มีเรื่องมาเล่าให้ฟังเพลินๆ หมู่บ้านแห่งหนึ่งในชนบท มีลำคลองคั่นกลางเป็นเสมือนเส้นเลือดหล่อเลี้ยง ชาวบ้านปลูกบ้านอยู่เรียงรายสองฝั่งคลอง แต่ไม่ได้แน่นขนัด ปลูกห่างๆกันแบบตะโกนหากันได้ยินบ้าง ไม่ได้ยินบ้างตามแต่ระยะห่าง แต่ระยะสายตามองเห็นถึงได้

     ที่ว่าคลองแห่งนี้เป็นคล้ายเส้นเลือดในหมู่บ้านคือ อยากได้กุ้งเป็นได้ อยากได้ปลาเป็นได้ เต่าก็มีเหมือนกันแต่ชาวบ้านแถวนั้นไม่นิยมกินเพราะแค่ปลาอย่างเดียวก็มีให้กินไม่ขาด นานๆทีมีจระเข้ให้เห็นเหมือนกัน แต่ไม่ปรากฎว่ามีใครได้รับภยันตรายจากกุมภีล์พวกนี้

     เหมือนเป็นธรรมเนียม ชาวบ้านแถวนี้ไม่มีใครจับปลาไปขายกัน มีแต่จับกินกันให้อิ่มไปแค่มื้อๆหนึ่ง ดังนั้นระบบนิเวศน์จึงไม่ได้รับผลกระทบ กุ้งตัวเท่าข้อมือไม่ได้เป็นอาหารสวรรค์ของคนแถวนี้เลย ออกจะเฉยๆด้วยซ้ำลงงมเมื่อไหร่ก็ได้เมื่อนั้นสำหรับเวลามีคนต่างถิ่นมาเยื่ยม

     ที่แปลกคือชาวบ้านถิ่นนี้ลงอาบน้ำกันในลำคลองแต่ไม่มีใครซักเสื้อผ้ากันในลำคลองเลย เหมือนก้บให้ความเคารพกับสิ่งที่มองไม่เห็นที่ปกปักลำน้ำนี้อยู่ ต้นน้ำจะมาจากไหนปัจจุบันนี้ดูจาก Internet ก็เห็นได้ แต่บอกได้เลยว่าไม่มีน้ำดำ ขยะ ชาวบ้านดูแลดีมาก ลูกเล็ก เด็กแดงแถวนี้ กระโดดน้ำกันโครมๆ เล่นน้ำกันจนตาแดง ไม่ปรากฏว่ามีเด็กคนไหนจมน้ำตายเลยสักคน

    มีคำร่ำลือว่า มีเจ้าแม่ท่านหนึ่งดูแลคุ้งน้ำแห่งนี้ ปกป้องรักษามาเป็นเวลานานเพราะเป็นสถานที่ๆท่านสิงสถิตย์อยู่ จระเข้ งูตัวใหญ่มีลอยตามน้ำให้เห็นเรื่อย แต่ไม่เคยมีข่าวให้ได้ยินว่าสัตว์เดรัจฉานพวกนี้เข้ามาสร้างความเดือดร้อนให้แก่ชาวบ้านในละแวกนั้นเลย แบบต่างคนต่างอยู่ไม่เบียดเบียนกัน

    ได้ยินว่าเจ้าแม่ท่านใจดี รักเด็ก เวลาเด็กคนไหนแอบพ่อ แม่ มาเล่นน้ำคนเดียว จะได้เจอท่านปรากฎตัวออกมาไล่ให้ขึ้นจากน้ำด้วยใบหน้าดุๆปนยิ้มหวาน

    แม่แพรท้องแก่มาหลายเดือนใกล้กำหนดคลอดแล้ว วันนั้นเกิดเหงา สามีไปทำงานเฝ้าเครื่องสูบน้ำให้เจ้าของสวน เธออยู่ดีๆคิดถึงเพื่อนอยู่อีกโค้งน้ำขึ้นมาดื้อๆ คงจะเป็นเพราะว่าเพื่อนผู้หญิงคนนั้นเคยสัญญาว่าจะตำแตง กับลาบเห็ดให้กิน คงจะนึกอยากกินขึ้นมาวันนั้น แม่แพรขวนขวายพายเรือไปหาเพื่อนคนนั้นด้วยอารมณ์ไหนก็ไม่รู้ แต่ไปไม่ทันถึง พายุฝนคะนอง ท้องน้ำปั่นป่วน บวกกับดันเจ็บท้องขึ้นมาดื้อๆ ต้องเหเรือเข้าหาฝั่งหลบฝน

    ภาษาชาวบ้านเรียกว่าน้ำเดินแล้ว กึ่งนั่งกึ่งนอนเจ็บปวดแทบขาดใจ ไอ้ลูกหนอดันจะออกมาดูโลกตอนนี้ ช่วงหนึ่งก่อนที่สติของคนกำลังเป็นแม่จะขาด นึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่คู่คลองนี้มาได้เป็นความเชื่อตั้งแต่อ้อนแต่ออด

   รำพึงออกมาว่า ขอยกลูกในท้องนี้ให้เป็นลูกบุญธรรมเจ้าแม่ด้วย ลูกช้างทรมานแทบจะขาดใจแล้ว