ท่ามกลางความรีบเร่ง ทิศทางที่พ่อใหญ่มาดีนะมุ่งหน้าก้าวเท้าไป ไม่ใช่ที่ตั้งของชุมชนในหมู่บ้าน แต่ชายวัยใหญ่กลับเดินเบี่ยงหายลับเข้าไปในป่าสนทะเลทางทิศใต้ของเกาะ แล้วลัดเลาะวกเข้าไปตามเส้นทางยังขุนเขาเข้าสู่ป่าดิบชื้น ในทิศตรงกันข้ามกับหน้าชายหาดใหญ่ฝั่งตะวันตก
ท่ามกลางความมืดมิดแห่งราตรีกาล
พระจันทร์เคลื่อนคล้อย ลอยกระจ่างอยู่กลางฟ้า
ร่างของชายวัยใหญ่เดินวกกลับออกมาจากป่าสนในอีกราวครึ่งชั่วโมง และการก้าวเดินหนนี้ก็เร่งรีบกว่าเมื่อตอนเดินเข้าไป ร่างของพ่อใหญ่มาดีนะ เดินดุ่มๆท่ามกลางแสงจันทร์ส่องสว่างให้พอเห็นทางเป็นเงารางๆอยู่บ้างในยามดึกสงัด ทิศทางก้าวเดินของเขา คือเรือนของบูแล
เมื่อมาถึง พ่อใหญ่มาดีนะไม่รีรออะไรทั้งสิ้น เขาตะโกนเรียกหญิงวัยใหญ่ตรงหน้าประตูเพื่อขอเข้าไปถามไถ่บางเรื่องราวอย่างลับๆ บูงอเป็นคนเดินมาเปิดประตูเรือนให้ ขณะที่บูแลยังไม่คลายจากความเศร้าโศก และได้แต่โอบกอดลูกชายตัวน้อยสะอื้นไห้
“กูรู้แล้ว ว่าพ่อใหญ่ซอแลกับอีบีแตมันถูกฆ่าตายที่ไหน”
คำตรงๆของผู้นำชนเผ่า ทำให้หญิงสองคนต่างวัยงุนงง
“ที่ไหนกันเหรอพ่อใหญ่”
บูงอปาดน้ำตาทิ้ง พยายามสร้างความเข้มแข็งแม้จะยังทุกข์โศกอยู่มาก แต่บูงอก็ดูจะมีสติกว่าผู้มีศักดิ์เป็นป้า
“ตรงหน้าผาเพชรท้ายเกาะ”
สิ้นคำของพ่อใหญ่ สองหญิงป้าหลานแทบไม่อยากเชื่อ
“เป็นไปได้ยังไงกันพ่อใหญ่ ก็ในเมื่อ..”
ทั้งทีท่าน้ำคำปนสะอื้นของบูแล คล้ายจะสงสัยงุนงงกว่าบูงอ
“ในเมื่อทั้งเกาะนี้ คนที่รู้จักหน้าผาเพชรก็มีแต่ครอบครัวของกูกับพ่อใหญ่เท่านั้นนะ”
น้ำคำปนสะอื้นฉายเรื่องราวการพบเจอหน้าผาเพชรแต่หนหลังให้เด่นชัดขึ้นอีกครั้ง ในความทรงจำของคนทั้งสาม
สีหน้าของพ่อใหญ่มาดีนะครุ่นคิดกับน้ำคำของหญิงวัยใหญ่ ความสงสัยแคลงใจของหล่อน ตรงกับการคาดเดาของเขาไม่น้อย..
“พ่อใหญ่รู้ได้ยังไง ว่าพ่อกับพี่สาวของกูถูกฆ่าที่หน้าผาเพชร”
บูงอเองไม่อยากเชื่อ
แต่พ่อใหญ่มาดีนะ ก็เป็นที่น่าเชื่อถือของทุกคน
“กูเพิ่งเข้าไปดูมา มีรอยเลือดเปื้อนที่หน้าผา ตามพื้นทรายก็มีทั้งหยดเลือด และรอยเหมือนลากศพคนเป็นทางยาวจนถึงซอกผาด้านนอกทางเข้า มันคงฆ่าซอแลกับอีบีแตตรงหน้าผานั่น แล้วพวกมันก็คงรู้ดีว่าชายหาดด้านไหนปลอดคน เลยพากันลากศพออกมาทิ้งตรงริมหาดทิศเหนือ ช่วงที่พวกเรากำลังยุ่งๆกับการเตรียมจัดพิธีฉลอง จนไม่มีใครได้สังเกต”
“แต่คนที่รู้ทางเข้าหน้าผา ก็มีแค่ครอบครัวของกูกับพ่อใหญ่”
น้ำคำปนเสียงสะอื้นของหญิงสูงวัย ยังสับสนกับคำเล่าเดิมๆ
..แต่มันก็เป็นคำเล่าเดิมๆ อันชวนคิด
หน้าผาเพชรดินแดนลึกลับท้ายเกาะ
ไม่มีมอแกนในเกาะนี้สักคนที่จะรู้จัก เพราะความสูงของหน้าผาซึ่งไม่อาจปีนป่ายเข้าไปได้ไม่ว่าจะฝั่งด้านไหนๆ ลักษณะก็เป็นแผ่นผาตรงดิ่งจากพื้นเบื้องล่างและสูงลิบลิ่วขึ้นไป หากสังเกตจากเครื่องบินจ้องมองลงไป ก็เห็นคล้ายๆเป็นเพียงแอ่งน้ำเล็กๆที่มีขุนผาปิดล้อมเป็นวงกลม มีเพียงซอกแคบๆของแผ่นผา ที่น้ำทะเลด้านนอกและน้ำทะเลด้านในจะมาพบกันได้
อ่านต่อในครั้งหน้า
หุบเขาแสงจันทร์ / นฤดม
สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008
หุบเขาแสงจันทร์ 21 (คลื่นแห่งความหลัง)
ท่ามกลางความรีบเร่ง ทิศทางที่พ่อใหญ่มาดีนะมุ่งหน้าก้าวเท้าไป ไม่ใช่ที่ตั้งของชุมชนในหมู่บ้าน แต่ชายวัยใหญ่กลับเดินเบี่ยงหายลับเข้าไปในป่าสนทะเลทางทิศใต้ของเกาะ แล้วลัดเลาะวกเข้าไปตามเส้นทางยังขุนเขาเข้าสู่ป่าดิบชื้น ในทิศตรงกันข้ามกับหน้าชายหาดใหญ่ฝั่งตะวันตก
ท่ามกลางความมืดมิดแห่งราตรีกาล
พระจันทร์เคลื่อนคล้อย ลอยกระจ่างอยู่กลางฟ้า
ร่างของชายวัยใหญ่เดินวกกลับออกมาจากป่าสนในอีกราวครึ่งชั่วโมง และการก้าวเดินหนนี้ก็เร่งรีบกว่าเมื่อตอนเดินเข้าไป ร่างของพ่อใหญ่มาดีนะ เดินดุ่มๆท่ามกลางแสงจันทร์ส่องสว่างให้พอเห็นทางเป็นเงารางๆอยู่บ้างในยามดึกสงัด ทิศทางก้าวเดินของเขา คือเรือนของบูแล
เมื่อมาถึง พ่อใหญ่มาดีนะไม่รีรออะไรทั้งสิ้น เขาตะโกนเรียกหญิงวัยใหญ่ตรงหน้าประตูเพื่อขอเข้าไปถามไถ่บางเรื่องราวอย่างลับๆ บูงอเป็นคนเดินมาเปิดประตูเรือนให้ ขณะที่บูแลยังไม่คลายจากความเศร้าโศก และได้แต่โอบกอดลูกชายตัวน้อยสะอื้นไห้
“กูรู้แล้ว ว่าพ่อใหญ่ซอแลกับอีบีแตมันถูกฆ่าตายที่ไหน”
คำตรงๆของผู้นำชนเผ่า ทำให้หญิงสองคนต่างวัยงุนงง
“ที่ไหนกันเหรอพ่อใหญ่”
บูงอปาดน้ำตาทิ้ง พยายามสร้างความเข้มแข็งแม้จะยังทุกข์โศกอยู่มาก แต่บูงอก็ดูจะมีสติกว่าผู้มีศักดิ์เป็นป้า
“ตรงหน้าผาเพชรท้ายเกาะ”
สิ้นคำของพ่อใหญ่ สองหญิงป้าหลานแทบไม่อยากเชื่อ
“เป็นไปได้ยังไงกันพ่อใหญ่ ก็ในเมื่อ..”
ทั้งทีท่าน้ำคำปนสะอื้นของบูแล คล้ายจะสงสัยงุนงงกว่าบูงอ
“ในเมื่อทั้งเกาะนี้ คนที่รู้จักหน้าผาเพชรก็มีแต่ครอบครัวของกูกับพ่อใหญ่เท่านั้นนะ”
น้ำคำปนสะอื้นฉายเรื่องราวการพบเจอหน้าผาเพชรแต่หนหลังให้เด่นชัดขึ้นอีกครั้ง ในความทรงจำของคนทั้งสาม
สีหน้าของพ่อใหญ่มาดีนะครุ่นคิดกับน้ำคำของหญิงวัยใหญ่ ความสงสัยแคลงใจของหล่อน ตรงกับการคาดเดาของเขาไม่น้อย..
“พ่อใหญ่รู้ได้ยังไง ว่าพ่อกับพี่สาวของกูถูกฆ่าที่หน้าผาเพชร”
บูงอเองไม่อยากเชื่อ
แต่พ่อใหญ่มาดีนะ ก็เป็นที่น่าเชื่อถือของทุกคน
“กูเพิ่งเข้าไปดูมา มีรอยเลือดเปื้อนที่หน้าผา ตามพื้นทรายก็มีทั้งหยดเลือด และรอยเหมือนลากศพคนเป็นทางยาวจนถึงซอกผาด้านนอกทางเข้า มันคงฆ่าซอแลกับอีบีแตตรงหน้าผานั่น แล้วพวกมันก็คงรู้ดีว่าชายหาดด้านไหนปลอดคน เลยพากันลากศพออกมาทิ้งตรงริมหาดทิศเหนือ ช่วงที่พวกเรากำลังยุ่งๆกับการเตรียมจัดพิธีฉลอง จนไม่มีใครได้สังเกต”
“แต่คนที่รู้ทางเข้าหน้าผา ก็มีแค่ครอบครัวของกูกับพ่อใหญ่”
น้ำคำปนเสียงสะอื้นของหญิงสูงวัย ยังสับสนกับคำเล่าเดิมๆ
..แต่มันก็เป็นคำเล่าเดิมๆ อันชวนคิด
หน้าผาเพชรดินแดนลึกลับท้ายเกาะ
ไม่มีมอแกนในเกาะนี้สักคนที่จะรู้จัก เพราะความสูงของหน้าผาซึ่งไม่อาจปีนป่ายเข้าไปได้ไม่ว่าจะฝั่งด้านไหนๆ ลักษณะก็เป็นแผ่นผาตรงดิ่งจากพื้นเบื้องล่างและสูงลิบลิ่วขึ้นไป หากสังเกตจากเครื่องบินจ้องมองลงไป ก็เห็นคล้ายๆเป็นเพียงแอ่งน้ำเล็กๆที่มีขุนผาปิดล้อมเป็นวงกลม มีเพียงซอกแคบๆของแผ่นผา ที่น้ำทะเลด้านนอกและน้ำทะเลด้านในจะมาพบกันได้
อ่านต่อในครั้งหน้า
หุบเขาแสงจันทร์ / นฤดม
สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008