สวัสดีค่ะไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งต้องมาตั้งกระทู้แบบนี้ ฮ่าๆ
เราขอไม่เล่ารายละเอียดนะคะ เราเคยตั้งกระทู้ไปแล้วครั้งหนึ่งตอนเกิดเรื่องโดนบ่นกระจายว่าเราโกหกบ้างกล่าวหาเจ้าพนักงานบ้าง วันนี้ขอเล่าเพียงข้อกล่าวหานะคะ เรื่องนี้เป็นคดีทะเลาะวิวาทตั้งแต่กลางปี ปีที่แล้วค่ะผู้ต้องหาคดีนี้เป็นพ่อเราเอง จริงๆต้นเหตุแอบเป็นเพราะเราด้วย พ่อถูกแจ้งข้อหาทำร้ายร่างกายค่ะในตอนนั้น ไม่ได้ข้อหาทะเลาะวิวาทเพราะทางฝ่ายนั่นบอกไม่ได้ทำอะไรพ่อเราค่ะ ทำเพื่อป้องกันตัว(ส่วนตัวเราไม่ได้ติดใจอะไรคนเราต้องคิดสู้เพื่อป้องกันตัวอยู่แล้ว) ในตอนนั้นเรื่องค่อนข้างใหญ่พ่อเราโดนออกจากงานค่ะ แต่ที่บ้านขายของอยู่แล้วเลยออกมาขายของรอให้คดีจบจะไปหางานใหม่ค่ะ รอจริงๆนะคะ5555เกือบปีได้ไม่มีการเรียกสอบหรืออะไรหลังจากนั้นค่ะ จนพ่อเราได้งานใหม่ทำงานได้ซักพักแล้วค่ะ จนวันนี้ช่วงเช้าตำรวจโทรมาให้พ่อไปสอบปากคำใหม่ค่ะ ตอนนั้นพ่อเราทำงานอยู่พ่อเลยบอกว่าพ่อทำงาน เรื่องยังไม่จบอีกหรือ ทางตำรวจบอกว่าจะสอบปากคำใหม่ จนถึงเย็นพ่อเลิกงานค่ะ ทางตำรวจส่งคนมาตาม(มาเร็วมาก มากกว่าตอนเราแจ้งเด็กแว้น ขอแอบนินทา55555) พ่อเราก็ไปค่ะ เราไม่ได้เข้าไปด้วยพ่อออกมาเสร็จพร้อมใบแจ้งความที่ว่า พ่อทำร้ายร่างกายให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนนั้นเราแอบปลงค่ะ รู้ว่ายอมความไม่ได้ จริงๆมีรายละเอียดยิบย่อยเรื่องที่ทำงานและคดีเราขอไม่พูดถึง เพราะเราพูดฝ่ายของเราต้องคิดว่าเราเข้าข้างพ่ออยู่แล้ว ตอนมืดๆพ่อเลยบอกเราค่ะ ติดก็ติดไม่ต้องประกันเก็บเงินไว้ให้เราเรียน เสาร์นี้ศาลนัดฟังคำร้อง ครอบครัวเราทำใจค่ะ จริงๆคดีเล็กมากๆไม่กลัวพ่อจะติดแต่กลัวเค้าจะไม่จบ ส่วนตัวเราเรียนพรีนิติของรามค่ะรักในกฎหมาย แต่ไม่ศรัทธาในคนใช้เลยแม้แต่น้อย เรื่องนี้จบไปค่ะ ขอเล่าเรื่องนี้เป็นวิทยาทาน คนรู้จักค่ะลุงแกเปิดร้านซ่อมรถอยู่ในหมู่บ้าน แกแอบเหมือนเต๋าสมชาย5555แต่ไม่ใจถึงค่ะ เรื่องหลายปีแล้วแกไปงานวัดเราก็ไปไปหลายคนค่ะเช่ารถกันไป จนตอนกลับแกไม่มาซักทีจนแกเดินมาค่ะแกบอกเจอคนโดนยิง กิ๊กแกค่ะแกเลยไปช่วย เรียกตำรวจเรียกรถพยาบาล ทั้งรถนี่ปรบมือค่ะกลายเป็นฮีโร่ได้วันเดียวตอนเช้า ตำรวจมาจับแกไปโรงพักโดยละม่อมค่ะ เพราะแกนั่งซ่อมรถอยู่ ข้อหาพยายามฆ่า พวกเรา งง เลยค่ะแกนักเลงจริงแต่แกไม่ยิงใครหรอกค่ะ แกกลัวตำรวจติดคุกไป10ปีค่ะ ตอนนี้ยังไม่ออกมา มีไปเยี่ยมแกบ้างบางครั้งเพราะลูกสาวแกภรรยาเอาไปเลี้ยง อาชีพเย็บผ้าค่ะสงสารครอบครัวแกมาก เหตุมาจากว่าคนเจ็บบอกว่าแกเป็นคนยิง เราไม่ขอสรุปว่าจริงหรือเท็จเพราะเราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ค่ะ
ที่เราเล่ามาทั้งหมดนี้เราเล่าเป็นข้อเตือนสติแก่ทุกคนให้ใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาทและใจเย็นค่ะ อารมณ์และกำลังมิได้แก้ปัญหาได้ทุกอย่าง และสติเท่านั้นที่จะทำให้เรารอดพ้นเหตุการณ์ต่างๆไปได้ จากประสบการณ์ของเด็กน้อยที่ต้องขึ้นโรงขึ้นศาล3ครั้งบอกได้เลยว่า หดหู่และสะเทือนอารมณ์ทุกคำกล่าวของผู้พิพากษาค่ะ เพราะเรามิอาจแย้งได้ทำได้เพียงยื่นอุทรหรือยอมรับความจริงเท่านั้น
ปล.หากพิมผิดพลาดประการณ์ใดขออภัยด้วยนะคะ
ประสบการณ์ขึ้นศาล3ครั้งเล่าเป็นวิทยาทานและขอคำชี้แนะรวมถึงแชร์ประสบการณ์ค่ะ
เราขอไม่เล่ารายละเอียดนะคะ เราเคยตั้งกระทู้ไปแล้วครั้งหนึ่งตอนเกิดเรื่องโดนบ่นกระจายว่าเราโกหกบ้างกล่าวหาเจ้าพนักงานบ้าง วันนี้ขอเล่าเพียงข้อกล่าวหานะคะ เรื่องนี้เป็นคดีทะเลาะวิวาทตั้งแต่กลางปี ปีที่แล้วค่ะผู้ต้องหาคดีนี้เป็นพ่อเราเอง จริงๆต้นเหตุแอบเป็นเพราะเราด้วย พ่อถูกแจ้งข้อหาทำร้ายร่างกายค่ะในตอนนั้น ไม่ได้ข้อหาทะเลาะวิวาทเพราะทางฝ่ายนั่นบอกไม่ได้ทำอะไรพ่อเราค่ะ ทำเพื่อป้องกันตัว(ส่วนตัวเราไม่ได้ติดใจอะไรคนเราต้องคิดสู้เพื่อป้องกันตัวอยู่แล้ว) ในตอนนั้นเรื่องค่อนข้างใหญ่พ่อเราโดนออกจากงานค่ะ แต่ที่บ้านขายของอยู่แล้วเลยออกมาขายของรอให้คดีจบจะไปหางานใหม่ค่ะ รอจริงๆนะคะ5555เกือบปีได้ไม่มีการเรียกสอบหรืออะไรหลังจากนั้นค่ะ จนพ่อเราได้งานใหม่ทำงานได้ซักพักแล้วค่ะ จนวันนี้ช่วงเช้าตำรวจโทรมาให้พ่อไปสอบปากคำใหม่ค่ะ ตอนนั้นพ่อเราทำงานอยู่พ่อเลยบอกว่าพ่อทำงาน เรื่องยังไม่จบอีกหรือ ทางตำรวจบอกว่าจะสอบปากคำใหม่ จนถึงเย็นพ่อเลิกงานค่ะ ทางตำรวจส่งคนมาตาม(มาเร็วมาก มากกว่าตอนเราแจ้งเด็กแว้น ขอแอบนินทา55555) พ่อเราก็ไปค่ะ เราไม่ได้เข้าไปด้วยพ่อออกมาเสร็จพร้อมใบแจ้งความที่ว่า พ่อทำร้ายร่างกายให้ได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนนั้นเราแอบปลงค่ะ รู้ว่ายอมความไม่ได้ จริงๆมีรายละเอียดยิบย่อยเรื่องที่ทำงานและคดีเราขอไม่พูดถึง เพราะเราพูดฝ่ายของเราต้องคิดว่าเราเข้าข้างพ่ออยู่แล้ว ตอนมืดๆพ่อเลยบอกเราค่ะ ติดก็ติดไม่ต้องประกันเก็บเงินไว้ให้เราเรียน เสาร์นี้ศาลนัดฟังคำร้อง ครอบครัวเราทำใจค่ะ จริงๆคดีเล็กมากๆไม่กลัวพ่อจะติดแต่กลัวเค้าจะไม่จบ ส่วนตัวเราเรียนพรีนิติของรามค่ะรักในกฎหมาย แต่ไม่ศรัทธาในคนใช้เลยแม้แต่น้อย เรื่องนี้จบไปค่ะ ขอเล่าเรื่องนี้เป็นวิทยาทาน คนรู้จักค่ะลุงแกเปิดร้านซ่อมรถอยู่ในหมู่บ้าน แกแอบเหมือนเต๋าสมชาย5555แต่ไม่ใจถึงค่ะ เรื่องหลายปีแล้วแกไปงานวัดเราก็ไปไปหลายคนค่ะเช่ารถกันไป จนตอนกลับแกไม่มาซักทีจนแกเดินมาค่ะแกบอกเจอคนโดนยิง กิ๊กแกค่ะแกเลยไปช่วย เรียกตำรวจเรียกรถพยาบาล ทั้งรถนี่ปรบมือค่ะกลายเป็นฮีโร่ได้วันเดียวตอนเช้า ตำรวจมาจับแกไปโรงพักโดยละม่อมค่ะ เพราะแกนั่งซ่อมรถอยู่ ข้อหาพยายามฆ่า พวกเรา งง เลยค่ะแกนักเลงจริงแต่แกไม่ยิงใครหรอกค่ะ แกกลัวตำรวจติดคุกไป10ปีค่ะ ตอนนี้ยังไม่ออกมา มีไปเยี่ยมแกบ้างบางครั้งเพราะลูกสาวแกภรรยาเอาไปเลี้ยง อาชีพเย็บผ้าค่ะสงสารครอบครัวแกมาก เหตุมาจากว่าคนเจ็บบอกว่าแกเป็นคนยิง เราไม่ขอสรุปว่าจริงหรือเท็จเพราะเราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ค่ะ
ที่เราเล่ามาทั้งหมดนี้เราเล่าเป็นข้อเตือนสติแก่ทุกคนให้ใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาทและใจเย็นค่ะ อารมณ์และกำลังมิได้แก้ปัญหาได้ทุกอย่าง และสติเท่านั้นที่จะทำให้เรารอดพ้นเหตุการณ์ต่างๆไปได้ จากประสบการณ์ของเด็กน้อยที่ต้องขึ้นโรงขึ้นศาล3ครั้งบอกได้เลยว่า หดหู่และสะเทือนอารมณ์ทุกคำกล่าวของผู้พิพากษาค่ะ เพราะเรามิอาจแย้งได้ทำได้เพียงยื่นอุทรหรือยอมรับความจริงเท่านั้น
ปล.หากพิมผิดพลาดประการณ์ใดขออภัยด้วยนะคะ