หลายๆคนอาจจะอ่านแล้วคิดว่าไอนี่โง่จังเจอขนาดนั้นยังกลับไปรักได้ ?
คือ..
ผมคบกับแฟนเก่า 3 ปี บ้านแฟนเก่าถือว่าไม่ได้โอเคมากนัก เขาทำงานเป็นสาวเชียรเบียรเสริฟ เราเจอกันที่งานส่วนตัวของเพื่อนที่บังเอิญเขาถูกจ้างมาเสริฟ
ปาร์ตี้สระว่ายน้ำแห่งนึง จริงๆคือชอบที่หน้าตาล้วนๆในตอนนั้นไม่ได้สนเรื่องอื่น เขาเป็นหน้าไทยๆ ผิวแทนๆหุ่นผอมๆหน่อยไม่ได้สวยอะไรแต่แต่งหน้าแล้วมีเสน่ห์ ตอนแรกผมคิดเรื่องไม่ดีกับเขาแต่พอได้คุยได้กินข้าวกันเดินเล่น ทำให้ผมอยากรู้จักมากขึ้น
จนสุดท้ายเราก็มาคบกัน เขาก็ยังทำงานเสริฟและสาวเชียรเบียรของเขาต่อไป ผมไม่ถือเพราะดูเขาขยัน ผมเองไม่ได้ชอบคนสวยแต่ชอบคนขยันไง
กลางวันก็เรียนเย็นๆก็ทำงาน ว่างๆก็ขายพวกขนมอีก เวลาเขาเดือดร้อน
ไม่พอค่าห้องผมก็ช่วยเขาได้ เขาก็จะเอาเงินมาคืนทีหลัง บางทีเขาได้เงินเยอะเขาก็จะมาเลี้ยงข้าวผมบ้างสลับๆกัน
ไม่มีใครเอาเปรียบกันแต่ผมก็เลี้ยงเขาเยอะกว่าอยู่ดีละ แต่ผมก็ชอบนะเพราะถ้าคบยาวมันต้องแชร์ๆกันอยู่ดีเลี้ยงอย่างเดียวอาจจะไม่พอใช้
เพราะผมก็ไม่ได้รวย พอคบไปได้สัก2ปีเขาเรียนจบ ผมรู้สึกว่าเขาจะเหนื่อยมากไปหน่อยผมเลยเสนอว่า
มาทำงานกับผมใหม หัวหน้าผมที่เป็นผู้หญิงเขาหาผู้ช่วยผู้หญิงอยู่ เขาจะได้เงินเดือนมากกว่าที่เขาทำทั้งวันทั้งคืนอีก ผมก็เลยบอกว่างั้นเลิกทำนะ
ขายขนมกับเรียนก็พอ แล้วมาทำงานด้วยกันก็ได้ เขาก็สนใจและมาทำงาน
ทุกอย่างมันดูโอเค เขาทำงาน เขาได้พักผ่อนมากขึ้น จนเขาเรียนจบและ น้องชายเรียนจบก็อยากจะทำงาน ผมก็ช่วยไปฝากงานให้อีกที่นึงในแผนกเรื่องกองอาคาร ถึงผมไม่ได้รวยแต่ผมก็นิสัยไม่ได้แย่เพื่อนผมก็มีหลายกลุ่มเขาก็ช่วยเหลือผมรับน้องเขาเข้าทำงานอีก
วันแย่ๆของเขาก็เกิดขึ้นขี่มอเตอร์ไซร์มาทำงานเฉี่ยวรถ ขาเข้าเผือกอ่อนๆเดินทางไม่สะดวกต้องใช้ไม้ค้ำ ตอนอยู่โรงพยาบาลผมเองต้องช่วยดูแลเขา
บางทีก็ช่วยพาเข้าห้องน้ำ ไปนอนเฝ้า บางครั้งต้องช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมในตอนแรกๆ ผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไร เขาก็ไม่ได้อายเอาจริงๆก็ตอนนั้นได้กันแล้ว
เลยเฉยๆ พอเขาออกจากโรงพยาบาล ผมก็ตื่นตั้งแต่ตี 4 ไปรับเขามาทำงาน อยู่4-5เดือน ทุกวัน ไปรับไปส่งตลอด ก็ดูแลไม่ได้ห่างเลยละ
ทำจนพ่อแม่เขาชอบผมและมักจะให้แฟนเก่าเอากับข้าวมาให้ผมกินบ่อยๆ
จนวันแย่ๆของผมเข้ามา แม่ผมไม่สบาย เราก็ห่างกันเพราะผมจะรีบกลับมาดูแลแม่ ก็เจอเขาน้อยลงเฉพาะวันที่ไปทำงานและเขาอยู่บริษัทไม่ได้ออกไปใหน และวันหยุดวันที่พ่อผมหยุด อยู่ดีๆความห่างเหินมันก็เข้ามา สุดท้ายก็รู้ว่า เขามีผู้ชายอีกคนเข้ามา ตอนที่ผมห่างกับเขานิดหน่อยนั้นละ
จนสุดท้าย เขาก็ปล่อยให้ผมอยู่ลำพัง ในวันที่ผมเสียแม่ไป
ไม่นานพอเราเลิกกันเขาก็มีแฟนใหม่ รู้สึกอวดแฟนใหม่มาก เพราะแฟนใหม่หล่อกว่าผมเยอะ หน้าตาดี หุ่นดี ผมเองก็เจ็บนะที่เห็นเขาอยู่
เขาก็ไม่คุยกับผมเลย เหมือนอายที่ทำไป คนในบริษัทก็นินทาว่าผมซะมากกว่าแต่ผมก็ไม่พูดอะไร เพราะผู้ชายพูดไปมีแต่เสีย
แต่สุดท้าย แฟนใหม่ก็แค่เข้ามาหลอกฟัน มาหลอกเงิน พอได้กันเขาก็เริ่มมีปัญหา ผมเห็นเขาเสียใจทุกวัน หลังจากเลิกกับแฟนใหม่
ความรู้สึกมันก็มีนะก็เลยปลอบใจบ้าง จนสุดท้ายเขาก็ขอโทษแล้วเขาขอกลับมาเริ่มใหม่กับผม
ผมก็ดันโง่ไปคิดว่าเขาน่าจะได้บทเรียนจากการกระทำครั้งก่อนแล้ว ผมก็ไม่ได้ให้ใจเต็มที่นะก็เผื่อไว้
เราก็เริ่มใหม่ ตอนแรกก็ดีใจเหมือนนิสัยเขาดูเรียบร้อยไม่ใจร้อน คิดเองว่าอาจจะทำงานเยอะแล้วเลยใจเย็นลง
เห็นขยันทำงาน เห็นมาคุยอยากเรียนต่ออยากให้ช่วยแนะนำ ผมก็แนะนำไปว่าการเรียนโทมันจะต้องเริ่มยังไง
ถ้าอยากเรียนจริงๆเดี่ยวผมจะหาทางช่วยก็ได้ เขาบอกไม่เป็นไรเขาพอมีเงินเก็บอยู่นะน่าจะไหว
ผมก็บอกว่าลองดูนะ
แต่ก็แค่พักเดียวเท่านั้นละ มีคนบอกว่าเจอแฟนผมไปเป็นเด็กเสริฟในปารตี้คนต่างชาติ
ส่งคลิบเข้ามาให้ สิ่งที่เห็นมันคือเขาแน่นอน คือความรู้สึกแรกคิดว่ามันคืออะไรเนี่ย
ทำไมไปทำแบบนี้
ใจนึงเจ็บมาก มันเกิดอะไรขึ้นทำไมรับงานแบบนี้ ใหนสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว
เลยแกล้งถามว่าไปว่าเมื่อวานรีบกลับบ้านไปดูแม่ แม่เป็นยังไงบ้าง
ก็บอกว่าแม่ก็ค่อยยังชั่วแล้วละ ไม่ต้องเป็นห่วง นอกพักอยู่บ้าน
ผมก็บอกว่าเออจริงไม่ต้องห่วงเพราะเมื่อวานผมเจอแม่คุณที่โลตัสรามอินทรา
ท่านก็ดูสบายดีนะ ไม่เห็นคุณจะต้องห่วงอะไร
เขาก็ตกใจ
ผมก็ถามว่า คิดว่าผมไม่รู้ละสิ ทำไมเหรอ เงินขาดมือทำไมไม่บอกผมให้คุณยืมได้
หรือถ้าคุณลำบากจริงๆผมให้คุณเฉยๆก็ได้ เงินแค่หมื่นเดียว ผมให้คุณได้อยู่แล้ว
เขาก็บอกว่าค่าจ้างได้คืนละ2หมื่น เอาเงินไปซื้อเสื้อผ้า ซื้อชุดทำงานหมดแล้ว
แค่ไปเสริฟริมสระ ใส่แค่ชุดว่ายน้ำไม่ได้ขายตัว จะโมโหอะไร
ผมก็บอกผมไม่ได้โกรธที่คุณไปใส่ชุดว่ายน้ำแล้วไปเต้นกับคนริมสระหรอก
ผมโกรธที่คุณโกหกต่างหาก
ก็ทะเลาะกันจนสุดท้ายผมก็เลิกยุ่งเลย พอวันทำงานก็ยังไม่พ้นการนินทาอีกรอบ
ผมผิดอะไรเนี่ยที่ทิ้งผู้หญิงแบบเนี่ย เจ็บใจ เสียเงิน เสียเวลา
จริงๆน่าจะเชื่อพี่คนนึงพูด เขาเคยทำงานกลางคืนแบบนั้นเขาหาเงินได้เยอะกว่า3หมื่นแน่
ถ้าไม่เปย์เขาให้เยอะแบบนั้นเขาจะลดการใช้ชีวิตลงมาได้เหรอ
ตอนนั้นผมก็เถียงเขานะว่า เขาจะทำงานแบบนั้นได้จนแก่เลยหรือเปล่าละ ถ้าทำงานนี้
บริษัทไม่เจ๊งมันก็ทำได้เรื่อยๆอยู่แล้วปะ
สุดท้ายอาจจะเพราะเขายังเด็ก เขาคงคิดว่าเขายังรับงานแบบนี้ได้อยู่หลายปี
จะต้องมานั้งทนทำงานอะไรแบบนี้ละมั้ง ตอนนี้เบื่อๆเลยอยากเขียนระบายสักที
เป็นผู้ชายนี่มันลำบากจริง ไม่หล่อ ไม่รวย ผู้หญิงบางคนก็มองกันแค่เนี่ย
ต้องจ่ายรายเดือนให้ใช้ เอาเงินไปผ่อนบ้านดีกว่า อีกตั้งหลายปี
ไม่รุ้ว่าผมดีหรือผมโง่นะ ขนาดลุกพี่กับเพื่อนถามว่าถ้าเขาทำขนาดนี้ให้พี่ไล่ออกเลยใหม
ผมบอกไปนะว่าถ้าเขาทำงานดีแบบเดิมพี่ก็จ้างเขาต่อไปเหอะ ผู้ช่วยดีๆหายาก ไม่ต้องมาสนอะไรกับผม
ผมแยกแยะได้ ฝั่งเพื่อนก็ถามก็บอกไม่เป็นไร ไม่ต้องไล่เพราะผมเหมือนกัน
แค่ระบาย ขอบคุณที่เขียน ไปละ เฮ้อ
โง่เองที่ยังหลงคิดว่าแฟนเก่าจะเปลี่ยนไปได้ เชื่อละว่าต้องศีลเสมอกันจริงๆถึงจะคบกันรอด แบ่งปันประสบการณ์ที่เจ็บใจ
คือ..
ผมคบกับแฟนเก่า 3 ปี บ้านแฟนเก่าถือว่าไม่ได้โอเคมากนัก เขาทำงานเป็นสาวเชียรเบียรเสริฟ เราเจอกันที่งานส่วนตัวของเพื่อนที่บังเอิญเขาถูกจ้างมาเสริฟ
ปาร์ตี้สระว่ายน้ำแห่งนึง จริงๆคือชอบที่หน้าตาล้วนๆในตอนนั้นไม่ได้สนเรื่องอื่น เขาเป็นหน้าไทยๆ ผิวแทนๆหุ่นผอมๆหน่อยไม่ได้สวยอะไรแต่แต่งหน้าแล้วมีเสน่ห์ ตอนแรกผมคิดเรื่องไม่ดีกับเขาแต่พอได้คุยได้กินข้าวกันเดินเล่น ทำให้ผมอยากรู้จักมากขึ้น
จนสุดท้ายเราก็มาคบกัน เขาก็ยังทำงานเสริฟและสาวเชียรเบียรของเขาต่อไป ผมไม่ถือเพราะดูเขาขยัน ผมเองไม่ได้ชอบคนสวยแต่ชอบคนขยันไง
กลางวันก็เรียนเย็นๆก็ทำงาน ว่างๆก็ขายพวกขนมอีก เวลาเขาเดือดร้อน
ไม่พอค่าห้องผมก็ช่วยเขาได้ เขาก็จะเอาเงินมาคืนทีหลัง บางทีเขาได้เงินเยอะเขาก็จะมาเลี้ยงข้าวผมบ้างสลับๆกัน
ไม่มีใครเอาเปรียบกันแต่ผมก็เลี้ยงเขาเยอะกว่าอยู่ดีละ แต่ผมก็ชอบนะเพราะถ้าคบยาวมันต้องแชร์ๆกันอยู่ดีเลี้ยงอย่างเดียวอาจจะไม่พอใช้
เพราะผมก็ไม่ได้รวย พอคบไปได้สัก2ปีเขาเรียนจบ ผมรู้สึกว่าเขาจะเหนื่อยมากไปหน่อยผมเลยเสนอว่า
มาทำงานกับผมใหม หัวหน้าผมที่เป็นผู้หญิงเขาหาผู้ช่วยผู้หญิงอยู่ เขาจะได้เงินเดือนมากกว่าที่เขาทำทั้งวันทั้งคืนอีก ผมก็เลยบอกว่างั้นเลิกทำนะ
ขายขนมกับเรียนก็พอ แล้วมาทำงานด้วยกันก็ได้ เขาก็สนใจและมาทำงาน
ทุกอย่างมันดูโอเค เขาทำงาน เขาได้พักผ่อนมากขึ้น จนเขาเรียนจบและ น้องชายเรียนจบก็อยากจะทำงาน ผมก็ช่วยไปฝากงานให้อีกที่นึงในแผนกเรื่องกองอาคาร ถึงผมไม่ได้รวยแต่ผมก็นิสัยไม่ได้แย่เพื่อนผมก็มีหลายกลุ่มเขาก็ช่วยเหลือผมรับน้องเขาเข้าทำงานอีก
วันแย่ๆของเขาก็เกิดขึ้นขี่มอเตอร์ไซร์มาทำงานเฉี่ยวรถ ขาเข้าเผือกอ่อนๆเดินทางไม่สะดวกต้องใช้ไม้ค้ำ ตอนอยู่โรงพยาบาลผมเองต้องช่วยดูแลเขา
บางทีก็ช่วยพาเข้าห้องน้ำ ไปนอนเฝ้า บางครั้งต้องช่วยเปลี่ยนผ้าอ้อมในตอนแรกๆ ผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไร เขาก็ไม่ได้อายเอาจริงๆก็ตอนนั้นได้กันแล้ว
เลยเฉยๆ พอเขาออกจากโรงพยาบาล ผมก็ตื่นตั้งแต่ตี 4 ไปรับเขามาทำงาน อยู่4-5เดือน ทุกวัน ไปรับไปส่งตลอด ก็ดูแลไม่ได้ห่างเลยละ
ทำจนพ่อแม่เขาชอบผมและมักจะให้แฟนเก่าเอากับข้าวมาให้ผมกินบ่อยๆ
จนวันแย่ๆของผมเข้ามา แม่ผมไม่สบาย เราก็ห่างกันเพราะผมจะรีบกลับมาดูแลแม่ ก็เจอเขาน้อยลงเฉพาะวันที่ไปทำงานและเขาอยู่บริษัทไม่ได้ออกไปใหน และวันหยุดวันที่พ่อผมหยุด อยู่ดีๆความห่างเหินมันก็เข้ามา สุดท้ายก็รู้ว่า เขามีผู้ชายอีกคนเข้ามา ตอนที่ผมห่างกับเขานิดหน่อยนั้นละ
จนสุดท้าย เขาก็ปล่อยให้ผมอยู่ลำพัง ในวันที่ผมเสียแม่ไป
ไม่นานพอเราเลิกกันเขาก็มีแฟนใหม่ รู้สึกอวดแฟนใหม่มาก เพราะแฟนใหม่หล่อกว่าผมเยอะ หน้าตาดี หุ่นดี ผมเองก็เจ็บนะที่เห็นเขาอยู่
เขาก็ไม่คุยกับผมเลย เหมือนอายที่ทำไป คนในบริษัทก็นินทาว่าผมซะมากกว่าแต่ผมก็ไม่พูดอะไร เพราะผู้ชายพูดไปมีแต่เสีย
แต่สุดท้าย แฟนใหม่ก็แค่เข้ามาหลอกฟัน มาหลอกเงิน พอได้กันเขาก็เริ่มมีปัญหา ผมเห็นเขาเสียใจทุกวัน หลังจากเลิกกับแฟนใหม่
ความรู้สึกมันก็มีนะก็เลยปลอบใจบ้าง จนสุดท้ายเขาก็ขอโทษแล้วเขาขอกลับมาเริ่มใหม่กับผม
ผมก็ดันโง่ไปคิดว่าเขาน่าจะได้บทเรียนจากการกระทำครั้งก่อนแล้ว ผมก็ไม่ได้ให้ใจเต็มที่นะก็เผื่อไว้
เราก็เริ่มใหม่ ตอนแรกก็ดีใจเหมือนนิสัยเขาดูเรียบร้อยไม่ใจร้อน คิดเองว่าอาจจะทำงานเยอะแล้วเลยใจเย็นลง
เห็นขยันทำงาน เห็นมาคุยอยากเรียนต่ออยากให้ช่วยแนะนำ ผมก็แนะนำไปว่าการเรียนโทมันจะต้องเริ่มยังไง
ถ้าอยากเรียนจริงๆเดี่ยวผมจะหาทางช่วยก็ได้ เขาบอกไม่เป็นไรเขาพอมีเงินเก็บอยู่นะน่าจะไหว
ผมก็บอกว่าลองดูนะ
แต่ก็แค่พักเดียวเท่านั้นละ มีคนบอกว่าเจอแฟนผมไปเป็นเด็กเสริฟในปารตี้คนต่างชาติ
ส่งคลิบเข้ามาให้ สิ่งที่เห็นมันคือเขาแน่นอน คือความรู้สึกแรกคิดว่ามันคืออะไรเนี่ย
ทำไมไปทำแบบนี้
ใจนึงเจ็บมาก มันเกิดอะไรขึ้นทำไมรับงานแบบนี้ ใหนสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว
เลยแกล้งถามว่าไปว่าเมื่อวานรีบกลับบ้านไปดูแม่ แม่เป็นยังไงบ้าง
ก็บอกว่าแม่ก็ค่อยยังชั่วแล้วละ ไม่ต้องเป็นห่วง นอกพักอยู่บ้าน
ผมก็บอกว่าเออจริงไม่ต้องห่วงเพราะเมื่อวานผมเจอแม่คุณที่โลตัสรามอินทรา
ท่านก็ดูสบายดีนะ ไม่เห็นคุณจะต้องห่วงอะไร
เขาก็ตกใจ
ผมก็ถามว่า คิดว่าผมไม่รู้ละสิ ทำไมเหรอ เงินขาดมือทำไมไม่บอกผมให้คุณยืมได้
หรือถ้าคุณลำบากจริงๆผมให้คุณเฉยๆก็ได้ เงินแค่หมื่นเดียว ผมให้คุณได้อยู่แล้ว
เขาก็บอกว่าค่าจ้างได้คืนละ2หมื่น เอาเงินไปซื้อเสื้อผ้า ซื้อชุดทำงานหมดแล้ว
แค่ไปเสริฟริมสระ ใส่แค่ชุดว่ายน้ำไม่ได้ขายตัว จะโมโหอะไร
ผมก็บอกผมไม่ได้โกรธที่คุณไปใส่ชุดว่ายน้ำแล้วไปเต้นกับคนริมสระหรอก
ผมโกรธที่คุณโกหกต่างหาก
ก็ทะเลาะกันจนสุดท้ายผมก็เลิกยุ่งเลย พอวันทำงานก็ยังไม่พ้นการนินทาอีกรอบ
ผมผิดอะไรเนี่ยที่ทิ้งผู้หญิงแบบเนี่ย เจ็บใจ เสียเงิน เสียเวลา
จริงๆน่าจะเชื่อพี่คนนึงพูด เขาเคยทำงานกลางคืนแบบนั้นเขาหาเงินได้เยอะกว่า3หมื่นแน่
ถ้าไม่เปย์เขาให้เยอะแบบนั้นเขาจะลดการใช้ชีวิตลงมาได้เหรอ
ตอนนั้นผมก็เถียงเขานะว่า เขาจะทำงานแบบนั้นได้จนแก่เลยหรือเปล่าละ ถ้าทำงานนี้
บริษัทไม่เจ๊งมันก็ทำได้เรื่อยๆอยู่แล้วปะ
สุดท้ายอาจจะเพราะเขายังเด็ก เขาคงคิดว่าเขายังรับงานแบบนี้ได้อยู่หลายปี
จะต้องมานั้งทนทำงานอะไรแบบนี้ละมั้ง ตอนนี้เบื่อๆเลยอยากเขียนระบายสักที
เป็นผู้ชายนี่มันลำบากจริง ไม่หล่อ ไม่รวย ผู้หญิงบางคนก็มองกันแค่เนี่ย
ต้องจ่ายรายเดือนให้ใช้ เอาเงินไปผ่อนบ้านดีกว่า อีกตั้งหลายปี
ไม่รุ้ว่าผมดีหรือผมโง่นะ ขนาดลุกพี่กับเพื่อนถามว่าถ้าเขาทำขนาดนี้ให้พี่ไล่ออกเลยใหม
ผมบอกไปนะว่าถ้าเขาทำงานดีแบบเดิมพี่ก็จ้างเขาต่อไปเหอะ ผู้ช่วยดีๆหายาก ไม่ต้องมาสนอะไรกับผม
ผมแยกแยะได้ ฝั่งเพื่อนก็ถามก็บอกไม่เป็นไร ไม่ต้องไล่เพราะผมเหมือนกัน
แค่ระบาย ขอบคุณที่เขียน ไปละ เฮ้อ