ระบายความในใจถึงแฟนเก่า

เนื่องด้วยเรื่องมีอยู่ว่าเราก็มีแฟนคนนึงสถานะตอนนี้เค้าคือแฟนเก่าของเราเอง เรื่องที่อยากจะระบายมีอยู่ว่า เราคบกันมาตั้งแต่เรียน ปวช.1 เราทำทุกอย่าง เราเป็นทุกอย่างให้กับเค้า ตั้งแต่เป็นคนซักผ้า ซักตั้งแต่กางเกงใน เสื้อกางเกง ถุงเท้า เป็นแม่บ้านทำงานบ้านพอเจอทางครอบครัวเค้าเราก็ช่วยงานทุกอย่างเท่าที่ทำได้เค้ามีน้อง เราก็สอนหนังสือให้ความรู้ซื้อสื่อการเรียนการสอนเท่าที่จะทำได้ อยู่วิทลัยก็ทำการบ้านให้มีงานกลุ่มก็ให้อยู่ด้วยกัน แล้วเราก็ต้องแบกรับงานเอาไว้เพราะรู้อยู่แล้วเค้าไปอยู่กลุ่มอื่นคนอื่นเค้าก็ตัดชื่อออก แต่เราไม่เก่งเรื่องเข้าครัวทำกับข้าวอันนี้ทำไม่เป็นเลย เราไปเที่ยวเราก็เลี้ยงเค้าสะส่วนใหญ่ รถมอเตอร์ไซค์เค้าพังเราก็จ่ายตังซ่อมสะส่วนใหญ่ เพราะแม่เค้ามักจะมีปัญหาที่ว่าไม่มีตังให้ออกไปก่อนได้มั้ย รถพังอีกละ ไม่จ่าย เพิ่งซ่อมไปซ่อมอีกละไม่ซ่อมให้เราเลยต้องจ่ายเองส่วนใหญ่ รถก็เป็นคลิกคันเก่าๆที่ผ่านการใช้งานมามากกว่า4ปีเราทำทุกอย่างเท่าที่เราจะทำให้วันนึงแฟนเก่ามานอนกับเราที่บ้านแล้วมีปัญหากับแม่เราแต่ทางแม่แฟนเก่าเค้าบอกกับแม่เราว่าแม่แฟนเก่าเค้าอายุยังน้อย(30+ไม่ถึง40)ต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ ต้องผ่อนรถ และยังไม่อยากมีลูกสะใภ้ตอนนี้ทำให้แม่เราโกดและเกลียดทางครอบครัวแฟนเก่าเรามาก แม่เรายุให้เลิกบอกมห้เราเลิกเรียนเปลี่ยนที่เรียนแต่เราก็ยังดื้อ อยู่มาจนปีกว่าๆเกือบ2ปี แฟนเริ่มไม่สนใจเรา เอาแต่อยู่กับเพื่อน เราอยากไปไหนเริ่มไม่ได้ไปเพราะนอนเช้าทุกวัน ส่วนกลางคืนเล่นเกมส์ เงินหายไปกับเพื่อนค่าใช้จ่ายอะไรก็ไม่รู้ ตอนนั้นเราก็ทะเลาะกันบ่อยมาก จนเราได้คุยกับคนคนนึงเค้าโอเคทุกอย่าง แม่เราก็โอเคกับคนนี้ จึงได้เลิกกับแฟนเก่าไปคบกับคนที่เพิ่งคุยแต่เราก็ต้องเลิกกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องและแฟนเก่าคนนั้นกก็กลับมา+กับเปิดเทอมเทอมสุดท้ายปี3 เราคุยกันปกติแต่เราให้สถานะเค้าแค่เพื่อนสนิท เพราะขนาดเรากลับไปเป็นแค่เพื่อยสนิทนะเราก็ทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันอย่างเก่า แฟนเก่าเค้าก็ขึ้นสถานะกับผู้หญิงคนอื่นนะ แต่ผู้หญิงเค้าจะทักมาคุยแค่เดือนละครั้งครั้งนึงไม่ถึงชั่วโมงแล้วก็หายไปแบบไม่รู้สาเหตุ แฟนเก่ากลับมาครั้งนี้ทุกอย่างแย่กว่าเดิมรวมทั้งเราทำโปรเจคอยู่ด้วยกันอีกต่างห่างกับเพื่อนอีกคนนึงที่ทำอะไรไม่เป็นเลยขอความคิดอเห็นอะไรไปคำตอบก็ได้แต่คำว่าแล้วแต่ๆ มาตลอด เราแบกภาระงานทุกอย่างทั้งเรื่องแฟนเก่าที่ต้องคอยตามอยู่ไหนๆ(ที่ตามเพราะแม่ของแฟนเก่าเค้ายังฝากลูกเค้าไว้กับเราแล้วเราเองก็ไม่กล้าปฏิเสธจึงต้องทำ) นอนเช้าถึงเย็นกลางคืนเล่นเกมส์ ส่วนเราก็ต้องทำโปรเจคคนเดียวหน้าตั้งเลย เราร้องไห้กับแม่เราแทบทุกวัน แม่ก็ได้แต่ปลอบใจด้วยคำเดิมๆว่า เวรกรรมของเรา ทำๆไปเถอะ อย่างน้อยเราก็เก่งกว่าคนเหล่านั้น ทะเลาะกันทีไรเค้าก็ชอบประชดเรา เคยทะเลาะกันในวันส่งโปรเจควันสุดท้าย เค้าพูดใส่เราอย่างไม่คิดว่า ถ้าไม่พอใจก็ลบชื่อแฟยเก่าออกไปเลย เราเลยบอกว่าเราเครียดนะเราแบกภาระทุกอย่างเอาไว้ทำไม่เห็นใจบ้าง ทำไมเค้าไม่คิดบ้างว่าที่เราไม่เอาเค้าออกตั้งแต่แรกเพราะช่วยเค้ามาตลอด เราคิดตลอดว่าช่วยๆให้จบๆกันไปสักที จบปี3เราจะได้ไปมีชีวิตของใครของมันสักที พอปิดเทอมเราเลยออกห่างและมีแฟนใหม่ไป
คำถาม
เราผิดหรอที่เหนื่อยและเดินออกมาเจอชีวิตที่ดีกว่า