ขออนุญาติปรึกษาหน่อยค่ะ ลำบากใจมากไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

ดิฉันอายุ 27 ปีแล้วส่วนแฟนอายุ 29 แล้วค่ะ เราคบแฟนมาตั้งแต่เรียนม. 6 และเราสองคนต่างเป็นแฟนคนแรกของกันและกัน
เราฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ส่วนบ้านแฟนค่อนข้างมีฐานะในจังหวัด
ระหว่างที่คบกันทุกอย่างราบรื่นดีมาก แฟนก็นิสัยดีมากค่ะ ตั้งแต่คบกันมาไม่เคยมีปัญหาเรื่องมือที่สามเลย เราคุยกันลงตัว
พอเข้ามหาลัยเราก็เข้าเรียนที่เดียวกับแฟนแต่คนละคณะ (แฟนเรียนอินเตอร์) แต่เราก็แอบมาอยู่หอด้วยกันค่ะ พออยู่ด้วยกันก็เห็นชัดเลยว่าเราเข้ากันได้ดี ไม่มีปัญหาเรื่องการปรับตัวเท่าไหร่ และทุกอย่างก็ราบรื่นมาตลอด
ทางบ้านแฟนก็เอ็นดูเรา แม่เราก็เอ็นดูแฟนมาก(พ่อเราหย่าไปตั้งแต่เล็ก)
เวลาไปเที่ยวบ้านแฟนนี่คือ พ่อแม่แฟนเทคแคร์ดีมาก ฝากโน่นนี่นั่น คือพ่อแม่แฟนก็เหมือนพ่อแม่เรา เค้าไม่รังเกียจที่บ้านเราฐานะไม่ดีเลย
พอเรียนจบมาทุกอย่างก็ไปได้ดีค่ะ แฟนเหมือนเดิมทุกอย่าง

แต่...

แฟนไม่เคยกระตือรืนร้นหรือทะเยอทะยานเลย ทำงานไปวันๆ ไม่เคยคิดถึงอนาคต
อาจเพราะเค้าโตมาแบบสบาย บ้านมีเงินเลยไม่เคยลำบากแบบเรา บ้านแฟนก็สปอย คือทำงานหาเงินเลี้ยงลูกแต่ไม่เคยสอนให้ลูกทำงาน แต่ลูกทำธุรกิจต่อพ่อแม่ไม่ได้แน่ๆ (เรามองแล้วยังเห็นภาพเลยว่าเงินมันหมดรุ่นพ่อแม่แน่ๆ)
แฟนเราไม่เคยรู้ว่าทำธุรกิจยังไงด้วยซ้ำ รู้จักแต่ใช้เงินที่บ้าน
สมัยเรียน พ่อแม่ให้เงินแฟนใช้เดือนละ 25000 อยู่หอพักดีดี มีรถขับ พอเรียนจบพ่อแม่ก็ออกรถคันเป็นล้านด้วยเงินสดเป็นของขวัญเรียนจบ
แฟนเรียนจบมาก็ทำงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ตอนนี้เงินเดือนแฟนก็สามหมื่นต้นๆ ค่ะ พอมีกิน พอมีเก็บนิดหน่อย(แบบไม่มีภาระอะไรเลย เงินไว้กินเที่ยวล้วนๆ)

เราเคยถามว่าไม่คิดจะย้ายงานหรือหาสำรอง หรือคิดเลื่อนตำแหน่งบ้างหรอ จะได้มีเงินเดือนเยอะขึ้น
แฟนก็บอกว่า ชอบที่นี่ เพราะทำงานสบาย ตอนเย็นมีเตะบอลกับเพื่อนๆ มีวันหยุด งานไม่หนัก ทุกอย่างโอเคแล้ว ส่วนเรื่องเลื่อนตำแหน่งก็บอกว่าเลื่อนยาก มันตัน
คือเค้าแฮปปี้กับชีวิตแบบนี้อยู่แล้ว แบบทำงานสบายมีเวลานอนพัก เล่นเกม เตะบอลกับเพื่อน เฮฮา มาเจอเรา
เค้าว่าเราจะไปคิดถึงเรื่องอนาคตให้มันมากทำไม มีความสุขกับปัจจุบันสิ

ส่วนเรามีความคิดที่ต่างกับเค้าค่ะ เราอยากทำงาน หาเงิน เราไม่อยากลำบากแบบตอนเด็กๆ อีก
เราเรียนจบมาเรารับราชการ (เงินเดือนน้อยกว่าเค้าเป็นครึ่ง) แถมยังมีหนี้ที่บ้านกับหนี้เรียนแต่เราก็ไม่ท้อ เราทำงานพิเศษเพิ่ม ทั้งสอนพิเศษ ทั้งทำพวกรับแปลภาษาผ่านเนต แล้วเวลาว่างๆ ก็ขายของออนไลน์อีก

ตอนเราสอนพิเศษ แฟนเราก็จะมาหาแล้วนั่งเล่นเกมที่ห้องรอเราเลิก
ตอนเราทำงานทุกอย่าง แฟนเราก็จะเล่นเกม...
ตอนเราขายของออนไลน์ แฟนเราก็เล่นเกม...
สรุปคือ เวลาว่างถ้าไม่เอาไปเล่นเกมก็คือหลับ
ไม่เคยช่วยเราทำงานเราไม่ว่า แต่คือตัวเองไม่เคยช่วยอะไรสักอย่างแม้แต่ช่วยตอบข้อความ เราขายอะไรบ้างเค้ายังไม่รู้เลยแล้วก็ชอบมาถามว่าธุรกิจของเราสองคนเป็นไงบ้าง (ไม่ว่าเราจะทำอะไรแต่คือเค้าก็จะมองว่ามันเป็นของเราสองคน แต่เค้าไม่เคยช่วยเราทำเลย) (แก้นิดนึงค่ะ เมื่อกี้อ่านแล้วสับสน)
เอาง่ายๆ เรามีปัญหาอะไรเราปรึกษาไม่ได้เพราะเค้าไม่รู้

เค้าทำเป็นแต่นั่งเล่นเกมข้างๆ ...รอไปกินข้าวพร้อมกัน จบ

ในขณะที่เราทำงานหนัก เค้าแฮปปี้กับการเล่นเกม

เราทำงานมา 5 ปี ธุรกิจของเราเริ่มเข้าที่ขึ้นมาก เราจ่ายหนี้ของบ้านเรา หนี้กยศ. ค่าหนี้ทุกอย่าง อีกไม่ถึงปีก็จะหมดหนี้แล้ว (เราทำงานหนักหาเงิน 5 ปีจ่ายหนี้ไปล้านกว่า มีเงินเก็บเกือบสองแสน)
ในขณะที่แฟนรู้จักแต่กิน นอน เล่นเกม เที่ยวกับเพื่อน ไม่เคยมีภาระอะไร แต่มีเงินเก็บ มากกว่าเรานิดหน่อยทั้งๆที่ไม่ต้องจ่ายอะไร เงินเดือนมากกว่าเรา ทำงานนานกว่าเรา)

ตอนนี้ทั้งทางบ้านแฟน และแม่เราก็ถามว่าเมื่อไหร่จะแต่งงานกัน
คือเราไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงออกมาดี เราจะทำยังไงให้แฟนคิดถึงอนาคตมากกว่านี้ เราอยากให้เราสองคนช่วยกันทำงานหาเงิน
อนาคตมีลูก ลูกเราจะได้ไม่ลำบาก
เราไม่อยากให้ลูกเราต้องลำบากเหมือนเรา เราอยากวางรากฐานอนาคตที่ดีให้ลูก
แต่เท่าที่เราดูแฟนเราแล้ว ถ้ามีลูกแล้วให้ลูกเรามีคุณภาพชีวิตที่ดีเท่าแฟนเรายังไม่ได้เลย เงินเดือนแฟนเท่านี้ เหลือเงินเก็บแค่นี้ ไม่คิดขวานขวายหาเพิ่ม
แค่จะส่งให้ลูกได้เรียนอินเตอร์แบบที่เค้าเรียนยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ

แถมเรายังเหมือนทำงานเหนื่อยคนเดียว เพราะถ้าอะไรเหนื่อยหรือลำบากเค้าจะทิ้งหรือไม่ทำเลย

แถมตอนนี้เค้าก็เหมือนรอๆ เราเคลียหนี้แล้วรอแต่งงาน (เราเคยบอกไว้ว่าจะแต่งงานหลังจากไม่มีภาระหนี้อะไรแล้ว)
แต่...เรากลับมองอนาคตต่อไปไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไงต่อดีเรารู้สึกว่าเค้าจะไม่มีการพัฒนาอะไรเลย (เค้าเป็นไง ผ่านมา 9 ปีก็เป็นอย่างนั้น ไม่มีเพิ่มขึ้น ไม่มีขวนขวาย ไม่มีทะเยอทะยาน)...รู้สึกหมดหวัง
คบกันก็คบมานานแล้ว ไม่มีใครอยากเริ่มใหม่หรอก แถมเข้ากันได้ดี พ่อแม่เค้าก็ดีมาก แม่เราก็รักเค้าแบบลูกอีกคนนึง
เราคบเค้าอย่างนี้ไปได้เรื่อยๆ แต่ถ้าถึงกับสร้างครอบครัวกับเค้านี่ไม่เห็นภาพนั้นเลย เราก็อายุมากขึ้นเรื่อยๆ ก็อยากหาคนฝากผีฝากไข้ได้ อยากมั่นคง แต่รู้สึกเหมือนคบกับคนนี้แล้วเหมือนอยู่ไปวันๆ ไม่มีอนาคตเลย

เคยคุยกันเรื่องนี้ก็ทะเลาะกันจนเราไม่อยากพูด เพราะไม่อยากทะเลาะแล้ว
แต่เราเหนื่อยค่ะ เราทำงานงกๆ แต่เค้าพักเล่นเกม เค้านอนหลับ เค้ากิน เหมือนชีวิตนี้พอใจแค่นี้
เราอึดอัดใจมากๆ จริงๆ เราเหนื่อยจนเราอยากเลิกแต่เราก็ทำไม่ได้

เค้าไม่มีหนี้ มีกินมีใช้ ไม่เคยเป็นภาระเรา แต่...เค้าก็ไม่สร้าง ไม่เพิ่ม
พ่อแม่เค้าดีกับเรามากๆ แม่เราก็ดีกับเค้า
สมัยเรียนเราเงินไม่ค่อยมีก็ได้เค้าช่วยเลี้ยงข้าวมื้อเย็นทุกวันมาตลอด ทุกวันนี้ก็ยังเลี้ยงข้าวเย็นเราเหมือนเดิม แต่เราก็ผลัดจ่ายบ้าง
(เราประหยัดโดยการเก็บข้าวเหลือเค้าตอนมื้อเย็นมากินเป็นมื้อเช้าอีกวัน เพราะเค้าชอบสั่งเยอะแล้วกินไม่หมดตลอด)
เค้ารักเดียวใจเดียว ซื่อสัตย์ แล้วก็เสมอต้นเสมอปลายกับเรามาก

...ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดีคะ เราอยากรู้ว่าผู้ชายเมื่อไหร่จะโต คิดเผื่อครอบครัว วางแผนอนาคต...
ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ เหนื่อยใจมากจริงๆ




*** ขออนุญาตยกเนื้อหาคห.11 ที่ตอบขึ้นมาไว้ตรงนี้ค่ะ จะได้ครบหมด***



ขอบคุณทุกคนมากค่ะ เราอ่านทุกความคิดเห็นและจะพยายามนำมาปรับปรุง

อาจจะเป็นเพราะเราคาดหวังไปก็ได้ค่ะ
เราแค่คาดหวังว่าถ้าเรามีครอบครัวแล้วแต่งงานมีลูก ลูกเราจะมีคุณภาพชีวิตไม่ด้อยไปกว่าพ่อเค้า

เค้าโตมากินของดีดี เสื้อผ้าดีดี เรียนซัมเมอร์เมืองนอก เรียนอินเตอร์ เราก็แค่อยากให้ลูกเรามีชีวิตที่ดีพอๆ กับเค้า

เราเคยสอบได้ทุนไปเรียนนอกทุนนึงแต่ไม่ใช่ทุนร้อยเปอร์เซ็นต์ ผลสุดท้ายต้องสละสิทธิ์เพราะเราไม่มีเงิน
มันอาจจะเป็นปมด้อยเราก็ได้ ในเมื่อเราพลาดโอกาสแล้ว เราก็หวังว่าเราจะทำงานเก็บเงินมากๆ เอาไว้เผื่ออนาคตให้ลูก
ถ้าลูกอยากไปจะได้ไม่ติดปัญหาว่า บ้านไม่มีเงินนะ

เราอาจจะอยากเห็นไฟในตัวเค้ามากเกินไป
เราอยากให้เค้าวางแผนชีวิต คิดว่าอนาคตจะต้องมีเงินสำรองตอนแก่เท่าไหร่ มีลูกต้องมีค่าใช้จ่ายอะไรบ้าง งานแต่งต้องเก็บเงินกันแค่ไหน

เค้าขาดอะไรก็ขอพ่อขอแม่...แต่เราคิดว่า เค้าจะขอพ่อแม่ต่อไปหรอ แต่งงานแล้วยังจะขออยู่มั้ย
เค้ามีเงินเก็บเหลือเพราะ พ่อแม่ซื้อเสื้อผ้าให้ เติมน้ำมันรถให้ ซื้อรถ ซื้อคอนโดให้ รูดการ์ดซื้อของโดยใช้บัตรพ่อแม่
ทั้งๆ ที่เค้ามีเงินเดือน 30000กว่าแบบแทบไม่ต้องเสียค่าอะไรเลยควรจะเหลือเก็บกว่านี้ แต่เค้าไม่ยอมลำบาก หรือไม่ยอมอด หรือไม่ยอมทำงานหนักเลย

ข้าวร้านข้างทางก็ไม่กล้ากิน ฟูดคอร์สก็วุ่นวาย อาหารเวฟ อาหารแปรรูปก็ไม่กิน เพราะไม่ดีต่อสุขภาพ สรุปคือกินเป็นแต่อาหารดีดี ร้านบนห้างตลอด
แค่ค่ากินอย่างเดียวหมดเดือนนึง สองหมื่นกว่าบาท
ถ้าฐานะเท่าพ่อแม่เค้าก็เรียกเศษเงินอ่ะ แต่ในขณะที่เค้าเงินเดือนสามหมื่นนิดๆ แต่กินขนาดนี้ไม่สมฐานะอ่ะค่ะ
ค่ากินเดือนนึงสองหมื่นกว่า มันก็ควรหาเงินได้สักแสนสิงั้น


เราไม่ว่าถ้าเค้าอยากจะกินหรู อยู่ดียังไงเราก็ไม่ว่า แต่ถ้าอยากใช้คุณภาพชีวิตแบบเดิมมันก็ต้องหาได้มากๆ สิ  9 ปียังไงก็อย่างนั้น

เมื่อก่อนเราไม่ได้คิดอะไรค่ะ เพราะเข้าใจว่าบ้านเค้ามีฐานะ แต่พอทำงานแล้วเค้าก็ไม่ต่างจากเดิม เหมือนเดิมทุกอย่าง ใช้ชีวิตเหมือนเดิม...
เราอาจจะทำงานมากไปจนนอยด์ก็ได้ค่ะ แต่เราก็เหนื่อยที่ทำทุกอย่างคนเดียว
งานนอกเราทำแล้ว งานบ้านปัดกวาดเช็ดถู ซักรีด อะไรทุกอย่างเราก็ทำคนเดียว เราก็อยากให้เค้าช่วยแบ่งเบาภาระเราบ้าง
แต่เค้าไม่เคยทำเลย

สรุปว่าเราควรเปลี่ยนความคิด หรือควรคิดบวก หรือควรทำยังไง...

เราเหนื่อยใจจริงๆคะ แต่รักมั้ยก็รัก แต่อึดอัดใจก็อึดอัดจริงค่ะ