เมือฮอดอังกิดโดยสวัสดิภาพครับลุงโย วัชรานนท์ เสียดายเราได้คุยกันน้อยมาก เพราะมัวแต่เก๊กหล่อใส่กัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า

วันมีทติ้ง   11 ก.พ. 61   ผมก็ไปถึงช้ามาก   ไปถึงแป๊บ  ลุงจ่าก็กลับ  ลุงโอลด์ก็กลับ  เพราะมีธุระ

ค่ำ  ได้เล่นสนุ๊กเกอร์กันนิดหน่อย  ก็แยกย้ายกันกลับ

วันต่อมา  ที่ร้านคุณแม่ไก่ตัวเล็ก  ก็มัวแต่หมั่นไส้เรื่องขนมถ้วย  

มีทติ้งที่อุดรฯ  ผมก็พลาด   เพราะโดนเมียดึงหูไม่ให้ไป

วันนี้  ผมตั้งใจว่า  จะเข้า กทม.  คุยกันคืนสุดท้ายก่อนกลับ
แต่ลุงโยก็นัดเพื่อนเก่าที่ไม่ใช่คนในราชดำเนินไว้แล้ว  จะไปพบเพื่อน  พักบ้านเพื่อน  ก็เลยต้องยกเลิก

พรุ่งนี้  ลุงโยก็เหินฟ้าตั้งแต่เช้า   ขณะที่ผมคงนั่งซักผ้าแหง่ก ๆ ให้เมียที่อุบลฯ

นี่แหละ  ที่อยากคุยกับลุงโย  ทำยังไงจะเลิกเกียมัวซะที




สิ่งที่ผมเห็นจากการได้พบปะพูดคุยกับลุงโย
คือบุคลิกของลุงโยสะท้อน "สภาพสังคม" จริง ๆ ครับ  ว่าสังคมอารยะเขาขัดเกลาคนอย่างไร   สังคมเฟะ ๆ สร้างคนอย่างไร



ถึงอังกิดแล้ว   อย่าฟ้องเมียนะครับ  ว่ากลับเมืองไทยคราวนี้เสียท่า  เจอ "หล่อกว่า" จนกินข้าวไม่อร่อย


เจอกันดีใจ   ลึกในความรู้สึก   แค่อีกคนจะกลับบ้านที่อังกิด กลับรู้สึกเหมือนจะพรากจากกัน
เป็นความรู้สึกที่ผูกพันแปลก ๆ    และเพื่อนหลายคนคงรู้สึกคล้าย ๆ ผม



งวดหน้า  เสี่ยเกียนจะถูกล็อตเตอรีสิบใบ  60 ล้าน
เสี่ยเกียนจะเหมาลำพาไปเยี่ยมลุงโยที่อังกิดครับ






ไม่มีอะไรฝาก  นอกจากคำว่า  เพื่อน




พบกันคราวหน้า  เสร็จหล่อแน่