มันจะมีสักคนไหมที่เสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่แรก จนตลอด

ที่แล้วมาเจอแต่ แรกๆ ก็ดีใส่ใจ มีเวลาให้ พอหลังๆ ก็เข้าใจว่า โปรหมดนิดนึง เข้าสู่สภาวะความเป็นจริง แต่แล้วก็รู้ว่าแทบไม่ใส่ใจอะไรเราเลย มองเรากลายเป็นคนงี่เง่าเอาแต่ใจ ทั้งที่สิ่งที่เราต้องการคือความใส่ใจและเวลา สุดท้ายรักก็ไปไม่รอด

การก้าวเดินไป ก็เริ่มพบว่า ตลอดเวลาเราก้าวมาคนเดียวตลอด ไม่เคยมีเขาตามมาด้วย ทั้งที่ความรักมันต้องพยายามด้วยกัน 2 คน แต่กับเป็นเราคนเดียวที่พยายามทุกสิ่ง

ผิดที่เราทำรักพัง แต่เราก็เลือกที่จะเครียปัญหาให้จบ แต่แทบไม่เคยได้รับการคุยกันด้วยดี หนีปัญหา ไม่ยอมคุย

สุดท้ายเราก็ค้นพบว่า ยอมแพ้ ยอมรับ แล้วถอยออกมา ทั้งที่ใจยังรัก ดีกว่าต้องทนอย่างไม่มีความสุขมันจะดีกว่าการที่เขาไม่มองเห็นค่าความรักของเราเลย