เราจะพูดถึง2เรื่องล่าสุดมีอยู่ว่า
1.ตอนแรกเราตั้งใจจะเรียนมหาลัยรัฐแต่ตอนนั้นเราเปิดไปอ่านข้อมูลของมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในคณะที่เราอยากเข้าค่าใช้จ่ายตลอดหลักสูตรอยู่ที่ 330,000 แม่เราเลยพูดว่าถ้าตลอดหลักสูตรราคานี้เค้าก็จะส่งให้เราเรียน หลังจากนั้นไม่ถึง1อาทิตย์เราก็ถามเขาเรื่องว่าถ้าเราจะเรียนมหาลัยเอกชนละเรายังพูดไม่จบก็โดนตอบกลับมาว่า “ไม่ได้!”
เรา:”ก็มหาลัยที่พูดกันวันนั้นไง”
แม่: ”จะเอาเงินที่ไหนไปส่งแกเรียนห๊ะ!”
เรา: “แล้วพูดให้ความหวังทำไม”
แล้วก็ได้ความเงียบกลับมาเป็นคำตอบ
แต่จริงๆแล้วเราก็จะเรียนมหาลัยรัฐแหละแต่เผื่อสอบไม่ได้เลยลองลองถามดูแต่คำตอบที่ได้กลับมามันทำให้เราผิดหวังมาก
2.สืบเนื่องมาจากตอนแรกมหาลัยรัฐฯคณะที่ผมอยากเข้าต้องใช้ PAT7ในการสอบเข้าผมจึงขอแม่เรียนภาษาเยอรมันในขณะนั้นในจังหวัดที่ผมอยู่ไม่มีสอนภาษาเยอรมันเลยและป้าของผมมีบ้านอยู่ที่เชียงใหม่แล้วก็ช่วงปิดเทอมอยากไปพักเชียงใหม่ยาวๆ ผมจึงติดต่อครูภาษาเยอรมันที่เชียงใหม่ว่าถ้าจะสอบ PAT7จะเรียนได้มั้ยเค้าจึงตอบกลับมาว่าถ้าจะเรียนไปเพื่อสอบ PAT7ยังไงก็สอบไม่ผ่านหรอกนักเรียนที่ครูสอนได้คะแนนเยอะสุดก็ 135/300แม่ผมเลยบอกว่าให้ลองคิดใหม่ดูว่าจะเรียนรึเปล่าเพราะเรียนไปยังไงก็สอบไม่เกินครึ่งผมจึงปฏิเสธเพราะที่ผมต้องการจริงคือสอบให้ผ่าน ผมจึงเลือกภาษาอื่นแทนเป็นภาษาเกาหลีเพราะผมเคยเรียนพออ่านออกเขียนได้นิดหน่อยผมจึงหาที่เรียนในเชียงใหม่ตามเดิมแต่ขณะนั้นแม่ของผมหาครูสอนภาษาเยอรมันแต่เป็นแบบพอพูดคุยได้ ในจังหวัดที่ผมอยู่แม่ผมเลยพูดว่า “เนี่ย! เรียนที่นี่ไปก่อนไม่ต้องเรียนที่เชียงใหม่หรอกถูกกว่าด้วย” ผมจึงคิดในใจว่า ‘ไหนว่าเรียนไปยังไงก็สอบไม่ผ่านให้ไปลองคิดมาดูใหม่แล้วพอมีที่ๆถูกกว่าทำไมถึงอยากให้เรียนละ’ผมจึงตอบกลับว่า
“ เมื่อวานแม่อยากให้ผมเปลี่ยนใจอยู่เลยพอผมเปลี่ยนใจแล้วแม่ก็บอกอยากให้เปลี่ยนใจกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
แม่: “ถ้าฉันให้แกไปเรียนที่เชียงใหม่จะเอาเงินที่ไหนไปให้แกเรียน”
ผมจึงเงียบครับทำอะไรไม่ถูกในใจได้แต่คิดว่ามันเป็นเดจาวูที่จบด้วยคำพูดเดิมๆ
สักพักเค้าเดินกลับมาบอกว่าถ้าจะเรียนภาษาเกาหลีที่เชียงใหม่ เค้าก็จะส่งแค่ค่าเรียนส่วนค่าอยู่ค่ากินให้ไปถอนจากธนาคารมาใช้เอง”
ผม: ....
ผมจึงอยากบอกว่าถ้าสิ่งไหนเราไม่สามารถทำให้เขาได้ก็อย่าพูดพร่ำเพื่อมันทำร้ายจิตใจคนฟัง
.
.
ปล.จังหวัดที่ผมอยู่มีสอนแต่ภาษาจีนและอังกฤษ
แม่พูดให้ความหวัง..แล้วก็ทิ้งมันไป
1.ตอนแรกเราตั้งใจจะเรียนมหาลัยรัฐแต่ตอนนั้นเราเปิดไปอ่านข้อมูลของมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในคณะที่เราอยากเข้าค่าใช้จ่ายตลอดหลักสูตรอยู่ที่ 330,000 แม่เราเลยพูดว่าถ้าตลอดหลักสูตรราคานี้เค้าก็จะส่งให้เราเรียน หลังจากนั้นไม่ถึง1อาทิตย์เราก็ถามเขาเรื่องว่าถ้าเราจะเรียนมหาลัยเอกชนละเรายังพูดไม่จบก็โดนตอบกลับมาว่า “ไม่ได้!”
เรา:”ก็มหาลัยที่พูดกันวันนั้นไง”
แม่: ”จะเอาเงินที่ไหนไปส่งแกเรียนห๊ะ!”
เรา: “แล้วพูดให้ความหวังทำไม”
แล้วก็ได้ความเงียบกลับมาเป็นคำตอบ
แต่จริงๆแล้วเราก็จะเรียนมหาลัยรัฐแหละแต่เผื่อสอบไม่ได้เลยลองลองถามดูแต่คำตอบที่ได้กลับมามันทำให้เราผิดหวังมาก
2.สืบเนื่องมาจากตอนแรกมหาลัยรัฐฯคณะที่ผมอยากเข้าต้องใช้ PAT7ในการสอบเข้าผมจึงขอแม่เรียนภาษาเยอรมันในขณะนั้นในจังหวัดที่ผมอยู่ไม่มีสอนภาษาเยอรมันเลยและป้าของผมมีบ้านอยู่ที่เชียงใหม่แล้วก็ช่วงปิดเทอมอยากไปพักเชียงใหม่ยาวๆ ผมจึงติดต่อครูภาษาเยอรมันที่เชียงใหม่ว่าถ้าจะสอบ PAT7จะเรียนได้มั้ยเค้าจึงตอบกลับมาว่าถ้าจะเรียนไปเพื่อสอบ PAT7ยังไงก็สอบไม่ผ่านหรอกนักเรียนที่ครูสอนได้คะแนนเยอะสุดก็ 135/300แม่ผมเลยบอกว่าให้ลองคิดใหม่ดูว่าจะเรียนรึเปล่าเพราะเรียนไปยังไงก็สอบไม่เกินครึ่งผมจึงปฏิเสธเพราะที่ผมต้องการจริงคือสอบให้ผ่าน ผมจึงเลือกภาษาอื่นแทนเป็นภาษาเกาหลีเพราะผมเคยเรียนพออ่านออกเขียนได้นิดหน่อยผมจึงหาที่เรียนในเชียงใหม่ตามเดิมแต่ขณะนั้นแม่ของผมหาครูสอนภาษาเยอรมันแต่เป็นแบบพอพูดคุยได้ ในจังหวัดที่ผมอยู่แม่ผมเลยพูดว่า “เนี่ย! เรียนที่นี่ไปก่อนไม่ต้องเรียนที่เชียงใหม่หรอกถูกกว่าด้วย” ผมจึงคิดในใจว่า ‘ไหนว่าเรียนไปยังไงก็สอบไม่ผ่านให้ไปลองคิดมาดูใหม่แล้วพอมีที่ๆถูกกว่าทำไมถึงอยากให้เรียนละ’ผมจึงตอบกลับว่า
“ เมื่อวานแม่อยากให้ผมเปลี่ยนใจอยู่เลยพอผมเปลี่ยนใจแล้วแม่ก็บอกอยากให้เปลี่ยนใจกลับมาเป็นเหมือนเดิม”
แม่: “ถ้าฉันให้แกไปเรียนที่เชียงใหม่จะเอาเงินที่ไหนไปให้แกเรียน”
ผมจึงเงียบครับทำอะไรไม่ถูกในใจได้แต่คิดว่ามันเป็นเดจาวูที่จบด้วยคำพูดเดิมๆ
สักพักเค้าเดินกลับมาบอกว่าถ้าจะเรียนภาษาเกาหลีที่เชียงใหม่ เค้าก็จะส่งแค่ค่าเรียนส่วนค่าอยู่ค่ากินให้ไปถอนจากธนาคารมาใช้เอง”
ผม: ....
ผมจึงอยากบอกว่าถ้าสิ่งไหนเราไม่สามารถทำให้เขาได้ก็อย่าพูดพร่ำเพื่อมันทำร้ายจิตใจคนฟัง
.
.
ปล.จังหวัดที่ผมอยู่มีสอนแต่ภาษาจีนและอังกฤษ