ความห่างไกลของคนชนบท ที่มีถิ่นอาศัยและหากิน ตามหมู่บ้าน ชาวทะเลส่วนใหญ่
มีความเป็นอยู่ค่อนข้าง ยากจน ห่างไกลจากตัวเมือง จึงต้องพึ่งตัวเองในการดำรงค์ขีพ หาเลี้ยงปากท้อง
งานหลักคือออกเรือหาปูปลา รองลงมาก็ทำสวนทำไร่ เท่าที่มีที่ทางให้ทำกิน
บ้านทุกหลังคาเรือน จึงต้องปลูกผักปลูกกล้วย เอาไว้กิน
เลี้ยงเป็ดไว้กินและขายไข่ เลี้ยงไก่ไว้กำจัดเศษอาหารเศษปลาเล็กน้อยที่เหลือ
ยามว่างจากการออกเรือ ก็ถือพลั่ว จอบเสียม เตรียมแผ้วถาง
ปลูกพืชผัก สลับกันไป ตามความชอบใจ ของครอบครัว
หน้าที่รดน้ำผัก ต้องปลูกฝังกันตั้งแต่เด็ก ตะโกน้อยจึงรับอาสาหน้าที่นี้ ในช่วงเช้าและเย็น
ฝึกฝนให้รู้จักความประหยัด อดทน กินและใช้ในสิ่งที่มีหรือหามาได้
หากวันใด ออกหาปลาปูไม่ได้ เราก็มีน้ำชุบ ผักลวก ไข่เป็ดต้มไว้กิน  
แถมยังหิ้วปิ่นโต ออกไปกินกลางทะเลได้ง่ายๆ ชีวิตที่ต้องห่าง ความศิวิไลซ์
เป็นเหมือนกำลังใจให้ดิ้น