เราคิดว่าเราเป็นโรคจิต อาจจะเป็นเพราะเห็นคนอื่นเป็นเลยเก็บมาเป็นด้วย
เราอายุ 21 แล้ว เคยคิดว่า ตัวเองเป็นคนเข้มแข็งมากๆ จิตใจเราเนี่ยแข็งแกร่งสุดแล้ว
ครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นมากมาย แต่ก็ไม่ได้ห่างเหินกัน ปกติเหมือนครอบครัวชาวบ้านทั่วไป
เพิ่งมามีอาการช่วงที่ต้องอยู่คนเดียว ตอนเข้ามาเรียนปี1 เราอยู่กับพี่สาวตลอด
จนมีเหตุผลต้องย้ายหอ แม่เลยให้มาอยู่บ้านญาติที่เป็นป้า และพี่สาวเราต้องไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด
เราเริ่มมีอาการเหมือนคนที่เป็นประสาท เพราะเราอยู่บ้านป้า แต่ไม่ได้สนิทกันกับครอบครัวนี้สักเท่าไหร่
วันๆนึงแทบจะไม่คุยกัน บ้านป้าที่เราอยู่ค่อนข้างเจ้าระเบียบ
ลูกสาวคนโตของป้า แทบไม่คุยกับเราเลย ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกัน
ลูกสาวคนรองของป้า นานๆจะกลับมาที แต่ก็ไม่ได้สนิทแต่ก็จะนิ้มให้กันบ้าง
ตามมารยาท ส่วนลูกชายคนเล็กนานๆจะเจอกันที เพราะน้อง
ติดเตรียมทหาร เสาร์อาทิตย์จะกลับ แต่เสาร์อาทิตย์ เราจะกลับบ้านเลยไม่ค่อยเจกัน
แต่หากต้องเจอ มันยิ่งกว่าคนไม่รู้จักกันซะอีก เราจะไม่อยากเข้าบ้าน
ไม่อยากลงไปอาบน้ำ หรือกินข้าว หรือ ออกจากห้องเลย
เราอึดอัด มากๆ ขอแม่ย้ายออก แต่ตอนนี้บ้านเรามีปัญหาเรื่องเงินๆทองๆ
แม่เลยขอให้เราทนอยู่ แต่ยิ่งเราอยู่นานเรายิ่งอึดอัดใจ เราร้องไห้ได้แบบไม่มีเหตุผล
เราป่วยบ่อยมาก แต่ไม่เคยมีใครรู้ คนที่รู้จะเป็นแค่เพื่อน
เราดีใจมากวันไหนที่มีเรียน เวลาเราเจอเพื่อน ในแกงค์ เราจะหัวเราะ สดใสยิงมุกกระจาย
เป็นตัวตลกของกลุ่ม แต่เมื่อไรที่กลับมาบ้านป้า กลับมาอยู่ในห้องคนเดียว
เราอึดอัด เราจะร้องไห้ เราเคว้งคว้าง เราอยู่ในที่ที่เราไม่ควรจะอยู่
เราอยากขุดหลุมแล้วหลบลงไปในนั้น เราจะหาเรื่องออกไปข้างนอก แล้วกลับมาค่ำๆ
ที่นี่เค้าก็จะโทรฟ้องแม่เราตลอด แต่ไม่คุยกับเราตรง
บางครั้งเราอยากจะหายไปจากโลกนี้ด้วยซ้ำ
เราอึดอัด มาก แต่ต้องทน ตอนนี้เราแย่มาก สภาพจิตใจเราก็แย่
บางครั้งเราก็คิดอยากเอามีดมากรีดๆตามตัวเผื่อความเจ็บปวดจะทำให้ความอึดอัดหายไป
เราไม่อยากบอกแม่เรื่องอาการที่เป็น เรากลัวทุกคนจะมองว่าเราบ้า เราโรคจิต
ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังด้วยซ้ำ มันเหนื่อย มันร้องไห้ทุกวัน มันอยากเป็นอากาศแล้วหายไปจากโลกนี้
เรากำลังจะ เป็นบ้า TY
เราขอที่ระบายหน่อยนะ เรากำลังจะเป็นบ้า
เราอายุ 21 แล้ว เคยคิดว่า ตัวเองเป็นคนเข้มแข็งมากๆ จิตใจเราเนี่ยแข็งแกร่งสุดแล้ว
ครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นมากมาย แต่ก็ไม่ได้ห่างเหินกัน ปกติเหมือนครอบครัวชาวบ้านทั่วไป
เพิ่งมามีอาการช่วงที่ต้องอยู่คนเดียว ตอนเข้ามาเรียนปี1 เราอยู่กับพี่สาวตลอด
จนมีเหตุผลต้องย้ายหอ แม่เลยให้มาอยู่บ้านญาติที่เป็นป้า และพี่สาวเราต้องไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด
เราเริ่มมีอาการเหมือนคนที่เป็นประสาท เพราะเราอยู่บ้านป้า แต่ไม่ได้สนิทกันกับครอบครัวนี้สักเท่าไหร่
วันๆนึงแทบจะไม่คุยกัน บ้านป้าที่เราอยู่ค่อนข้างเจ้าระเบียบ
ลูกสาวคนโตของป้า แทบไม่คุยกับเราเลย ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกัน
ลูกสาวคนรองของป้า นานๆจะกลับมาที แต่ก็ไม่ได้สนิทแต่ก็จะนิ้มให้กันบ้าง
ตามมารยาท ส่วนลูกชายคนเล็กนานๆจะเจอกันที เพราะน้อง
ติดเตรียมทหาร เสาร์อาทิตย์จะกลับ แต่เสาร์อาทิตย์ เราจะกลับบ้านเลยไม่ค่อยเจกัน
แต่หากต้องเจอ มันยิ่งกว่าคนไม่รู้จักกันซะอีก เราจะไม่อยากเข้าบ้าน
ไม่อยากลงไปอาบน้ำ หรือกินข้าว หรือ ออกจากห้องเลย
เราอึดอัด มากๆ ขอแม่ย้ายออก แต่ตอนนี้บ้านเรามีปัญหาเรื่องเงินๆทองๆ
แม่เลยขอให้เราทนอยู่ แต่ยิ่งเราอยู่นานเรายิ่งอึดอัดใจ เราร้องไห้ได้แบบไม่มีเหตุผล
เราป่วยบ่อยมาก แต่ไม่เคยมีใครรู้ คนที่รู้จะเป็นแค่เพื่อน
เราดีใจมากวันไหนที่มีเรียน เวลาเราเจอเพื่อน ในแกงค์ เราจะหัวเราะ สดใสยิงมุกกระจาย
เป็นตัวตลกของกลุ่ม แต่เมื่อไรที่กลับมาบ้านป้า กลับมาอยู่ในห้องคนเดียว
เราอึดอัด เราจะร้องไห้ เราเคว้งคว้าง เราอยู่ในที่ที่เราไม่ควรจะอยู่
เราอยากขุดหลุมแล้วหลบลงไปในนั้น เราจะหาเรื่องออกไปข้างนอก แล้วกลับมาค่ำๆ
ที่นี่เค้าก็จะโทรฟ้องแม่เราตลอด แต่ไม่คุยกับเราตรง
บางครั้งเราอยากจะหายไปจากโลกนี้ด้วยซ้ำ
เราอึดอัด มาก แต่ต้องทน ตอนนี้เราแย่มาก สภาพจิตใจเราก็แย่
บางครั้งเราก็คิดอยากเอามีดมากรีดๆตามตัวเผื่อความเจ็บปวดจะทำให้ความอึดอัดหายไป
เราไม่อยากบอกแม่เรื่องอาการที่เป็น เรากลัวทุกคนจะมองว่าเราบ้า เราโรคจิต
ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังด้วยซ้ำ มันเหนื่อย มันร้องไห้ทุกวัน มันอยากเป็นอากาศแล้วหายไปจากโลกนี้
เรากำลังจะ เป็นบ้า TY