ไม่อยากเสียเธอไปอีกแล้วนะ

คือเรื่องมีอยู่ว่าผมเคยคบกับผู้หญิงคนหนึ่งแต่ก้อมีเหตุทำให้ต้องเลิกกันซึ่งถึงทุกวันนี้ผมก้อยังไม่ทราบถุงสาเหตุของการต้องเลิกลากันในครั้งนั้น แต่ชั่งมันเถอะครับอะไรไม่ดีเราก้อคงไม่ควรจำให้มันรกสมอง หลังจากที่เธอได้บอกเลิกผใไปก้อตามระเบียบครับเสียใจร้องไห้ฟูมฟาย ดื่มสุราเมาแทบทุกวัน จนเวลาช่วยเยียวยาจนรู้สึกดีขึ้นแต่ก้อกินเวลาไปร่วมๆสองเดือนเลย แล้วเธอก้อหายไปจากวงโคจรชีวิตของผมเลยไม่ตอบเฟส ไลน์ ไม่รับเบอร์มือถือจนผมไม่มีหนทางไหนสุดท้ายก้อต้องทำใจและยอมรับกับความเป็นจริง แต่ผมยอมรับนะว่าผมยังเฝ้าหาวิธีที่จะคุยกับเธอให้ได้ จนเวลาผ่านไปประมาณ2ปีผมก้อได้กลับมาคุยกับเธออีกครั้งตอนผมทำงานแล้วแต่มันไม่ใช่เพราะบุพเพสันนิวาสหรืออะไรหนอกมันเกิดจากตัวผมเองนี่แหละที่ยังพยายามหาหนทางที่จะคุย ที่จะติดต่อกับเธอคนนี้ให้ได้ จนในที่สุดผมก้อได้กลับมาคุยกับเธออีกครั้ง คราวนี้เธอก้อยอมคุยกับผมช่วงแรกผมรู้สึกดีมากๆ เราเริ่มคุยกันเรื่อยๆทุกวันๆ จนผมนั้นเริ่มมีความหวังว่าผมจะได้กลับมาคบกับเธออีกครั้ง แต่ซึ่งการที่ผมคิดแบบนั้นมันเป็นเหมือนกับการทำลายมันทุกอย่างลง เพราะยิ่งผมได้คุยกับเธอทุกวันๆผมก้อยิ่งรักเธอมากขึ้นๆ จนบางครั้งผมยอมรับแมนๆเลยว่าบางทีก้อมีอาการหึงบ้าง เซ้าซี้บ้าง จนเธอนั้นเริ่มอึดอัด(อันนี้ผมเข้าใจนะว่ามันคือความผิดของผมเอง) และวันที่ผมกลัวและไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมากที่สุดมันก้อมาถึง เธอบอกว่าเธอยังไม่พร้อมจะมีใครผมก้อพยายามทำและพูดทุกอย่างเพื่อที่จะให้เธอให้โอกาสผมอีกสักครั้ง แต่ยิ่งผมพูดหรือแสดงให้เห็นมากเท่าไหร่ เธอบอกว่ามันยิ่งเป็นการกดดันเธอเข้าไปมากเท่านั้นจนเธอตัดสินใจที่จะเลิกคุยกับผม ไม่รับโทรศัพ เฟสไลน์ก้อตัดขาดหมด ผมยอมรับว่าผมผิดหวังและเสียใจมาก ก้อตามสเตปเดิมครับดื่มสุราอีกตามเคย จนเวลาที่เข้ามาช่วงทำให้ผมดีขึ้น ผมพร่ามมาแค่พอคร่าวๆพอละ
มาเข้าเรื่องกันดีกว่าครับ คือตอนนี้ผมได้มีโอกาสกลับมาคุยกับเธอคนนั้นอีกครั้ง ผมก้อไม่เข้าใจนะว่าทำไมผมถึงรู้สึกดีกับเธอคนนี้มากกว่าแฟนที่เคยคบมาคนอื่นๆทั้งๆที่ผมและเธอไม่ได้อยู่จังหวัดเดียวกัน เจอกันก้อนับครั้งได้สมัยที่ยังเคยคบกัน แต่ผมกลับรักและอยากดูแลเธอเหลือเกิน ตอนนี้เรากลับมาคุยกันครั้งที่3ได้เกือบๆจะ2อาทอตแล้ว ช่วงแรกๆก้อดีเธอยอมคุยกับผม หลายคนคงอยากรู้ว่าผมได้กลับมาคุยกับเธอได้อย่างไรใช่ไหม คือผมมีเฟสของเพื่อนที่เป็นรุ่นพี่ของเธอวันหนึ่งผมนอนอยู่และคิดถึงเธอขึ้นมามันช่างประจวบเหมาะกับการที่เพื่อนรุ่นพี่ของเธอออนเฟสอยู่พอดี(เอาจริงๆผมคิดถึงเธอแทบทุกวันแต่ไม่รู้ว่าทำไมผมไม่ทักเฟสไปหาเพื่อนรุ่นพี่ของเธอแต่แรก) ต่ๆผมจึงรวบรวมความกล้าที่มีอยู่ทั้งหมดทักไปหาเพื่อนรุ่นพี่ของเธอและถามถึงสารทุกข์สุขดิบของเธอว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง และก้อไม่เว้นแม้แต่จะถามว่าเธอคนนัเนมีแฟนหรือยัง เพื่อนรุ่นพี่ของเธอตอบกลับมาว่าเธอคนนั้นยังไม่มีแฟนผมจึงรีบพิมตอบไปว่า ให้ช่วยหาเบอร์ให้หน่อยได้ไหมเพราะเบอร์เก่าติดต่อไม่ได้เลย พักหนึ่งเพื่อนรุ่นพี่ของเธอคนนัเนก้อเอาเบอมาให้ผม ตอนแรกผมไม่กล้าโทรนะผมกลัวเฮจะไม่คุยกับผม กลัวว่าพอเธอรู้ว่าเป็นใครฌทรมาก้อจะกดวาง แต่กลับกันหัวใจผมมันบังคับมือผมให้กดโทรไปอย่างไว พอเธอรับเท่านั้นแหละเหมือนมีคนเอากลองแต๊กมารัวอยู่ในอกของผม ผมคุยกับเธอแค่ไม่ถึง2นาทีเธอก้อรู้ว่าผมคือใคร ผมเลยถามเธอว่ารู้ได้ไงจำได้หรอว่าใคร เธอตอบกลับมาว่าไม่รู้เลยมั้งแหมมมม เท่านั้นแหละผมยอมรับแบบไม่อายเลยว่าน้ำตาผมนี่คลอเบ้ามันแทบร้องไห้ออกมาเลย ผมเลยถามนู้นนี่นั่นเราก้อเริ่มคุยกันจากที่แค่แน้ำตาคลอเบ้ามันไหลออกมาข้างแก้มผมเลย จะไม่ให้ผมร้องได้ไงผมรอวันนี้มานานวันที่จะได้กลับมาคุยกับเธออีกครั้ง ใครมันจะไปกลั้นน้ำตาได้ละจริงมั้ยก้อคนมันรักนิ จากนั้นมาเราก้อเริ่มคุยกันมาเรื่อยจนเราได้นัดดจอกัน เราไปไหว้พระกันืไปใฟ้อาหารนก ให้อาหารผลา ให้อาหารวัวกัน จากนั้นเราก้อไปกินบาร์บีก้อนกัน ต่อด้วยเกินซื้อของกับเธอและก้อมาจบด้วยการไปกินสเวนเซ่นกัน แล้วเราก้อต่างแยกย้ายกลับที่ำกเพื่อเตรียมตัวไปทำหน้าที่ของแต่ละคนในวันรุ่งขึ้น (ผมลืมบอกไปผมกับเธอตอนนี้ก้อไม่ได้อยู่จังหวัดเดียวกันนะครับ) เกลับมาเราก้อยังคุยกันปกติแต่เธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอบอกว่ามีความสุขเนอะซึ่งเธอแทบจัไม่พูดอะไรทำนองนี้เลยเราคุยกันเธอเริ่มเป็นฝ่ายถามและคอยเป็นห่วงผมมากขึ้นกว่าเดิม แต่หลังจากนัเนแค่วันเดียว เธอก้อเริ่มแปลกๆไปแต่ก้อน่าแปลกที่ว่าเธอจะเปลี่ยนไปเฉพาะกลางคืนซึ่งมันสดๆร้อนๆมากก้อคือเมื่อคืนวานกับเมื่อคืนที่ผ่านมา คือเธอจะตอบไลน์ช้าและช้ามากซึ่งก่อนหน้านี้เธอจะไม่ตอบช้าแบบนี้และอีกอย่างคือคุยกันน้อยลงอย่างชัดเจนเธอก้อขอตัวนอนก่อนตลอด ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิดแต่ผมไม่อยากให้เหตการณ์แบบเดิมในอดีตกลับมาหลอกหลอนผมอีก ผมรักเธอมากมากแบบบอกไม่ถูกจริงๆ ผมควรจะทำยังไงดีครับ😢