่มคิด (พ่อแม่เราเลิกกันเราอยู่กับพ่อ)ญาติทางฝั่งบ้านพ่อจะชอบว่าแม่เราไปทำงานตั้งนานทำไมไม่เห็นส่งเงินมาช่วยพ่อบ้าง แรกๆเราก็ไม่สนใจ เพราะเราเข้าใจว่าแม่ก็ลำบาก สงสารแม่ พอหลังๆเราเริ่มคิด เราว่าแม่เราเป็นแบบที่ญาติพ่อพูด เราก็พยายามไม่คิดมากเพราะยังไงก็แม่ เรารักมาก จนกระทั่งพักหลังๆเราเริ่มห่างกับแม่มากขึ้น มีอะไรเราก็ไม่ค่อยเล่า เพราะเล่าไปเขาก็ไม่ได้สนใจฟังอะ ตรงนี้ทำให้เราน้อยใจ เรารู้สึกว่าแม่เราไม่แคร์เรา คำพูดบางคำของแม่ก็ทำเราเจ็บไม่น้อย เราเริ่มรู้สึกว่ามีปัญหา แต่ไม่อยากเล่าให้ใครฟัง กับพ่อเราก็ไม่สนิท เราไม่รู้ว่าแม่คิดยังไงกับเรา เหมือนแม่ไม่ค่อยรักเรา คำพูดของเขาเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกเรา จนบางทีเราเห็นแม่คนอื่นเขาคุยกับลูก น้ำตาเราก็จะไหล เราไม่ได้อิจฉา แต่เราน้อยใจ เราเลยรู้สึกไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากคุยกับแม่ตรงๆ เพราะแม่ก็คงใช้คำพูดแรงๆพูดกับเราเดี๋ยวเราก็ย่อน้ำตาแตกอีก **มีต่อนะ**