จขกท เป็นคน Introvert มากกว่า Extrovert นะครับ มากหน่อย จริงๆแล้วจขกท เรียนจบ mba มหาลัยแห่งหนึ่งไม่ดังในกทม ตอนเรียนโทเราเต็มที่กันมากครับเพราะมีกิจกรรม ฮา เมา กันเต็มที่ พีคมากครับช่วงนั้น ผมได้เป็นรองประธาน และ ฝ่ายประชาสัมพันธ์รุ่นครับ แต่ชีวิตหลังเรียนจบมันไม่ได้สวยงามเหมือนที่เรียนนะครับ ผมทำงานได้สองปีผมโดยเลิกจ้างเนื่องจากกิจการไม่ดีและ KPI ไม่ดี ก่อนหน้านั้นเพื่อนสนิทผมกินข้าวกับผมบ่อยมาก รวมทั้งอาจารย์ หลังจากผมตกงาน เชื่อหรือไม่ว่าไม่มีใครกล้าชวนผมไป จริงๆแล้วผมคงโง่เองแหละที่ไปเล่าให้เพื่อนฟังเพราะคิดว่าไว้ใจ จากเหตุการณ์นี้เพื่อนผมมองผมเปลี่ยนไป มองแบบดูถูกว่าเป็นคนกระจอก (ยอมรับบางส่วนก็จริงแต่ไม่ทั้งหมด) หลังๆเพื่อนในรุ่นเริ่มทำมาหากิน บางคนก็มาหวังผลประโยขน์จากผมทำธุรกิจอะไรทำนองนี้ แต่สภาพเพื่อนแต่ละคนบอกได้เลยว่าแย่มาก ดูแล้วเหมือนสร้างฝันในอากาศผมเลยไม่ได้ร่วมธุรกิจอะไรกัน พอเราตกงานก็ไม่มีใครพึ่งพาได้สักคน (มีแค่น้องรหัสที่แนะนำงานให้คนเดียว)

พอมาถึงงานเลี้ยงรุ่น เนื่องจากรุ่นเราเป็นรุ่นแรก ผมไปงานเลี้ยงรุ่นถึงรุ่นสาม โดยทุกครั้งผมเป็นตัวตั้งตัวตีตลอด แต่ไม่รู้นะ หลายคนมองว่าผมดูเหมือนเป็นตัวตลกในทีม (คล้ายๆว่าจะพูดอะไรก็ได้ ไม่สะทกสะท้าน ซึ่งผมไม่อยากคิดเอาเองว่าเราคงเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่น) และทุกครั้งที่มีงานแบบนี้ ผมชวนหลายคนจนเบื่อและไม่อยากไปเลย พอเจอความรู้สึกแย่ๆแบบนี้ ทุกวันนี้ใครชวนไปงานเลี้ยงรุ่นจะปฏิเสธทันทีหรือใครนัดเรื่องงานแต่งงานเพื่อนจะไปแต่จะไม่คุยอะไร ไม่ดื่ม ไม่เฮฮาอะไรเหมือนกับสมัยตอนเรียน

ถึงแม้ว่ารุ่นน้องหลายรุ่นคนอยากเจอผม (สมัยนั้นผมป็อบปูล่ามาก) แต่เนื่องจากเราไม่ได้เรียนด้วยกัน จึงไม่อยากติดต่อใครอีกเลย
ถึงแม้ว่าผมเป็นหัวโจ๊กในแก็งค์ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันดูไร้ประโยชน์ที่ต้องเอาใจใครต่อใคร
ในใจเราก็อยากเจอรุ่นน้องเจอเพื่อนใหม่ๆนะ แต่มองอีกด้านก็ดูน่าเบื่อหน่าย คล้ายๆกับต้องใส่หน้ากาก

เพื่อนๆเคยเจอความรู้สึกแบบนี้บางหรือไม่ครับ