คือเราต้องอธิบายแบบนี้นะ เรากับที่บ้านค่อนข้างเป็นคนตลกและสนิทกัน อาจจะเล่าหรือปรึกษาไม่ได้ทุกเรื่อง และอายุเรากับแม่ก็ห่างกันค่อนข้างมาก แต่พ่อแม่เราก็เข้าใจและเลี้ยงมาแบบไม่ได้จะเจ้าระเบียบอะไร ตั้งแต่เด็ก พ่อเราจะไม่เรียกชื่อเราแต่จะเรียกเราว่า หมูอ้วน ส่วนแม่ ก็จะคิดฉายาให้เราใหม่ๆอยู่ตลอดเวลาตามพฤติกรรมของเราในช่วงชีวิตตอนนั้น เช่น เราซุ่มซ่าม ชนนู้นชนนี่เสียหาย เค้าก็จะเรียกเราว่า อีเบ๊อะ ประมาณนี้
ปกติชีวิตประจำวัน เราก็เรียกพ่อ แม่ ปกติเหมือนคนอื่นเรียกนั่นแหละ แต่พอเริ่มประมาณสักมัธยมต้น เราได้ศัพท์ใหม่ คือพ่อเราเด็กกว่าแม่ แต่เวลาคุยเล่นกับแม่ หรืออะไรก็ตาม พ่อจะเรียกแม่ว่า ไอน้อง!!! (เสียงตลกนะ ไม่เครียด) แม่ก็จะเรียกพ่อว่า ไอน้อง เหมือนกัน ก็คือหยอกกันนั้นแหละ ซึ้งเราว่ามันน่ารักมากเลยนะ เราเลยบอกพ่อว่าเราชอบให้พ่อเรียกแม่แบบนี้ แล้วพ่อก็เลย เรียกเราแบบนี้เช่นกัน เวลาพ่อโทรมา ก็จะบอกประมาณว่า "ไอน้องถึงบ้านรึยัง พี่รอกินข้าว" เราก็เรียกพ่อว่า "น้อง" เช่นกัน ก็คือตอบไปประมาณว่า "รอพี่ก่อนนะน้อง พี่ใกล้จะถึงบ้านละ" ก็ประมาณนี้
แล้วเราก็ติดมาจนถึงทุกวันนี้ ไปไหนมาไหนกับพอ เรากอดคอกันตลอด คือเราก็เหมือนไปเที่ยวกับเพื่อนอ่ะ แต่บ้างทีก็เรียกพ่อบ้างน้องบ้างสลับกัน ก็คือชิวๆนะ พ่อแม่เราก็ไม่ได้ถือตัวอะไร โทรคุยกันก็ยังเรียกน้องอยู่ เวลาไปกินข้าวกับเพื่อนพ่อที่เป็นข้าราชการผู้หลักผู้ใหญ่ เราก็เรียกพ่อปกตินะ ไม่เคยทำให้พ่อต้องเสียหน้า
แต่พักหลังๆ เวลาเราโทรคุยกับพ่อ เราก็จะแบบ ฮัลโหลตี๋ (สมมุติว่าพ่อเราชื่อตี๋) วันนี้กลับดึกนะ ปิดบ้านเลยไม่ต้องรอ พ่อก็จะตอบกลับมาว่า "ได้เลยครับลูกพี่" หรือเวลาโทรหาแม่ เราก็จะ เรียกชื่อจริงนางอ่ะ แบบ พิมใจ (สมมุติแม่เราชื่อพิมใจ) "พิมใจวันนี้ทำกับข้าวอะไรให้หนูกิน" แบบนี้อ่ะ คือพอกับแม่เราอ่ะ ชอบให้เราเรียกแบบนี้นะ และเราก็มองว่า เราไม่ได้คุยแบบก้าวร้าวอะไรเลย คือพ่อกับแม่ก็รู้ว่าเราเป็นคนตลกอ่ะ
แต่ก็นั่นแหละ สังคมที่อื่น พอเราทำแบบนี้ในที่สาธารณะ ที่ไม่ใช่บ้าน มันกลายเป็นว่า เราดูเป็นเด็กไม่รู้จักกาละเทศะ นรกจะกินหัว ทรพี ก้าวร้าว นิสัยแย่ บลาบลาบลา จากคนอื่นที่มาพูดกับเรา มาต่อว่าเรา จริงๆเราอายุก็ไม่น้อยละนะ อีกไม่กี่ปีเราก็30แล้ว เรารู้อะไรถูกต้องหรือไม่ถูกต้อง เวลาเราคุยเรื่องซีเรียสจริงจัง กับพ่อแม่เรา เราก็ใช้แทนสรรพนาม ว่า พ่อ หรือ แม่ ตลอด หรือแม่แต่ติดต่องานกับลูกค้า อะไรก็ตาม เรารู้จักการใช้คำพูดหมดทุกอย่าง เราไม่เคยบกพร่องในหน้าที่นะ
เราให้เกียรติ์ คนในครอบครัวเราเสมอนะ ไม่เคยจะพูดให้คนอื่นมองคนในครอบครัวไม่ดี และไม่เคยจะทำให้พ่อแม่เราผิดหวังเรื่องการใช้ชีวิต
มันจึงทำให้เราแอบคิด ว่าหรือมันจะดูก้าวร้าวจริงๆวะในสายตาคนอื่น เราลองกลับไปถามพ่อกับแม่ ว่าเขาเคยโกรธบ้างไหม เขาบอกว่าไร้สาระจะโกรธทำไม เราก็เป็นของเราแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
ในสายตาผู้ใหญ่ มันดูไม่ดีมากเลยเหรอคะ เราก็ไม่แน่ใจ เราอาจจะกำลังมองเห็นแต่มุมตัวเองว่าเราทำถูก แต่คนอื่นมองแล้วมันผิด เราก็ควรจะปรับ เวลาคนอื่นแอบฟังเราคุยโทรศัพท์จะได้ไม่มาต่อว่าเราว่าก้าวร้าวอีก 555555555555 ขำๆนะ
ใช้สรรพนามแทน พ่อ กับ แม่ เวลาคุยโทรศัพท์ ว่าอะไรกันบ้าง ?
ปกติชีวิตประจำวัน เราก็เรียกพ่อ แม่ ปกติเหมือนคนอื่นเรียกนั่นแหละ แต่พอเริ่มประมาณสักมัธยมต้น เราได้ศัพท์ใหม่ คือพ่อเราเด็กกว่าแม่ แต่เวลาคุยเล่นกับแม่ หรืออะไรก็ตาม พ่อจะเรียกแม่ว่า ไอน้อง!!! (เสียงตลกนะ ไม่เครียด) แม่ก็จะเรียกพ่อว่า ไอน้อง เหมือนกัน ก็คือหยอกกันนั้นแหละ ซึ้งเราว่ามันน่ารักมากเลยนะ เราเลยบอกพ่อว่าเราชอบให้พ่อเรียกแม่แบบนี้ แล้วพ่อก็เลย เรียกเราแบบนี้เช่นกัน เวลาพ่อโทรมา ก็จะบอกประมาณว่า "ไอน้องถึงบ้านรึยัง พี่รอกินข้าว" เราก็เรียกพ่อว่า "น้อง" เช่นกัน ก็คือตอบไปประมาณว่า "รอพี่ก่อนนะน้อง พี่ใกล้จะถึงบ้านละ" ก็ประมาณนี้
แล้วเราก็ติดมาจนถึงทุกวันนี้ ไปไหนมาไหนกับพอ เรากอดคอกันตลอด คือเราก็เหมือนไปเที่ยวกับเพื่อนอ่ะ แต่บ้างทีก็เรียกพ่อบ้างน้องบ้างสลับกัน ก็คือชิวๆนะ พ่อแม่เราก็ไม่ได้ถือตัวอะไร โทรคุยกันก็ยังเรียกน้องอยู่ เวลาไปกินข้าวกับเพื่อนพ่อที่เป็นข้าราชการผู้หลักผู้ใหญ่ เราก็เรียกพ่อปกตินะ ไม่เคยทำให้พ่อต้องเสียหน้า
แต่พักหลังๆ เวลาเราโทรคุยกับพ่อ เราก็จะแบบ ฮัลโหลตี๋ (สมมุติว่าพ่อเราชื่อตี๋) วันนี้กลับดึกนะ ปิดบ้านเลยไม่ต้องรอ พ่อก็จะตอบกลับมาว่า "ได้เลยครับลูกพี่" หรือเวลาโทรหาแม่ เราก็จะ เรียกชื่อจริงนางอ่ะ แบบ พิมใจ (สมมุติแม่เราชื่อพิมใจ) "พิมใจวันนี้ทำกับข้าวอะไรให้หนูกิน" แบบนี้อ่ะ คือพอกับแม่เราอ่ะ ชอบให้เราเรียกแบบนี้นะ และเราก็มองว่า เราไม่ได้คุยแบบก้าวร้าวอะไรเลย คือพ่อกับแม่ก็รู้ว่าเราเป็นคนตลกอ่ะ
แต่ก็นั่นแหละ สังคมที่อื่น พอเราทำแบบนี้ในที่สาธารณะ ที่ไม่ใช่บ้าน มันกลายเป็นว่า เราดูเป็นเด็กไม่รู้จักกาละเทศะ นรกจะกินหัว ทรพี ก้าวร้าว นิสัยแย่ บลาบลาบลา จากคนอื่นที่มาพูดกับเรา มาต่อว่าเรา จริงๆเราอายุก็ไม่น้อยละนะ อีกไม่กี่ปีเราก็30แล้ว เรารู้อะไรถูกต้องหรือไม่ถูกต้อง เวลาเราคุยเรื่องซีเรียสจริงจัง กับพ่อแม่เรา เราก็ใช้แทนสรรพนาม ว่า พ่อ หรือ แม่ ตลอด หรือแม่แต่ติดต่องานกับลูกค้า อะไรก็ตาม เรารู้จักการใช้คำพูดหมดทุกอย่าง เราไม่เคยบกพร่องในหน้าที่นะ
เราให้เกียรติ์ คนในครอบครัวเราเสมอนะ ไม่เคยจะพูดให้คนอื่นมองคนในครอบครัวไม่ดี และไม่เคยจะทำให้พ่อแม่เราผิดหวังเรื่องการใช้ชีวิต
มันจึงทำให้เราแอบคิด ว่าหรือมันจะดูก้าวร้าวจริงๆวะในสายตาคนอื่น เราลองกลับไปถามพ่อกับแม่ ว่าเขาเคยโกรธบ้างไหม เขาบอกว่าไร้สาระจะโกรธทำไม เราก็เป็นของเราแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
ในสายตาผู้ใหญ่ มันดูไม่ดีมากเลยเหรอคะ เราก็ไม่แน่ใจ เราอาจจะกำลังมองเห็นแต่มุมตัวเองว่าเราทำถูก แต่คนอื่นมองแล้วมันผิด เราก็ควรจะปรับ เวลาคนอื่นแอบฟังเราคุยโทรศัพท์จะได้ไม่มาต่อว่าเราว่าก้าวร้าวอีก 555555555555 ขำๆนะ