เป็นคนที่ไม่เคยยอมแพ้กับโชคชะตา สู้มาตลอดตะเกียกตะกายทำงานทุกอย่างเพื่อให้ได้เรียนจนจบปริญญา พอเริ่มมีครอบครัวมันก็เริ่มที่จะคิดสร้างให้ครอบครัวมีความสุข แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นตัวเราเองที่ต้องดิ้นรนสารพัดเพื่อประคองให้ครอบครัวมีความสุข ปรองดองกัน ทำไมผช. เขาถึงไม่ต้องการสร้างอนาคต ไม่กระตือรือร้นที่จะสร้างครอบครัวให้มั่นคง แค่อยู่ไปให้หมดเป็น วันๆ แปลกนะที่ดิฉันทนมาเป็น สิบๆ ปี คงเพราะยังมีความหวังว่าเขาจะสร้างครอบครัวยังหวังให้เขา กระตือรือร้นบ้าง แต่พอถึงวันนี้ ฉันได้ตระหนักแล้ว ว่ามันเป็นตัวฉันเองที่ดิ้นรนทำงานทุกอย่าง หารายได้พิเศษทุกทางเพื่อต้องการสร้างรากฐานให้ครอบครัว ตอนนี้ฉันมีภาะเพิ่มมากขึ้น เพราะแม่ไม่สบายและต้องรักษาอย่างต่อเนื่อง ฉันต้องรับภาระทุกทาง ทั้งภาระหนี้สินที่นำมาลงทุน และโดนโกง ต้องมานั่งใช้หนี้ ทั้งภาระทางหน้าที่การงาน ทั้งภาระของลูกที่ต้องดูแลแม่ ฉันพยายามทุกครั้งที่จะสร้างกำลังใจให้ตัวเอง แต่ก็เหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าข้าง ไม่ว่าจะคิดหารายได้พิเศษทางใด ก็ดูเหมือนจะมืดบอดไปซะทุกอย่าง ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะมีแรงสู้ได้แค่ไหนเพราะกำลังใจที่สร้างด้วยตัวเองมันดูจะลดน้อยลงไปทุกวัน ฉันควรทำยังไงต่อไป.....
ยอมแพ้หรือไปต่อดี