สวัสดีค่ะ
เรามีอายุ20ปี ยังเรียนอยู่
.
พ่อกับแม่เรามีปัญหากันมาตั้งแต่เด็ก ทะเลาะกันแทบทุกวัน (แต่ยังอยู่ด้วยกัน) ทั้งพ่อทั้งแม่จะด่าเรา ไม่ส่าเราจะทำผิดมากน้อยแค่ไหน หรือบางทีไม่ได้ทำอะไรก็จะมาลงที่เราตลอด เราแบบรับความรู้สึกแย่ๆมาตั้งแต่อยู่ประถม ที่พ่อแม่ทะเลาะกัน เราเป็นลูกคนเดียว เราไม่เคยมีใครที่เราสามารถพูดอะไรด้วยได้เลย เวลาเราเล่าอะไรให้พ่อแม่ฟัง เราจะโดนด่าตั้งแต่ยังเล่าไม่จบ หรือถ้าเล่าจบหันไปก็ไม่มีใครฟังเราอยู่ เราไม่เคยเล่าเรื่องพวกนี้ให้ใครฟัง (มีเล่าให้แฟนบ้างแต่ไม่ทั้งหมด)
เมื่อก่อนเราเคยมีแฟนเป็นผู้ชาย คบกันแบบเด็กๆ ไม่เคยมีอะไรเกินเลย เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้ชายมากนัก เลยคบกันไม่นาน (นานสุดก็4เดือน) เพราะว่าจะมีปัญหากันบ่อยๆ
แต่ตั้งแต่อายุ 18-19 เราก็มีแฟนเป็นทอมคนแรก (แต่ตอนนี้ได้เลิกกับคนนั้นไปแล้ว) เราเริ่มรู้สึกว่าเออเราเข้ากับทางนี้มากกว่า เราคบกันแฟนคนนี้มา1-2ปี
.
ตลอดเวลาที่คบมาไม่เคยบอกพ่อแม่เลย ส่วนใหญ่จะบอกว่าเป็นเพื่อน,พี่
.
จนเมื่อเดือนตุลาคมที่ผ่านมาเราได้ตกลงคบกับแฟนเราคนนี้(เป็นทอม) หลังจากที่เสียใจหลังจากเลิกกับแฟนเก่ามาได้สักพัก คนนี้เราก้ยังเลือกที่จะไม่บอกพ่อแม่เหมือนเดิม แฟนเราคนนี้ดีกับเรามาก เขาเข้าใจเราทุกอย่าง เป็นครั้งแรกที่เราได้เปิดใจพูดเรื่องพวกนี้ให้คนอื่นฟัง ถึงจะไม่ทั้งหมด เขาช่วยเราได้เยอะมาก เรารักเขามาก แต่ติดที่เขาไม่ได้รวย บ้านเขาฐานะปานกลาง เขารับงานฟรีแลนซ์ที่เข้ามาไม่บ่อยนัก(บ้านเราค่อนข้างมีเงิน แต่ไม่ถึงกับรวย) แฟนเรสเขามาอยู่ที่คอนโดเราบ่อยครั้ง (แฟนเก่าที่เป็นทอมก็มา แต่แม่ไม่เคยรู้) เขามาอยู่เป็นเพื่อนเราเพราะเราขอ เรารู้สึกโดดเดี่ยวตลอด แต่เขาก็จะกลับบ้านทุกวันเสาร์อาทิตย์ จะอยู่วันที่เราอยู่คนเดียว ต้องไปเรียน ซึ่งเสาร์อาทิตย์เราก็กลับบ้านเหมือนกัน
.
จนมีวันเสาร์นึง ในเดือนธันวา เราไม่ได้กลับบ้านเพราะอ่านหนังสือสอบ เขาก็อยู่ด้วย แล้วแม่แวะมาที่คอนโดเลยมาเจอเข้า แม่ถามว่านี่ใคร เป็นครั้งแรกที่เรากล้าพูดออกไปว่า ‘แฟน’ เพราะแฟนเราบอกมีไรก็เล่าให้พ่อแม่ฟังเลยไม่ต้องปิด แล้วเราจะสนิทกับพ่อแม่มากขึ้น ต่อจากนี้จะได้เล่าไรให้ฟังบ่อยๆ ไม่รู้สึกเกร็ง เราพูดออกไปแบบนั้น เราได้คำตอบกลับมา
จากแม่ : “เป็นดี้หรอ” “คิดยังไงชอบผู้หญิง” ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ เรายอมรับว่าเราผิดที่พาเขาเข้ามานอนที่ห้องโดยไม่ได้บอก เราขอโทษแม่เราเรื่องนี้ไปแล้ว วันนั้นเรารู้สึกผิดจริง รู้สึกแย่จริงๆ แต่เรารู้ว่าตัวเราผิด เราไม่โกรธอะไรแม่เลย
ส่วนทางพ่อเราพูดประมาณว่า : “คนนี้ไม่น่าไว้ใจ” “ไม่ชอบหน้า” “หน้าดูแปลกๆ” “ไม่รู้อะไม่ชอบ” “ดูเป็นคนแปลกๆ” เรายอมรับผิดอีกเช่นเคย เราไม่โกรธพ่อเราเลย (พ่อเราพูดต่อหน้าแฟนเรา/แม่ด้วย) เราคงผิดเองที่ไม่เคยพามาเจอ มาเจอครั้งแรกก็ในห้องเลย จริงๆเราก็รู้สึกแย่นะที่พ่อเรายังไม่ทันคุยด้วยเลยก็ตัดสินคนอื่นไปแล้ว เราคิดมาตลอดมันจะมีทางไหม ทางที่จะให้ทุกคนเข้ากันได้ อยากให้ลองมานั่งคุยกัน
.
วันนั้นพ่อกับแม่เราแวะเอาของมาให้เฉยๆไม่นานก็กลับ โดยทิ้งความเครียดไว้ที่ตัวเราเต็มๆ เราทั้งจะสอบทั้งมาเครียดเรื่องที่บ้าน แต่เราพยายามปล่อยวาง แล้วไปอ่านหนังสือ ตลอดช่วงเวลานั้นเราคิดตลอด เครียดตลอด แต่เราไม่ได้บอกใคร
.
ล่าสุดเมื่อ2สัปดาห์ก่อน เรามีสอบเช่นเคย เราไม่ได้กลับบ้าน แม่แวะมาหาและเจอแฟนเราอีก ครั้งนี้แม่ทำหน้าไม่พอใจมาก แต่พ่อไม่เท่าไหร่ พ่อกับแม่แวะมาแป๊บเดียว จะไปธุระต่อ เลยออกไป เราก็เลยไลน์ไปบอกขอโทษแม่ ซึ่งแม่ก็ไม่ได้ตอบอะไร ส่งแต่สติ๊กเกอร์มาแบบยิ้มๆ เราเลยคิดว่าคงไม่อะไร
.
พอมาวันนี้เราเพิ่งมาเจอแม่จากครั้งล่าสุดที่เจอกันวันนั้น เพราะเพิ่งสอบเสร็จ เราไปกินหมูย่างกับแม่ แม่เราก็พูดว่า พี่...ยังมานอนอยู่ไหม เราเลยโกหกไปว่าไม่ เพราะไม่อยากมีเรื่อง แม่ถามซักไซ้ว่าที่บ้านเขาทำงานอะไร ตัวเขาทำงานอะไร เราบอกไปทุกอย่าง แม่ก็ถามอีกเขามาเกาะเรากินไหม เคยเลี้ยงข้าวเขาไหม เราบอกไปว่าไม่ แต่จริงๆก็มีบ้างเพราะแฟนเราไม่ได้รวย แต่เขาก็เอาเงินมาคืนเราตลอดพอมี เราไม่อยากบอกแม่เดี่ยวแม่คิดมาก
ขนาดเราพูดไปว่าไม่ๆๆๆแม่ยังพูดว่ากลัวเขามาเกาะเรากิน และอีกเยอะมาก แม่บอกไม่รู้เขาเป็นใคร ไม่ไว้ใจ เอามาอยู่ที่ห้องเดี๋ยวขโมยของนู่นนี่ เราเข้าใจแม่เราในระดับนึงนะเรื่องนี้
พอหลังจากนั้นแม่เราเริ่มพูดว่าจริงๆเราอะคงมองพี่...เป็นแค่เพื่อน แค่เพราะเราเหงา เราไม่ได้มองเขาเป็นแฟนหรอก ถามเราด้วยหน้าที่(ขอโทษนะคะ)กวน
ถามว่า เคยหึงหวงแฟนบ้างไหม ถ้าเขาไปกับคนอื่นโกรธไหม เราคงไม่รู้สึกหรอก เพราะเราคิดแค่เพื่อนๆๆๆ ยัดเยียดคำพูดทุกอย่างมาเพื่อให้สรุปได้ว่าเราไม่ได้เป็นดี้ แค่เหงาเลยคุยกับทอมเป็นเพื่อนแก้เหงา เราตอบว่าต้องโกรธสิถ้าเขามีคนอื่น แม่ยิ้มเยาะใส่เราบอก ไม่ใช่หรอกๆๆบลาๆๆๆ คือเราเสียความรู้สึกมาก การที่เราเป็นแบบนี้มันผิดอะไร เราอยากมีครอบครัวที่เข้าใจเรามากกว่านี้ ทำไมความชอบของเราถึงกลายเป็นเรื่องที่คิดไปเองสำหรับแม่ เราไม่รุ่จะหันไปพึ่งใคร เราเลือกที่จะบอกแม่ว่าคนนี้แฟน เพราะเราเห็นเพื่อนเรามีไรเล่าให้แม่ฟังดีจะตาย ทะเลาะกับแฟนก้ระบายให้แม่ฟัง แม่ก้เข้าใจทุกอย่าง แต่การที่เราบอกแม่เราวันนี้ ทำให้เราเจอคำพูดแย่ๆที่มันทำร้ายตัวเรามากๆ เราไม่รู้จะอยู่ยังไงแล้วเราเครียดจริงๆ
.
เรารักแฟนเรามาก มันไม่ใช่เรื่องคิดไปเอง ไม่ใช่การแก้เหงา เราแค่อยากให้แม่เราเข้าใจ
.
ขอโทษที่พิมมายาวมาก
และขอบคุณที่อ่านจนจบ
เราไม่ได้ต้องการอะไรเราแค่อยากระบาย อยากได้กำลังใจจากใครสักคน หรือหลายๆคน
เราไม่กล้าเล่าให้แฟนเราฟังเพราะกลัวเขาจะคิดมากเรื่องนี้
ขอบคุณอีกครั้ง
แก้ไขคำผิด
มีพ่อแม่ที่ไม่เข้าใจ เครียดไม่รู้จะหันไปทางไหน ช่วยด้วย
เรามีอายุ20ปี ยังเรียนอยู่
.
พ่อกับแม่เรามีปัญหากันมาตั้งแต่เด็ก ทะเลาะกันแทบทุกวัน (แต่ยังอยู่ด้วยกัน) ทั้งพ่อทั้งแม่จะด่าเรา ไม่ส่าเราจะทำผิดมากน้อยแค่ไหน หรือบางทีไม่ได้ทำอะไรก็จะมาลงที่เราตลอด เราแบบรับความรู้สึกแย่ๆมาตั้งแต่อยู่ประถม ที่พ่อแม่ทะเลาะกัน เราเป็นลูกคนเดียว เราไม่เคยมีใครที่เราสามารถพูดอะไรด้วยได้เลย เวลาเราเล่าอะไรให้พ่อแม่ฟัง เราจะโดนด่าตั้งแต่ยังเล่าไม่จบ หรือถ้าเล่าจบหันไปก็ไม่มีใครฟังเราอยู่ เราไม่เคยเล่าเรื่องพวกนี้ให้ใครฟัง (มีเล่าให้แฟนบ้างแต่ไม่ทั้งหมด)
เมื่อก่อนเราเคยมีแฟนเป็นผู้ชาย คบกันแบบเด็กๆ ไม่เคยมีอะไรเกินเลย เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้ชายมากนัก เลยคบกันไม่นาน (นานสุดก็4เดือน) เพราะว่าจะมีปัญหากันบ่อยๆ
แต่ตั้งแต่อายุ 18-19 เราก็มีแฟนเป็นทอมคนแรก (แต่ตอนนี้ได้เลิกกับคนนั้นไปแล้ว) เราเริ่มรู้สึกว่าเออเราเข้ากับทางนี้มากกว่า เราคบกันแฟนคนนี้มา1-2ปี
.
ตลอดเวลาที่คบมาไม่เคยบอกพ่อแม่เลย ส่วนใหญ่จะบอกว่าเป็นเพื่อน,พี่
.
จนเมื่อเดือนตุลาคมที่ผ่านมาเราได้ตกลงคบกับแฟนเราคนนี้(เป็นทอม) หลังจากที่เสียใจหลังจากเลิกกับแฟนเก่ามาได้สักพัก คนนี้เราก้ยังเลือกที่จะไม่บอกพ่อแม่เหมือนเดิม แฟนเราคนนี้ดีกับเรามาก เขาเข้าใจเราทุกอย่าง เป็นครั้งแรกที่เราได้เปิดใจพูดเรื่องพวกนี้ให้คนอื่นฟัง ถึงจะไม่ทั้งหมด เขาช่วยเราได้เยอะมาก เรารักเขามาก แต่ติดที่เขาไม่ได้รวย บ้านเขาฐานะปานกลาง เขารับงานฟรีแลนซ์ที่เข้ามาไม่บ่อยนัก(บ้านเราค่อนข้างมีเงิน แต่ไม่ถึงกับรวย) แฟนเรสเขามาอยู่ที่คอนโดเราบ่อยครั้ง (แฟนเก่าที่เป็นทอมก็มา แต่แม่ไม่เคยรู้) เขามาอยู่เป็นเพื่อนเราเพราะเราขอ เรารู้สึกโดดเดี่ยวตลอด แต่เขาก็จะกลับบ้านทุกวันเสาร์อาทิตย์ จะอยู่วันที่เราอยู่คนเดียว ต้องไปเรียน ซึ่งเสาร์อาทิตย์เราก็กลับบ้านเหมือนกัน
.
จนมีวันเสาร์นึง ในเดือนธันวา เราไม่ได้กลับบ้านเพราะอ่านหนังสือสอบ เขาก็อยู่ด้วย แล้วแม่แวะมาที่คอนโดเลยมาเจอเข้า แม่ถามว่านี่ใคร เป็นครั้งแรกที่เรากล้าพูดออกไปว่า ‘แฟน’ เพราะแฟนเราบอกมีไรก็เล่าให้พ่อแม่ฟังเลยไม่ต้องปิด แล้วเราจะสนิทกับพ่อแม่มากขึ้น ต่อจากนี้จะได้เล่าไรให้ฟังบ่อยๆ ไม่รู้สึกเกร็ง เราพูดออกไปแบบนั้น เราได้คำตอบกลับมา
จากแม่ : “เป็นดี้หรอ” “คิดยังไงชอบผู้หญิง” ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ เรายอมรับว่าเราผิดที่พาเขาเข้ามานอนที่ห้องโดยไม่ได้บอก เราขอโทษแม่เราเรื่องนี้ไปแล้ว วันนั้นเรารู้สึกผิดจริง รู้สึกแย่จริงๆ แต่เรารู้ว่าตัวเราผิด เราไม่โกรธอะไรแม่เลย
ส่วนทางพ่อเราพูดประมาณว่า : “คนนี้ไม่น่าไว้ใจ” “ไม่ชอบหน้า” “หน้าดูแปลกๆ” “ไม่รู้อะไม่ชอบ” “ดูเป็นคนแปลกๆ” เรายอมรับผิดอีกเช่นเคย เราไม่โกรธพ่อเราเลย (พ่อเราพูดต่อหน้าแฟนเรา/แม่ด้วย) เราคงผิดเองที่ไม่เคยพามาเจอ มาเจอครั้งแรกก็ในห้องเลย จริงๆเราก็รู้สึกแย่นะที่พ่อเรายังไม่ทันคุยด้วยเลยก็ตัดสินคนอื่นไปแล้ว เราคิดมาตลอดมันจะมีทางไหม ทางที่จะให้ทุกคนเข้ากันได้ อยากให้ลองมานั่งคุยกัน
.
วันนั้นพ่อกับแม่เราแวะเอาของมาให้เฉยๆไม่นานก็กลับ โดยทิ้งความเครียดไว้ที่ตัวเราเต็มๆ เราทั้งจะสอบทั้งมาเครียดเรื่องที่บ้าน แต่เราพยายามปล่อยวาง แล้วไปอ่านหนังสือ ตลอดช่วงเวลานั้นเราคิดตลอด เครียดตลอด แต่เราไม่ได้บอกใคร
.
ล่าสุดเมื่อ2สัปดาห์ก่อน เรามีสอบเช่นเคย เราไม่ได้กลับบ้าน แม่แวะมาหาและเจอแฟนเราอีก ครั้งนี้แม่ทำหน้าไม่พอใจมาก แต่พ่อไม่เท่าไหร่ พ่อกับแม่แวะมาแป๊บเดียว จะไปธุระต่อ เลยออกไป เราก็เลยไลน์ไปบอกขอโทษแม่ ซึ่งแม่ก็ไม่ได้ตอบอะไร ส่งแต่สติ๊กเกอร์มาแบบยิ้มๆ เราเลยคิดว่าคงไม่อะไร
.
พอมาวันนี้เราเพิ่งมาเจอแม่จากครั้งล่าสุดที่เจอกันวันนั้น เพราะเพิ่งสอบเสร็จ เราไปกินหมูย่างกับแม่ แม่เราก็พูดว่า พี่...ยังมานอนอยู่ไหม เราเลยโกหกไปว่าไม่ เพราะไม่อยากมีเรื่อง แม่ถามซักไซ้ว่าที่บ้านเขาทำงานอะไร ตัวเขาทำงานอะไร เราบอกไปทุกอย่าง แม่ก็ถามอีกเขามาเกาะเรากินไหม เคยเลี้ยงข้าวเขาไหม เราบอกไปว่าไม่ แต่จริงๆก็มีบ้างเพราะแฟนเราไม่ได้รวย แต่เขาก็เอาเงินมาคืนเราตลอดพอมี เราไม่อยากบอกแม่เดี่ยวแม่คิดมาก
ขนาดเราพูดไปว่าไม่ๆๆๆแม่ยังพูดว่ากลัวเขามาเกาะเรากิน และอีกเยอะมาก แม่บอกไม่รู้เขาเป็นใคร ไม่ไว้ใจ เอามาอยู่ที่ห้องเดี๋ยวขโมยของนู่นนี่ เราเข้าใจแม่เราในระดับนึงนะเรื่องนี้
พอหลังจากนั้นแม่เราเริ่มพูดว่าจริงๆเราอะคงมองพี่...เป็นแค่เพื่อน แค่เพราะเราเหงา เราไม่ได้มองเขาเป็นแฟนหรอก ถามเราด้วยหน้าที่(ขอโทษนะคะ)กวน
.
เรารักแฟนเรามาก มันไม่ใช่เรื่องคิดไปเอง ไม่ใช่การแก้เหงา เราแค่อยากให้แม่เราเข้าใจ
.
ขอโทษที่พิมมายาวมาก
และขอบคุณที่อ่านจนจบ
เราไม่ได้ต้องการอะไรเราแค่อยากระบาย อยากได้กำลังใจจากใครสักคน หรือหลายๆคน
เราไม่กล้าเล่าให้แฟนเราฟังเพราะกลัวเขาจะคิดมากเรื่องนี้
ขอบคุณอีกครั้ง
แก้ไขคำผิด