ถามความรู้สึกคุณผู้หญิงครับ ว่าถ้ามีใครมาทำให้คุณแบบนี้คุณจะรู้สึกยังไง?

สวัสดีครับ วันนี้ผมจะขอมาเล่าเรื่องความรักส่วนตัวที่มันจะสุขก็ไม่สุด จะทุกข์ก็ไม่ถึงกับเศร้า ผมเป็น นศ จบใหม่จากมหาลัยแห่งหนึ่งที่ชอบพอกับเพื่อนสาวที่จบจากที่เดียวกัน ผมเพิ่งรู้จักกับเธอเทอมสุดท้ายของการเรียนพอดี หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนกระทั่งผมขึ้นรถไฟฟ้าสถานีเดียวกับเธอ ตอนนั้นทั้งงงและตกใจเพราะไม่รู้มาก่อนว่าบ้านเราใกล้กัน หลังจากนั้นมาผมก็เริ่มคุยกับเธอมากขึ้น เริ่มมีชวนไปไหนต่อไหนบ้าง มีวันนึงที่เธอป่วยและผมอาสาพาไปหาหมอ และก็ต้องแอดมิดในที่สุด ซึ่งผมก็นั่นเฝ้าเธอจนหายออกจากโรงพยาบาลในเช้าวันถัดมา ผมจึงเริ่มรู้ตัวว่าผมไม่ได้แค่ชอบเธอ แต่รักเข้าไปซะแล้ว เพราะคงมีไม่กี่คนในโลกที่ผมจะเต็มใจดูแลเค้าขนาดนี้และก็ไม่เคยดูแลใครขนาดนี้มาก่อนเว้นแต่คนในบ้าน ผมทำทุกอย่างให้เธอเท่าที่ผมจะทำได้ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าอีกไม่นานผมก็ต้องจากเธอไป ตอนนี้ผมมาเรียนต่อปริญญาโทที่แมสซาชูเซจ สหรัฐอเมริกาครับ แต่ใจก็ยังคิดถึง ผญ คนนี้ตลอด ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือบังเอิญ ที่รูปถ่ายเธอในงานรับปริญญามันแนบมาในแฟ้มที่ผมเอามาที่นี่ด้วย คำพูดง่ายๆคำว่า สู้ๆ ของเธอ มันเหมือนเติมพลังให้ผมสู้กับความเหงาและความเหนื่อยยากในแต่ละวันที่ได้รับ ทุกคนคงพอนึกออกนะครับว่าอยู่คนเดียวในตปทมันเหงาแค่ไหน ทุกวันนี้ผมทุกข์ใจที่ต้องจากมาไกล แต่ก็สุขใจที่คำพูดเพียงไม่กี่คำของเธอมันเหมือนชุบชีวิตผมขึ้นมาแม้จะไม่ได้ยินเสียงแต่คุยผ่านไลน์ก็ยังดี ขอถามคุณผู้หญิงครับ ว่าถ้ามีคนมาคุยกับคุณแทบทุกวัน และดูแลคุณอย่างที่ผมทำให้ ผมคนนี้ คุณจะคิดและรู้สึกยังไง? แล้วจะยังคุยกันต่อไหมครับ?

ปล.
ก่อนมาผมบอกชอบเธอไปแล้วครับ แต่ไม่ได้ขอเป็นแฟนนะครับ แค่บอกความรู้สึกว่าคิดยังไงกับเธอ แค่นั้นครับ