สวัสดีค่ะเพื่อน เรากับสามีแต่งงานมาได้ปีกว่าแระค่ะ มีลูก1คน อายุ6เดือนค่ะ
ก่อนหน้าจะแต่งงานกันเราคบกันมา10ปีค่ะ มีปัญหาทะเลาะบ้าง คบกันได้สัก5-6ปี ก็มารุ้ว่า อ เค้ามีเรื่องยาเสพติดมาเกี่ยวข้อง และวันนึงเค้าโดนัตยจนต้องติดคุก เพราะเสพยา ณ ตอนนั้น เราสับสนไปหมดค่ะ จะทิ้งเขาไปก็สงสาร ไม่อยากทิ้งในวันที่เขาแย่ เราเลยตัดสินใจที่ รอจนเค้าออกจากคุก หลังจากนั้นเราก็คิดตลอดว่าเค้าเลิกยุ่งเกี่ยวกับมัน
เราคบกันมาเรื่อยจนตัดสินใจแต่งงานกัน ชีวิตมีความสุขมากค่ะ หลังแต่งงาน เราค้องย้ายมาอยุ่บ้านเค้า เราเริ่มเห็นพฤติกรรมแปลกๆของเค้า คือนอนดึก บางคืนไม่นอน 2-3วันติดต่อกัน พูดจาไม่ค่อยรุ้เรื่อง อารมณ์ร้อน
หลังจากแต่งงาน 4 เดือน เราท้อง ค่ะ ตอนนั้รดีใจมากค่ะ แต่สิ่งที่ต้องทุกข์ใจคือเรื่องสามีค่ะ เค้าจะชอบออกจากบ้านช่วงดึกทุกคืน เราต้องนอนคนเดียวทุกคืนเลยค่ะ แต่เราคิดว่าต้องอดทนเพื่อลูก และอีกอย่างเพิางจะแต่งงาน ไม่อยากให้พ่อแม่ต้องอับอาย ถ้าจะกลับไปอยู่บ้าน ก็ทนกันไปค่ะ เราต้องไปฝากท้องคนเดียว มีบ้างที่เค้าไปด้วยแต่น้อยครั้ง ทั้งๆที่เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรน่ะค่ะ ไปคลีนิคเห็นสามีคนอื่นพทภรรยาตัวเองมา เรายิ่งเศร้าค่ะ ตอนนั้นเครียดมากค่ะ ร้องไห้เกือบทุกคืนค่ะ
จนวันนึงเรามารุ้ว่าเค้ายังยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ยังเสพยา แต่มันทำอะไรไม่ได้ค่ะ อึดอัดมาก บอกพ่อแม่เราก็ไม่ได้ กังวลไปหมด ถ้าใครไม่อยุ่ในสถานการณ์แบบนี้ไม่รุ้จริงๆค่ะ ความรุ้สึกมันแย่มาก ท้องด้วย
จนเราท้อง7เดือน เราคลอดก่อนกำหนดค่ะ ในวันที่เราคลอด พ่อแม่ไปเฝ้าหน้าห้องคลอด ส่วนสามีนอนอย่างเดียวเลยค่ะ นอนทั้งวันทั้งคืน จนพ่อกับแม่เห็นพฤติกรรมเค้าแบบนั่น เค้าร้องไห้เบยค่ะ พ่อกับแม่บอกเราว่าสงสารเรามากที่ต้องเจอสามีแบบนี้ ไม่เอาไหนเลย ไม่ทำงาน ไม่ห่วงลูก ห่วงเมียเลย
เราต้องปั๊มนมไปให้ลูกทุก2ชม. เรายังเดินไม่ไหวเพราะผ่าคลอด บอกให้สามีช่วยเอานมไปให้ลูก เค้ายังไม่ไปเลยค่ะ จนวันที่เราออกจากร.พ. แต่ลูกยังต้องอยุ่ที่ร.พ. เพราะเค้าตัวเล็ก น้ำหนักน้อย เราจึงต้องไปหาลูกทุกวันค่ะ ตั้งแต่ตี5 จนถึง3ทุ่มของวัน ไปเฝ้าลูก ให้นมลูก โดยที่สามีเราไม่เคยไปเลยค่ะท ที่ร.พ.เค้าจะอนุญาติให้แม่เข้าได้ตลอดจนถึง3ทุ่ม แต่พ่อจะให้เข้าเวลา บ่าย2และ1ทุ่ม สามีคนอื่นเค้าก้ไปนั่งรอเวลาเพื่อที่จะได้เยี่ยมลูก แต่สามีเราไม่ไปเลยค่ะ บอกว่าไม่ว่าง ทั้งๆที่เค้าไม่ทำงานอะไรน่ะค่ะ เราสงสารลูกมากค่ะ เวลาเห็นพ่อเด้กคนอื่นมาดูลูก แต่ก็ต้องทนค่ะ เพื่อลูก เราร้องไห้ทุกวันทุกคืนเลยค่ะ เตรียดทั้งเรื่องลูกทั้งเรื่องสามี
จนหมออนุญาติใหู้กกับบ้านได้ เราต้องไปกลับร.พ.แบบนี้อยุ่10วันค่ะ หลังจากกลับจากร.พ.เรามาอยุ่บ้านแม่เราชั่วคราวค่ะ เพราะลูกยังเล็ก และสะดวกเรื่องอาหารการกินค่ะ สามีมาบ้างเป็นบางวัน แต่วันไหนที่มาก็จะนอนอย่างเดียวค่ะ เราต้องทำทุกอย่างคนเดียว เลี้ยงลูก อาบน้ำลูก ป้อนนม อุ้มนอนทกอย่างค่ะ เหนื่อยมากค่ะ และยืงเห็นสามีสภาพนั่นอีกเครียดมากค่ะ งานการไม่ทำค่ะ เราเคยคุยกับพ่อแม่เค้าเรื่องให้เค้าทำงาน เราบอกว่ามีรับสมัครพนักงานดับเพลิง แต่แม่เค้าบอกว่าไม่ต้องเหนื่อยไปทำงานจ้างหรอก แม่มีสมบัติ เงินทองให้ เราได้ยินแม่เค้าพูดแบบนั่นเราท้อเลยค่ะ พ่อแม่รังแกฉันแท้ๆ
จนลูก2เดือน เราย้ายมาอยุ่บ้านเค้าค่ะ ต้องทำทุกอย่างเอง ป้อนนมลูกดึกๆวันละหลายรอบ สามีนอนค่ะ ร้องไห้อีกแล้วเรา มองหน้าลูกน้ำตาก็ไหล
จนตอนนี่ลูกเรา6เดือน สามีก็ยังไม่ทำงาน ไม่ช่วยเลี้ยงลูกค่ะ ค่ำๆจะออกไปนอกบ้านทุกวัน เราต้องนอนกับลูก2คนเกือบทุกคืนค่ะ สงสารลูก สงสารพ่อแม่เรามากค่ะ แต่เราไม่กล้าบอกพ่อแม่เราน่ะค่ะว่าเกิดเหตุการณ์แบบนี้
กลางวันเราต้องไปทำงาน ก็จะเิาลูกไปฝากแม่เราเลี้ยงให้ค่ะ สามีเราช่วยแค่อย่างเดียวคือไปรับไปส่ง บางวันก็ให้พ่อเค้าไปค่ะ เฮ้อๆๆๆๆๆเหนื่อยมากค่ะ
เครียดมากด้วยค่ะ เราต้องอดทนเพื่อลูก เราบอกตัวเองว่าถ้าลูกโต ลูกจะช่วยแม่ตัดสินใจอะไรหลายๆอย่างได้ แต่เราจะผ่านช่วงนี้ไปได้แบบทุกข์แบบนี้ไปอีกนานไหม เราต้องทำยังไง เราต้องทนเพื่อลูกถูกต้องแล้วใช่มั๊ยค่ะ เราทำดีแล้วใช่มั๊ยค่ะ เราทำหน้าที่ได้เต็มที่แล้วใช่มั๊ยค่ะ เงินเดือนแต่ละเดือนบางเดือนก็ไม่พอใช้ เสื้อผ้าของใช้ตัวเองไม่ค้องพูดถึงเลยค่ะ ไม่ได้ซื้อเลยค่ะ มีเงินก็นึกถึงลูกก่อนค่ะ เป็นแม่นี้มันเหนื่อยจริงๆเลยน่ะค่ะ ยิ่งต้องมีสามีแบบนี้อีก เฮ้อ เหนื่อยค่ะ แต่ก็ต้องสู้ ต้องอดทน เพื่ออีก3ชีวิตข้างหลัง คือลูก พ่อ แม่เราค่ะ
เราพยายามปลงค่ะ พยายามคิดถึงแต่เรื่องดี แต่บางทีก็อดไม่ได้ค่ะ ทุกวันนี้ยังต้องร้องไห้ซ้ำแบบเดิมทุกวันค่ะ แต่มีกำลังจากลูกนี้แระค่ะ ที่ทำให้สู้ๆๆๆสุดใจ
ขอคำแนะนำและกำลังใจจากเพื่อนๆด้วยน่ะค่ะ และเป็นกำลังใจให้แม่ลูกอ่อนทุกคนน่ะค่ะ
ปล.อย่าคิดว่าเค้าจะดีขึ้น เพราะถ้าคนมันจะดีมันดีไปนานแล้วค่ะ อย่าทนจนแก้ไขยากแบบเราน่ะค่ะ
ขอโทษที่เขียนซะยาว และขออภัยหากเขียนผิด หรืออ่านยากน่ะค่ะ พิมพ์จากมือถือตัวมันเล็ก
ชีวิตคู่โคตรแย่ แต่ความเป็นแม่เลยต้องทน
ก่อนหน้าจะแต่งงานกันเราคบกันมา10ปีค่ะ มีปัญหาทะเลาะบ้าง คบกันได้สัก5-6ปี ก็มารุ้ว่า อ เค้ามีเรื่องยาเสพติดมาเกี่ยวข้อง และวันนึงเค้าโดนัตยจนต้องติดคุก เพราะเสพยา ณ ตอนนั้น เราสับสนไปหมดค่ะ จะทิ้งเขาไปก็สงสาร ไม่อยากทิ้งในวันที่เขาแย่ เราเลยตัดสินใจที่ รอจนเค้าออกจากคุก หลังจากนั้นเราก็คิดตลอดว่าเค้าเลิกยุ่งเกี่ยวกับมัน
เราคบกันมาเรื่อยจนตัดสินใจแต่งงานกัน ชีวิตมีความสุขมากค่ะ หลังแต่งงาน เราค้องย้ายมาอยุ่บ้านเค้า เราเริ่มเห็นพฤติกรรมแปลกๆของเค้า คือนอนดึก บางคืนไม่นอน 2-3วันติดต่อกัน พูดจาไม่ค่อยรุ้เรื่อง อารมณ์ร้อน
หลังจากแต่งงาน 4 เดือน เราท้อง ค่ะ ตอนนั้รดีใจมากค่ะ แต่สิ่งที่ต้องทุกข์ใจคือเรื่องสามีค่ะ เค้าจะชอบออกจากบ้านช่วงดึกทุกคืน เราต้องนอนคนเดียวทุกคืนเลยค่ะ แต่เราคิดว่าต้องอดทนเพื่อลูก และอีกอย่างเพิางจะแต่งงาน ไม่อยากให้พ่อแม่ต้องอับอาย ถ้าจะกลับไปอยู่บ้าน ก็ทนกันไปค่ะ เราต้องไปฝากท้องคนเดียว มีบ้างที่เค้าไปด้วยแต่น้อยครั้ง ทั้งๆที่เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรน่ะค่ะ ไปคลีนิคเห็นสามีคนอื่นพทภรรยาตัวเองมา เรายิ่งเศร้าค่ะ ตอนนั้นเครียดมากค่ะ ร้องไห้เกือบทุกคืนค่ะ
จนวันนึงเรามารุ้ว่าเค้ายังยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ยังเสพยา แต่มันทำอะไรไม่ได้ค่ะ อึดอัดมาก บอกพ่อแม่เราก็ไม่ได้ กังวลไปหมด ถ้าใครไม่อยุ่ในสถานการณ์แบบนี้ไม่รุ้จริงๆค่ะ ความรุ้สึกมันแย่มาก ท้องด้วย
จนเราท้อง7เดือน เราคลอดก่อนกำหนดค่ะ ในวันที่เราคลอด พ่อแม่ไปเฝ้าหน้าห้องคลอด ส่วนสามีนอนอย่างเดียวเลยค่ะ นอนทั้งวันทั้งคืน จนพ่อกับแม่เห็นพฤติกรรมเค้าแบบนั่น เค้าร้องไห้เบยค่ะ พ่อกับแม่บอกเราว่าสงสารเรามากที่ต้องเจอสามีแบบนี้ ไม่เอาไหนเลย ไม่ทำงาน ไม่ห่วงลูก ห่วงเมียเลย
เราต้องปั๊มนมไปให้ลูกทุก2ชม. เรายังเดินไม่ไหวเพราะผ่าคลอด บอกให้สามีช่วยเอานมไปให้ลูก เค้ายังไม่ไปเลยค่ะ จนวันที่เราออกจากร.พ. แต่ลูกยังต้องอยุ่ที่ร.พ. เพราะเค้าตัวเล็ก น้ำหนักน้อย เราจึงต้องไปหาลูกทุกวันค่ะ ตั้งแต่ตี5 จนถึง3ทุ่มของวัน ไปเฝ้าลูก ให้นมลูก โดยที่สามีเราไม่เคยไปเลยค่ะท ที่ร.พ.เค้าจะอนุญาติให้แม่เข้าได้ตลอดจนถึง3ทุ่ม แต่พ่อจะให้เข้าเวลา บ่าย2และ1ทุ่ม สามีคนอื่นเค้าก้ไปนั่งรอเวลาเพื่อที่จะได้เยี่ยมลูก แต่สามีเราไม่ไปเลยค่ะ บอกว่าไม่ว่าง ทั้งๆที่เค้าไม่ทำงานอะไรน่ะค่ะ เราสงสารลูกมากค่ะ เวลาเห็นพ่อเด้กคนอื่นมาดูลูก แต่ก็ต้องทนค่ะ เพื่อลูก เราร้องไห้ทุกวันทุกคืนเลยค่ะ เตรียดทั้งเรื่องลูกทั้งเรื่องสามี
จนหมออนุญาติใหู้กกับบ้านได้ เราต้องไปกลับร.พ.แบบนี้อยุ่10วันค่ะ หลังจากกลับจากร.พ.เรามาอยุ่บ้านแม่เราชั่วคราวค่ะ เพราะลูกยังเล็ก และสะดวกเรื่องอาหารการกินค่ะ สามีมาบ้างเป็นบางวัน แต่วันไหนที่มาก็จะนอนอย่างเดียวค่ะ เราต้องทำทุกอย่างคนเดียว เลี้ยงลูก อาบน้ำลูก ป้อนนม อุ้มนอนทกอย่างค่ะ เหนื่อยมากค่ะ และยืงเห็นสามีสภาพนั่นอีกเครียดมากค่ะ งานการไม่ทำค่ะ เราเคยคุยกับพ่อแม่เค้าเรื่องให้เค้าทำงาน เราบอกว่ามีรับสมัครพนักงานดับเพลิง แต่แม่เค้าบอกว่าไม่ต้องเหนื่อยไปทำงานจ้างหรอก แม่มีสมบัติ เงินทองให้ เราได้ยินแม่เค้าพูดแบบนั่นเราท้อเลยค่ะ พ่อแม่รังแกฉันแท้ๆ
จนลูก2เดือน เราย้ายมาอยุ่บ้านเค้าค่ะ ต้องทำทุกอย่างเอง ป้อนนมลูกดึกๆวันละหลายรอบ สามีนอนค่ะ ร้องไห้อีกแล้วเรา มองหน้าลูกน้ำตาก็ไหล
จนตอนนี่ลูกเรา6เดือน สามีก็ยังไม่ทำงาน ไม่ช่วยเลี้ยงลูกค่ะ ค่ำๆจะออกไปนอกบ้านทุกวัน เราต้องนอนกับลูก2คนเกือบทุกคืนค่ะ สงสารลูก สงสารพ่อแม่เรามากค่ะ แต่เราไม่กล้าบอกพ่อแม่เราน่ะค่ะว่าเกิดเหตุการณ์แบบนี้
กลางวันเราต้องไปทำงาน ก็จะเิาลูกไปฝากแม่เราเลี้ยงให้ค่ะ สามีเราช่วยแค่อย่างเดียวคือไปรับไปส่ง บางวันก็ให้พ่อเค้าไปค่ะ เฮ้อๆๆๆๆๆเหนื่อยมากค่ะ
เครียดมากด้วยค่ะ เราต้องอดทนเพื่อลูก เราบอกตัวเองว่าถ้าลูกโต ลูกจะช่วยแม่ตัดสินใจอะไรหลายๆอย่างได้ แต่เราจะผ่านช่วงนี้ไปได้แบบทุกข์แบบนี้ไปอีกนานไหม เราต้องทำยังไง เราต้องทนเพื่อลูกถูกต้องแล้วใช่มั๊ยค่ะ เราทำดีแล้วใช่มั๊ยค่ะ เราทำหน้าที่ได้เต็มที่แล้วใช่มั๊ยค่ะ เงินเดือนแต่ละเดือนบางเดือนก็ไม่พอใช้ เสื้อผ้าของใช้ตัวเองไม่ค้องพูดถึงเลยค่ะ ไม่ได้ซื้อเลยค่ะ มีเงินก็นึกถึงลูกก่อนค่ะ เป็นแม่นี้มันเหนื่อยจริงๆเลยน่ะค่ะ ยิ่งต้องมีสามีแบบนี้อีก เฮ้อ เหนื่อยค่ะ แต่ก็ต้องสู้ ต้องอดทน เพื่ออีก3ชีวิตข้างหลัง คือลูก พ่อ แม่เราค่ะ
เราพยายามปลงค่ะ พยายามคิดถึงแต่เรื่องดี แต่บางทีก็อดไม่ได้ค่ะ ทุกวันนี้ยังต้องร้องไห้ซ้ำแบบเดิมทุกวันค่ะ แต่มีกำลังจากลูกนี้แระค่ะ ที่ทำให้สู้ๆๆๆสุดใจ
ขอคำแนะนำและกำลังใจจากเพื่อนๆด้วยน่ะค่ะ และเป็นกำลังใจให้แม่ลูกอ่อนทุกคนน่ะค่ะ
ปล.อย่าคิดว่าเค้าจะดีขึ้น เพราะถ้าคนมันจะดีมันดีไปนานแล้วค่ะ อย่าทนจนแก้ไขยากแบบเราน่ะค่ะ
ขอโทษที่เขียนซะยาว และขออภัยหากเขียนผิด หรืออ่านยากน่ะค่ะ พิมพ์จากมือถือตัวมันเล็ก