พ่อครับผมไม่อยากเป็นหมอ

ผมมีความใฝ่ฝันเหมือนคนไทยทั่วไปที่อยากให้ลูกได้เป็นแพทย์ ซึ่งมุ่งหวังให้ลูกชายคนเล็กทำตามความฝันของผม โดยเริ่มปลูกฝังตั้งแต่เขายังเล็กด้วยการบอกเล่า ของเล่น หนังสือ ทีวี หรืออะไรก็ได้ที่จะโน้มน้าวให้เขาสนใจเกี่ยวกับการแพทย์ อาจจะเรียกว่าล้างสมองก็ได้ ผลการเรียนของเขาอยู่ในเกณฑ์ดีมาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อเขาเรียน High School ได้ให้เขาไปเป็นอาสาสมัครทำงานที่โรงพยาบาลของรัฐเป็นเวลาเกือบปี ทั้งนี้เพื่อต้องการหนังสือรับรองใช้เป็นหลักฐานในการเขียน Resume แนบไปกับผลสอบ SAT เพื่อเข้าเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย (เป็นที่น่าสังเกตว่าเกือบครึ่งของเด็กอาสาสมัครที่ ร.พ. จะเป็นเด็กอเมริกันเชื้อสายอินเดีย) หลังจากเรียนจบ High School ได้ยื่นหลักฐานเข้าสมัครเรียนและได้ตอบรับจากมหาวิทยาลัยให้เข้าเรียนในสาขา Biochemistry และที่ไม่เลือกเรียน Biology โดยตรง เพราะขณะนั้นคิดเผื่อไว้(ซึ่งคิดถูกแค่ครึ่งเดียว) ถ้าหากเขาเรียนจบแล้วสอบ MCAT ได้คะแนนไม่ดี เขายังสามารถเรียนต่อจนถึง ป.เอกในสายรีเสิร์ชได้ จนกระทั่งใกล้วันนัดที่ต้องไปพูดคุยกับแผนกการเงินของมหาวิทยาลัย ความฝันที่ตั้งไว้ตั้งแต่เรายังไม่มีลูกก็ได้พังสลาย เมื่อเขาพูดว่า "พ่อครับผมไม่อยากเป็นหมอ ผมอยากเรียนวิศวะเหมือนพี่ชาย" ผมกลับมาคิดย้อนดูคงเป็นเพราะเรายัดเยียดให้เขามากเกินไป หลายครั้งที่เขาแสดงออกต่อต้านแต่เราไม่สนใจหรือสนใจแต่เรามองข้ามไป หลังจากเกลี้ยกล่อมอยู่นานก็ไม่สำเร็จ ก็ต้องยอมจำนนในสิ่งที่เขาต้องการ แต่คิดในใจว่าเมื่อใดที่เรามีหลาน เราจะเอาความฝันของเราให้หลานก็ได้ ...........
เมื่อลูกชายคนเล็กมีประสบการณ์เพียงปีเศษ ได้เป็นหัวหน้าวิศวกรในการวางแผนควบคุมการสร้างชิ้นส่วนให้กับเครื่องบิน