สวัสดีครับ ผมเริ่มสับสนตัวเองตั้งแต่มีแฟนเป็นผู้หญิงคนแรกแล้วครับ จนกระทั่งผมขึ้นมหาลัย แล้วเกิดมีความรู้สึกดีๆให้กับเพื่อนผู้ชายที่สนิทกัน แต่เราทั้งสองไม่เคยบอกชอบกัน รู้เพียงแค่ว่ามันมีเคมีบางอย่างระหว่างผมกับเค้า ซึ่งเค้าเป็นคนหน้าตาดีครับ ตลก และคารมดี แต่สุดท้ายแล้ว ผมก็เลือกที่จะตีตัวออกห่าง และไม่เป็นคนสนิทกับเค้าเหมือนเช่นเคย เพราะในใจลึกๆแล้วผมก็รู้อยู่แกใจ ต่อให้เรามั่นใจว่าเราชอบเค้าจริงๆแล้วเลือกที่จะบอกความรู้สึกในใจ เค้าก็คงไม่มีวันเลือกเราจริงๆ เนื่องจากเค้าเป็นผู้ชายแท้ๆ บวกกับตัวผมเองที่ยังยอมรับตัวเองไม่ได้จริงๆ จึงทำให้ผมดูเป็นคนที่ไม่ได้แคร์อะไรมากมาย ซึ่งความเป็นจริงแล้ว ผมแคร์มากนะครับ มากเสียจน เก็บเอาไปฝันทุกๆวัน ฮ่าๆๆ และแล้วครับ สี่ปีผ่านไป ผมเรียนจบมหาลัย ได้งานทำ ก็เจอเหตุการ์ณคล้ายๆกับช่วงนั้น แต่คราวนี้เป็นเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้ชายแท้ร้อยเปอร์เซน คนๆนี้นิสัยคล้ายกับเพื่อนผมคนนั้นครับ ชอบหยอด ชอบเล่น คารมดี นั้นก็คือเหตุผลที่ว่า ทำไมถึงทำให้ผมหวั่นไหวอีกแล้ว ฮ่าๆ แต่ครั้งนี้ผมเลือกที่จะบอกความจริงกับเพื่อนร่วมงานคนนี้ครับ ว่าผมไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆนะ เราควรรักษาระยะห่าง เพื่อที่จะได้ไม่เกิดความเข้าใจผิดกัน ในตอนแรกเค้าก็เหมือนจะพยายามรักษา "ระยะห่าง" แต่พอผ่านไปไม่กีอาทิตย์ กลับหยอดผมเยอะขึ้นกว่าเดิม ผมก็ทำได้แค่เขินและแซวกลับบ้าง แต่ก็ไม่เคยบอกความรู้สึกใจจริงๆ ว่าเราหวั่นไหวไปกับเค้าแล้ว ซึ่งผมสงสัยอ่ะครับ กับผู้ชายที่แมนร้อยเปอร์เซนแบบนี้ เค้ามีความสุขที่ได้หยอดคนที่หวั่นไหวกับเค้าหรอครับ ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่มีวันที่จะเลือกเค้าอยู่แล้ว ทำไมถึงต้องทำแบบนี้?
ว่าด้วยเรื่องการสับสนตัวเอง กับผู้ชายที่ชอบหยอด