หลังจากที่เราเลิกดูละครไทยมาเนิ่นนาน อย่างเรื่องล่าสุด 'ล่า' ที่นำเเสดงโดยหมิว ลลิตา อันเป็นเเนวฆาตกรรมล้างเเค้นที่เราโปรดปราน เเละคนติดกันทั่วบ้านทั่วเมือง เราก็ยังไม่อยากดู เพราะไม่ชอบสำนวนการพูดที่คนเขียนบทกำหนด มันดูไม่เป็นธรรมชาติ เเละรู้สึกว่าขัดกับลักษณะคำพูดคำจาของคนปกติมากเกินไป ดูเป็นเเพทเทินละครไทยมาก ไม่ว่าเรื่องไหนคำพูดก็จะลักษณะเเบบนี้ สิบปีที่เเล้วเป็นยังไง ตอนนี้ก็เป็นเเบบนั้น รู้สึกอึดอัด(อันนี้เป็นจริตส่วนตัว อย่าว่ากัน)
จนกระทั่งเรื่องบุพเพสันนิวาส มีเพื่อนสาวบังคับบีบคอให้ดู ก็เลยลองดูสักหน่อย ดีตรงที่เป็นละครพีเรียด ใช้ศัพท์เเสงโบราณ ความรู้สึกขัดๆในการใช้ภาษาเลยตัดทิ้งไปได้ รู้สึกลื่นไหลขึ้น การดำเนินเนื้อเรื่องก็รู้สึกว่าพล็อตที่วางไว้น่าสนใจ น่าติดตาม เราเลยเริ่มติดงอมเเงม เริ่มผูกพันกับตัวละคร รู้สึกรักใคร่เกศสุรางค์เเละท่านหมื่นสุนทรประดุจญาติใกล้ชิด
เเต่มันก็จะมาเป็นระยะ... อย่างเเรกคือ CG นรก มันก็จะเขินๆหน่อยๆ... เเบบดูเเล้วรู้สึกหน้าเเดงๆ ยิ่งรู้ว่ามีซัพจีน ซัพเกาหลีเเล้วยิ่งเขินจนตัวม้วน เรารู้สึกว่า ถ้าถ่ายมุมสวยๆ เเบบซีรี่ส์ฝรั่ง เอาฉากยมบาลไล่ล่า เป็นเดินตามเเล้วเอาสายบ่วงรัดขา ลากไปกับถนนสุดมุมกล้อง ไม่ต้องฝืนทำ CG ลอยๆเเบบนี้จะดีไหมนะ
หรือวในละครอาจจะพยายามทำเเบบในหนังสือตามที่รอมเเพงต้องการ อันนี้ก็คสุดเเล้วเเต่ ฉากนี้ไม่ได้ทำให้เราต้องถึงขั้นบอกว่ามันเเย่(เเหงสิ ตรูหลงรักนางเอกเข้าเเล้ว) เเต่ดูเเล้วก็รู้สึกเขินค่ะ..พอจะเข้าใจไหม เราชอบละครเรื่องนี้ รู้สึกภาคภูมิใจว่า เนี่ยยย ละครบ้านไอก็เก๋ไก๋นะยูวว รู้สึกพราวเว่อร์ เเต่พอเจอฉากนี้เข้าไป หน้าเเดงงงง
อีกฉากที่เรานั่งดูกับเพื่อนๆที่หอ เเล้วต้องร้อง ว้อทททท ออกมาพร้อมกัน คือฉากเข้าพระเข้านาง หลังจากที่หมื่นสุนทรตกน้ำเเล้วฟื้น นางเอกก็ย่องเข้าห้องไปตามประคบเย็น เเล้วก็หันหน้ามา เปิดดนตรี ผ่างงงงงงงงงง
เเสงไฟสปอร์ตไลท์ด้านหลังเจิดจ้า!!!ว้าบบบบบบบ เเล้วไม่ใช่รอบเดียวนะ สองรอบ!
บั่บ อะร๊ายยยยยยยยยยยย!!!! ดูเเล้วร้องเหี้----ยยยยยยย.. ไอ้ฉากเข้าพระนาง ฟินก็ฟิน อยากดูก็อยากดู เเต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่า ไม่นะจอร์ช.. จู่ๆพระอาทิตย์ขึ้นหรอ หรือว่าอะไรจุติ บทอยากจะเซอร์วิส ก็ยัดเข้ามาในจังหวะเดียวสองรอบเลยเรอะ มาถึงจุดนี้เหมือนไบโพล่าร์กำเริบค่ะ ทั้งจิกหมอนทั้งกลอกตามองบน กับสูตรเข้าพระนางละครไทยเเบบเดิม เพิ่มเติมคือสาดเเสงใส่เเบบดื้อๆ ฮือออออ อยากตาย
อีกฉากที่ลืมพูดถึง คือฉากที่นางเอกปั๊มหัวใจพระเอก กับฉากผายปอด วิธีคลาสสิคที่ทำให้พระเอกกับนางเอกได้จูบกันเเบบละครไทย มันอาจจะฮากว่านี้ ถ้าการะเกดปั๊มหัวใจให้คุณหลวงเเบบถูกวิธี(คือไม่ต้องถูกเเบบเป๊ะๆ เเต่ปั๊มเเบบที่ช่วยคนได้จริงๆ ด้วยจังหวะเเบบ ปึ๊กๆๆๆๆๆๆๆรัวๆ เเล้วพระเอกก็กระเด้งกระดอน) มันก็คงจะฮาหน่อยๆ เเละทำให้คนที่เรียน CPR มาเเล้วอินได้อีก ไม่ใช่ปั๊มเเบบ ปึก ปึก... เเล้วก็หยุด คือเเบบนี้ใครจะฟื้นเล่าปั๊ดโถ่ววว(เเต่ก็ฟื้นนะ ฮาาา)
ทั้งหมดทั้งมวลก็อยากให้ละครไทยพัฒนานะคะ โดยเฉพาะบุพเพสันนิวาส เราอินเวอร์ค่ะ ขนาดเราขัดใจก็ยังบันเทิง เเล้วก็อยากดูต่อไปจนจบ ไม่ได้เจตนาทำลายน้ำใจของผู้จัดทำ เเต่อยากเเสดงความคิดเห็นในฐานะผู้ชมคนนึง ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ
ดูบุพเพสันนิวาสเเล้วอยากจะกรีดร้องด้วยความขัดใจ
จนกระทั่งเรื่องบุพเพสันนิวาส มีเพื่อนสาวบังคับบีบคอให้ดู ก็เลยลองดูสักหน่อย ดีตรงที่เป็นละครพีเรียด ใช้ศัพท์เเสงโบราณ ความรู้สึกขัดๆในการใช้ภาษาเลยตัดทิ้งไปได้ รู้สึกลื่นไหลขึ้น การดำเนินเนื้อเรื่องก็รู้สึกว่าพล็อตที่วางไว้น่าสนใจ น่าติดตาม เราเลยเริ่มติดงอมเเงม เริ่มผูกพันกับตัวละคร รู้สึกรักใคร่เกศสุรางค์เเละท่านหมื่นสุนทรประดุจญาติใกล้ชิด
เเต่มันก็จะมาเป็นระยะ... อย่างเเรกคือ CG นรก มันก็จะเขินๆหน่อยๆ... เเบบดูเเล้วรู้สึกหน้าเเดงๆ ยิ่งรู้ว่ามีซัพจีน ซัพเกาหลีเเล้วยิ่งเขินจนตัวม้วน เรารู้สึกว่า ถ้าถ่ายมุมสวยๆ เเบบซีรี่ส์ฝรั่ง เอาฉากยมบาลไล่ล่า เป็นเดินตามเเล้วเอาสายบ่วงรัดขา ลากไปกับถนนสุดมุมกล้อง ไม่ต้องฝืนทำ CG ลอยๆเเบบนี้จะดีไหมนะ
อีกฉากที่เรานั่งดูกับเพื่อนๆที่หอ เเล้วต้องร้อง ว้อทททท ออกมาพร้อมกัน คือฉากเข้าพระเข้านาง หลังจากที่หมื่นสุนทรตกน้ำเเล้วฟื้น นางเอกก็ย่องเข้าห้องไปตามประคบเย็น เเล้วก็หันหน้ามา เปิดดนตรี ผ่างงงงงงงงงง
บั่บ อะร๊ายยยยยยยยยยยย!!!! ดูเเล้วร้องเหี้----ยยยยยยย.. ไอ้ฉากเข้าพระนาง ฟินก็ฟิน อยากดูก็อยากดู เเต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่า ไม่นะจอร์ช.. จู่ๆพระอาทิตย์ขึ้นหรอ หรือว่าอะไรจุติ บทอยากจะเซอร์วิส ก็ยัดเข้ามาในจังหวะเดียวสองรอบเลยเรอะ มาถึงจุดนี้เหมือนไบโพล่าร์กำเริบค่ะ ทั้งจิกหมอนทั้งกลอกตามองบน กับสูตรเข้าพระนางละครไทยเเบบเดิม เพิ่มเติมคือสาดเเสงใส่เเบบดื้อๆ ฮือออออ อยากตาย
อีกฉากที่ลืมพูดถึง คือฉากที่นางเอกปั๊มหัวใจพระเอก กับฉากผายปอด วิธีคลาสสิคที่ทำให้พระเอกกับนางเอกได้จูบกันเเบบละครไทย มันอาจจะฮากว่านี้ ถ้าการะเกดปั๊มหัวใจให้คุณหลวงเเบบถูกวิธี(คือไม่ต้องถูกเเบบเป๊ะๆ เเต่ปั๊มเเบบที่ช่วยคนได้จริงๆ ด้วยจังหวะเเบบ ปึ๊กๆๆๆๆๆๆๆรัวๆ เเล้วพระเอกก็กระเด้งกระดอน) มันก็คงจะฮาหน่อยๆ เเละทำให้คนที่เรียน CPR มาเเล้วอินได้อีก ไม่ใช่ปั๊มเเบบ ปึก ปึก... เเล้วก็หยุด คือเเบบนี้ใครจะฟื้นเล่าปั๊ดโถ่ววว(เเต่ก็ฟื้นนะ ฮาาา)
ทั้งหมดทั้งมวลก็อยากให้ละครไทยพัฒนานะคะ โดยเฉพาะบุพเพสันนิวาส เราอินเวอร์ค่ะ ขนาดเราขัดใจก็ยังบันเทิง เเล้วก็อยากดูต่อไปจนจบ ไม่ได้เจตนาทำลายน้ำใจของผู้จัดทำ เเต่อยากเเสดงความคิดเห็นในฐานะผู้ชมคนนึง ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ