ไม่คิดเลยว่าจะได้มาตั้งกระทู้แบบนี้5555
หนูเคยเป็นคนที่กลัว ไม่ใช่เคยสิ เป็นอยู่เลยละ แต่สิ่งที่หนูกลัวตามมาก็คงเป็นแม่ ( กลัวขั้นสุด )หนูกลัวเกรดจะออกมาไม่ดี หนูกลัวโดนแม่บ่น หนูไม่ใช่คนเก่งและไม่ถึงกับขยัน ไม่อ่านหนังสือก่อนสอบ แต่ก็ไม่เคยติดศูนย์ติดร.
ติดมส. ทั้งที่รู้ว่ากลัวเรื่องเกรดแค่ไหนหนูก็ยังไม่เปลี่ยน และอีก 2วัน ก็ประกาศผลสอบเกรดออกแล้ว บางทีก็เสียวไส้ ตื่นเต้น พอใกล้เวลาก็รน ยิ่งเทอมนี้หนูก็ค่อยข้างปล่อยเพราะใช้แค่เกรด5 เทอมและมีที่เรียนแล้ว แต่ก็ยังกลัว..
บางทีก็ขำตัวเอง เวลาแม่ถามว่า จะสอบแล้วทำไมไม่อ่านหนังสือ หนูก็ตอบไปทุกครั้งว่า ก็เรียนๆมาทั้งนั้น เป็นคำตอบสำหรับคนขี้เกียจอย่างหนู แต่จริงๆมันก็ออกที่เรียนๆมาทั้งนั้น ( แล้วปีนี้เป็นหนังสือยืนเรียนบางวิชาครูเขาไม่มีชีทไว้ให้อ่านแต่ถามว่าหนูอ่านไหมไม่ ) เคยมีครั้งนึงหนูได้เกรดค่อยข้างดี แม่ก็บอกว่า ไม่อ่านหนังสือแล้วทำได้ไงเนี่ย หนูก็ภูมิใจในครั้งนั้นนะคะ แต่คงเป็นแค่ครั้งเดียว เพราะหลังจากนั้นขึ้น ม.3 เทอม 1 หนูทำเกรดอังฤษดีขึ้นมาก เพราะไม่เคยได้เท่านี้มาก่อน ม.1-ม.2ได้2 บ้าง 2.5 บ้าง แต่พอ ม.3 ก็ขยับมา 4 ตอนเห็นเกรดครั้งแรกหนูแทบร้องไห้ อังกฤษได้ 4 แต่พอแม่เห็นปุปคำแรกออกว่าจากไป. " ครูปล่อยเกรดหรอ" หนูจุกเลย ก็ได้แต่ตอบไปว่า ก็แล้วแต่แม่จะคิดละกัน เข้าห้องปล่อยโฮขั้นสุด หนูเลยคิดว่า ถึงเกรดมันจะได้แค่ไหนแม่ก็ไม่ภูมิใจหรอก ถึงทำได้ดี แม่ก็คิดว่าครูปล่อยเกรด แต่มันก็อาจจะน่าคิดก็ได้มั้ง จากที่ได้ 2 , 2.5 อยู่ๆก็ได้ 4 เฉย 555555 ..
หนูเลยคิดใหม่ เอาแค่ในเราภูมิใจพอ 😀 หนูไม่รู้ว่าคิดแบบนี้เป็นเรื่องที่ดีหรือป่าว แต่ก็นะไม่ค่อยมีใครภูมิใจกับหนูเท่าไร เฉพาะนั้นหนูเลยกลัวเรื่องเกรดมากๆ หนูอยากเห็นความพยายามที่หนูทำมาถึงแม้มันจะไม่ได้ดีเวอร์วังอะไร ถึงแม้ตัดความกลัวแม่ไปแต่ยังไงๆก็ต้องเจอ ความกลัวมันก็ไม่หาย หนูจะขึ้น ม.ปลายแล้วช่วงตอนนี้หนูเลยกลัวมากๆ และหนูยังคิดอีกว่า สอบเลือกแผนการเรียนก็คงไม่ได้อ่านหนังสืออีก😒 หนูยัง งงๆกับตัวเองทั้งๆที่ไม่ได้อ่านก็ไม่เคยที่จะได้สอบแก้ ( เฉพาะ กลางภาคปลายภาคนะคะ นอกนั้นก็มีตกบ้างในสอบท้ายบท แต่ส่วนมากคณิตหนูไม่รู้จะต้องอ่านยังไงจริงๆ)
หนูกลัวการสอบตกมากนะ แต่วิชาไหนที่ตกบ่อยๆก็ยังไงก็รู้ว่าตก ก็เตรียมแก้ตั้งแต่ยังไม่สอบ ถ้าครั้งไหนผ่านหนูขนลุกเลย สมมุติมีสอบคณิต 10 ครั้ง ผ่านแค่ 2 ครั้ง .. จริงๆ ถ้าให้หนูนับคณิตตั้งแต่ ม.1- ม.3 เท่าที่จำได้ ประมาณ 2-3 ครั้ง (หนูไม่นับปลายภาคกลางภาคเพราะไม่รู้ว่าผ่านเกฑณ์หรือป่าวง่ะ) เรื่องที่ผ่านหนูจำขึ้นใจเลย มันน่าจะง่ายแต่หนูก็ผ่านแบบเส้นตายพอดี
ความน่าจะเป็นกับสถิติ แต่ที่ไม่ติด 0 ก็คงหนูส่งงานส่งชีทครบแหละ 55555 เกรดคณิตไม่เคยดีเลย 55555 แล้วเทอมนี้จะเป็นยังไงน่าาา เฮ้ออ
เอาเป็นว่า กระทู้นี้หนูแค่มาบ่นก่อนเจอเกรดในเทอมนี้ และก็เป็นคล้ายบันๆทึกเรื่องเกรดตอน ม.ต้น ม.ปลายคงเล่นๆแบบนี้ไม่ได้แล้ว
แต่ที่หนูทำอยู่นี่ก็อยากให้แม่รู้ว่า หนูยังพยายามไม่ให้เกรดตกไปมากกว่านี้ ยิ่งต้องเจอเรื่องยากขึ้น หนูก็จะ !!! พยายามปั่นงานส่งให้ครบนะแม่ ลูกแม่คนเนี่ยแหละะ จะยังเป็นคนเดิมเพิ่มคือ ขยันนนนนนนนนน กว่านี้ หนูจะสู้ ถึงเกรดไม่ดี ไม่ได้มาตรฐานแม่ แต่ก็จะไม่ให้ต่ำกว่า 3.00 เด้อ หนูเอากระทู้นี้ไว้เป็นพยานนะคะ
โรคกลัวเกรด
หนูเคยเป็นคนที่กลัว ไม่ใช่เคยสิ เป็นอยู่เลยละ แต่สิ่งที่หนูกลัวตามมาก็คงเป็นแม่ ( กลัวขั้นสุด )หนูกลัวเกรดจะออกมาไม่ดี หนูกลัวโดนแม่บ่น หนูไม่ใช่คนเก่งและไม่ถึงกับขยัน ไม่อ่านหนังสือก่อนสอบ แต่ก็ไม่เคยติดศูนย์ติดร.
ติดมส. ทั้งที่รู้ว่ากลัวเรื่องเกรดแค่ไหนหนูก็ยังไม่เปลี่ยน และอีก 2วัน ก็ประกาศผลสอบเกรดออกแล้ว บางทีก็เสียวไส้ ตื่นเต้น พอใกล้เวลาก็รน ยิ่งเทอมนี้หนูก็ค่อยข้างปล่อยเพราะใช้แค่เกรด5 เทอมและมีที่เรียนแล้ว แต่ก็ยังกลัว..
บางทีก็ขำตัวเอง เวลาแม่ถามว่า จะสอบแล้วทำไมไม่อ่านหนังสือ หนูก็ตอบไปทุกครั้งว่า ก็เรียนๆมาทั้งนั้น เป็นคำตอบสำหรับคนขี้เกียจอย่างหนู แต่จริงๆมันก็ออกที่เรียนๆมาทั้งนั้น ( แล้วปีนี้เป็นหนังสือยืนเรียนบางวิชาครูเขาไม่มีชีทไว้ให้อ่านแต่ถามว่าหนูอ่านไหมไม่ ) เคยมีครั้งนึงหนูได้เกรดค่อยข้างดี แม่ก็บอกว่า ไม่อ่านหนังสือแล้วทำได้ไงเนี่ย หนูก็ภูมิใจในครั้งนั้นนะคะ แต่คงเป็นแค่ครั้งเดียว เพราะหลังจากนั้นขึ้น ม.3 เทอม 1 หนูทำเกรดอังฤษดีขึ้นมาก เพราะไม่เคยได้เท่านี้มาก่อน ม.1-ม.2ได้2 บ้าง 2.5 บ้าง แต่พอ ม.3 ก็ขยับมา 4 ตอนเห็นเกรดครั้งแรกหนูแทบร้องไห้ อังกฤษได้ 4 แต่พอแม่เห็นปุปคำแรกออกว่าจากไป. " ครูปล่อยเกรดหรอ" หนูจุกเลย ก็ได้แต่ตอบไปว่า ก็แล้วแต่แม่จะคิดละกัน เข้าห้องปล่อยโฮขั้นสุด หนูเลยคิดว่า ถึงเกรดมันจะได้แค่ไหนแม่ก็ไม่ภูมิใจหรอก ถึงทำได้ดี แม่ก็คิดว่าครูปล่อยเกรด แต่มันก็อาจจะน่าคิดก็ได้มั้ง จากที่ได้ 2 , 2.5 อยู่ๆก็ได้ 4 เฉย 555555 ..
หนูเลยคิดใหม่ เอาแค่ในเราภูมิใจพอ 😀 หนูไม่รู้ว่าคิดแบบนี้เป็นเรื่องที่ดีหรือป่าว แต่ก็นะไม่ค่อยมีใครภูมิใจกับหนูเท่าไร เฉพาะนั้นหนูเลยกลัวเรื่องเกรดมากๆ หนูอยากเห็นความพยายามที่หนูทำมาถึงแม้มันจะไม่ได้ดีเวอร์วังอะไร ถึงแม้ตัดความกลัวแม่ไปแต่ยังไงๆก็ต้องเจอ ความกลัวมันก็ไม่หาย หนูจะขึ้น ม.ปลายแล้วช่วงตอนนี้หนูเลยกลัวมากๆ และหนูยังคิดอีกว่า สอบเลือกแผนการเรียนก็คงไม่ได้อ่านหนังสืออีก😒 หนูยัง งงๆกับตัวเองทั้งๆที่ไม่ได้อ่านก็ไม่เคยที่จะได้สอบแก้ ( เฉพาะ กลางภาคปลายภาคนะคะ นอกนั้นก็มีตกบ้างในสอบท้ายบท แต่ส่วนมากคณิตหนูไม่รู้จะต้องอ่านยังไงจริงๆ)
หนูกลัวการสอบตกมากนะ แต่วิชาไหนที่ตกบ่อยๆก็ยังไงก็รู้ว่าตก ก็เตรียมแก้ตั้งแต่ยังไม่สอบ ถ้าครั้งไหนผ่านหนูขนลุกเลย สมมุติมีสอบคณิต 10 ครั้ง ผ่านแค่ 2 ครั้ง .. จริงๆ ถ้าให้หนูนับคณิตตั้งแต่ ม.1- ม.3 เท่าที่จำได้ ประมาณ 2-3 ครั้ง (หนูไม่นับปลายภาคกลางภาคเพราะไม่รู้ว่าผ่านเกฑณ์หรือป่าวง่ะ) เรื่องที่ผ่านหนูจำขึ้นใจเลย มันน่าจะง่ายแต่หนูก็ผ่านแบบเส้นตายพอดี
ความน่าจะเป็นกับสถิติ แต่ที่ไม่ติด 0 ก็คงหนูส่งงานส่งชีทครบแหละ 55555 เกรดคณิตไม่เคยดีเลย 55555 แล้วเทอมนี้จะเป็นยังไงน่าาา เฮ้ออ
เอาเป็นว่า กระทู้นี้หนูแค่มาบ่นก่อนเจอเกรดในเทอมนี้ และก็เป็นคล้ายบันๆทึกเรื่องเกรดตอน ม.ต้น ม.ปลายคงเล่นๆแบบนี้ไม่ได้แล้ว
แต่ที่หนูทำอยู่นี่ก็อยากให้แม่รู้ว่า หนูยังพยายามไม่ให้เกรดตกไปมากกว่านี้ ยิ่งต้องเจอเรื่องยากขึ้น หนูก็จะ !!! พยายามปั่นงานส่งให้ครบนะแม่ ลูกแม่คนเนี่ยแหละะ จะยังเป็นคนเดิมเพิ่มคือ ขยันนนนนนนนนน กว่านี้ หนูจะสู้ ถึงเกรดไม่ดี ไม่ได้มาตรฐานแม่ แต่ก็จะไม่ให้ต่ำกว่า 3.00 เด้อ หนูเอากระทู้นี้ไว้เป็นพยานนะคะ