เรื่องของเรา มันเกิดขึ้นมาประมาน 5 ปีแล้วค่ะ เราคบกับผู้ชายคนนึงมา 8 ปี ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม จนเรียนจบมหาฯลัย ซึ่ง 8 ปีนี้ เราร่วมทุกข์-สุข กันมาตลอด ถือได้ว่าเป็นช่วงที่มีความสุขมาก อาจจะมีทะเลาะกันบ้าง แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยดีเสมอ ย่างเข้าปีที่ 8 ที่คบกัน เราเรียนจบก่อนเค้า 1 ปี เริ่มทำงาน หาเงิน สังคมเปลี่ยน การใช้ชีวิตก็เริ่มเปลี่ยน พอเริ่มทำงานได้ ปีกว่า ก๋เริ่มรู้จักคนเยอะขึ้น จนเจอลูกค้าคนนึง ที่ชอบมาคุยด้วย โทรหาปรึกษาเรื่องงาน จนเริ่มสนิท แล้วลูกค้าคนนั้นก็บอกชอบเรา และเริ่มสนิทมากขึ้น จนเราเผลอใจให้ลูกค้าคนนั้น ในที่สุดแฟนเราก็จับได้ว่าเรานอกใจเค้า ตอนนั้นเรากลัวมาก กลัวว่าเค้าจะรับไม่ได้  เรายอมรับทุกอย่าง พูดความจริงทุอย่างกับเค้า ยอมเค้าทุกอย่าง ยอมกราบเพื่อขอโอกาสจากเค้า ต้องออกจากงานในวันนั้นที่เค้าจับได้ และเค้าก็ส่งเราไปขึ้นรถกลับบ้านในวันนั้นเลย  เพื่อที่จะใหเค้าสบายใจเราตามใจเค้าทุกอย่าง กลับไปอยู่บ้านกับพ่อ แม่ เราเริ่มง้อเค้าตั้งแตวันนั้นมา 3 Apr 13 เป็นวันที่เราทะหัวใจเค้าสลาย ซึ่งภาพวันนั้นยังคงจำฝังใจไม่ลืม เราไม่น่าทำอะไรแบบนั้นลงไปเลย เค้าร้องไห้ เพ้อ กินแต่เหล้า ข้าไม่กิน ไม่หลับไม่นอน เป็นแบบนี้นานมาก เราโทรหาเพื่อง้อเค้า ก็ไม่ค่อยจะรับ แต่ก็ไม่หมดความพยายาม กลับไปหาเค้า เพื่อที่จะทำหน้าที่ของตัวเองอีกครั้ง โดยที่ไม่ได้ทำงาน ตามง้อ ตามเอาใจทุกอย่าง เป็นอยู่อย่าง 3 เดือน ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้น เรา เริ่มคุยกันได้ เราเริ่มหางานทำที่เดียวกับพี่สาวแท้ๆของเรา ซึ่งอยุ่ กทม. เรื่องราวเริ่มไม่เหมือนเดิม เค้าระแวง เริ่มไม่มีความสุข พูดคุยกันทางโทรศัพท์ไม่ค่อยรุ้เรื่อง เค้าก็ออกไปกินเหล้ากับเพื่อน ติดต่อไม่ค่อยจะได้ คุยกันดีๆได้ไม่นานก็ทะเลาะกันอีก เราก็อดทน เพราะเรารู้ตัวว่าตัวเองผิด ผิดแบบไม่น่าให้อภัยด้วยซ้ำ เราจึงกลับไปหาเค้าที่ต่างจังหวัด จนเค้ารับปริญญา วันนั้นเราไปแสดงความยินดีกับเค้าด้วย ไปแบบที่เค้าก็ไม่อยากให้ไป เราพักอยู่กับเพื่อนที่เชียงใหม่ เค้าก็อยู่กับเพื่อนเค้า โทรคุยกันก็เหมือนจะทะเลาะกันทุกครั่ง ซึ่งบอกเลยว่า ช่วงนั้น เราร้องให้แทบทุกวัน โทรไปหาเค้าเพื่อให้เค้าด่า ว่า เราก็ยอม จนเข้าเดือน Jul 13 เราส่งใบสมัครงานไปที่บ้านเกิดเรา จนได้งานทำที่นั่น เค้าบอกว่าให้ไปทำงานรอเค้าที่นั่น แล้วพอถึงเวลาขอย้าย เค้าจะตามไป เราก็ตามใจเค้า อีกอย่างเราอยากทำงานด้วย เพราะเงินเก็บก็ไม่มีแล้ว เราจึงกลับบ้านอีกครั้ง ตอนแรกก่อนจะมา เราคุยกันรู้เรื่อง เหมือนเค้าจะให้โอกาสเราอีกครั้ง แต่พออยู่ห่างกันทุกอย่างเหมือนมันยิ่งแย่ลง ความรู้สึกเราเริ่มแย่ เหมือน 8 ปีที่ผ่านมาไม่มีความหมายกับเค้า ทุกอย่างที่เราพยายามพิสูจน์ให้เค้าเห็นว่าเราจะไม่ทำมันอีก มันไม่มีความหมาย บอกเลยว่าโคตรไม่มีความสุขเลย ไปทำงานบางวันก็เหม่อลอย แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำคนเเดียว เป็นอยู่แบบนี้จนเข้าเดือน Oct 13 เค้าก็กลับมาหา เพราะ รร.ปิดเทอม  บอกเลยว่าเราดีใจมาก ที่เค้าให้โอกาสเรา กลับมาหาเรา จนถึงเวลาที่เราต้องจากกันอีกครั้ง ความรู้สึกแบบเดิมก็กละบมาอีแล้ว อีกแล้ว !! จนเราไม่แน่ใจว่าเค้าให้โอกาสเราจริงหรือป่าว แต่เค้าก็ไม่เคยบอกเลิกเราหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น (เค้าเคยบอกเลิกเราใรวันที่เค้ารู้เรื่องครั้งแรก แค่ครั้งเดียว) ทุกวันมันผ่านไปช้ามาก จนบางวันไม่อยากจะพูดกับใคร ไม่อยากจะไปไหน โทรหาเค้าก็มีแต่น้ำตาทุกครั้ง ต้องทนกับคำประชดประชัน แทบทุกวัน  จนเราเริ่มท้อ เริ่มโทรหาเค้าน้อยลง พิจารณาตัวเอง ว่าโอกาสที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมพอจะมีบ้างมั้ย จนมีคนที่ทำงานเริ่มเข้ามาคุยด้วย เค้าก็เริ่มโทรหาบ้าง เริ่มสงสัยว่าเรากำลังจะนอกใจเค้าเป็นครั้งที่ 2 เริ่มระแวงกลัวว่าเราจะไปมีคนอื่นอีก แต่ระหว่างนั้นก็ยังมีคำประชดประชันอยู่บ้าง ถ้าถามหาความสุขมีมั่ย ตอบเลยว่า มีค่ะ แต่น้อยมาก จะเป็นภาพความสุขในอดีตมากกว่า เค้าบอกเสมอว่า เราคนเดิมได้ตายจากเค้าไปแล้ว ...พอได้ยินคำนี้แล้วเราเจ็บมาก มองไม่เห็นโอกาสที่จะกลับมารักกันเหมือนเดิมได้อีกเลย จนเริ่มเริ่มห่างออกมาจากชีวิตเค้าอีกครั้ง เปิดใจคุยกับคนใหม่ แล้วบอกเค้าในช่วง Dec 13 ว่ามีคนมาคุยด้วย หลังจากที่เค้ารู้ เค้าเริ่มคุยกับเราเยอะขึ้น โทรหาเราบ่อยขึ้น และเป็นคนขอโอกาสที่จะดูจากเรา ขอคำสัญญาจากเราว่าจะไม่ไม่ทำแบบเดิมอีก เค้าบอกว่าให้โอกาสเราแล้ว แล้วเราก็กลับมาคบกันอีกครั้งในช่วง Feb 14 เราลาออกจากงานอีกครั้ง แล้วกลับไปอยู่กับเค้า ซึ้งตอนนั้นมีความสุขนะที่ได้กลับไป แต่เราไปอยู่กับเค้า เราไม่มีงานทำ อยู่บ้านคอยซักผ้า รีดผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน รอเค้ากลับมาจากที่ทำงาน รู้สึกตัวเองไม่มีค่าอะไรเลย เป็นที่พึ่งให้พ่อแม่ก็ไม่ได้เมื่อท่านต้องการความช่วยเหลือ เราจึงขอเค้ากลับไปทำงานที่ กทม. อีกครั้ง

หลังจกาที่เรากลับมาเริ่มต้นใหม่ ความรู้สึกเริ่มไม่เหมือนเดิม ความระแวงของเค้ายังมีอยู่บ้างเพราะผู้ชายึนใหม่ก็ไม่ยอมปล่อยเราเหมือนกัน เขายังคอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆ ดูความเคลื่อนไหวของเราผ่านทาง fb. และใช้เบอร์นอื่นโทรถามความเป็นอยู่ของเรา จนเค้าจับได้อีกครั้งว่าเขาแอบติดต่อกับเราอยู่ เค้าโมโหมาก ออกบ้านไปทั้งวัน ทั้งคืน เราโทรหาก็บอกว่ากินเหล้าอยู่อยู่กับเพื่อน เราก็รอจนตี 4 กว่าเค้าจะกลับ

เข้าเดือน Apr 14 ถึงเวลาที่เค้าต้องบวชเพื่อทดแทนพระคุณพ่อ-แม่  (15 วัน)หลังสงกรานต์ช่วงที่เราต้องเข้า กทม. มาหางานทำ  เราก็เลิกกัน

**1 ปีเต็มๆ ที่ความพยายามของเรามีไม่มากพอที่จะอดทนกับโอกาสที่จะได้รับ
**1 ปีเต็มๆ ที่เราอยู่กับความรู้สึกผิด จากความผิดพลาดของเรา
** 5 ปีเต็มๆ ที่เราไม่เคยลืมเค้าได้
** 5 ปีเต็มๆ ที่เราคิดถึงเค้า แต่กอดเค้าไม้ได้แล้ว
** 5 ปีเต็มๆ ที่เฝ้ารอวันที่เค้ามีความสุขที่แท้จริง
** 5 ปีเต็มๆ ที่ไม่มีใครมาแทนที่เค้าได้เลย

ต่อจากนี้ไปขอให้เธอมีความสุขกับชีวิตใหม่ กับครอบครัวใหม่ อย่าได้มีความทุกข์เหมือนเวลาที่อยู่กับเราเลย

13 May 18
เป็นวันแต่งงานของเธอ
ขอให้เธอมีความสุข มีครอบครัวที่อบอุ่น มีตัวเล็กที่น่ารัก 😂 กับคนที่รักเธอนะ

รักและคิดถึงเธอเสมอ