สวัสดีค่ะ เรามีปัญหา 'ความรัก' ค้างคาในใจมานานมากแล้ว วันนี้เลยตัดสินใจเขียนลง อยากรู้ว่ามีใครเคยเป็นบ้าง ถ้ามีเรามาแชร์เรื่องราวสู่กันนะคะ
ปัจจุบันเราอายุ 19 ปี เราคบกับแฟนตั้งแต่ม.3 (แฟนเราอายุน้อยกว่าเรา1ปี) ย้อนความก่อนนะ..ความรักครั้งนี้เกิดจากการแอบรักฝ่ายเดียวของเราเอง แฟนเราตอนนั้นเขาเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียน ฮอตมาก น่าตาดีมาก เป็นที่รู้จักของทุกคนในโรงเรียน ซึ่งต่างกับเราโดยสิ้นเชิง เราขี้เหร่พอสมควรนะ ไม่เหมาะกับน้องเขาเลยแหละ เราก็มีความเจียมตัวอยู่บ้าง ว่าทำยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้ อีกอย่างน้องเขามีแฟนอยู่แล้ว แล้ววันหนึ่งช่วงก่อนจะจบม.3เราให้น้องเขียนเฟรนด์ชิพให้ นางก็เขียนให้นะ ตอนนั้นนางรู้แล้วแหละว่าเราชอบนาง แต่เราก็ไม่ได้มีความหวังอะไรหรอกเพราะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ อยู่มาวันหนึ่งนางให้เพื่อนมาขอเบอร์เรา เราก็ตื่นเต้น!! แล้วก็ให้ไปโดยง่าย555 และแล้วก็ได้มีโอกาสคุยกัน ช่วงนั้นนางน่าจะเลิกกับแฟนแล้วแหละ คุยกันไม่ถึงอามิตย์นางก็บอกว่า 'พี่คบกับผมนะ' คือตอนนั้นมันก็คงจะเป็นความรักแบบเด็กๆแหละ เราก็ตกลง(เพราะชอบเขามานานแล้วไง555) ตกลงทั้งๆที่รู้ว่าคนรอบข้างคงจะไม่ชอบ ตกลงทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองจะต้องเผชิญหน้ากับสายตามองแรงจากทุกคนในโรงเรียน คบกันแรกๆเพื่อนนางบอกให้เลิกกับเรา เพราะเราไม่เหมาะสม คือตอนนั้นเราแย่มาก แย่จนกลายเป็นว่าต้องทำใจให้ชินเพราะไม่มีใครชอบเราเลย แฟยเรานางก็บอกว่าไม่ต้องไปสนใจ นางดูแลดีมาก เอาใจใส่มาก เหมือนเขาปนะกาศให้ทุกคนรู้ว่านี่แฟนผมนะ แต่เราตอนนั้นคือเฉยๆ ไม่ได้ต้องการอะไรจากเขา เพราะแค่การที่คนที่เราแอบชอบมาคบกับเรามันก็วิเศษณ์มากพอแล้ว เราคบกันมาเรื่อยจนเวลาผ่านไป1ปี(ไม่เคยทะเลาะกันเลย) พอเข้าปีที่2 ช่วงนั้นเราอยู่ม.4 นางก็อยู่ม.3(เราเรียนต่อที่เดิม) เราเริ่มสังเกตว่านางมีคนเข้ามาจีบเยอะ มีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาคุยเยอะมาก แล้วนางก็คุย ก็อย่างที่พูดตอนแรกว่านางเป็นที่รู้จักของทุกคน คงไม่แปลกที่จะคุยเยอะ แต่เราตอนนั้นคือไม่โอเค แล้วก็ทะเลาะกันบ่อยมาก นางก็บอกแค่ว่าคุยเฉยๆไม่ได้คิดอะไร คุยเยอะแบบนี้แล้วรับได้ไหม? เราก็บอกว่าจะพยาบามรับให้ได้ บอกตัวเองตลอดแต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ หลาบอย่างที่เคยทำให้เรานางก็ทำน้อยลง จนเราขึ้นม.5 พฤติกรรมนางก็ไม่เคยเปลี่ยน คุยกับผู้หญิงคนอื่นเรื่อยๆเหมือนเดิม เราพยายามทำใจยอมรับให้ได้เพราะมันคงเป็นนิสัยของนางไปแล้ว จนวันนึงเราจับได้ว่านางแอบคุยกันกับเพื่อนสนิทเรา นางก็บอกเหมือนเดิมที่เคยบอกทุกครั้งว่าคุยเฉยๆไม่มีอะไร แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่เรารับไม่ได้ที่สุด มันคือคนที่เรารักทั้งสองคน แต่สองคนนี้ทำไมทำแบบนี้ลับหลังเรา ความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อนก็พัง นางก็บอกว่าจะไม่ทำอีก ยังรักเรา ไม่ได้คิดอะไรกับคนอื่น หลายต่อหลายครั้งที่เลิกกันเพราะเรื่องแบบนี้ แต่ก็กลับมาทุกครั้ง เราก็ทรมานนะ เสียใจมาก แต่เราก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าเราน่าตาไม่ดี ไม่มีอะไรจะไปสู้กับผู้หญิงแต่ละคนที่เข้ามาในชีวิตนาง ไม่มีอะไรสู้จริงๆ มีแค่ใจที่นักนางมาก เราเลยใช้ทั้งใจของเราทุ่มเททุกอย่างให้นาง ทำงานให้ ช่วยงานตลอด ทำทุกอย่างให้นางเท่าที่เราจะทำได้ จนเราขึ้นม.6 ช่วงม.6นี่เลิกกันทะเลาะกันบ่อยมาก เรื่องเดิมๆนี่แหละ ทุกครั้งที่จับได้นางก็บอกว่าไม่ได้คิดจริงจัง คุยก็คุยเฉยๆ นักเราแค่คนเดียว เราเสียใจนะ เสียใจมาก อยากตัดใจจากนางไปเลย บางคนถ้าเจ็บและโดนทำร้ายขนาดนั้นคงตัดสินใจเดินออกไปนานแล้ว แต่ทุกครั้งที่อยากจบความสัมพันธ์ภาพความรู้สคกดีๆที่เกิดขึ้นระหว่างนางกับเรามันชัดมาก นางดูแลเราดีมาก คือเข้าใจไหมว่านดีกับเราทุกอย่าง เป็นทุกอย่างให้เรา แต่ข้อเสียมีอย่างเดียวคือเรื่องผู้หญิง เราก็ไม่รู้หัวใจตัวเองตอนนั้นนะว่าทำไมถึงได้รักคนแบบนั้น รักโดยที่พร้อมจะมองข้ามข้อเสียของเขาไปเลย เราประคับประคองความรักของเรามาจนจบม.6 ทุกการกระทำของเรากับนางมันพัฒนามากจากม.3 เราทำทุกอย่างด้วยกัน ไปทุกที่ที่อยากไปด้วยกัน เหมือนยิ่งนานขึ้นเรายิ่งรักกันมากขึ้น (ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองฝ่ายเดียวไหม) รู้สึกได้ว่านางก็ติดเราพอสมควร ยิ่งจะจบม.6ก่อนปิดเทอมยิ่งตัวติดกันมาก เหมือนใช้ทุกวินาทีให้ได้อยู่ด้วยกัน เพราะเราต้องไปเรียนมหาลัยที่ไกลจากบ้าน ทั้งคู่รู้ว่าต้องห่างกัน นางก็บอกให้เราไปทำหน้าที่ของเรา นางก็จะทำหน้าที่ของนาง และช่วงนั้นแหละเป็นช่วงที่เรารู้สึกได้เลยว่านางรักเรามาก นางหยุดคุยกับผู้หญิงทุกคน นางทำทุกอย่างให้เรา นางเลิกเจ้าชู้ ทำอะไรไปไหนก็บอกเราตลอด จนเราได้มาเรียนมหาลัย ซึ่งไกลบ้านมาก นานๆจะได้กลับบ้าน ทุกครั้งที่กลับก็จะไปหานาง ช่วงที่เรามาอยู่มหาลัยแรกๆมันเหมือนทุกอย่างจะดีมาก ความรักสดใส เหมือนได้คิดถึงกันมากขึ้น ได้เข้าใจกันมากขึ้น ได้ทำหน้าที่ของตัวเองมากขึ้น ตลอดเวลาที่ห่างกันก็แชทคุยกันทุกวัน นางก็เหใอนจะนักและทุ่มเททุกอย่างให้เรานะ เหมือนนางรักเรามากขึ้นกว่าเดิม จนตอนนี้ กลับเป็นเราที่เริ่มรู้สึกว่าเราไม่เหมือนเดิม คงจะเป็นเพราะระยะทางที่ห่างกัน หรือไม่ก็คงเป็นเพราะอะไรไม่รู้ เราเริ่มรู้สึกเบื่อ รู้สึกเฉยๆ ไม่ตื่นเต้นที่ได้คุยกัน ไม่ตื่นเต้นที่ได้เจอหน้ากัน ไม่อยากคุยกับนาง รู้สึกว่าชีวิตในมหาลัยมันกว้างขึ้น มันทำอะไรได้มากขึ้น เราเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับนางแล้วอะ จะว่าเรามีคนเข้ามาใหม่ก็ไม่ถึงขนาดนั้นนะ แค่ปลื้มๆอะ ไม่ได้อะไร แต่ความรู้สึกที่มีต่อนางมันไม่เหมือนเดิมอะ มันจะผิดไหม ถ้าเราจะบอกเลิกนาง เราควรรู้สึกผิดกับนางไหม ตอนนี้นางเหมือนรักและคิดถึงเรามาก แต่เราไม่รู้สึกแบบนั้นแล้ว เราจะบอกเลิกดีไหม หนทอควรเสียดายวันเวลาที่ผ่านมาด้วยกันไหม มันเป็นความผูกพัน หรือมันเป็นความเคยชิน
ความผูกพันมันแตกต่างกันไหมกับความเคยชิน?
ปัจจุบันเราอายุ 19 ปี เราคบกับแฟนตั้งแต่ม.3 (แฟนเราอายุน้อยกว่าเรา1ปี) ย้อนความก่อนนะ..ความรักครั้งนี้เกิดจากการแอบรักฝ่ายเดียวของเราเอง แฟนเราตอนนั้นเขาเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียน ฮอตมาก น่าตาดีมาก เป็นที่รู้จักของทุกคนในโรงเรียน ซึ่งต่างกับเราโดยสิ้นเชิง เราขี้เหร่พอสมควรนะ ไม่เหมาะกับน้องเขาเลยแหละ เราก็มีความเจียมตัวอยู่บ้าง ว่าทำยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้ อีกอย่างน้องเขามีแฟนอยู่แล้ว แล้ววันหนึ่งช่วงก่อนจะจบม.3เราให้น้องเขียนเฟรนด์ชิพให้ นางก็เขียนให้นะ ตอนนั้นนางรู้แล้วแหละว่าเราชอบนาง แต่เราก็ไม่ได้มีความหวังอะไรหรอกเพราะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ อยู่มาวันหนึ่งนางให้เพื่อนมาขอเบอร์เรา เราก็ตื่นเต้น!! แล้วก็ให้ไปโดยง่าย555 และแล้วก็ได้มีโอกาสคุยกัน ช่วงนั้นนางน่าจะเลิกกับแฟนแล้วแหละ คุยกันไม่ถึงอามิตย์นางก็บอกว่า 'พี่คบกับผมนะ' คือตอนนั้นมันก็คงจะเป็นความรักแบบเด็กๆแหละ เราก็ตกลง(เพราะชอบเขามานานแล้วไง555) ตกลงทั้งๆที่รู้ว่าคนรอบข้างคงจะไม่ชอบ ตกลงทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองจะต้องเผชิญหน้ากับสายตามองแรงจากทุกคนในโรงเรียน คบกันแรกๆเพื่อนนางบอกให้เลิกกับเรา เพราะเราไม่เหมาะสม คือตอนนั้นเราแย่มาก แย่จนกลายเป็นว่าต้องทำใจให้ชินเพราะไม่มีใครชอบเราเลย แฟยเรานางก็บอกว่าไม่ต้องไปสนใจ นางดูแลดีมาก เอาใจใส่มาก เหมือนเขาปนะกาศให้ทุกคนรู้ว่านี่แฟนผมนะ แต่เราตอนนั้นคือเฉยๆ ไม่ได้ต้องการอะไรจากเขา เพราะแค่การที่คนที่เราแอบชอบมาคบกับเรามันก็วิเศษณ์มากพอแล้ว เราคบกันมาเรื่อยจนเวลาผ่านไป1ปี(ไม่เคยทะเลาะกันเลย) พอเข้าปีที่2 ช่วงนั้นเราอยู่ม.4 นางก็อยู่ม.3(เราเรียนต่อที่เดิม) เราเริ่มสังเกตว่านางมีคนเข้ามาจีบเยอะ มีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาคุยเยอะมาก แล้วนางก็คุย ก็อย่างที่พูดตอนแรกว่านางเป็นที่รู้จักของทุกคน คงไม่แปลกที่จะคุยเยอะ แต่เราตอนนั้นคือไม่โอเค แล้วก็ทะเลาะกันบ่อยมาก นางก็บอกแค่ว่าคุยเฉยๆไม่ได้คิดอะไร คุยเยอะแบบนี้แล้วรับได้ไหม? เราก็บอกว่าจะพยาบามรับให้ได้ บอกตัวเองตลอดแต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ หลาบอย่างที่เคยทำให้เรานางก็ทำน้อยลง จนเราขึ้นม.5 พฤติกรรมนางก็ไม่เคยเปลี่ยน คุยกับผู้หญิงคนอื่นเรื่อยๆเหมือนเดิม เราพยายามทำใจยอมรับให้ได้เพราะมันคงเป็นนิสัยของนางไปแล้ว จนวันนึงเราจับได้ว่านางแอบคุยกันกับเพื่อนสนิทเรา นางก็บอกเหมือนเดิมที่เคยบอกทุกครั้งว่าคุยเฉยๆไม่มีอะไร แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่เรารับไม่ได้ที่สุด มันคือคนที่เรารักทั้งสองคน แต่สองคนนี้ทำไมทำแบบนี้ลับหลังเรา ความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อนก็พัง นางก็บอกว่าจะไม่ทำอีก ยังรักเรา ไม่ได้คิดอะไรกับคนอื่น หลายต่อหลายครั้งที่เลิกกันเพราะเรื่องแบบนี้ แต่ก็กลับมาทุกครั้ง เราก็ทรมานนะ เสียใจมาก แต่เราก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าเราน่าตาไม่ดี ไม่มีอะไรจะไปสู้กับผู้หญิงแต่ละคนที่เข้ามาในชีวิตนาง ไม่มีอะไรสู้จริงๆ มีแค่ใจที่นักนางมาก เราเลยใช้ทั้งใจของเราทุ่มเททุกอย่างให้นาง ทำงานให้ ช่วยงานตลอด ทำทุกอย่างให้นางเท่าที่เราจะทำได้ จนเราขึ้นม.6 ช่วงม.6นี่เลิกกันทะเลาะกันบ่อยมาก เรื่องเดิมๆนี่แหละ ทุกครั้งที่จับได้นางก็บอกว่าไม่ได้คิดจริงจัง คุยก็คุยเฉยๆ นักเราแค่คนเดียว เราเสียใจนะ เสียใจมาก อยากตัดใจจากนางไปเลย บางคนถ้าเจ็บและโดนทำร้ายขนาดนั้นคงตัดสินใจเดินออกไปนานแล้ว แต่ทุกครั้งที่อยากจบความสัมพันธ์ภาพความรู้สคกดีๆที่เกิดขึ้นระหว่างนางกับเรามันชัดมาก นางดูแลเราดีมาก คือเข้าใจไหมว่านดีกับเราทุกอย่าง เป็นทุกอย่างให้เรา แต่ข้อเสียมีอย่างเดียวคือเรื่องผู้หญิง เราก็ไม่รู้หัวใจตัวเองตอนนั้นนะว่าทำไมถึงได้รักคนแบบนั้น รักโดยที่พร้อมจะมองข้ามข้อเสียของเขาไปเลย เราประคับประคองความรักของเรามาจนจบม.6 ทุกการกระทำของเรากับนางมันพัฒนามากจากม.3 เราทำทุกอย่างด้วยกัน ไปทุกที่ที่อยากไปด้วยกัน เหมือนยิ่งนานขึ้นเรายิ่งรักกันมากขึ้น (ไม่รู้ว่าเราคิดไปเองฝ่ายเดียวไหม) รู้สึกได้ว่านางก็ติดเราพอสมควร ยิ่งจะจบม.6ก่อนปิดเทอมยิ่งตัวติดกันมาก เหมือนใช้ทุกวินาทีให้ได้อยู่ด้วยกัน เพราะเราต้องไปเรียนมหาลัยที่ไกลจากบ้าน ทั้งคู่รู้ว่าต้องห่างกัน นางก็บอกให้เราไปทำหน้าที่ของเรา นางก็จะทำหน้าที่ของนาง และช่วงนั้นแหละเป็นช่วงที่เรารู้สึกได้เลยว่านางรักเรามาก นางหยุดคุยกับผู้หญิงทุกคน นางทำทุกอย่างให้เรา นางเลิกเจ้าชู้ ทำอะไรไปไหนก็บอกเราตลอด จนเราได้มาเรียนมหาลัย ซึ่งไกลบ้านมาก นานๆจะได้กลับบ้าน ทุกครั้งที่กลับก็จะไปหานาง ช่วงที่เรามาอยู่มหาลัยแรกๆมันเหมือนทุกอย่างจะดีมาก ความรักสดใส เหมือนได้คิดถึงกันมากขึ้น ได้เข้าใจกันมากขึ้น ได้ทำหน้าที่ของตัวเองมากขึ้น ตลอดเวลาที่ห่างกันก็แชทคุยกันทุกวัน นางก็เหใอนจะนักและทุ่มเททุกอย่างให้เรานะ เหมือนนางรักเรามากขึ้นกว่าเดิม จนตอนนี้ กลับเป็นเราที่เริ่มรู้สึกว่าเราไม่เหมือนเดิม คงจะเป็นเพราะระยะทางที่ห่างกัน หรือไม่ก็คงเป็นเพราะอะไรไม่รู้ เราเริ่มรู้สึกเบื่อ รู้สึกเฉยๆ ไม่ตื่นเต้นที่ได้คุยกัน ไม่ตื่นเต้นที่ได้เจอหน้ากัน ไม่อยากคุยกับนาง รู้สึกว่าชีวิตในมหาลัยมันกว้างขึ้น มันทำอะไรได้มากขึ้น เราเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับนางแล้วอะ จะว่าเรามีคนเข้ามาใหม่ก็ไม่ถึงขนาดนั้นนะ แค่ปลื้มๆอะ ไม่ได้อะไร แต่ความรู้สึกที่มีต่อนางมันไม่เหมือนเดิมอะ มันจะผิดไหม ถ้าเราจะบอกเลิกนาง เราควรรู้สึกผิดกับนางไหม ตอนนี้นางเหมือนรักและคิดถึงเรามาก แต่เราไม่รู้สึกแบบนั้นแล้ว เราจะบอกเลิกดีไหม หนทอควรเสียดายวันเวลาที่ผ่านมาด้วยกันไหม มันเป็นความผูกพัน หรือมันเป็นความเคยชิน