ผมหลงรักผู้หญิงคนหนึ่ง รักมานานหลายปี น่าจะ 7-8 ปีได้ เเต่พึ่งจะได้คบกัน เมื่อมกราคม 2561 ตอนี้คบกันได้ 2ปี 2เดือนเเล้ว รวมๆเเล้วก้น่าจะ 10 ปีได้ที่ผมรักเค้า ในระยะเวลาหลายปีก่อนที่เราจะได้คบกันมันมีเรื่องราวมากมายเล่ายังไงก้คงไม่หมด ขอลัดเลยละกัน วันเเรกที่เค้ายอมคบกับผมผมรู้สึกมีความสุขมากมายอย่างบอกไม่ถูก มันมีความสุข รู้สึกว่าสมหวังกับความรักมาก เเละไม่คิดจะมีใครอีกนอกจากเค้า ในเวลา 2 ปีที่เราคบกัน เทอดีกับผมมาก เทอรักผมมาก ผมก็รักเทอมากเช่นกัน รักไม่เคยน้อยลงเลย เค้าเปนผู้หญิงคนเเรกที่ผมพาไปบ้านด้วย เปนผู้หญิงคนเเรกที่พ่อเเม่เเละญาติพี่น้องได้รู้จัก เเต่มาวันนี้เทอจะทิ้งผมเเล้ว
วันที่ 7 มีนาคม 2561 เวลา 15:33 น. เทอทักเฟสบอกผมว่ามีเรื่องจะบอก จะโกรธมั้ย เค้าบอกผมว่าเค้าชอบผู้หญิง เค้าไม่ได้ชอบผู้ชายเเล้ว นั่นก้คงหมายถึงผมสินะที่เค้าไม่ชอบเเล้ว ผมไม่เข้าใจเลย ผมรู้สึกเเขนขาออ่อนมือสั่น รู้สึกเหมือนจะโดนทิ้ง ผมพยายามถามเขาเรื่องคนคนนั้น เพราะผมไม่เชื่อว่าเขาจะไปรักทอมจริงๆ หรือว่าเปนคำโกหกเพื่อจะได้ไปคบผู้ชายคนใหม่ ผมสับสน แฟนผมจะไปรักทอมได้ยังไง เค้าคบกับผมที่เปนผู้ชายมาตั้งสองปี ผมพยายามถามเค้าเพื่อให้เเน่ใจ เเต่ดูเหมือนเค้าจะเริ่มไม่อยากคุยกับผม ทั้งๆที่เราคุยกันดีทุกวั่น บอกรักกันทุกวัน บอกฝันดีกันทุกคืน เเละมอนิ่งกันทุกเช้าตลอด 2 ปี เเต่มาวันนี้ทำไมเขาถึงเหมือนกะคนละคน ผมพยายามโทรหาเค้า โทรถามเค้า เค้าบอกว่าเเอบไปคบกันได้สามเดือนเเล้ว ผมทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆที่ผมไว้ใจเชื่อใจ ไมเคยคิดระเเวง เเต่เทอกลับทำกลับผมได้ ผมโทรหาเค้าครั้งสุดท้ายก่อนที่เค้าจะบล็อคเบอร์ผม เค้าอยู่กับทอมคนนั้น ไม่น่าละช่วงหลังๆนี่เทอไม่ค่อยให้ผมไปหาเทอ ทั้งๆที่เราอยู่ไม่ไกลกัน เเต่ก่อนหน้านั้นเราอยู่ห่างกันเจอกันเดือนละครั้งได้ ผมอยากใกล้เทออยากเจอเทอบ่อยๆ ผมเลยย้ายมาทำงานที่ๆผมจะได้ใกล้เทอที่สุด ผมมาทำงานอยู่ที่นี้ได้สิบเดือนเเล้ว ทำอยู่ในย่านสำโรงสมุทรปราการ ส่วนเทอเรียนอยู่รามคำเเหง ผมไปหาเทอทุกวันที่หยุด ผมไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ เราก้รักกันดี สองปีเราเเทบจะไม่ทะเลาะกันด้วยซ้ำ ทะเลาะกันก้เเค่เรื่องเล็กน้อย นับได้ไม่เกินสามครั้งเลยด้วยซ้ำในเวลาสองปี ตอนนี้ผมติดต่อเทอไม่ได้เลย เทอบล็อคเบอร์ผม ทักเฟสไปก้ไม่ตอบ ผมทักไปเปนร้อยๆคำ ขอร้องไม่ให้เทอทิ้งผมไป ผมยอมทุกอย่าง ยอมให้เทอคบกับทอม เเต่อย่าทิ้งผม เทอก้บอกเเค่ขอโทษเเละไม่อ่าน ไม่ตอบผม ผมพยายามติดต่อเทอ โทรเฟส โทรไลน์ เเต่เทอกลับเงียบหายไป นี้ก้คืนที่สามเเล้ว ผมยังทำใจไม่ได้ ไม่มีจิตใจจะทำงานพักเที่ยงต้องกลับไปนอนร้องไห้ที่ห้อง พยามยามไม่ให้ใครรู้ว่าผมเสียใจ ผมมาทำงานอยู่นี้ผมไม่มีเพื่อนเลยไม่มีเเม้กระทั่งคนคอยปลอบ คอยให้กำลังใจ ผมร้องไห้ทุกคืน นั่งกินเหล้าเปิดเพลงเศร้าๆเเล้วร้องไห้เพื่อระบายมันออกมา ที่ทำได้ตอนนี้ก้คงมีเเต่กินเหล้า เเละพิมข้อความขอร้องอ้อนวอนให้เทอกลับมารักผม เเต่เทอไม่อ่านเลย ผมยังบอกรักบอกฝันดีกับเทอทุกคืน ถึงเทอจะไม่อ่านไม่ตอบเเต่ผมก้ยังทำ ผมทำใจไม่ได้ กินไม่ได้นอนไม่หลับ หิวเเต่กลืนข้าวไม่ลง กินข้าวทั้งน้ำตา ผมตัวคนเดียวรู้สึกเหมือนไม่เหลืออะไรเลยเพื่อนคนเดียวก้ไม่มี ต้องนอนร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในห้องคนเดียว ผมรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น มันเหมือนตายทั้งเปนมันทรมานมันเจ็บปวด อะไรก้เยียวยาไม่ได้ มีความคิดเเวบๆจะฆ่าตัวตายยุในหัว เเต่ผมคงไม่ทำหรอก เเต่ไม่รู้สติจะหลุดเมื่อไหร่ ผมรักเทอมากผมไม่อยากเสียเทอไป เทอคือรักเเท้ของผม เทอคือคนที่ผมวาดฝันวาดอนาคตไว้ เทอคืออนาคตของผม ผมรู้สึกไม่อยากทำอะไร ไม่อยากทำงานเเล้ว ผมคิดถึงเทอ ผมเสียใจมากขึ้นทุกวัน มันเจ็บปวด มันเสียใจ ผมไม่มีที่ระบาย ผมฟุ่งซ่านผมร้องไห้ ผมรักเค้าไม่อยากรักใครอีกเเล้ว ผมโตพอที่จะคิดได้ ผม 23 แล้ว ประสบการโดนทิ้งผมก้มีเเต่กับคนนี้ผมเสียเทอไม่ได้จริงๆ ผมพยามยามทำใจ พยายามไม่คิดถึง เเต่ทำไม่ได้ เรื่องเก่าความทรงจำกับผมเเละเค้ามันผุดมันโผล่มาตลอดเวลา ผมตัดใจไม่ได้จริงๆ ผมทรมานผมหลอกตัวเอง ตอนนี้ผมยังร้องไห้ผมยังคิดถึงเทอ วันอาทิตย์นี้ผมจะไปดักรอเทอที่หอ จะรอจนกว่าจะได้เจอ เเละจะทำทุกวิธีเพื่อให้ได้เทอกลับคืนมา ผมเเค่อยากมาระบาย ผมไม่มีใคร ผมไม่เหลืออะไรเเล้ว ผมเสียใจ ผมเจ็บปวด ผมทรมาน ผมรักเทอมากจริงๆ
โดนแฟนทิ้ง เขาไปคบทอม เสียใจ กินไม่ได้นอนไม่หลับ
วันที่ 7 มีนาคม 2561 เวลา 15:33 น. เทอทักเฟสบอกผมว่ามีเรื่องจะบอก จะโกรธมั้ย เค้าบอกผมว่าเค้าชอบผู้หญิง เค้าไม่ได้ชอบผู้ชายเเล้ว นั่นก้คงหมายถึงผมสินะที่เค้าไม่ชอบเเล้ว ผมไม่เข้าใจเลย ผมรู้สึกเเขนขาออ่อนมือสั่น รู้สึกเหมือนจะโดนทิ้ง ผมพยายามถามเขาเรื่องคนคนนั้น เพราะผมไม่เชื่อว่าเขาจะไปรักทอมจริงๆ หรือว่าเปนคำโกหกเพื่อจะได้ไปคบผู้ชายคนใหม่ ผมสับสน แฟนผมจะไปรักทอมได้ยังไง เค้าคบกับผมที่เปนผู้ชายมาตั้งสองปี ผมพยายามถามเค้าเพื่อให้เเน่ใจ เเต่ดูเหมือนเค้าจะเริ่มไม่อยากคุยกับผม ทั้งๆที่เราคุยกันดีทุกวั่น บอกรักกันทุกวัน บอกฝันดีกันทุกคืน เเละมอนิ่งกันทุกเช้าตลอด 2 ปี เเต่มาวันนี้ทำไมเขาถึงเหมือนกะคนละคน ผมพยายามโทรหาเค้า โทรถามเค้า เค้าบอกว่าเเอบไปคบกันได้สามเดือนเเล้ว ผมทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆที่ผมไว้ใจเชื่อใจ ไมเคยคิดระเเวง เเต่เทอกลับทำกลับผมได้ ผมโทรหาเค้าครั้งสุดท้ายก่อนที่เค้าจะบล็อคเบอร์ผม เค้าอยู่กับทอมคนนั้น ไม่น่าละช่วงหลังๆนี่เทอไม่ค่อยให้ผมไปหาเทอ ทั้งๆที่เราอยู่ไม่ไกลกัน เเต่ก่อนหน้านั้นเราอยู่ห่างกันเจอกันเดือนละครั้งได้ ผมอยากใกล้เทออยากเจอเทอบ่อยๆ ผมเลยย้ายมาทำงานที่ๆผมจะได้ใกล้เทอที่สุด ผมมาทำงานอยู่ที่นี้ได้สิบเดือนเเล้ว ทำอยู่ในย่านสำโรงสมุทรปราการ ส่วนเทอเรียนอยู่รามคำเเหง ผมไปหาเทอทุกวันที่หยุด ผมไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ เราก้รักกันดี สองปีเราเเทบจะไม่ทะเลาะกันด้วยซ้ำ ทะเลาะกันก้เเค่เรื่องเล็กน้อย นับได้ไม่เกินสามครั้งเลยด้วยซ้ำในเวลาสองปี ตอนนี้ผมติดต่อเทอไม่ได้เลย เทอบล็อคเบอร์ผม ทักเฟสไปก้ไม่ตอบ ผมทักไปเปนร้อยๆคำ ขอร้องไม่ให้เทอทิ้งผมไป ผมยอมทุกอย่าง ยอมให้เทอคบกับทอม เเต่อย่าทิ้งผม เทอก้บอกเเค่ขอโทษเเละไม่อ่าน ไม่ตอบผม ผมพยายามติดต่อเทอ โทรเฟส โทรไลน์ เเต่เทอกลับเงียบหายไป นี้ก้คืนที่สามเเล้ว ผมยังทำใจไม่ได้ ไม่มีจิตใจจะทำงานพักเที่ยงต้องกลับไปนอนร้องไห้ที่ห้อง พยามยามไม่ให้ใครรู้ว่าผมเสียใจ ผมมาทำงานอยู่นี้ผมไม่มีเพื่อนเลยไม่มีเเม้กระทั่งคนคอยปลอบ คอยให้กำลังใจ ผมร้องไห้ทุกคืน นั่งกินเหล้าเปิดเพลงเศร้าๆเเล้วร้องไห้เพื่อระบายมันออกมา ที่ทำได้ตอนนี้ก้คงมีเเต่กินเหล้า เเละพิมข้อความขอร้องอ้อนวอนให้เทอกลับมารักผม เเต่เทอไม่อ่านเลย ผมยังบอกรักบอกฝันดีกับเทอทุกคืน ถึงเทอจะไม่อ่านไม่ตอบเเต่ผมก้ยังทำ ผมทำใจไม่ได้ กินไม่ได้นอนไม่หลับ หิวเเต่กลืนข้าวไม่ลง กินข้าวทั้งน้ำตา ผมตัวคนเดียวรู้สึกเหมือนไม่เหลืออะไรเลยเพื่อนคนเดียวก้ไม่มี ต้องนอนร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในห้องคนเดียว ผมรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น มันเหมือนตายทั้งเปนมันทรมานมันเจ็บปวด อะไรก้เยียวยาไม่ได้ มีความคิดเเวบๆจะฆ่าตัวตายยุในหัว เเต่ผมคงไม่ทำหรอก เเต่ไม่รู้สติจะหลุดเมื่อไหร่ ผมรักเทอมากผมไม่อยากเสียเทอไป เทอคือรักเเท้ของผม เทอคือคนที่ผมวาดฝันวาดอนาคตไว้ เทอคืออนาคตของผม ผมรู้สึกไม่อยากทำอะไร ไม่อยากทำงานเเล้ว ผมคิดถึงเทอ ผมเสียใจมากขึ้นทุกวัน มันเจ็บปวด มันเสียใจ ผมไม่มีที่ระบาย ผมฟุ่งซ่านผมร้องไห้ ผมรักเค้าไม่อยากรักใครอีกเเล้ว ผมโตพอที่จะคิดได้ ผม 23 แล้ว ประสบการโดนทิ้งผมก้มีเเต่กับคนนี้ผมเสียเทอไม่ได้จริงๆ ผมพยามยามทำใจ พยายามไม่คิดถึง เเต่ทำไม่ได้ เรื่องเก่าความทรงจำกับผมเเละเค้ามันผุดมันโผล่มาตลอดเวลา ผมตัดใจไม่ได้จริงๆ ผมทรมานผมหลอกตัวเอง ตอนนี้ผมยังร้องไห้ผมยังคิดถึงเทอ วันอาทิตย์นี้ผมจะไปดักรอเทอที่หอ จะรอจนกว่าจะได้เจอ เเละจะทำทุกวิธีเพื่อให้ได้เทอกลับคืนมา ผมเเค่อยากมาระบาย ผมไม่มีใคร ผมไม่เหลืออะไรเเล้ว ผมเสียใจ ผมเจ็บปวด ผมทรมาน ผมรักเทอมากจริงๆ