ตอนที่1
[img]
https://f.ptcdn.info/662/056/000/p5s1uhp15G2SwNGFLoI-o.jpg[/img
เนื้อหาทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเล่า...ที่มาจากความจริง(ทั้งหมด) ที่อยากจะเขียนขึ้นเป็นไดอารี่ส่วนตัว เพราะความรู้สึกที่มีล้วนๆ.. และขอออกตัวก่อนเลยว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิด ขึ้นมันเป็นความรักระหว่าง ผู้ชายสองคน(ยิ้ม) ซึ่งต่างโลก ต่างขั่ว และต่างสิ่งอย่าง และยากที่จะเข้าใจที่สุด เพราะเราสองคนใช้กันคนละภาษาในการพูด และคนละวัฒนธรรม (ขออภัยด้วยนะครับบางครั้งที่อาจจะใช้ภาษาไม่ค่อยถูกสะเท่าไหร่)
ู
เริ่มต้นตั้งแต่ตอนแรกเลยแล้วกัน เวลาเบื่อหน่ายกับชีวิต คนเราก็อยากจะทำอะไรที่แก้เบื่อบ้างโดยอยากไปที่ไหนสักที่ที่ไม่เคยไป...โดยส่วนตัวคนเขียน
แล้วบางทีคนรอบข้างอาจจะมองว่าเข้าถึงง่ายเพราะเป็นคนพูดได้กับทุกคน ยิ้มง่าย ;D หัวเราะได้ตลอดแต่จริงๆแล้วไม่เลยเพราะพยายามหลอกตัวเองว่ามีความสุขแต่ข้างในใจลึกๆแล้วมันเหงานะ คนเขียนโสดมา 6ปีเต็มๆและไม่ยอมรับกับอะไรใหม่ๆสะเท่าไหร่ เพราะเรานี่ก็คนหนึ่งเลยที่ปรับตัวยากและยอมรับว่าหัวรั้นมากกับการเริ่มต้นอะไรใหม่ๆได้ ใจจริงก็กลัวการเริ่มต้นใหม่นั้นแหละ เพราะก็เจ็บมาเยอะกับทุกเรื่องราว พอเบื่ออะไรสักนิดหน่อย เราเองก็เป็นคนหนึ่งที่คิดอยากจะไปไหนไกลๆ ไปเปิดหูเปิดตาบ้างเผื่ออะไรๆจะดี ขึ้นเนอะ เลยตัดสินใจดูตั๋วเครื่องบินราคาถูก ในหัวแว๊บแรก!! คือทะเล เฮ้ย!! มันสามารถเยียวยาคุณได้ทุกอย่างเลยนะรู้มั้ย เพราะเสียงคลื่นทำให้คุณผ่อนคลายได้ในระดับหนึ่งเลยแหละ
เอาจริงคือเราแอบที่บ้านไปสองคืนสามวันเลยเต็มๆ ที่นั้นคือที่ไหนนะหรอ มันคือ จ.ภูเก็ต ซึ่งเป็นภาคใต้ของประเทศไทยนั้นเอง เอาหละ หลังจากที่ได้ตั๋วแล้วก็ไม่มีใครรู้ในความติสต์ของเราหรอก แม้แต่คนเขียนเอง...ก็ยังไม่รู้ในความบ้าของตัวเองเลยแม้แต่น้อย >////< เราแพ๊คกระเป๋าและไปโดยไม่บอกใคร เลยสักคนตัดขาดออกจากโลกโซเชี่ยวทั้งหมด ช่วงปลายเดือน มกราคม.. บินโดยใช้ระยะเวลาเกือบสองชั่วโมงจาก จังหวัดอุดรธานี อิสานเหนือของประเทศไทย มันเป็นครั้งแรกที่เราบินไปที่นั้นแหละและไม่รู้อะไรเลยกับจังหวัดนั้นเลยสักนิด แต่ที่แน่ๆที่รู้ก็คือ ทะเลบ้านเขาสวยเป็นบ้าไปเลย ทะเลอันดามัน คุณเอ้ย!!!! สีฟ้าใสนะใครๆ ก็รู้ว่ามันสวยจริงๆ ก็ได้แต่คิดว่าทำไมชาวต่างชาติถึงได้ข้ามน้ำข้ามทะเลกันมาไกลขนาดนี้เพราะมันสวยนี่เอง พอไปถึง สนามบินภูเก็ตเท่านั้นแหละ บ้าจริง มันตื่นเต้นอะไรเบอร์นั้นทั้งๆที่ก็เคยเดินทางคนเดียวมาบ้างนะ แต่แบบว่าครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อนนะสิ และก็ลืมไปว่าเราไปโดยไม่ได้บุ๊คที่พักดูห้องอะไรเลย บ้าแล้วววววแกเอ้ย คิดว่าอยากไปคือไปอย่างเดียว 5555 (อย่าทำตามเด็ดขาดนะรู้ป่าว) ต้องขอขอบพระคุณร้านกาแฟในสนามบินที่ให้ใช้อินเตอร์เน็ตในการหาข้อมูลและบอกทุกอย่างกับการเข้าไปในตัวเมืองภูเก็ตและบอกร้านเช่ารถมอเตอร์ไซต์ที่ราคาพอไปกันได้ให้เราด้วย โล่งไปที... จริงๆแล้วมันมีรถเข้าไปในเมืองคล้ายรถประจำทางนะเออ ราคาพอไปกันได้ด้วยที่สำคัญไม่แพงเท่าพี่แท๊กซี่มิเตอร์ แต่แอบใช้เวลาในการเดินทางคือเกือบชั่วโมงกันเลยทีเดียว เราพักที่ อำเภอเมืองนะ พอได้มอไซต์แล้วก็หาแว๊นรอบๆ ถูกบ้างหลงบ้างแต่ไปคนเดียวก็สนุกดีนะ จีพีเอสในโทรศัพท์เนี๊ยก็ไม่ค่อยจะช่วยอะไรเราได้หรอก ถามๆทางกันไปสนุกดี
ต่างชาติเยอะมากกกกกกกกถึงมากที่สุด มีทั้งหมดเลยทุกชาติ5555 ไม่แปลกเนอะ รู้สึกว่าเวลาไปไวมากสองคืนสามวัน เที่ยวไม่ทั่วเลยแต่ว่า ขาจะกลับบ้านเนี้ยแหละเราเช็คอินที่สนามบินแล้วระหว่างนั่งรอจะขึ้นเครื่อง อยู่ได้ ี่มีคนๆหนึ่งทักมาทางโปรแกรมหาคู่ชื่อ โรมิโอ (เผื่อใครยังไม่รู้มันเป็นโปรแกรมสำหรับหาคู่ระหว่าง เกย์ ช-ชนั้นเอง)
เราสมัครไว้นานแล้วแหละแต่ไม่เคยจะมีใครทักมา หรือจะทักมาก็เหอะ ก็มีแต่เรื่องอย่างว่าเท่านั้น บางทีมันก็เบื่อกับเรื่องพวกนี้เลยเลือกที่จะไม่ตอบกลับไปเท่านั้น เอาจริงคนเขียนไม่ได้หน้าตาดีอะไรเลยสักนิด พอที่จะเลือกอะไรก็ได้ ก็ธรรมดาๆคนหนึ่งไม่ได้เป็นที่ดึงดูดอะไรขนาดนั้นเมื่อเทียบกับเพื่อนๆแล้วเราดรอปไปเลย นี่คือเพื่อนในกลุ่มป๊อบมากบอกตรง ... แต่สิ่งที่เรามีนั้นคือการวางตัวและการให้เกียรติตัวเองก่อนเสมอ ส่วนตัวแล้วเป็นคนค่อนข้างสุภาพ (บ้าไปแล้ว) วินาทีนั้นเราเปิดเข้าไปอ่านทั้งๆที่เลือกที่จะเพิกเฉยไปก็ได้
เป็นชาวต่างชาติคนหนึ่งที่มาจากฝั่งยุโรป ก็คุยกันนานสองนาน เห้ยย!!!!ในใจคิดว่าคนนี้แปลกว่ะไม่ถามหาเรื่องอย่างว่าและชวนเราคุยไปเรื่อยไอ่เราก็บ้าจี้ตอบไปนะ นั่นนี่โน่นนั่นนี่โน่น จนเราขึ้นเครื่อง ก็ปิดโทรศัพท์ไปและไม่ได้ตอบกลับ ก็นึกว่าจะจบ พอบินมาถึงอุดรธานีก็ไม่คิดว่าเขาจะคุยต่อ และอะไรมาก แต่นั้นมันพึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้....
if we're click will you belong with me ? (รักนั้นมันอะไรกัน?..หรือมันเป็นพรมลิขิตกันแน่..)
[img]https://f.ptcdn.info/662/056/000/p5s1uhp15G2SwNGFLoI-o.jpg[/img
เนื้อหาทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเล่า...ที่มาจากความจริง(ทั้งหมด) ที่อยากจะเขียนขึ้นเป็นไดอารี่ส่วนตัว เพราะความรู้สึกที่มีล้วนๆ.. และขอออกตัวก่อนเลยว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิด ขึ้นมันเป็นความรักระหว่าง ผู้ชายสองคน(ยิ้ม) ซึ่งต่างโลก ต่างขั่ว และต่างสิ่งอย่าง และยากที่จะเข้าใจที่สุด เพราะเราสองคนใช้กันคนละภาษาในการพูด และคนละวัฒนธรรม (ขออภัยด้วยนะครับบางครั้งที่อาจจะใช้ภาษาไม่ค่อยถูกสะเท่าไหร่)
ู
เริ่มต้นตั้งแต่ตอนแรกเลยแล้วกัน เวลาเบื่อหน่ายกับชีวิต คนเราก็อยากจะทำอะไรที่แก้เบื่อบ้างโดยอยากไปที่ไหนสักที่ที่ไม่เคยไป...โดยส่วนตัวคนเขียน
แล้วบางทีคนรอบข้างอาจจะมองว่าเข้าถึงง่ายเพราะเป็นคนพูดได้กับทุกคน ยิ้มง่าย ;D หัวเราะได้ตลอดแต่จริงๆแล้วไม่เลยเพราะพยายามหลอกตัวเองว่ามีความสุขแต่ข้างในใจลึกๆแล้วมันเหงานะ คนเขียนโสดมา 6ปีเต็มๆและไม่ยอมรับกับอะไรใหม่ๆสะเท่าไหร่ เพราะเรานี่ก็คนหนึ่งเลยที่ปรับตัวยากและยอมรับว่าหัวรั้นมากกับการเริ่มต้นอะไรใหม่ๆได้ ใจจริงก็กลัวการเริ่มต้นใหม่นั้นแหละ เพราะก็เจ็บมาเยอะกับทุกเรื่องราว พอเบื่ออะไรสักนิดหน่อย เราเองก็เป็นคนหนึ่งที่คิดอยากจะไปไหนไกลๆ ไปเปิดหูเปิดตาบ้างเผื่ออะไรๆจะดี ขึ้นเนอะ เลยตัดสินใจดูตั๋วเครื่องบินราคาถูก ในหัวแว๊บแรก!! คือทะเล เฮ้ย!! มันสามารถเยียวยาคุณได้ทุกอย่างเลยนะรู้มั้ย เพราะเสียงคลื่นทำให้คุณผ่อนคลายได้ในระดับหนึ่งเลยแหละ
เอาจริงคือเราแอบที่บ้านไปสองคืนสามวันเลยเต็มๆ ที่นั้นคือที่ไหนนะหรอ มันคือ จ.ภูเก็ต ซึ่งเป็นภาคใต้ของประเทศไทยนั้นเอง เอาหละ หลังจากที่ได้ตั๋วแล้วก็ไม่มีใครรู้ในความติสต์ของเราหรอก แม้แต่คนเขียนเอง...ก็ยังไม่รู้ในความบ้าของตัวเองเลยแม้แต่น้อย >////< เราแพ๊คกระเป๋าและไปโดยไม่บอกใคร เลยสักคนตัดขาดออกจากโลกโซเชี่ยวทั้งหมด ช่วงปลายเดือน มกราคม.. บินโดยใช้ระยะเวลาเกือบสองชั่วโมงจาก จังหวัดอุดรธานี อิสานเหนือของประเทศไทย มันเป็นครั้งแรกที่เราบินไปที่นั้นแหละและไม่รู้อะไรเลยกับจังหวัดนั้นเลยสักนิด แต่ที่แน่ๆที่รู้ก็คือ ทะเลบ้านเขาสวยเป็นบ้าไปเลย ทะเลอันดามัน คุณเอ้ย!!!! สีฟ้าใสนะใครๆ ก็รู้ว่ามันสวยจริงๆ ก็ได้แต่คิดว่าทำไมชาวต่างชาติถึงได้ข้ามน้ำข้ามทะเลกันมาไกลขนาดนี้เพราะมันสวยนี่เอง พอไปถึง สนามบินภูเก็ตเท่านั้นแหละ บ้าจริง มันตื่นเต้นอะไรเบอร์นั้นทั้งๆที่ก็เคยเดินทางคนเดียวมาบ้างนะ แต่แบบว่าครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งก่อนนะสิ และก็ลืมไปว่าเราไปโดยไม่ได้บุ๊คที่พักดูห้องอะไรเลย บ้าแล้วววววแกเอ้ย คิดว่าอยากไปคือไปอย่างเดียว 5555 (อย่าทำตามเด็ดขาดนะรู้ป่าว) ต้องขอขอบพระคุณร้านกาแฟในสนามบินที่ให้ใช้อินเตอร์เน็ตในการหาข้อมูลและบอกทุกอย่างกับการเข้าไปในตัวเมืองภูเก็ตและบอกร้านเช่ารถมอเตอร์ไซต์ที่ราคาพอไปกันได้ให้เราด้วย โล่งไปที... จริงๆแล้วมันมีรถเข้าไปในเมืองคล้ายรถประจำทางนะเออ ราคาพอไปกันได้ด้วยที่สำคัญไม่แพงเท่าพี่แท๊กซี่มิเตอร์ แต่แอบใช้เวลาในการเดินทางคือเกือบชั่วโมงกันเลยทีเดียว เราพักที่ อำเภอเมืองนะ พอได้มอไซต์แล้วก็หาแว๊นรอบๆ ถูกบ้างหลงบ้างแต่ไปคนเดียวก็สนุกดีนะ จีพีเอสในโทรศัพท์เนี๊ยก็ไม่ค่อยจะช่วยอะไรเราได้หรอก ถามๆทางกันไปสนุกดี
ต่างชาติเยอะมากกกกกกกกถึงมากที่สุด มีทั้งหมดเลยทุกชาติ5555 ไม่แปลกเนอะ รู้สึกว่าเวลาไปไวมากสองคืนสามวัน เที่ยวไม่ทั่วเลยแต่ว่า ขาจะกลับบ้านเนี้ยแหละเราเช็คอินที่สนามบินแล้วระหว่างนั่งรอจะขึ้นเครื่อง อยู่ได้ ี่มีคนๆหนึ่งทักมาทางโปรแกรมหาคู่ชื่อ โรมิโอ (เผื่อใครยังไม่รู้มันเป็นโปรแกรมสำหรับหาคู่ระหว่าง เกย์ ช-ชนั้นเอง)
เราสมัครไว้นานแล้วแหละแต่ไม่เคยจะมีใครทักมา หรือจะทักมาก็เหอะ ก็มีแต่เรื่องอย่างว่าเท่านั้น บางทีมันก็เบื่อกับเรื่องพวกนี้เลยเลือกที่จะไม่ตอบกลับไปเท่านั้น เอาจริงคนเขียนไม่ได้หน้าตาดีอะไรเลยสักนิด พอที่จะเลือกอะไรก็ได้ ก็ธรรมดาๆคนหนึ่งไม่ได้เป็นที่ดึงดูดอะไรขนาดนั้นเมื่อเทียบกับเพื่อนๆแล้วเราดรอปไปเลย นี่คือเพื่อนในกลุ่มป๊อบมากบอกตรง ... แต่สิ่งที่เรามีนั้นคือการวางตัวและการให้เกียรติตัวเองก่อนเสมอ ส่วนตัวแล้วเป็นคนค่อนข้างสุภาพ (บ้าไปแล้ว) วินาทีนั้นเราเปิดเข้าไปอ่านทั้งๆที่เลือกที่จะเพิกเฉยไปก็ได้
เป็นชาวต่างชาติคนหนึ่งที่มาจากฝั่งยุโรป ก็คุยกันนานสองนาน เห้ยย!!!!ในใจคิดว่าคนนี้แปลกว่ะไม่ถามหาเรื่องอย่างว่าและชวนเราคุยไปเรื่อยไอ่เราก็บ้าจี้ตอบไปนะ นั่นนี่โน่นนั่นนี่โน่น จนเราขึ้นเครื่อง ก็ปิดโทรศัพท์ไปและไม่ได้ตอบกลับ ก็นึกว่าจะจบ พอบินมาถึงอุดรธานีก็ไม่คิดว่าเขาจะคุยต่อ และอะไรมาก แต่นั้นมันพึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้....