เคยไหมพยายามจะลบคนๆนึงออกจากใจแต่เราทำไม่ได้..

เราไม่เคยตั้งกระทู้ค่ะแต่ว่าเราแค่อยากจะมาระบายเรื่องน้ำเน่าๆของเราที่มันเจ็บมากเลย 555 คือเราเคยมีแฟนมาทั้งหมดสองคนค่ะ แล้วรักครั้งแรกของเรามันแย่มากเลยแฟนเก่าคนแรกของเราเป็นคนเจ้าชู้ ทำเราเสียใจมาหลายครั้งค่ะ เราจับได้เราบอกเลิกทุกครั้งนอนเสียใจร้องไห้เราหายไปหลายครั้ง เคยหายไปเป็นอาทิตย์ จนเป็นเดือนก็มีแต่สุดท้ายเค้าก็มาง้อจนเรากลับไปจนคบกันมาสองปี แต่สุดท้ายเราก็เลิกค่ะเพราะเราคิดว่าเราเสียใจต่อไปไม่ไหวแล้วเราเหนื่อยค่ะ เราเป็นคนชอบคนง่ายแต่รักจริงๆยากค่ะ ตอนเลิกกับแฟนคนแรกเราก็เสียใจนะคะรู้สึกเหมือนอะไรมันหายไป เราเจ็บค่ะแต่เราก็ทนเพราะเราอยากหายจากวงจรแบบนี้สักที จนในที่สุดวันนึงรุ่นพี่ของเพื่อนเราก็ทักเฟสบุ๊คเรามา ในตอนนั้นเราก็ยังเจ็บกับรักครั้งแรกอยู่นะคะเหมือนแผลมันยังไม่หายดี ตอนแรกเราไม่อยากมีแฟนแล้วค่ะ แต่เพื่อนบอกว่าให้ลองคุยดู เพราะคนเราคงไม่เจ็บและเสียใจไปได้ตลอดหรอก เราก็เลยตอบพี่เขาค่ะ ขอแทนพี่เขาว่า พี่ พ นะคะ ในตอนนั้นเราคิดค่ะว่าพี่ พ จะทำให้เราลืมเรื่องแย่ๆนั้นไปได้ แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆค่ะ พี่ พ เหมือนคนที่ฉุดเราขึ้นมาทำให้เรามีความสุข ยิ้ม หัวเราะ และได้รู้สึกว่ารักจริงๆมันเป็นยังไง คือกับแฟนคนแรกของเราอะค่ะเราจะเป็นคนดูแลเค้าตลอดทั้งที่เราเป็นผู้หญิง เราเลยกลายเป็นคนแมนไปเลยมั้งคะ555เราไม่เคยถูกดูแลเลยค่ะ ขนาดข้ามถนนเรื่องเบๆที่คนเป็นแฟนกันอะค่ะ จริงๆผู้ชายควรจับมือผู้หญิงข้ามถนนปะคะ หรือไม่โลกสวยหน่อยก็คือเดินไปพร้อมๆกัน แต่กับแฟนคนแรกเราคือแบบบ แกรรรรมันไม่ใช่อะ คือข้ามถนนทีไรมันเดินนำเราไปเลยค่ะไกลมาก คือถ้าตูโดนรถชนก็คือจะรู้เรื่องกับเขาปะวะ -___ - แล้วก็มีอีกหลายเรื่องมากกก ที่มันสาหัสเกินบรรยาย ก็นั่นแหละค่ะพี่ พ คือคนที่เข้ามาทำให้เรารู้สึกอยากจะรักใครอีกครั้งนึง เราเจอกันครั้งแรกคือวันวาเลนไทน์ปีที่แล้วพี่เค้าน่ารักมากเลยค่ะ เป็นคนอบอุ่น อยู่ด้วยแล้วรู้สึกถูกดูแลตลอดเวลา พี่เขามีมุมรั่วๆเหมือนเราด้วยค่ะ5555  เรามีความสุขมากเลยที่ได้อยู่กับพี่ พ วันนั้นเราซื้อเสื้อให้พี่ พ ไม่ใช่เสื้อที่สวยหรือแพงมากเท่าไหร่แต่เราให้ด้วยใจไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เก็บไว้หรือเปล่า จากนั้นไม่นานพี่เค้าก็ให้เสื้อของรร.สถาบันที่พี่ พ เรียนอยู่ให้เราแล้วก็ซื้อริชแบนรร.พี่เค้าให้เรา จากนั้นเราก็คบกันเป็นแฟนจริงๆค่ะแล้วเราก้ซื้อแหวนหัวกะโหลกโง่ๆให้พี่เค้าไป5555ตอนที่ให้พี่ พ บอกว่าแหวนเชี่_ไรวะเนี่ยอีตัวเอง แต่ก็ยอมใส่อยุ่ดีนะ-_-   พี่เค้าเป็นคนติดเพื่อนค่ะแต่นี่ไม่ใช่ประเด็นค่ะ ประเด็นคือพี่ พ ก็พึ่งอกหักมาเหมือนกันกับเรา แต่เราก็ไม่สนใจค่ะเราคิดว่าพี่เค้าคงจะเหมือนเราตรงที่เรามีความสุขที่ได้เจอได้รักกัน บอกก่อนว่าเราเนี่ยเซ้นซิทีฟกับเรื่องผู้หญิงหรือคนคุยเก่ามากเพราะเราพอได้คุยกับใครเราจะจริงจังมาก และตัดทุกคนเพื่อให้อีกคนสบายใจ เราตัดแฟนเก่าเราออกไปจากชีวิตทั้งที่แฟนเก่าเราพยามทักพยามโทรหาหรือพยายามแฮ็กเฟชเรา เราจัดการบล็อคทุกอย่าง แล้วคือพี่ พ พึ่งอกหักมาเหมือนเรา เราไม่ได้อยากคิดมากนะ แต่เราเห็นพี่ พ ยังไปไลค์รูปของผู้หญิงที่หักอกพี่เค้ามา เราเห็นมาสองครั้งค่ะ เราไม่พูดไม่ถาม เพราะเราไม่อยากงี่เง่ามันอาจจะผิดที่เราเป็นคนปากแข็งก็ได้ค่ะทำให้ทุกวันนี้เราเสียใจ.. ครั้งที่สามเมื่อเราเห็นอีกบวกกับพี่เค้าดูไม่ค่อยสนใจเราเลยคิดจะบอกเลิกไปค่ะครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่เราพูดออกไปค่ะ(ครั้งแรกพี่เค้าง้อเราตลอด) และเพราะเราคบกันได้เกือบสองเดือน เราก็เลยคิดค่ะว่าเลิกไปก็คงไม่เจ็บหรอกคงไม่รักขนาดนั้นหรอก วันที่เราบอกเลิกวันนั้นเราไปกินหมูกระทะกับเพื่อนๆพี่ พ มาค่ะ  วันนั้นเราไม่ได้นัดกันแต่เรากลับใส่เสื้อใส่แหวนใส่ริชแบนที่ต่างคนต่างให้กันเหมือนกับรู้ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายงั้นแหละ  วันนั้นเราหน่วงในใจเล็กๆตอนแยกกันกลับเราไปกินเบียรืกับเพื่อนเราต่อค่ะ เรากินเร็วมากแล้วเราก็คออ่อนเราเมาค่ะเราเสียใจ แล้วสุดท้ายเราก้บอกเลิกพี่ พ แล้วพี่เค้าก็ไม่ง้อเราค่ะเพราะเราดันโง่ไปตอบยืนยันตอนที่เค้าถามว่าแน่ใจหรอมันเจ้บนะ... เราคิดค่ะว่าไม่จริง 2ปีเราก็ผ่านมาแล้ว แล้วไอ2เดือนมันจะแค่ไหนกัน หลังจากนั้น1เดือนเราก็คิดถึงเค้าตลอด เราไม่เคยง้อใครค่ะถูกง้อมาโดยตลอดเลยกลายเป้นแบบนี้ ครั้งนี้เราง้อค่ะแต่เค้าไม่กลับมาเราเลยคิดว่าต้องทำใจค่ะ ผ่านไป6เดือน เรารออวยพรวันเกิดพี่ พ มาโดยตลอดเราอวยอวยพรคนแรกค่ะเรามั่นใจเราส่งข้อความไปตอนเที่ยงคืนเป๊ะ เพราะเรานั่งจ้องนาฬิกาตลอด5555555   เรารอมาโดยตลอดเราอยากอวยพรให้พี่ พ เราแอบมองดูการเป็นไปแอบส่องอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆมาโดยตลอด สำหรับเราแค่นี้มันก็ดีแล้ว ในขณะที่พี่ พ มีแฟนใหม่จนเลิกกับแฟนใหม่ เรายังรอพี่เค้าอยู่เหมือนเดิม เจ็บนะร้องไห้บ่อยอะ 555 บางทีเดินกลับจากไปเล่นบ้านเพื่อนมาดึกๆตีสอง เราเดินกลับบ้านร้องไห้คนเดียว ทำตัวเป็นนางเอกมิวสิคคนเดียวก็มี555555  แต่ช่วงเวลานั้นมันเจ็บมากจริงๆ มันรู้สึกคิดถึงแต่มันไม่เคยไปถึงเลย ไม่สามารถทำได้ ทรมานมากๆ มีช่วงนึงที่เราพยายามจะเลิกคิดถึงเลิกให้พี่ พ มาอยู่ในหัว แต่ก็ไม่ได้ผลเลย เราก็เลยยอมที่จะรักอยู่ห่างๆแบบนี้ต่อไปเพราะมันรู้สึกเศร้าน้อยกว่าการที่พยายามจะลืมว่าครั้งนึงพี่เค้าเคยรักเรา และเป็นคนอบอุ่นน่ารักแค่ไหน เราลบภาพเหล่านั้นไม่ได้เลยจริงๆ จนวันนึงที่เราอยู่แต่ในมุมของเราเศร้าคนเดียว คิดถึงคนเดียวร้องไห้เหงาคนเดียวมาตลอดมารู้ว่าวันนึง พี่ พ ถูกรถชน เข้ารพ. อาการโคม่าหลังจากวันเกิดที่เราไปอวยพรไม่กี่วัน ในตอนนั้น เหมือนทุกอย่างมันหวิว มันจุกอกไปหมด เรากลัวไปหมด กลัวพี่เค้าจะไม่กลับมา เราร้องไห้ฟูมฟาย มันเจ็บปวดไปหมดไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเห็นพี่เค้าในสภาพนี้เลย มันเจ็บหัวใจ มันทรมานมากๆ จนมาวันนึงเราก็คิดว่าที่ผ่านมาเรามัวทำอะไร เราปล่อยให้พี่เค้าไปจากเราง่ายๆ มัวแต่มานั่งคิดถึง ทำตัวปากแข็งไม่ตรงกับใจ อยากจะบอกรักแทบตายแต่ไม่เคยจะพูดออกไป จนมาวันนี้ที่ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะกลับมาหรือเปล่า.. เราตัดสินใจไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราจะทำครั้งนี้ให้ดีที่สุด เราอยากจะดูแลคนๆนี้บ้าง เราเลยไปเยี่ยมพี่เค้าที่รพ. ทุกวัน เราเห็นพี่เค้านอนหลับตานิ่งในห้องห้ามเยี่ยม แล้วเรารู้สึกหน่วงมากค่ะอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ทำไม่ได้เพราะพ่อแม่แล้วก็เพื่อนๆพี่ พ อยู่กันเยอะ เรามาเยี่ยมพี่เค้าทุกวันหวังว่าวันนึงที่พี่ พ ลืมตามาจะเจอเรา จะมองเห้นเรา เราอยากให้พี่ พ รุ้ว่าเราห่วงพี่เค้ามากแค่ไหน แล้ววันนึงพี่ พ ก็ฟื้นค่ะตอนที่เราอยู่ด้วย เราดีใจมากที่เราเห็นแล้วก้ได้อยู่ตอนที่พี่ พ ฟื้น พี่ พ มองมาที่เราด้วยค่ะเราดีใจเก้อเลยค่ะ ดีใจมาก แต่พี่เค้ายังจำไม่ได้นะคะ เราเสียใจนะแต่ดีใจมากกว่าที่พี่เค้าฟื้นแล้ว จากนั้นเราก้ไปเยี่ยมทุกวันเลยค่ะ เรียนหนักเลิกเย็นแค่ไหนไม่เคยเกี่ยง ผุ้ชายมาก่อนเสมออ ไม่ใช่!! 555 หลังจากนั้นพี่ พ ก็จำได้คุณหมอก็อณุญาติให้พี่ พ ทานอาหารอย่างอื่นได้ เรานี่กลายเป็นเด็กส่งโดนัทเลยค่ะ เราซื้อโดนัท ซื้อขนมไปให้พี่ พ ทานบางครั้งเราก็ป้อนนะแต่เหมือนพี่ พ จะไม่ชอบเท่าไหร่55เราเกือบหมดความมั่นใจที่จะสู้ต่อไป เราเป็นคนขี้อายแล้วฟอมเยอะค่ะ แต่มีวันนึงเราซื้อกระเช้าดอกไม้มาเพื่อให้พี่ พ สดชื่น พี่ พ เห็นแล้วพูดว่า ซื้อให้งี้รักตายเลย สาบานเลยตอนนั้นน้ำตาจะไหลค่ะ T___T  มันรู้สึกมีแรงจะสู้ต่อ เราก็ไปเยี่ยมค่ะทุกวันๆเรากลายเป็นเด็กซื้อโดนัทกับทาโยากิไปโดยปริยาย เราหวังว่าสิ่งที่เราทำจะทำให้พี่เค้ารับรู้ว่าเราเป็นห่วง และรักพี่เค้าแค่ไหนเรามีท้อบ้างนะคะบางทีที่พี่เหมือนจะเย็นชาใส่เราไม่เคยมองมาที่ๆเรายืนอยู่บ้างเลย พี่เค้าสนใจคนที่มาเยี่ยมทุกคนมองและหัวเราะ แจกรอยยิ้มกับทุกๆคนยกเว้นเราค่ะ ในตอนนั้นเราสับสนว่าพี่เค้าจะพูดให้ความหวังแบบนั้นกับเราอีกทำไมเพราะมันทำให้เราอยากจะสู้ต่อ ถ้ารำคาญก็ควรจะพูดสิ ไม่ใช่มาให้ความหวังเราแบบนี้ เพราะเราอยู่กับความหวังมาตลอดแล้ว6เดือน เราเจ็บมามากแล้วแต่สุดท้ายเราก็ไฟต์ต่อค่ะ จนวันนึงที่เรารู้ว่าพี่เค้ามีคนของใจมาเยี่ยมอยู่แล้วพี่เค้าดูไม่เหมือนตอนมองมาที่เราเลยค่ะ สายตาที่มองแล้วยิ้มให้พี่ผู้หญิงแบบนั้นกับสายตานิ่งๆที่มองมาที่เรามันต่างกันค่ะ มันทำให้เรารู้ค่ะว่าเราแพ้แล้วและเราก็พยายาม เราฝืนมามากแล้ว เราควรจะยินดีให้กับพี่เค้าสิ จากนั้นเราก็ไม่ได้ไปเยี่ยมพี่ พ อีก เราเป็นห่วงนะคะแต่เราเจ็บไม่ไหวแล้วอะ  เรารักพี่ พ มาก แต่เราทำได้แค่นี้ เราทำได้แค่ยืนมองอยู่ตรงนี้มองพี่ พ มีความสุข ทำได้แค่แอบมองและรักอยู่ห่างๆแบบนี้ แล้วเราก็คิดค่ะ ว่าเราต้องหยุดเป็นแบบนี้ได้แล้วเราพยายามบอกตัวเองให้เกลียดพี่ พ เพื่อจะลืมเค้าไปค่ะ แล้วเราก็เจอกับคนๆนึงที่มาคุยกับเราแล้วในตอนแรกเรารุ้สึกมันโอเค  เราไปดูหนังกัน  กินข้าว ร้องเพลง ทุกๆอย่างมันทำให้เรายิ่งคิดถึงพี่ พ ไม่ว่าจะตอนดูหนังที่เราหลับตลอดเวลาดูกับพี่ พ กินบุฟเฟ่ต์ร้านที่พี่ พ มาง้อตอนบอกเลิกครั้งแรก ร้องเพลงคาราโอเกะห้องเดิมที่พี่ พ ร้องกับเรามันแย่มากอะเรารุ้สึกผิดกับคนนี้มาก จึงบอกความจริงไปหมดทุกอย่าง มันอาจดูใจร้ายแต่เราทนคุยกับอีกคนแต่คิดถึงอีกคนไม่ได้จริงๆ สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะนานแค่ไหนถึงแม้เราจะสร้างเรื่องหลอกตัวเองว่าเกลียด พี่ พ ยังไงเราก้ไม่เคยเกลียดจริงๆ มันตรงข้ามกันหมดทุกอย่าง เรายังรัก ยังคิดถึง ยังมีน้ำตาให้มาจนถึงวันนี้ เราพยายามจะลืม พยายามจะเปิดใจ แต่มันก็ทำไม่ได้เลย เหมือนจะชอบความเจ็บปวด ไม่ว่าเค้าจะใจร้ายกับเราขนาดไหน เราก็ไม่สามารถลบภาพวันแรกๆว่าเค้าเคยเป้นคนน่ารัก คนอบอุ่น เคยดูแลเราและรักเราแค่ไหน และกลับกันเราก็ไม่สามารถลบภาพตอนที่เค้าโคม่าแล้วเราร้องไห้แทบตายกับภาพตอนที่เราไปเยี่ยมเค้าทุกวันด้วยความเป็นห่วงแต่คนที่อยู่ในสายตาไม่เคยเป้นเราได้เลยจริงๆ นี่ก้9 เดือนแล้วค่ะอีกแค่สี่วัน ก็ครบ1ปี ถึงแม้พี่เค้าจะลืมมันไป แต่เราจำมันได้ดีมันเป็นทั้งวันครบรอบ1ปีที่เรานับมันคนเดียวและเป็นเวลา 1 ปีแล้วกับคนๆนี้ที่เรายังรู้สึก ยังเจ็บ  ยังรัก ยังอ่อนไหวยังอยากแอบมองพี่ พ อยู่ห่างๆและมันก็คงจะทำได้แค่นี้..