กระทู้นี้แค่นำมาเล่าให้ฟัง เพราะเจ้าของกระทู้อึดอัดมากก 55
จะมีใครตกอยู่ในสภาวะแบบเจ้าของกระทู้มั้ยนะ
เรื่องมีอยู่ว่า...
เจ้าของกระทู้อายุจะ30+แล้ว แต่ดันเกิดมาชอบเด็กอายุ27ในที่ทำงานเดียวกัน ซึ่งเป็นรุ่นน้องพี่ในฝ่ายเราเอง บอกตรงๆชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะชอบเด็กเลย
ถ้าถามตัวเราเองน้องคนนี้ไม่มีอะไรที่ตรงสเปคเราเลย ทั้งรุปร่างหน้าตา ฐานะ บุคคลิก ( แต่เจ้าของกระทู้ก็ไม่ได้หน้าตาดีนะ 555 แต่สเปคคือสูง ขาว ตี๋ )
แต่พอมีโอกาสได้คุยทำให้เรามองข้ามเรื่องพวกนี้ไปเลย เพราะนิสัย ความคิด และความขยันของน้องคนเค้า เรามีความคิดว่า คนรวยและคนหล่อ ใครๆก็ชอบ แต่เราเลือกที่จะชอบและอยากอยู่ด้วยเพราะนิสัยมากกว่า มันอาจเป็นความคิดที่โบราณมากและดูบูชาความรักมากกว่าเงินตรา แต่เรารู้สึกแบบนี้จริงๆ
เรากับน้องคุยกันเกือบทุกวัน ไปกินข้าว ดูหนังทุกวันหยุด แต่ทุกวันนี้ก็ไม่มีสถานะ เราเองก็ไม่กล้าถามว่าตกลงเป็นอะไรกัน ซึ่งก่อนหน้านี้หลังจากเจอกันครั้งแรกเราถามน้องเค้าเองว่า ถ้าไม่สะดวกที่จะคุยกับเราก็ไม่ต้องคุยนะ เพราะอาจจะไม่ใช่สเปคของกันและกัน แต่น้องเค้ากลับตอบว่าไม่ได้เป็นอะไร สะดวกที่จะคุย เราก็เลยคุยกันเรื่อยมา จนเราคิดว่าถ้าวันนึงไม่ได้คุยกันเราจะใช้เวลานานแค่ไหนในการตัดใจ เพราะเวลารักใครเรารักมากและคุยแค่คนเดียว
-); พยาพยามเตือนตัวเองตลอดว่ารักครั้งนี้เป็นไปไม่ได้เพราะอายุห่างกัน และอีกอย่างน้องเค้าคงไม่ชอบเรา (ใครจะชอบผญ.แก่ๆ ไม่สวยเน๊อะ )
ปล.ทุกวันนี้เจอหน้ากันเรายังเขินอยู่เลย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ /สบายใจขึ้นเยอะ
เป็นโสดมาตั้งนาน ดันมาแอบชอบรุ่นน้องในที่ทำงานตอนจะ30+
จะมีใครตกอยู่ในสภาวะแบบเจ้าของกระทู้มั้ยนะ
เรื่องมีอยู่ว่า...
เจ้าของกระทู้อายุจะ30+แล้ว แต่ดันเกิดมาชอบเด็กอายุ27ในที่ทำงานเดียวกัน ซึ่งเป็นรุ่นน้องพี่ในฝ่ายเราเอง บอกตรงๆชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะชอบเด็กเลย
ถ้าถามตัวเราเองน้องคนนี้ไม่มีอะไรที่ตรงสเปคเราเลย ทั้งรุปร่างหน้าตา ฐานะ บุคคลิก ( แต่เจ้าของกระทู้ก็ไม่ได้หน้าตาดีนะ 555 แต่สเปคคือสูง ขาว ตี๋ )
แต่พอมีโอกาสได้คุยทำให้เรามองข้ามเรื่องพวกนี้ไปเลย เพราะนิสัย ความคิด และความขยันของน้องคนเค้า เรามีความคิดว่า คนรวยและคนหล่อ ใครๆก็ชอบ แต่เราเลือกที่จะชอบและอยากอยู่ด้วยเพราะนิสัยมากกว่า มันอาจเป็นความคิดที่โบราณมากและดูบูชาความรักมากกว่าเงินตรา แต่เรารู้สึกแบบนี้จริงๆ
เรากับน้องคุยกันเกือบทุกวัน ไปกินข้าว ดูหนังทุกวันหยุด แต่ทุกวันนี้ก็ไม่มีสถานะ เราเองก็ไม่กล้าถามว่าตกลงเป็นอะไรกัน ซึ่งก่อนหน้านี้หลังจากเจอกันครั้งแรกเราถามน้องเค้าเองว่า ถ้าไม่สะดวกที่จะคุยกับเราก็ไม่ต้องคุยนะ เพราะอาจจะไม่ใช่สเปคของกันและกัน แต่น้องเค้ากลับตอบว่าไม่ได้เป็นอะไร สะดวกที่จะคุย เราก็เลยคุยกันเรื่อยมา จนเราคิดว่าถ้าวันนึงไม่ได้คุยกันเราจะใช้เวลานานแค่ไหนในการตัดใจ เพราะเวลารักใครเรารักมากและคุยแค่คนเดียว
-); พยาพยามเตือนตัวเองตลอดว่ารักครั้งนี้เป็นไปไม่ได้เพราะอายุห่างกัน และอีกอย่างน้องเค้าคงไม่ชอบเรา (ใครจะชอบผญ.แก่ๆ ไม่สวยเน๊อะ )
ปล.ทุกวันนี้เจอหน้ากันเรายังเขินอยู่เลย
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ /สบายใจขึ้นเยอะ