คุณครูที่รัก

สวัสดีเราเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุประมาณ 20 กว่า ชีวิตเราชอบคุณครูมาตั้งเเต่เราอยู่ ป.1 แล้ว เเค่ครูผู้หญิง เเล้วก็เปลี่ยนการชอบมาเรื่อยๆ ปีไหนเจอที่ปรึกษาดีก็ชอบคนนั้นเเล้วก็ลืมคนที่ชอบๆมา จนกระทั้งเราได้ขึ้น ม.1 เราชอบครูคนหนึ่งอ่ะ เราชอบเขาตั้งเเต่วันแรกที่เจอ ตั้งเเต่ยังไม่ได้เรียนที่นั้น อาจจะเป็นช่วงเเนะเเนว ก่อนเข้า เขาไม่เคยเป็นที่ปรึกษาเราเลยนะตลอดเวลาที่เรียนที่นั้น 6 ปี  คาดกันตลอดอยากให้เป็นที่ปรึกษามากเพราะอยากสนิทกับเขา วันแรกที่ชอบจนวันนี้ผ่านมา 10 ปีแล้ว ความรู้สึกเรายังเหมือนเดิมไม่เคยเปลียนเลยอ่ะ จนคิดว่ามันเป็นความรักไปแล้ว มันเป็นไปได้หรอว่ะที่เราจะรักใครสักคนจนเลิกรักไม่ได้ เราไม่เคยรักเเกแบบชู้สาวนะ หรือคู่รักนะ แค่รู้สึกว่าชอบถูกชะตา จริงๆเราก็เเค่อยากสนิทกับเขาแหละเเต่เราไม่เคยได้ส่วนนั้นเลยหรืออาจจะคาดหวังเกินไป เราไม่ได้ล้ำเส้นคำว่าครูกับลูกศิษย์นะ เเต่เราแค่อยากเป็นศิษย์รัก ช่วงสามปีแรก เราล่ำเส้นความเป็นส่วนตัวเกินไป ซื้อของให้ โทรหาบ้างเวลาคิดถึง จนมันเป็นความน่ารำคราญไป เเต่เขาบอกเราเสมอของไม่ต้องซื้อให้ ไม่ต้องโทรมาไรงี้ แต่เเกดีนะ เเกบอกครั้งเดี่ยว จบไม่เกลียดหรือโกรธไรเราคุยกันได้ปกติ เหมือนเด็กคนอื่นทั่วไป แต่ไม่รักไม่สนิท เราถูกว่าถูกสอนเยอะจนเริ่มปรับตัว เเต่เราก็อยากให้ของขวัญเขาในวันสำคัญนะ ตลอดเวลาคิดเสมอว่าสักวันเเกคงรักเรา สามปีหลังเริ่มปรับตัวเองให้โตขึ้นอาจจะมีหลุดๆบ้าง แต่ของขวัญยังให้เกือบทุกปีทุกเทศกาศแหละ แต่เป็นการฝากคนอื่นไปให้ เขารับนะเเละเก็บไว้โดยไม่รู้ว่าเราเป็นคนให้  เราไม่ให้บอกเรารู้ว่าถ้าการที่เขารับของจากใครเขารับถ้าไม่ใช่เรา แล้วมันก็เป็นอย่างที่เราคิด สามปีนี้เราก็ทักกันปกติครูศิษย์ทั่วไป แต่เราก็เลิกชอบแกไม่ได้อยู่ดีไม่ว่าจะถอยออกมาไกลแค่ไหน เรารักทุกอย่างที่เป็นเขา นิสัย ความเก่ง ความฉลาด ความรักที่เขามีต่อศิษย์ เราว่าเขาดีหมด ไม่รู้นะเราว่าเขาดี แต่เขาชอบวีน เราอ่ะเวลาเขาวีนเราชอบยิ้มขำ เราไม่รู้อ่ะเราคิดว่าเขาก็ทำๆไปงั้นคงไม่อยากทำ เพราะเรารู้ว่านิสัแกดูไม่ใช่โหดร้ายไร แต่คนอื่นกับมองไม่เห็นแบบเรา คนอื่นมองอีกแบบ เด็กไม่ไม่เกลียดแก่แต่ก็ไม่ได้รักอะไรมาก แต่ทุกคนให้ความเคารพ เพราะเเกโมโห ได้ไม่ถึง 10 นาทีหรอกเดี่ยวก็ลืมว่าพูดไร ใจจริงเราว่าเเกรักเด็กมาก  เราถึงรักเขาแต่เเกไม่ค่อยเเสดงออกว่างตัวดีเสมอ ทุกคนก็เลยรักแก เเละเข้าใจ  แต่แกไม่รักเรานะ 555 ไม่คิดเองเลยใครๆก็พูดว่าทำไปเขาก็ไม่รักหรอก หลังจากการปรับตัวมา เราดีใจนะ ถึงเราจะไม่สนิทกับแกแต่เราก็ดีใจที่ได้อยู่เห็นเเกในทุกๆวัน แกเป็นกำลังใจในการเรียนอย่างหนึ่งเลยในการไป โรงเรียน ปีสุดท้ายน่าจะจบ มันใกล้วันเกิดเเก ปีสุดท้ายเราก็ เซอร์ไฟส วันเกิดเเกนะโดยมีเพื่อนๆถือของที่เราซื้อทั้งหมดเลย แล้วเราแค่ไปเขาร่วมขบวนแต่ไม่ได้แสดงอะไร ครูคนอื่นรู้หมดเลยยกเว้นเขานะ ว่าเราเป็นคนจัดการ น่าเศร้า เเต่เราก็ดีใจเราว่าครูเขาก็ดีใจที่เห็นว่ามีคนรักเยอะแล้วไม่ลืมวันเกิด ขนาด 6 ปีที่ผ่านมาเรายังทำให้เขารักไม่ได้เลย ตั้งเป้าไว้ 10 ปี เหลืออีก 4 ปี มาเรียนมหาลัยยิ่งห่างกันมากขึ้น ไม่มีโอกาสได้คุยได้ติดต่อกันมาก ไม่รู้จะติดต่อทางไหน เบอร์ได้แค่มีไว้ในโทรศัพท์ ประดับเครื่อง เฟสบุ๊คก็โดนลบหลังจากจบมาไม่กีปี คิดว่ายังไงเอาว่ะ ลืมเถอะ ไหนๆก็จบมาเเหละ เชื่อไหมทุกวันที่เรียนมหาลัย ทุกๆวันที่ไม่เจอหน้าไม่ได้คุย ไม่ได้ติดต่อไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึง พอกลับมาบ้านที่เจอกันบ้างเวลาประจำที่เเกวิ่งออกมากินข้าว ตามข้างทาง ตามร้านค้า ตามตลาด แค่นั้นจริง ปีหนึ่งสักครั้งครั้ง แต่ก็ยังรักแบบเดิม มีโอกาสคุยกันปีละหนึ่งประโยค สองประโยค ปีใหม่ วันเกิด ได้แต่คำว่า ขอบใจ ขอบคุณ ทุกครั้งที่สนทนา แต่เราก็ดีใจนะ ดีใจกว่าเเกไม่ตอบ 5555 ความสุขเล็กๆ ทุกปีมีของขวัญให้บ้างไม่ให้บ้างภายใน 4 ปี ปีไหนโดนว่าหรือแกว่าไรปีนั้นก็ไม่ให้เพราะว่ากลัวโดนมากกว่าเดิมไม่ใช่โกรธนะ เราไม่เคยโกรธเเกหรอก เพราะเราคิดเสมอเพราะเราผิด ไม่ใช่เราไม่อยากดูแล ไม่อยากรักมากกว่านี้ หรือสนิทกัน มาหาบ่อยๆ เราไม่รู้ถ้าเราทำพวกนั้นอย่างแบบศิษย์เก่าไปหาเราก็ไม่รู้จะคุยไรกับเเกไม่ใช่ดิ แกคงไม่คุยกับเรา ตอนนี้ เวลานี้ ปีนี้ ครบ 10 ปีเเหละ เรายังรักและเคารพแก เหมือนวันเเรกที่รู้จักกันเลย และมันก็เลิกรักไม่ได้แล้ว แต่อาจจะน้อยๆลงได้ โดยการไม่แสดงออกอะไร แค่อยากถามว่า มันคือความรักไหม แล้วมีเพื่อนๆคนไหนเคยรักครูแบบเราไหม แล้วเราควรหยุดรักไหม งื้อๆๆๆ