สิ่งหนึ่งที่ลดทอนความน่าสนใจของรายการต่างๆ ทางช่อง workpoint สำหรับเราและอีกหลายๆ คนคงหนีไม่พ้นการพยายามสร้างดราม่าเพื่อดึงดูดอารมณ์ร่วมจากผู้ชม ซึ่งหลายครั้งเรารู้สึกว่าเป็นดราม่าแบบไร้สาระ พยายามยัดเยียดอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างที่ล้นจนกลืนธีมหลักของแต่ละรายการไป จากความชื่นชอบจึงกลายเป็นความเบื่อหน่าย และส่งผลให้อายุของหลายรายการสั้นลง ทั้งที่มี concept รายการดีมากก็ตาม
จนกระทั่งเมื่อเย็นวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ระหว่างหาอะไรดูไปเรื่อยเปื่อย เราบังเอิญเปิดไปเจอรายการ super 60 เราจำได้ว่าเป็นลุงคนเดียวกับที่หลานชายเขามาโชว์ยิงหนังสติ๊กในรายการ super 10 ซึ่งเคยสร้างความประทับให้เรามากๆ มาแล้ว
ขณะที่ฟังพี่ซุปซักถามเกี่ยวกับชีวิตลุง ด้วยคำถามที่ไม่ได้ต่างจากรายการอื่นๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ต่างคือ เป็นการถามที่ต้องการแนะนำตัวลุงมากกว่าจะชี้นำหรือก่ออารมณ์ดราม่าให้แก่ลุง ส่วนลุงเองก็ไม่ได้พยายามนำเสนอชีวิตตัวเองให้ดูรันทดหรือน่าสงสารแต่อย่างใด เรื่องราวเหล่านั้นถูกถ่ายทอดมาอย่างซื่อๆ เรียบๆ ตามประสาชาวบ้าน ทั้งที่ความจริงแล้วมันลำบากมากถึงมากที่สุด เราโตมากับตาและยายที่เป็นเกษตรกรฐานะไม่ดี เรารู้เลยว่ามันลำบากขนาดไหน
แววตาที่อ่อนโยนและริมฝีปากที่ระบายรอยยิ้มตลอดเวลาของลุงสามารถอิมแพ็คคนดูได้ดีเสียยิ่งกว่าการพูดไปร้องไห้ไปประกอบเสียงดนตรีเร้าอารมณ์เศร้า ผู้ชมสามารถดูไปยิ้มไป ขณะเดียวกัน น้ำตาก็ไหลไปโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน จะพูดยังไงดีอ่ะ มันไม่ใช่ความเศร้าหรือเวทนาอ่ะ แต่เป็นความอุ่นซ่านในหัวใจ ตื้นตั้นใจ อย่างบอกไม่ถูก
ขอชื่นชมทีมงานรายการ super 60 ของพี่ซุปทุกคนนะคะที่สร้างพื้นที่แห่งความอิ่มเอมใจแก่ผู้ชมในเวลาสำหรับครอบครัว รวมถึงเปิดโอกาสให้ผู้สูงอายุได้แสดงศักยภาพของตัวเอง ซึ่งในช่วงที่ไฟชีวิตของคุณปู่ คุณย่า คุณตา คุณยาย เหล่านั้นยังลุกโชนอยู่ ปริบทแวดล้อมอาจปิดกั้นไม่ให้พวกเขาได้นำเสนอออกมา
บางความดราม่าที่น่ารักของรายการทางช่อง workpoint (รายการ super 60)
จนกระทั่งเมื่อเย็นวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ระหว่างหาอะไรดูไปเรื่อยเปื่อย เราบังเอิญเปิดไปเจอรายการ super 60 เราจำได้ว่าเป็นลุงคนเดียวกับที่หลานชายเขามาโชว์ยิงหนังสติ๊กในรายการ super 10 ซึ่งเคยสร้างความประทับให้เรามากๆ มาแล้ว
ขณะที่ฟังพี่ซุปซักถามเกี่ยวกับชีวิตลุง ด้วยคำถามที่ไม่ได้ต่างจากรายการอื่นๆ แต่สิ่งหนึ่งที่ต่างคือ เป็นการถามที่ต้องการแนะนำตัวลุงมากกว่าจะชี้นำหรือก่ออารมณ์ดราม่าให้แก่ลุง ส่วนลุงเองก็ไม่ได้พยายามนำเสนอชีวิตตัวเองให้ดูรันทดหรือน่าสงสารแต่อย่างใด เรื่องราวเหล่านั้นถูกถ่ายทอดมาอย่างซื่อๆ เรียบๆ ตามประสาชาวบ้าน ทั้งที่ความจริงแล้วมันลำบากมากถึงมากที่สุด เราโตมากับตาและยายที่เป็นเกษตรกรฐานะไม่ดี เรารู้เลยว่ามันลำบากขนาดไหน
แววตาที่อ่อนโยนและริมฝีปากที่ระบายรอยยิ้มตลอดเวลาของลุงสามารถอิมแพ็คคนดูได้ดีเสียยิ่งกว่าการพูดไปร้องไห้ไปประกอบเสียงดนตรีเร้าอารมณ์เศร้า ผู้ชมสามารถดูไปยิ้มไป ขณะเดียวกัน น้ำตาก็ไหลไปโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน จะพูดยังไงดีอ่ะ มันไม่ใช่ความเศร้าหรือเวทนาอ่ะ แต่เป็นความอุ่นซ่านในหัวใจ ตื้นตั้นใจ อย่างบอกไม่ถูก
ขอชื่นชมทีมงานรายการ super 60 ของพี่ซุปทุกคนนะคะที่สร้างพื้นที่แห่งความอิ่มเอมใจแก่ผู้ชมในเวลาสำหรับครอบครัว รวมถึงเปิดโอกาสให้ผู้สูงอายุได้แสดงศักยภาพของตัวเอง ซึ่งในช่วงที่ไฟชีวิตของคุณปู่ คุณย่า คุณตา คุณยาย เหล่านั้นยังลุกโชนอยู่ ปริบทแวดล้อมอาจปิดกั้นไม่ให้พวกเขาได้นำเสนอออกมา