โบราณว่า หมาเห่า ไม่กัด

นางสาวไซบีเรียนตัวนี้   หลานสาวซื้อมาเลี้ยงตั้งแต่ตัวเท่ากำปั้น  ตั้งแต่เรียนมหา'ลัยปีหนึ่ง
ถึงวันนี้  สี่ปีกว่า   


^{(กีต้าร์เก่าที่เลิกใช้แล้วของหลานชาย  เล่าให้จ่าพิเชษฐ์ฟัง)}



ไม่เห่าสักแอะ  ไม่หอนสักเอ่ย  เงียบสนิท  จนนึกว่าเป็นกืก
แปลก  ทั้งที่  ไซบีเรียน  อย่างน้อย  ถ้าไม่เห่า ก็น่าจะหอนบ้าง  เพราะเขาสืบสายเลือดตรงจากหมาป่า

สาเหตุ  หลานสาวเล่าให้ฟังว่า  คงเพราะความเคยชินที่ไม่เห่า ไม่หอน ไม่ซน ไม่ดื้อ
หลานสาว  เวลาไปเรียน  ก็จะปล่อยหมาไว้ในห้องพักตัวเดียว
ก็ไม่เคยมีปัญหา  ไม่ร้อง ไม่เห่า เงียบ  รอจนบ่าย ที่หลานสาวกลับจากเรียน

เย็น เช้า ก็พาไปเดินเล่น  
เสาร์ อาทิตย์ก็พาเที่ยว  

จนเรียนจบสี่ปี  ไม่เคยมีปัญหาเพราะหมาตัวนี้

กลับมาอยู่บ้าน  ใครจะว่าอะไร  ไม่สน  นอน  นั่ง   เดินไปตามเรื่อง
แต่รู้ความ  พูดอะไร  สั่งอะไรรู้เรื่องหมด  ทำตามง่าย ๆ

ไปข้างนอก  เจอหมาตัวอื่นเห่า  เฉย  

ไม่เคยมีทีท่าจะเห่ากัดใคร  ไม่เคยมีอาการก้าวร้าว
จนพูดคุยกันว่า  ถ้ามีขโมยเข้าบ้าน มันจะสนใจไหม

แต่...
หลานสาวเล่าให้ฟังว่า  มีวันหนึ่ง  เพื่อนบ้านเดินเข้าบริเวณบ้านมาตอนไม่มีใครอยู่ (ไม่มีใครอยู่หน้าบ้าน)
เท่านั้นแหละ  โดนกระโดดใส่ล้มกลิ้ง  คำรามเหมือนจะขบคอขาด
คนในบ้านได้ยินเสียงร้องตกใจ  วิ่งออกมาทัน  ร้องห้าม

ตามโบราณว่าไว้จริง ๆ  หมาไม่เห่านี่  ดุ





แต่หมาเห่า  ไม่กัด  ดีแต่เห่า
กร่าง  โม้  ข่มขู่  หยาบคาย  อวดเก่งไปวัน ๆ





ได้เวลายาดอง