คือ เรามีคำถามที่อยากรู้เกี่ยวกับเรื่องความรักในรูปแบบที่แตกต่างกันออกไป คือเรามีเพื่อนนะ แต่คำตอบที่ได้ก็ไม่สามารถบอกให้เราเข้าใจกับมันได้จริงๆเลยอยากจะตั้งกระทู้นี้เผื่อเราจะเข้าใจมันมากขึ้น
ก่อนอื่นเลย เราเป็นคนนึงที่เคยมีความรัก เคยรักใครสักคน แต่พอวันนึงมันก็ไม่สามารถเดินต่อไปได้ด้วยสาเหตุหนึ่ง และเราก็สร้างกำแพงขึ้นมา และหนามาก มากจนแม้แต่เพื่อนสนิทก็ไม่รู้ได้ว่าเราคิดอะไร ขนาดเสียใจมากแค่ไหน เพื่อนก็ยังดูไม่ออกว่าเราไม่ไหวกับปัญหา พอช่วงที่ผ่านมาเราก็ได้เริ่มลดชั้นกำแพงลง เริ่มคุยกับผู้คน แต่บางทีเราก็ไปไม่สุด เราก็เลือกที่จะหยุดมันลง และก็เป็นแบบนี้สักพัก อาจเป็นเพราะเราเห็นปัญหาของเพื่อนที่มีและสิ่งที่เราเจอ เราเลยจบมันเพราะเราจะได้ไม่เจ็บ เราระวังตัวต่อการเข้ามาอยู่ช่วงนึง เอาจริงๆนี่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม๊ ทำไมถึงมาตั้งกระทู้แบบนี้ แต่เข้าใจอารมณ์ไหมคะ บางทีเราไม่อาจจะพูดออกไปได้ จึงต้องหาทางออกของการระบายคือพิมมันสิ5555
เข้าเรื่องอีกรอบค่ะ แล้วคือตอนนี้เราเริ่มคุยกะคนนึง บอกก่อนเขาไม่ใช่คนไทย (แต่เราไม่ใช่สาย ฝ. อย่างที่ชอบพูดกันนะ บอกเลยนี่ไม่ชอบคำนี้มาก เพราะจริงๆเราก็ยังชอบผู้ชายไทยอยู่ แต่มันไม่มีค่ะคุณ และที่คุยกะเขาเนี่ยเราไม่ได้คิดเลยะว่าเขาคือฝรั่ง หรือชาติไหน เรามองแค่ว่าเขาคือผู้ชายคนนึง และมันก็คือผู้ชายอะคุณ ก็แค่มันไม่ใช่คนบ้านเราแค่นั้น) ต่อค่ะ และเราก็เริ่มกำแพงลงระดับนึงแหละ คุยกะเขาเราว่าเขานิสัยดี แต่เราเริ่มมองเห็นตัวเราในตัวเขาขึ้นมาก แต่ก็ไม่อยากจะถามเขา เราเริ่มจะมองเห็นอะไรสักอย่างว่า เขาก็เหมือนกลัวการเข้าใกล้ เหมือนที่เราเคยเป็น เขาไม่ได้หายไปแต่การตอบเริ่มจะช้าลง จากที่คุยกันมากกว่านี้ (เรายังไม่ได้มองถึงจุดที่เป็นแฟนหรืออะไรนะ แค่กำลังทำความรู้จัก) เข้าใจว่าทำงาน แต่.... เข้าใจมั้ยว่าเราจะรู้สึกถึงอะไรสักอย่างเอง แต่มันก็อาจจะเราคิดไปเองก็ได้หรืออะไรก็เถอะ
เราอยากรู้มากว่า
" ทำไม " " ยังไง " "อย่างไร " (เราว่าประสบการณ์จากคนอื่น มุมมองที่ต่างกันออกไปอาจจะให้คำตอบเราได้ไม่มากก็น้อย)
1.เราจะเลิกคิดเลิกมีกำแพงและปล่อยมันไปตามความรู้สึกได้ยังไง 2. เราจะพูดดีไหมว่าเราคิดยังไง หรือถามเขาไปตรงๆว่าเห้ย นี่คุณเป็นอะไร คุณกลัวที่จะเริ่มเข้าใกล้กันมากขึ้นหรอ 3.มันต้องเป็นเวรกรรมแน่ๆที่เราไปทำกะคนอื่น55555 ทุกคนคิดมั้ย 4.เราควรจะเริ่มพูดกับเขาอย่างจริงจังมั้ยว่าเราควรจะชัดเจนว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่
ปล.คือแบบเราว่าแค่เดือนเดียวอะมันยังไม่รู้มั้ยวะ ว่าเราเป็นคนยังไงกันแน่ ทำไมถึงคิดว่าเราควรจะหยุดหรือห่างจากคน คนนึง ถึงมีข้อ3.ว่ามันต้องเป็นเวรกรรมของเราแน่ๆ5555 แต่บอกก่อนที่เราทำแบบนั้นคือกูไม่ได้อะไร แค่เรารู้สึกว่าเราไม่พร้อมที่จะมีใครเข้ามา ฉันยังอยากอยู่คนเดียวแต่ก็คุยได้แต่ถ้าเยอะเราก็หยุด
ปล2.ไม่ดารม่าเนอะ เราคุยกันแบบตามความคิดใคร ความคิดมัน
ปล3.อย่าด่ากันเนอะ จะทำให้เราไม่อยากตั้งกระทู้อีก
ปัญหาโลกแตก เรื่องที่เข้าใจยากที่สุดในหัวใจเรา (ความรัก) เป็นปัญหาที่ไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ
คือ เรามีคำถามที่อยากรู้เกี่ยวกับเรื่องความรักในรูปแบบที่แตกต่างกันออกไป คือเรามีเพื่อนนะ แต่คำตอบที่ได้ก็ไม่สามารถบอกให้เราเข้าใจกับมันได้จริงๆเลยอยากจะตั้งกระทู้นี้เผื่อเราจะเข้าใจมันมากขึ้น
ก่อนอื่นเลย เราเป็นคนนึงที่เคยมีความรัก เคยรักใครสักคน แต่พอวันนึงมันก็ไม่สามารถเดินต่อไปได้ด้วยสาเหตุหนึ่ง และเราก็สร้างกำแพงขึ้นมา และหนามาก มากจนแม้แต่เพื่อนสนิทก็ไม่รู้ได้ว่าเราคิดอะไร ขนาดเสียใจมากแค่ไหน เพื่อนก็ยังดูไม่ออกว่าเราไม่ไหวกับปัญหา พอช่วงที่ผ่านมาเราก็ได้เริ่มลดชั้นกำแพงลง เริ่มคุยกับผู้คน แต่บางทีเราก็ไปไม่สุด เราก็เลือกที่จะหยุดมันลง และก็เป็นแบบนี้สักพัก อาจเป็นเพราะเราเห็นปัญหาของเพื่อนที่มีและสิ่งที่เราเจอ เราเลยจบมันเพราะเราจะได้ไม่เจ็บ เราระวังตัวต่อการเข้ามาอยู่ช่วงนึง เอาจริงๆนี่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม๊ ทำไมถึงมาตั้งกระทู้แบบนี้ แต่เข้าใจอารมณ์ไหมคะ บางทีเราไม่อาจจะพูดออกไปได้ จึงต้องหาทางออกของการระบายคือพิมมันสิ5555
เข้าเรื่องอีกรอบค่ะ แล้วคือตอนนี้เราเริ่มคุยกะคนนึง บอกก่อนเขาไม่ใช่คนไทย (แต่เราไม่ใช่สาย ฝ. อย่างที่ชอบพูดกันนะ บอกเลยนี่ไม่ชอบคำนี้มาก เพราะจริงๆเราก็ยังชอบผู้ชายไทยอยู่ แต่มันไม่มีค่ะคุณ และที่คุยกะเขาเนี่ยเราไม่ได้คิดเลยะว่าเขาคือฝรั่ง หรือชาติไหน เรามองแค่ว่าเขาคือผู้ชายคนนึง และมันก็คือผู้ชายอะคุณ ก็แค่มันไม่ใช่คนบ้านเราแค่นั้น) ต่อค่ะ และเราก็เริ่มกำแพงลงระดับนึงแหละ คุยกะเขาเราว่าเขานิสัยดี แต่เราเริ่มมองเห็นตัวเราในตัวเขาขึ้นมาก แต่ก็ไม่อยากจะถามเขา เราเริ่มจะมองเห็นอะไรสักอย่างว่า เขาก็เหมือนกลัวการเข้าใกล้ เหมือนที่เราเคยเป็น เขาไม่ได้หายไปแต่การตอบเริ่มจะช้าลง จากที่คุยกันมากกว่านี้ (เรายังไม่ได้มองถึงจุดที่เป็นแฟนหรืออะไรนะ แค่กำลังทำความรู้จัก) เข้าใจว่าทำงาน แต่.... เข้าใจมั้ยว่าเราจะรู้สึกถึงอะไรสักอย่างเอง แต่มันก็อาจจะเราคิดไปเองก็ได้หรืออะไรก็เถอะ
1.เราจะเลิกคิดเลิกมีกำแพงและปล่อยมันไปตามความรู้สึกได้ยังไง 2. เราจะพูดดีไหมว่าเราคิดยังไง หรือถามเขาไปตรงๆว่าเห้ย นี่คุณเป็นอะไร คุณกลัวที่จะเริ่มเข้าใกล้กันมากขึ้นหรอ 3.มันต้องเป็นเวรกรรมแน่ๆที่เราไปทำกะคนอื่น55555 ทุกคนคิดมั้ย 4.เราควรจะเริ่มพูดกับเขาอย่างจริงจังมั้ยว่าเราควรจะชัดเจนว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่
ปล.คือแบบเราว่าแค่เดือนเดียวอะมันยังไม่รู้มั้ยวะ ว่าเราเป็นคนยังไงกันแน่ ทำไมถึงคิดว่าเราควรจะหยุดหรือห่างจากคน คนนึง ถึงมีข้อ3.ว่ามันต้องเป็นเวรกรรมของเราแน่ๆ5555 แต่บอกก่อนที่เราทำแบบนั้นคือกูไม่ได้อะไร แค่เรารู้สึกว่าเราไม่พร้อมที่จะมีใครเข้ามา ฉันยังอยากอยู่คนเดียวแต่ก็คุยได้แต่ถ้าเยอะเราก็หยุด
ปล2.ไม่ดารม่าเนอะ เราคุยกันแบบตามความคิดใคร ความคิดมัน
ปล3.อย่าด่ากันเนอะ จะทำให้เราไม่อยากตั้งกระทู้อีก