สวัสดีค่ะ เราอายุ30 เป็นแม่หม้ายลูกติดอายุ5ขวบแล้ว เราเลิกกับพ่อของลูกตอนรั้นลูกอ่ยุแค่ขวบครึ่ง เหตุผลอะไรก็ช่างมันเราไม่ขอเอ่ยถึง เราไม่เคยโอเคแต่เราต้องยิ้มเพื่อลูกของเรา เราไม่เคยคิดว่าเราจะผ่านมันมาได้จนเรามาเจอผู้ชานคนนึงเราตกลงคบกัน สิ่งแรกที่เราเสนอคือรักเราต้องรักลูกของเรา และเขาก็ทำมันได้ อาจจะไม่ได้ดีที่สุดแต่เขาทำให้เราเห็น ครอบครัวแฟนใหม่น่ารักมาก ยอมรับเราได้ทุกสิ่ง ส่งลูกเราเรียนให้กินให้อยู่ให้ใช้ ให้ความรู้สึกดีดีกับเราในแทบจะทุกเรื่อง แฟนใหม่เริ่มทำงาน ให้เงินเดือนลูกเราใช้ทุกเดิอน ลูกเราเรียกเขาว่าพ่อ เขาก็กล้าเรียกลูกเราว่าลูกเช่นกัน เราโอเคและรู้สึกดีกับสิ่งตรงหน้า สามปีกับคนใหม่ แต่เราไม่เคยลืมพ่อของลูกได้เลย ทุกครั้งและทุกวันนี้ที่ลูกหลับเราน้ำตาไหลตลอด สงสารลูก ความรู้สึกและคำถามมันพรั่งพรูออกมาตลอด ว่าทำไมเขาถึงทิ้งลูกไป เรากลัวการเริ่มต้นค่ะ เรากลัวคำถามและปัญหาที่จะตามมาในวันที่ลูกโตพอสมควร แฟนอยากมีลูกอีกคน เขาขอเรามีลูกบอกพี่จะได้มีน้อง เขาอยากมีลุกผู้หญิง คือประเด็นหลักมันอยู่ตรงนี้แหละค่ะ เรากลัวต่างๆนาๆไปหมดคือ 1. ถ้าเขามีลูกที่เป็นสายเลือดของเขาเองเขาจะยังรักลูกของเราคนแรกอยุ่ไหม 2.ลูกเราจะเข้าใจไหม 3.เราอยากมีน้องให้ลูกนะเราหวังว่าถึงคนนี้จะทิ้งเรากับลูกไปอีก แต่อย่างน้อยในวันที่เราแก่และตายไป ลูกสองคนนี้จะได้ดูแลกันไป 4.แต่ลูกต่างพ่อเค้าจะรักกันได้จริงๆไหมค่ะ คำถามของคนเป็นแม่หม้ายเหมือนมันเป็นเกาะป้องกันเริ่องร้ายๆที่ผ่านมา คือมันห่วงและรักลูกมากเท่านั้นจริงๆค่ะ บางทีเราก็ไม่เข้าใจชีวิตเลยว่าจะต้องเดินไปทางไหน แบบนี้ถ้าแฟนขอมีน้องเราสมควรเปิดโอกาสให้เขาได้รึยังค่ะ กังวลและบางทีก็ไม่รู้จะถามใครจริงๆ 😢😥
เมื่อแฟนขอมีลูกอีกคนกับผู้หญิงแม่หม้ายลูกติดอย่างเรา ????