คือเรามีแฟนแล้ว แต่ยังไม่แต่งงาน เรากับแฟนทำงานคนละที่กัน เดือนนึงหรือ 2 เดือนเจอกันครั้งนึง
ประเด็นคือ เวลาไปอบรมอะไรเนี่ย มักจะแอบปลื้มเพื่อนร่วมรุ่นที่อบรมด้วยกันเสมอๆ หรือไม่ก็ชอบรู้สึกดีกับคนแปลกหน้าที่พึ่งรู้จักกัน 2-3 วันเสมอเลย เมื่อเค้าทำดีกับเรา
(ตอนเราแอบปลื้มใครก็เล่าความดีความชอบของผู้ชายคนนั้นให้แฟนฟังนะ ไม่อยากโกหกแฟน แฟนเค้าก็ไม่ค่อยพอใจหรอก แต่เราไม่อยากปิดบัง อีกอย่างมันก็ไม่มีอะไรเกินเลย เสียหาย แต่เรารู้สึกผิดกับแฟน เลยเล่าให้แฟนฟังแบบขำๆ )
แล้วความรู้สึกนี้จะอยู่ประมาณเดือนนึง ละก็หายไปเองเมื่อไม่ได้เจอกันกับคนคนนั่น คือ มันเกิดขึ้นบ่อย “เราไม่อยากเป็นคนโลเล” สิ่งที่เราเป็น เรารู้สึกผิดกับแฟน เราควรทำยังไงดีคะ
ปล.เรารักแฟนเรานะ เราไม่เคยคิดจะเลิกกับแฟนไปหาคนอื่น แต่จิตใจมันหวั่นไหวง่ายเอง
เข้าใกล้ใคร ก็หวั่นไหวง่าย ชอบเค้าไปหมด
ประเด็นคือ เวลาไปอบรมอะไรเนี่ย มักจะแอบปลื้มเพื่อนร่วมรุ่นที่อบรมด้วยกันเสมอๆ หรือไม่ก็ชอบรู้สึกดีกับคนแปลกหน้าที่พึ่งรู้จักกัน 2-3 วันเสมอเลย เมื่อเค้าทำดีกับเรา
(ตอนเราแอบปลื้มใครก็เล่าความดีความชอบของผู้ชายคนนั้นให้แฟนฟังนะ ไม่อยากโกหกแฟน แฟนเค้าก็ไม่ค่อยพอใจหรอก แต่เราไม่อยากปิดบัง อีกอย่างมันก็ไม่มีอะไรเกินเลย เสียหาย แต่เรารู้สึกผิดกับแฟน เลยเล่าให้แฟนฟังแบบขำๆ )
แล้วความรู้สึกนี้จะอยู่ประมาณเดือนนึง ละก็หายไปเองเมื่อไม่ได้เจอกันกับคนคนนั่น คือ มันเกิดขึ้นบ่อย “เราไม่อยากเป็นคนโลเล” สิ่งที่เราเป็น เรารู้สึกผิดกับแฟน เราควรทำยังไงดีคะ
ปล.เรารักแฟนเรานะ เราไม่เคยคิดจะเลิกกับแฟนไปหาคนอื่น แต่จิตใจมันหวั่นไหวง่ายเอง